บทที่ 10 ที่ดินเจ้าปัญหา

“เรื่องที่ผืนนั้นตกลงเจ้าของเขาจะขายเท่าไหร่ครับคุณมิ”  พุฒิเมธถามเพื่อนร่วมอาชีพสาวสวยคนหนึ่งที่ทำงานร่วมกันกับเขามาหลายครั้งแล้ว

“เขายังไม่ให้ราคาแน่นอนมาเลยค่ะ  เดี๋ยวฉันจะถามเขาใหม่อีกที  คุณรออีกสักวันสองวันนะไม่อยากไปตามง้อมาก”  มิลินตอบ

“เขาขายแน่ใช่ไหม  ผมเปิดขายไปแล้วลูกค้าก็ทำท่าสนใจด้วย  ถ้าคุณเจรจากับเจ้าของที่ไม่ได้ลองให้ผมไปคุยเองไหม”

มิลินปรายตามองพุฒิเมธแล้วเมิน

“ฉันจัดการเอง เชื่อมือสิ”  

หญิงสาวคิดไปถึงชายหนุ่มเจ้าของที่รูปหล่อที่พบจากการแนะนำของชานนท์  เนื่องจากว่าสกนธีเป็นหุ้นส่วนของญาติเธอเอง

‘สงสัยเราจะต้องไปดื่มที่ร้านคุณสมิติอีกครั้งแล้ว’ 

เธอนิ่วหน้าเมื่อคิดถึงตรงนี้  เพราะว่าเธอไม่เคยเจอสกนธีที่อื่นเลยนอกจากที่นั่น  หญิงสาวรู้ว่าเขาเป็นเจ้าของที่ดินผืนนั้นเพราะว่าชานนท์เป็นคนบอก  ในฐานะนายหน้าตามนิสัยเธอจึงมองหาที่ผืนใหม่ๆ เพื่อบอกขายเสมอ  และเธอได้รู้ว่าที่ดินเปล่าในทำเลดีที่หมายตามานานเป็นของเพื่อนชานนท์โดยบังเอิญ  จึงพยายามเลียบๆ เคียงๆ ถามมาตลอด  แน่ใจว่าเจ้าของไม่มีโครงการจะทำอะไรจึงพยายามหาคอนแท็กต์ของสกนธีจนญาติหนุ่มยอมให้ในที่สุด

ค่ำวันนั้นเธอไปที่โรงเบียร์และได้พบชานนท์ที่มากับคนรักของเขา  แต่ไม่เจอชายหนุ่มคนที่เป็นเป้าหมายของเธอ

“ไอ้เก่งเหรอ มันไม่มาหรอก”  ชานนท์พูดปดแม้จะรู้ว่าอีกสักครู่สกนธีจะมาตามนัดที่เขานัดคุยกับลูกค้าไว้อีกคน

“งั้นมิขอเบอร์โทรเขาได้ไหมนนท์  มีเรื่องสำคัญจะต้องคุยจริงๆ”  

ชานนท์ถอนใจ  ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่ามิลินเป็นต้นเหตุที่ทำให้เพื่อนมีปัญหากับภรรยา  ถึงแม้ว่าสกนธีจะไม่เล่าหรือโทษใครแต่เขาก็ยังจำได้ว่าคืนล่าสุดที่มิลินได้เจอเพื่อนของตัวเอง  เช้าต่อมาอิสริยาโทรมาหาเขาและหลังจากนั้นเขาก็ได้รู้ว่ามันถูกเมียทิ้ง

“อย่าไปยุ่งกับมันเลย  ที่ผืนนั้นมันไม่ขายหรอกเธอกลับไปได้แล้วมิลิน”  

“มิอยากพยายามอีกที  วันนั้นคุณเก่งอาจจะยังไม่ได้ตั้งใจฟังก็ได้เลยไม่สนใจ”  มิลินไม่หมดความหวัง

“เธอทำมันมีปัญหากับเมีย  อยู่ดีๆ ไปจูบบนปกเสื้อมันทำไม  เขาทะเลาะกันใหญ่โตจนเมียมันหอบเสื้อผ้าหอบลูกหนีไปแล้ว  ยังไม่เลิกคิดอีกเหรอ” 

