บทที่ 11 ร้านกาแฟข้างบ้าน

ช่วงนี้อังกูรต้องพูดคุยกับสกนธีในเรื่องเกี่ยวกับธุระที่บิดาฝากไว้ค่อนข้างบ่อย

  แม้ว่าเขาจะไม่เห็นด้วยว่าทำไมเสี่ยกวงจึงไว้ใจให้สกนธีเข้ามาดูแลเรื่องการก่อสร้างห้างใหม่  ทั้งที่ท่านรู้จักคนมามากมายมากกว่านั้นแน่นอน

“จะเป็นไรไปละตี๋ใหญ่  ถ้าอีทำดีมันก็ออกมาดีเราก็ได้งานดี อาเพียงอีก็จะภูมิใจว่าพ่ออีทำงานเก่ง  แต่ถ้าอีทำไม่ดีเราก็ไม่ได้เสียอะไรนอกจากเสียเวลาไปนิดหน่อย”

อังกูรพยักหน้าเขาเข้าใจบิดาแล้วว่าท่านเลือกจะให้โอกาสกับลูกเขยเพราะเห็นแก่หลาน  ซึ่งถ้าเป็นเหตุผลเรื่องนี้เขาไม่มีสิ่งใดจะคัดค้านอีก

“อั๊วเห็นอาวินขาดแม่แล้วก็ไม่อยากให้อาเพียงเป็นแบบนั้นอีกคน  พวกลื้อก็บ้างานพอๆ กันล่ะ”

อังกูรสีหน้าสลดลงเมื่อบิดาพูดถึงบุตรชายของเขาที่เป็นเด็กกำพร้าแม่  ตั้งแต่ภรรยาของเขาจากไปโดยที่เธอไม่เคยกลับมาอีก

“อั๊วไม่ได้จะยุ่งเรื่องส่วนตัวของพวกลื้อหรอก  แต่จะทำอะไรก็ช่วยคิดถึงคนรอบตัวด้วย” 

“ผมไม่ได้ว่าป๊าแบบนั้นเลย”  อังกูรพูดอุบอิบ

“ถึงยังไงอั๊วก็ต้องรักลูกหลานอั๊วมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว  ลื้อไม่ต้องคิดมากแล้วเรื่องนี้

วันเสาร์ต่อมาสกนธีมารอรับลูกสาวไปเรียนดนตรีตามตารางปกติ  ชายหนุ่มพาเด็กหญิงสุพิชชาไปทานอาหารว่างหลังเรียนเสร็จ

“พ่อขา  หนูอยากกินไอติม” ความสัมพันธ์ของพ่อและลูกสาวระยะหลังกลับมาสนิทสนมกันเป็นปกติเหมือนเดิม  เด็กหญิงสามารถอ้อนพ่อได้อย่างสนิทใจอีกครั้ง

“ไปสิลูก  แล้วไม่หิวข้าวเหรอคะ”

“ไม่หิวข้าวค่ะ  ตอนนี้หนูหิวไอติมขอช็อกราดเยอะๆ เลยนะ”

“งั้นไปร้านเดิมนะคะ”  เด็กหญิงพยักหน้าทันที

สองพ่อลูกพากันไปที่ร้านไอศกรีมชื่อดังร้านโปรดของเด็กหญิง  พวกเขาสั่งรายการตามเมนูที่เธอชี้เลือกเองจากนั้นจึงนั่งรอ

“คุณครูบอกว่าเสาร์หน้าจะสอบค่ะ ถ้าหนูสอบผ่านก็เลื่อนชั้นได้แล้วพ่อจะให้หนูเรียนต่อไหมคะ” น้องเพียงเล่าถึงสิ่งที่ครูสอนดนตรีบอกไว้ก่อนจบการเรียนในวันนี้

“แล้วหนูอยากเรียนไหมคะ”ชายหนุ่มถาม  อันที่จริงเขาอยากเสริมให้ลูกทำกิจกรรมอื่นบ้างแต่คงต้องถามเจ้าตัวก่อน

“อยากค่ะแต่ว่า...”  เด็กหญิงทำท่าคิดหนัก  “เพื่อนในห้องบอกว่าเขาเรียนบัลเลต์ด้วยค่ะ” 

