บทที่ 3  “พ่อไล่หนู” 

อิสริยาไปส่งลูกสาวที่โรงเรียน  เด็กหญิงเรียนชั้นอนุบาลสองของโรงเรียนเอกชนเล็กๆ แห่งหนึ่ง  มีจำนวนนักเรียนต่อห้องไม่มากแต่ครูใส่ใจดูแลเด็กๆ ดี 

“เย็นนี้แม่มารับค่ะ  เดี๋ยวเจอกันนะคะ” 

เธอหอมแก้มลูกปลดล็อกประตูรถ  ครูประจำชั้นรีบมารับเด็กหญิงทันที  

“บ๊ายบายค่ะแม่” 

เด็กหญิงลงจากรถไปกับคุณครู  หญิงสาวมองจนลูกเข้าไปในโรงเรียนเรียบร้อยแล้วจึงกลับไปที่ร้าน

ปกติแล้วในครึ่งวันเช้าอิสริยาจะเป็นคนดูแลร้านเองจนถึงสิบเอ็ดนาฬิกา  จากนั้นผู้จัดการร้านจะมารับช่วงต่อจนถึงเวลาปิดร้านในเวลาหนึ่งทุ่ม  ตอนบ่ายหากไม่มีธุระไปไหนเธอจะเคลียร์บัญชีและทำงานเอกสาร เซ็นเช็คและวางบิลต่างๆ 

ก่อนหน้านี้บ่ายสามเธอจะต้องออกจากร้านไปรับเด็กหญิงสุพิชชาที่โรงเรียน  จากนั้นไปตลาดหรือซูเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของสด ของใช้ในบ้านเตรียมทำอาหารเย็นให้สองพ่อลูก  เมื่อกลับถึงบ้านก็มีงานบ้านรออยู่  เธอต้องล้างจานชามที่ใช้ในมื้อเช้า ทำอาหารเย็น ปัดกวาดเช็ดถูบ้านสารพัดงานบ้านที่ไม่จบสิ้น  สอนการบ้านลูก  พาลูกทานข้าวอาบน้ำจนถึงพาเข้านอน

เธอจึงไม่เคยมีเวลาดูแลตัวเอง  นานๆ ครั้งจะได้เข้าร้านเสริมสวย หญิงสาวรู้ตัวดีว่าเธอไม่ได้สวยงามแบบตอนแต่งงานใหม่ๆ แต่เธอก็รักษารูปร่างไม่ให้อ้วน  เสื้อผ้าก็ยังเป็นแบบเดิมเพียงแต่ว่าความเป็นแม่บ้านเต็มเวลาและยังต้องทำงานหาเงินด้วย ทำให้ไม่มีเวลาแต่งหน้า ทำเล็บ เสริมสวยได้ทุกวันแบบตอนที่ยังไม่มีน้องเพียง

หญิงสาวคิดว่าหากว่าสกนธีจะหมดรักเพราะเธอไม่สวยเหมือนก่อนอีกแล้ว  ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ควรจะเป็นพ่อของลูกและสามีของเธออีก  ตัวเขาเองไม่เคยซัปพอร์ตอะไรเธอ  ไม่เคยแบ่งเบางานบ้าน ลูกป่วยเธอต้องอดนอนทั้งคืนเขาไม่เคยรับรู้  ของในบ้านเสียหายเธอต้องเป็นคนที่โทรตามช่างเองและจ่ายเงินเอง  เพราะเขาแทบไม่มีเวลาอยู่บ้านนอกจากกลับมากินและนอน  กิจกรรมในครอบครัวช่วงวันหยุดสกนธีไม่เคยมีส่วนร่วม  เธอจึงต้องพาลูกไปใช้ช่วงเวลาวันหยุดที่ร้านแทน 

เมื่อถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวและมองดูตัวเอง  เธอจึงได้รู้ว่าเป็นเธอฝ่ายเดียวที่พยายามประคองครอบครัวไว้  การให้ที่มากไปจนกลายเป็นสิ่งที่ไม่มีค่า  อิสริยาปาดน้ำตาออกเธอจะไม่ยอมกลับไปเป็นแบบเดิมอีกแล้ว  เธอเพิ่งยอมรับกับตัวเองได้ว่าเธอเหนื่อยมากกับการเป็นภรรยาของเขา เหนื่อยจนไม่สามารถทนได้อีกต่อไป