มิลินตาโต  ถ้าสกนธีเลิกกับภรรยางั้นที่ผืนนั้นที่เขาว่ายกให้ภรรยามันก็พอมีหวังที่เธอจะได้มาขายงั้นสิ   “ก็ดีน่ะสิ  งั้นก็มีความหวังที่เขาจะขายที่มากขึ้นเพราะเมียทิ้งไปแล้ว” 

ญาณินวางแก้วลงบนโต๊ะค่อนข้างแรง  เธอฟังแล้วรู้สึกรังเกียจญาติของแฟนหนุ่มขึ้นมาเรื่อยๆ  ผู้หญิงอะไรไม่มีจิตสำนึก

“นินไปห้องน้ำก่อนนะนนท์  จะอ้วกน่ะ”

ญาณินลุกออกไปพอดีกับที่สกนธีเข้ามาในร้านพอดี  ชายหนุ่มแวะคุยกับสมิติที่กำลังคุยกับแขกอีกโต๊ะ  มิลินจะตรงไปหาชายหนุ่มที่มาใหม่แต่ถูกดึงไว้อย่างแรง

“ฉันนัดมันมาคุยเรื่องงานกับลูกค้า  ถ้าเธอยังไม่หยุดสร้างปัญหาเธอโดนแน่”  เสียงชานนท์เข้มอย่างเอาจริงจนมิลินชะงัก  หญิงสาวเม้มปากมองดูชานนท์ที่ลุกไปหากลุ่มเพื่อนแล้วจึงสะบัดหน้าเดินออกจากร้านไป

‘เอาไว้วันหลังก็ได้  เชอะ’  หญิงสาวเดินออกจากร้านเมื่อเห็นว่าชานนท์เอาจริงกว่าที่คิด

“วันนี้มึงดูดีขึ้นนี่หว่าไอ้เก่ง” 

ชานนท์เดินมาทักเพื่อนและหุ้นส่วนที่โต๊ะของสมิติ  หลังจากที่เห็นว่ามิลินกลับออกไปแล้ว

“เออ ฝากบอกญาติมึงนะว่าอย่าเข้าใกล้กูอีกในระยะหนึ่งเมตร  ไม่งั้นอย่าหาว่ากูไม่เตือน” 

สกนธีพูดถึงมิลินอย่างรังเกียจ  เขาจำได้ดีว่าในคืนก่อนที่เขาจะมีปัญหากับภรรยา  เขาพบเธอที่นี่จากที่ชานนท์เคยแนะนำมาแล้วหนึ่งครั้ง  เธอพยายามมาตีสนิทและนัวเนียเขาเกินจำเป็นจนชายหนุ่มลุกหนี  และไม่รู้ว่าบนเสื้อของตัวเองมีรอยลิปสติกตั้งแต่ตอนไหน

คืนนั้นเขาแยกย้ายกับชานนท์ตอนสามทุ่ม  และไปต่อกับอัศราเรื่องหาสถาปนิกมาทำงานเพิ่มตามเนื้องานที่มากขึ้น  นอกจากเป็นหุ้นส่วนกับชานนท์แล้วเขายังมีงานตัวเองที่รับช่วงทำต่อจากอัศราญาติผู้น้องของสมิติด้วย  และส่วนมากจะใช้เวลาตอนค่ำๆ หลังเลิกงานประจำมาปรึกษาหารือกัน

สกนธีนึกอะไรได้บางอย่าง  หรือว่าเรื่องที่ดินที่พุฒิเมธเอามาเสนอขายให้อิสริยาจะมาจากมิลิน

“เออ  อยู่ๆ มีคนเอาที่ของเมียกูมาเสนอขายให้เมียกู  กะฟันค่านายหน้าเป็นสิบๆ ล้าน  ญาติมึงเกี่ยวด้วยไหมวะ”