“แล้วหนูอยากเรียนไหมคะ  บัลเลต์น่ะ”  เขาถามต่อ

น้องเพียงพยักหน้า  “อยากค่ะ  หนูอยากใส่ชุดสวยๆ  อยากหมุนตัวได้แบบเพื่อน  อยากขึ้นเวทีตอนงานโรงเรียน”  เธอฟังมาจากเพื่อนในชั้นเรียนอูคูเลเล่ที่อายุมากกว่าหนึ่งปีเล่าให้ฟัง

สกนธีเห็นว่าการเรียนบัลเลต์จะช่วยฝึกบุคลิกภาพให้ลูกได้  เขาจึงไม่ติดขัดอะไร

“ก็เรียนสิคะ  พ่อจะสมัครให้เอง” 

“แต่แม่ไม่อยากให้เรียนค่ะ  แม่บอกอยากให้หนูไปเรียนเลข”  เด็กหญิงหมายถึงการเรียนแบบจินตคณิตที่มารดาต้องการให้ไปเรียน

“พ่อว่าก็ดีนะคะลูก  เรียนอาทิตย์ละวันสองวันเองเดี๋ยวพ่อคุยกับแม่ให้ไหม”  เขาโตมากับการเรียนพิเศษทั้งเจ็ดวัน  รู้ดีว่ามันน่าเบื่อและขาดชีวิตชีวาดังนั้นชายหนุ่มจึงไม่อยากให้ลูกเป็นแบบนั้น

     

“หนูจะเอาขนมอะไรไปฝากแม่ดีคะลูก  อันนี้ดีไหมคะแม่ชอบ”  สกนธีชี้ไปยังชีสเค้ก  ในตอนนั้นชายหนุ่มพาเธอเดินไปตามตู้ขนมในแผนกเบเกอรี 

“เดี๋ยวนี้แม่ชอบอันนั้นค่ะ  หนูเห็นแม่สั่งมาหลายวันละ” น้องเพียงชี้มือไปทาร์ตมะนาวหรือเลม่อนทาร์ต  คนพ่อมองแล้วขมวดคิ้ว

“แม่สั่งมาจากแอปเหรอคะลูก”

เด็กหญิงส่ายหน้าหวือ  ตอบทันที  “เปล่าค่ะ แม่สั่งจากร้านกาแฟข้างบ้านไงคะ”

“ร้านกาแฟข้างบ้าน?”  สกนธีลืมไปแล้วว่าอิสริยาแบ่งตึกให้คนเช่าอีกหนึ่งคูหา  เขาเองก็ไม่เคยมองว่าผู้เช่าทำธุรกิจประเภทใดไปที่นั่นแต่ละครั้งก็พุ่งความสนใจไปที่อิสริยาและลูกเท่านั้น

“ขนมร้านนั้นอร่อยไหมคะลูก” เขาคิดว่าถ้าอิสริยาชอบขนมของที่นั่น  ตนเองควรจะกลับไปซื้อของร้านนั้นก็น่าจะดีกว่า

“อร่อยค่ะ  พี่จี๊ดบอกว่าอร่อยด้วยหล่อด้วย”  เด็กหญิงยังคงพูดด้วยกิริยาร่าเริงแต่คราวนี้สกนธีชะงัก  อะไรคืออร่อยด้วยหล่อด้วย

“ยังไงนะคะ”

          “สวัสดีครับร้านไนซ์คาเฟยินดีต้อนรับมีอะไรให้รับใช้แจ้งได้เลยนะครับ”  เสียงทุ้มดังขึ้นทันทีที่ประตูไนซ์คาเฟ เปิดออก  เชฟดนัยเจ้าของร้านคาเฟที่ควบตำแหน่งทั้งเชฟและบาริสตาต้อนรับลูกค้าที่เข้ามาในร้าน

          เชฟหนุ่มมองหน้าลูกค้าสองคนซึ่งคนหนึ่งเป็นเด็กหญิงตัวเล็กที่เขารู้จักดี  ส่วนชายหนุ่มที่มากับเธอน่าจะเป็นบิดาของเธอที่เขาเคยได้ยินคนพูดถึงว่าแยกกันอยู่กับภรรยา

          “สวัสดีค่ะน้านาย”  น้องเพียงกล่าวอย่างร่าเริง  เด็กหญิงชอบมาที่นี่เพราะชอบกลิ่นหอมของนมเนยและขนมปังอบใหม่

          “สวัสดีค่ะน้องเพียง  วันนี้รับอะไรดีครับ” 

          “ขอเป็นมอคค่าปั่นหวานปกติหนึ่งครับ  แล้วน้องเพียงเอาน้ำอะไรด้วยไหมลูก” 