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาสกนธีตาลึกโหลเหมือนคนอดนอน  เขานอนหลับไม่สนิทตั้งแต่อิสริยาพาลูกออกไปจากบ้าน  เมื่อวานเขากลับเข้าบ้านและเจอว่าไฟถูกตัดเพราะยังไม่ได้จ่ายค่าไฟ  สกนธีต้องไปนอนบ้านญาติที่อยู่ในหมู่บ้านเดียวกัน

“ไงวะมึง สมน้ำหน้าอยู่ดีๆ ไล่ลูกเมียออกจากบ้าน”  อาของเขาที่เป็นนายทหารชั้นสัญญาบัตรทักทายหลานชาย

“อาอย่าซ้ำเติมผมได้ไหม  ผมแค่หลุดปากเฉยๆ” 

เขายอมรับว่าไม่ได้ตั้งใจจะไล่เธอกับน้องเพียง  แต่ทิฐิในใจทำให้ไม่ยอมขอโทษหรือติดต่อภรรยาและลูก

“คำพูดหลุดปากมันมาจากใจโว้ย” 

สุพลย้ำ  เห็นหน้าหลานชายดำคล้ำแต่ยังมีทิฐิจึงรู้สึกสมน้ำหน้ามากกว่าสงสาร

“แต่มึงไม่ไปตามเอ๋กับน้องเพียงกลับมาก็ดี เผื่อเขาจะได้ผัวใหม่ พ่อใหม่ที่ดีกว่ามึง  ถ้าไม่เคยทำอะไรดีๆ ให้เขาการปล่อยเขาไปก็คงเป็นเรื่องดีที่สุดที่มึงทำได้” 

          คำพูดของอาวนเวียนในใจเขาทั้งคืนและต่อเนื่องจนถึงตอนนี้  

'ถ้าไม่เคยทำอะไรดีๆ ให้เขาการปล่อยเขาไปก็คงเป็นเรื่องดีที่สุดที่มึงทำได้'  

สกนธีคิดแย้งคำพูดนั้นแต่เมื่อคิดถึงความดีในอดีตของตัวเองเขาก็จนใจเพราะหาไม่เจอจริงๆ 

ออกจากสำนักงานไฟฟ้าแล้วเขาตรงไปที่โรงเรียนอนุบาล  ชายหนุ่มไปขอพบลูกสาว ซึ่งไม่ยากเพราะครูที่โรงเรียนจำเขาได้จากการที่เขาเป็นคนจ่ายค่าเทอม   ไม่นานนักครูพาเด็กหญิงสุพิชชามาและปลีกตัวไปให้พ่อลูกคุยกัน

สกนธีปวดใจเมื่อลูกไม่ยอมเดินมาหาเขา

“น้องเพียงมาหาพ่อสิคะ” 

เขาเดินไปหาแต่เด็กหญิงถอยหนี  แววตาคู่นั้นมองเขาด้วยความกลัว

“พ่อไล่หนู”  เสียงเล็กๆ นั้นลอดออกมาแทบไม่ได้ยิน  สกนธีใจหายวาบ เขาลืมว่าวันนั้นเด็กหญิงอยู่ด้วยในตอนที่หลุดปากไล่อิสริยาออกจากบ้าน

สกนธีลดมือที่ยกขึ้นจะแตะตัวเด็กหญิงลงทันที  รู้ในตอนนั้นว่าน้องเพียงไม่ไว้ใจเขา  ชายหนุ่มคอแห้งผากไม่รู้จะหาคำไหนมาทำให้บรรยากาศดีขึ้น

“น้องเพียง  พ่อ..”  เขากลืนน้ำลายโล่งใจที่ลูกยังยืนที่เดิม  “พ่อขอโทษนะคะ  วันนั้นพ่อปวดหัวเลยพูดไม่ดีพ่อไม่ได้จะไล่หนูจริงๆ นะ” 

เด็กหญิงส่ายหน้า เด็กวัยห้าขวบเป็นช่วงที่กำลังจำเธอรับรู้และเข้าใจเรื่องต่างๆ มากกว่าที่ผู้ใหญ่คิด

“พ่อไล่แม่ไล่หนูหนูจำได้ พ่อบอกว่าให้ออกจากบ้านไปเลย เก็บของออกไปเลย”  เสียงเล็กๆ นั่นพูดซ้ำถึงสิ่งที่เธอยังจำได้แม่นยำ 