ต่อมาเสี่ยกวงให้อังกูรเรียกสกนธีมาพบ  ชายหนุ่มมาพบบิดาของอิสริยาโดยไม่อิดออด 

“สวัสดีครับป๊า”  ชายหนุ่มยกมือไหว้อากงของลูกสาวตามแบบที่เขาทำทุกครั้ง

“หวัดดีอาเก่ง  ลื้อนั่งก่อนสิ”  ชายวัยกลางคนชี้มือไปทางเก้าอี้อีกตัวที่ว่างอยู่

“อยู่กินข้าวด้วยกันไหมวันนี้  ลื้อไม่ได้มากินข้าวบ้านนี้เป็นปีละนะ”  เสี่ยกวงชวนแต่สกนธีรู้ดีว่านั่นคือคำตำหนิในที  ว่าเขาละเลยคำว่าครอบครัวมานานเพราะอิสริยาพาลูกมาที่นี่ทุกเดือน  โดยที่ก่อนหน้านี้เขามาด้วยในระยะแรกๆ จนปีหลังสุดที่เขาปล่อยให้สองแม่ลูกมากันเองจนกลายเป็นความเคยชิน

“ผมขอโทษครับป๊าที่ไม่มีเวลาให้ลูกกับเอ๋เลย  แต่ผมจะพยายามปรับปรุงตัว  เย็นนี้ผมนัดลูกไว้ที่บ้านแล้วผมจะพาน้องเพียงกับเอ๋มากินข้าวกับป๊าวันหลังได้ไหมครับ”

เสี่ยกวงมองหน้าชายหนุ่มรุ่นลูกตรงหน้าแล้วถอนใจ  ถึงจะเคยไม่พอใจมากแต่ไอ้ลูกเขยที่ไม่ได้ดังใจมันก็ยังรู้สึกตัวตั้งแต่วันที่เมียหอบลูกออกจากบ้าน  อิสริยาน่าจะทำแบบนี้นานแล้วด้วยซ้ำเขาคิดในใจ

“ช่างเถอะ ไอ้การที่อาเอ๋จะพาลูกมาพร้อมลื้อมันคือเรื่องในอนาคต  งั้นเรามาคุยกันดีกว่าเรื่องที่ผืนนั้น” 

เสี่ยกวงโบกมือไปมา  ส่วนสกนธีหน้าชาแล้วชาอีกเมื่อถูกตำหนิและค่อนแคะตรงๆ  ชายหนุ่มนึกดีใจที่ทางพ่อตายังให้โอกาสเขาเข้าบ้านอยู่

‘เอาวะ  ก็ดีกว่าถูกเอาน้ำสาดไล่ไหมวะกู’  เขาบอกตัวเอง

“เรื่องที่ผืนนั้น  อั๊วอยากให้ทำสัญญาเช่าแบบระยะยาว  ลื้อจะว่าไง” 

“ผมยกให้เอ๋แล้วครับป๊า  ถ้าป๊าจะเช่าค่าเช่าก็ให้เป็นของเอ๋จะดีกว่าไหมครับ” 

เสี่ยกวงพยักหน้า

“งั้นลื้อว่างวันไหนก็นัดเวลามา  จะให้อาอังกูรไปที่ดินกับลื้อวันทำสัญญา” 

สกนธีพยักหน้า เขารู้ว่าทำธุรกิจต้องทำค่าใช้จ่ายค่าเช่าหรือเช่าซื้อสถานที่เป็นเหตุผลทางบัญชี  จึงไม่คัดค้านเรื่องนี้  เมื่อลูกเขยและพ่อตาตกลงกันในรายละเอียดตัวเลขแล้ว  ชายหนุ่มจึงพูดอีกเรื่อง

“เรื่องก่อสร้างป๊าทำรายละเอียดมาได้เลยครับ  ผมจะออกแบบห้างใหม่ให้กับทำเรื่องเอกสาร แล้วป๊าจะเปิดยื่นซองไหม” 

“เรื่องรายละเอียดห้างลื้อไปคุยกับอาอังกูรนะ  อั๊วคุยดีเทลไว้แล้วพูดถึงสร้างใหม่ก็ดีจะได้เปลี่ยนแปลงโฉมใหม่ของห้างสักที  ส่วนค่าใช้จ่ายลื้อแจ้งมาได้เลย” 

“ไม่เป็นไรครับป๊า ผมจะออกแบบให้เองไม่มีค่าใช้จ่ายหรอก”