สกนธีตอบแทน ชายหนุ่มก้มลงถามเด็กหญิงที่กำลังมองเมนูอยู่

“หนูจะเอานมน้ำผึ้งปั่นค่ะพ่อ”

“ครับ ของน้องเพียงนมน้ำผึ้งปั่น  ส่วนมอคค่าปั่นนี่ของพี่เอ๋ใช่ไหมครับ”  เชฟรูปหล่อทอดเสียงนุ่มถามลูกค้าหน้าใหม่หนึ่งคนและสาวน้อยที่คุ้นหน้าคุ้นตาดีอีกหนึ่ง

สกนธีตากระตุกเมื่อได้ยินสรรพนาม “พี่เอ๋” จากปากของเชฟหนุ่มตรงหน้า  ไอ้หมอนี่รูปหล่อแบบที่ลูกสาวเขาพูดไม่มีผิด  ผิวขาวหน้าตาดี  สูงรูปร่างดีราวกับนายแบบใครจะคิดว่ามันเป็นเชฟขนมหวานแบบที่น้องเพียงบอก

“ครับ  ของภรรยาผมเอง”  ชายหนุ่มสองคนสบตากันโดยไม่มีใครหลบตาใคร

“ผมชงเองครับ  ของน้องเพียงกับพี่เอ๋เหมือนเดิมนะ”  ชายหนุ่มอีกคนปราดออกมาจากหลังร้าน  เขามีส่วนสูงน้อยกว่าเจ้าของร้านนิดหน่อยและผิวคล้ำกว่าแต่หน้าตาคมเข้มพอๆ กัน

“น้าเอก”  เด็กหญิงสุพิชชาร้องเรียกคนมาใหม่อีกคนเสียงดัง  ช่วยทำลายบรรยากาศมาคุให้ดีขึ้นทันตา

“คร้าบ... วันนี้น้องเพียงไปไหนมาเนี่ย” 

“ไปเรียนอูคูเลเล่มาค่ะ  แล้วก็ไปกินไอติมต่อ”  เธอเล่าขณะที่ยืนเขย่งเกาะเคาน์เตอร์มองการทำงานของผู้ช่วยเชฟอย่างสนใจ 

“พี่เอ๋สั่งนิวยอร์คชีสเค้กไว้  ผมขอฝากไปด้วยได้ไหมครับหรือว่าจะให้ผมไปส่งเธอเองก็ได้นะ”  เชฟหนุ่มหยิบขนมออกจากตู้มาแพ็กและหันมาถามสกนธี

“ผมเอาไปเอง  เอ๋จ่ายหรือยังถ้ายังคิดรวมไปเลยก็ได้” 

“พี่เอ๋ยังไม่ได้จ่ายครับ  งั้นผมคิดรวมไปเลยนะ  เครื่องดื่มสองแก้วหนึ่งร้อยแปดสิบ  นิวยอร์คชีสเค้กสองชิ้นสี่ร้อยบาทรวมทั้งหมดห้าร้อยแปดสิบบาทครับ”  เชฟดนัยแจ้งยอดและส่งถุงขนมให้สกนธี

ชายหนุ่มรับมาพร้อมกับเข่นเขี้ยวในใจ  เขานึกออกแล้วว่าอิสริยาซื้อเค้กร้านนี้กลับบ้านอยู่บ้างในสมัยที่ยังไม่ทะเลาะกัน  เขาไม่เคยรู้เลยว่าราคามันจะสูงมาก

‘เค้กห่าไรวะ  ชิ้นละสองร้อย’  ชายหนุ่มนึกในใจขณะที่ส่งธนบัตรสีเทาให้เจ้าของร้าน

“เงินทอนครับ  ขอบคุณที่อุดหนุนโอกาสหน้าเชิญใหม่นะครับลูกค้า” เชฟดนัยพูดเสียงนุ่ม

“ไปกันค่ะลูก  คุณแม่รอนานแล้ว” ชายหนุ่มรับแก้วเครื่องดื่มสองแก้วมาถือมือเดียวกับขนมและจูงลูกอีกมือ

“หนูไปนะคะ  บ๊ายบายค่าน้านายน้าเอก”  น้องเพียงโบกมือลาคุณน้าทั้งสอง  เธอยิ้มร่าสดชื่นที่มากับบิดาส่วนชายหนุ่มทั้งสองโบกมือตอบและยิ้มนิดๆ แทนคำลา