“พ่อขอโทษค่ะ หนูหายโกรธพ่อได้ไหมลูก” สกนธีกะพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตา

เด็กหญิงยังส่ายหน้าอยู่ เธอวิ่งหนีเมื่อเขาเดินเข้าหา สุดท้ายน้องเพียงวิ่งหนีกลับเข้าไปในห้องเรียน

“มีอะไรกันรึเปล่าคะคุณพ่อ”  ครูประจำชั้นเดินออกจากห้องเรียนมามองเขาอย่างไม่ไว้ใจ 

“ไม่มีครับคุณครู ผมขอตัวกลับก่อน”  สกนธีตัดใจ เขาคงต้องมาใหม่วันหลัง

เย็นวันนั้นอิสริยาได้รับแจ้งจากครูว่าสกนธีมาหาลูกสาว และน้องเพียงไม่ยอมคุยกับพ่อ 

“ขอบคุณค่ะคุณครู” 

“ถ้าคุณแม่จะไม่ให้คุณพ่อมาพบน้องก็ได้นะคะ  ทางเราจะสั่งยามหน้าโรงเรียนไว้” 

อิสริยานิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจพูดออกมา

“พบได้ค่ะคุณครู แต่ดิฉันไม่อนุญาตให้เขาพาน้องเพียงออกไปนอกโรงเรียน ห้ามรับไปไหน” 

“ได้ค่ะคุณแม่” 

อิสริยาจูงมือน้องเพียงขึ้นรถ  เธอยิ้มอ่อนโยนให้ลูก

“วันนี้ไปกินไอติมไหมคะ”  เธอไม่ถามเรื่องสกนธีกับลูก  ถ้าน้องเพียงพร้อมเด็กหญิงจะพูดเอง

          “ไปค่ะแม่ หนูอยากกินไอติมข้าวเหนียวมะม่วง”  น้องเพียงดวงตาเป็นประกายขึ้นมาทันที

เพราะว่าตอนนี้เธอไม่ต้องทำงานบ้านเอง ไม่ต้องทำกับข้าวเองแบบตอนที่อยู่กับสามี  ที่ร้านเธอมีแม่บ้านจัดการงานบ้านและทำครัวได้  เธอจึงมีเวลาพาลูกไปทานขนมหรือของว่างในห้างสรรพสินค้าได้ตามสะดวก   อิสริยาพาลูกเลี้ยวเข้าร้านไอศกรีมชื่อดัง  เมื่อได้ที่นั่งแล้วเด็กหญิงเปิดเมนูอย่างร่าเริงพูดเจื้อยแจ้ว

“แม่ขาหนูเอาอันนี้  เอาลูกชุบเยอะๆ” 

เด็กหญิงชี้ไปที่เมนูไอศกรีมมะม่วงอกร่องทองรายการหนึ่ง 

“ขอแมงโก้ฮอลิเดย์ค่ะ ขอท็อปปิ้งลูกชุบเพิ่ม  ข้าวเหนียวมูนอัญชันเพิ่มอีกหนึ่งค่ะ”  เธอสั่งรายการโปรดของลูกสาว

สกนธีที่แอบตามมาเขานั่งที่ชุดเก้าอี้ติดกันแต่มีฉากกั้น  เขาเห็นท่าทางมีความสุขของอิสริยา  และเสียงพูดร่าเริงของลูกไม่เหมือนในยามที่เขาไปหาแล้วได้แต่สะท้อนใจ 

ชายหนุ่มแทบลืมหายใจเมื่อได้ยินลูกสาวพูดขึ้นมา

“แม่ขาวันนี้คุณพ่อมาหาหนูค่ะ” 

“ค่ะ คุณพ่อมาทำไมคะ”  อิสริยาถาม

เด็กหญิงส่ายหน้า  “ไม่รู้ค่ะ” 

“แล้วหนูคุยกับคุณพ่อไหมคะ”  อิสริยาตะล่อมถาม

เด็กหญิงส่ายหน้าอีก ตอบเสียงเบา  “หนูกลัวคุณพ่อ” 

“กลัวทำไมคะ คุณพ่อไม่เคยตีหนูนี่นา”  คนเป็นแม่พูดอย่างใจเย็น แต่เด็กหญิงรีบขัดเสียงดัง

“แต่คุณพ่อไล่หนู  หนูจำได้”