บ้านใหม่

 

รับประทานอาหารแล้วอังกูรพาหวาน‍หวานกับณิช‍ชาออกไปข้างนอก  โดยที่แม้ว่าหญิงสาวจะไม่ได้อยากไปแต่ก็ขัดไม่ได้  เมื่อเขาบอกว่าจะพาไปรับน้องวินที่โรงเรียนเรียนพิเศษแล้วเลยไปดูบ้านใหม่  ท่าทางดีอกดีใจของลูกที่จะได้ไปไหนมาไหนกับพ่อทำให้หญิงสาวอดทนเก็บความรู้สึกของตัวเองไว้ 

“สวัสดีฮะพ่อ  แม่ หวาน‍หวานด้วย” 

เด็กชายรติ‍วัชร์‍‍เปิดประตูรถด้านหลังขึ้นนั่งหลังจากที่สวัสดีบิดามารดาและทักทายน้องสาวฝาแฝดแล้ว  หวาน‍หวานจึงยุกยิกเดินข้ามจากเบาะหน้าจะนั่งกับคู่แฝด

“ณิชมานั่งหน้าดีกว่าครับ  ข้างหลังให้เด็กๆ นั่งด้วยกัน” 

ณิช‍ชาถอนใจ  ไม่อยากโต้เถียงกับเขาต่อหน้าลูกจึงทำตามเงียบๆ  โดยที่ไม่ได้ตอบอะไร  แต่อาการถอนใจแรงก็ทำให้อังกูรรู้ว่าเธอไม่พอใจ  หรือว่าเธออาจจะยังโกรธเรื่องที่เขาพูดไม่ดีตอนก่อนกินข้าวก็ได้

“เรื่องโรงเรียนลูก  ผมว่าถามลูกก่อนก็ได้ว่าอยากย้ายไหม  ลูกว่ายังไงเราก็ค่อยว่ากันมันยังมีเวลากว่าจะปิดเทอม” 

ณิช‍ชาพยัก‍หน้าเป็นเชิงเข้าใจแต่ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเป็นคำพูด  หญิงสาวหันหน้ามองไปทางนอกตัวรถสนทนาโต้ตอบกับเด็กๆ บ้างเวลาคู่แฝดมีคำถามอะไร  อังกูรเห็นอาการนั้นก็ถอนใจแต่เขาไม่ได้พูดอะไรอีกจนไปถึงหมู่บ้านหนึ่งที่ขึ้นชื่อเรื่องระบบรักษาความปลอดภัยเพราะราคาบ้านแต่ละหลังนั้นเริ่มต้นที่แปดหลักขึ้นไป

เมื่อไปถึงมีเซลของโครงการมารออยู่แล้ว  บ้านที่ชายหนุ่มเลือกไว้มีพื้นที่หนึ่งร้อยตารางวาหรือหนึ่งงาน  มีพื้นที่ใช้สอยภายในบ้านสี่ห้องนอนหกห้องน้ำและมีสระว่ายน้ำขนาดเล็กส่วนตัว ออกแบบตกแต่งแบบโมเดิร์นมีสวนกลางบ้านและม่านน้ำตก

“บ้านหลังนี้ตกแต่งพร้อมอยู่นะคะ  สระว่ายน้ำมีบริการทำความสะอาดและดูแลให้ฟรีตลอดระยะเวลาสองปีแรกค่ะ” 

เซลอธิบายส่วนต่างๆ ในบ้านและแจ้งโพรโมชันให้กับลูกค้าวีไอพี  ส่วนเด็กๆ ก็ดูส่วนนั้นส่วนนี้กันอย่างสนุกสนาน

“โอ้โฮ  มีสระว่ายน้ำด้วยค่ะแม่”

“หู...  สวยจังครับพ่อ”

“เราจะย้ายมาอยู่ที่นี่เหรอคะแม่” 

เด็กแฝดสองคนมองบ้านใหม่อย่างตื่นเต้นพลางมองพ่อและแม่อย่างรอคำตอบ  อังกูรเองก็มองปฏิกิริยาของณิช‍ชาว่าเธอจะว่าอย่างไร 

“ลูกชอบที่นี่  แล้วณิชล่ะว่ายังไงโอเคไหม”

“มันน่าจะใหญ่ไปนะคะคุณต้น”  บ้านแบบนี้เธอเห็นจากในโบร‍ชัวร์ของโครงการราคาไม่ต่ำกว่าห้าสิบล้าน  หากเธอยอมรับบ้านหลังนี้จากอังกูรในสายตาคนอื่นเธอคงกลายเป็นเมียเล็กเมียเก็บของเสี่ยที่ไหนสักคนแน่นอน

“งั้นไปดูอีกหลังก็ได้ค่ะ  ถ้าคุณผู้หญิงยังไม่ตัดสินใจ”  เซลเสนอผายมือให้และเดินนำไปยังบ้านอีกหลังที่อยู่เยื้องๆ กัน

พวกเขาไปดูบ้านอีกหลังและในอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมาอังกูรก็ตกลงใจทำเรื่องซื้อบ้านหลังแรกที่ไปดูเพราะว่าเด็กๆ อยากได้สระว่ายน้ำนั่นเอง