“ทำแบบนั้นได้ที่ไหนล่ะ  ถึงจะเป็นบริษัทของลื้อเองแต่ก็มีค่าจ้างคน  ค่ากระดาษค่าถ่ายเอกสาร  แค่หายใจเข้าไปทุกวันก็ต้องจ่ายแล้ว  มันไม่มีอะไรหรอกที่ทำแล้วไม่มีค่าใช้จ่าย นอกจากใครจ่ายแทนเรา” 

ฉึก!  เหมือนพ่อตาปักมีดลงกลางอกลูกเขยอีกดอก  สกนธีรู้อยู่เต็มอกว่าเขากำลังถูกว่าเรื่องที่ไม่เคยรับผิดชอบอะไรในบ้านเพราะภรรยาไม่เคยเอ่ยปากขอเงิน 

“ผมจะปรับปรุงตัวครับป๊า  ส่วนเรื่องแบบห้างผมไม่คิดค่าออกแบบส่วนค่าใช้จ่ายอื่นๆ ผมจะเป็นคนจ่ายให้เอง” 

เสี่ยกวงพยักหน้า  พอใจขึ้นมาในระดับหนึ่ง  ไม่รู้ว่าพ่อของหลานสาวจะเข้าใจและทำได้แค่ไหน  แต่อย่างน้อยความไม่เถียงก็ทำให้สถานการณ์ดีขึ้น

“เรื่องยื่นซองลื้อก็คัดมาแล้วกัน  เอาเป็นว่าอั๊วยกเรื่องก่อสร้างให้ลื้อจัดการเลยไปปรึกษาอาอังกูรละกัน  ส่วนเรื่องเงินอั๊วจะลองขอวงเงินจากแบงก์ดูว่าจะได้สักเท่าไหร่”

ต่อมาครอบครัวของอิสริยาที่ตกลงใจทำสัญญาเช่าที่ดินแบบระยะยาว  ซึ่งตามกฎหมายกำหนดไว้ว่าฝ่ายเจ้าของที่ดินและผู้เช่าต้องไปทำสัญญาต่อหน้าเจ้าหน้าที่ที่กรมที่ดิน    โดยที่บริษัทห้างค้าปลีกและส่งของครอบครัวเป็นคู่สัญญาในฐานะผู้เช่าและสกนธีเป็นผู้ให้เช่า  มีราคาค่าเช่าถูกกว่าท้องตลาดประมาณหนึ่งซึ่งสกนธีระบุในสัญญากำกับไว้ว่าการจ่ายค่าเช่าให้โอนจ่ายเข้าบัญชีของอิสริยาในทุกปี

ในวันนั้นหลังจากที่ไปกรมที่ดินแล้ว  พวกเขาไปธนาคารต่อเพื่อถอนและโอนเงินให้อิสริยา  เงินเจ็ดหลักซึ่งเป็นค่าเช่าในปีแรกถูกโอนเข้าบัญชีของอิสริยาที่เธอไปด้วย  หญิงสาวรับสมุดบัญชีมาดูยอดแล้วต้องขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่ามีอีกบัญชีที่สกนธีแนบมาพร้อมกัน

          มันเป็นบัญชีชื่อของเด็กหญิงสุพิชชา  ที่ถูกเปิดมาได้สองปีแล้วนับเป็นเวลาเดียวกับที่สกนธีไม่ได้ให้ค่าใช้จ่ายในบ้านให้กับเธอ  เขาโอนเงินเข้าบัญชีลูกทุกเดือน เป็นเงินจำนวนเดือนละหนึ่งแสนบาทถ้วนหญิงสาวเงยหน้ามองเขาอย่างแปลกใจ  ทำไมเธอไม่เคยรู้เรื่องนี้

“พี่เปิดบัญชีให้ลูก  ตั้งให้ตัดเงินเข้าบัญชีทุกเดือนเลยลืมบอกเอ๋  วันนี้พี่เอาสมุดมาอัปเดตเลยจะให้เอ๋เก็บไว้เลย” 

“ขอบคุณค่ะ”  อิสริยาพูดเสียงเรียบ