“จะมีห้องของวินด้วยใช่ไหมฮะพ่อ”  เด็กชายถาม

“มีสิลูก” อังกูรตอบ  ขณะนั้นยงธนัทมาถึงพอดีพร้อมกับเอกสารในมือ

“ลุงย้‍งสวัสดีค่ะ”  หวาน‍หวานยกมือไหว้ยงธนัทอย่างคุ้นเคย  อังกูรปรายตามองอย่างไม่พอใจ  เขายังไม่ได้ชำระความเรื่องที่มันช่วยณิช‍ชาปิดบังเรื่องการมีอยู่ของหวาน‍หวานเลย

“สวัสดีฮะอาย้‍ง  อามาทำไมฮะ”  วินเรียกชายหนุ่มว่าอาตามศักดิ์ที่ยงธนัทเป็นรุ่นน้องของพ่อ  สองพี่น้องจึงใช้สรรพนามเรียกเขาไม่เหมือนกัน

“สวัสดีครับเด็กๆ เฮียต้นแล้วก็คุณณิชด้วย”  เขาทักทายทุกคนจากนั้นจึงตอบคำถามของน้องวิน 

“อามาทำเรื่องซื้อบ้านให้แม่น้องวินไง  ตกลงใส่ชื่อคุณณิชนะเฮีย”  ท้ายประโยคเขาหันไปถามคุณพ่อของเด็กแฝดที่พยัก‍หน้าทันที

“คุณณิชส่งเอกสารให้ผมด้วยนะครับ  เดี๋ยวเย็นๆ ผมตามไปรับที่บ้านก็ได้  ออกจากนี่เฮียจะไปไหนอีกหรือเปล่า”  ยงธนัทนัดแนะกับณิช‍ชาก่อนจะหันมาสอบถามเจ้านายโดยตรงของตัวเอง

“นายไม่ต้องไปก็ได้  เดี๋ยวพรุ่งนี้ไปเอาเอกสารณิชที่ห้องทำงานฉันก็ได้  วันนี้เตรียมเอกสารอื่นให้เรียบร้อย”

“งั้นเดี๋ยวผมทำเรื่องออกเช็คเงินสดให้นะเฮีย  จะจ่ายในนามส่วนตัวเนอะ”  ยงธนัทเตรียมรายละเอียดอื่นๆ ที่ต้องใช้ในการซื้อขาย

“เอ่อ...  ณิชว่าใส่ชื่อลูกดีกว่าค่ะคุณต้น” 

ณิช‍ชาเพิ่งหาจังหวะแย้‍งสองหนุ่มได้  เธอไม่อยากรับอะไรจากเขาให้ถูกทวงบุญคุณอีกแล้ว  เหตุการณ์ในห้องครัวตอนสายๆ ของวันนี้ยังคงชัดเจนในความรู้สึก  และเธออยากให้เขารู้ว่าเงินของเขามันไม่ได้สำคัญเหนือทุกสิ่ง

“ลูกมีสองคนจะใส่ชื่อแกให้ยุ่งยากทำไม  อีกอย่างบ้านนี้ผมจะให้เป็นสิทธิ์ของณิช”  อังกูรทำหน้าไม่เห็นด้วย

“ก็ใส่ไปทั้งสองคน  มันคงไม่ได้ยุ่งยากจนทำไม่ได้หรอกค่ะ”  ณิช‍ชายังไม่คล้อยตาม

อังกูรถอนใจ  เขาลุกขึ้นยืน  “ผมว่าเรามีเรื่องต้องเคลียร์กัน  เรามาคุยกันทางนี้ดีกว่า”  ชายหนุ่มดึงมือณิช‍ชาให้ลุกจากเก้าอี้เดินตามออกไปจากตรงนั้นและบอกขอเวลาส่วนตัวกับทุกคน

“ผมขอเวลานอกสักครู่  ย้‍งฝากดูเด็กๆ ด้วย” 

อังกูรจับข้อมือบางไว้แน่นพาหญิงสาวออกมาอีกห้องข้างๆ กัน  เขากดล็อกหลังจากที่ดันตัวเธอให้ผ่านเข้าประตูไปได้แล้ว

“คุณจะทำอะไรน่ะ”  ณิช‍ชาถอยกรูดเมื่อเขาเดินตรงเข้าหา  ตั้งแต่วันที่เธอบอกเขาว่าตั้งครรภ์เมื่อเก้าปีก่อนจนถึงปัจจุบัน  นี่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขามาจับมือถือแขนใกล้ชิดขนาดนี้

“ผมไม่ชอบให้ณิชดื้อ”  เขาพูดทื่อๆ ตามติดไม่ลดละ  ณิช‍ชาถอยจนไปจนมุมที่ผนังห้องที่ถูกบุผนังอย่างดีเพราะว่ามันเป็นห้องโฮมเธียร์เตอร์ของบ้าน  ฝ่ามือข้างหนึ่งเขายันกับผนังข้างเอว  แขนอีกข้างวางทาบลงไปข้างศีรษะจนเธอขยับไปไหนไม่ได้ เกร็งทั้งตัว

“ณิชไม่เคยดื้อ  คุณอย่ามากล่าวหากันแบบนี้” 

หญิงสาวตกใจจนกลายเป็นความโกรธ ความในใจที่เก็บมานานจึงถูกพูดออกไป 

“คุณบอกให้ณิชทำอะไร อยู่แบบไหนณิชก็ทำตามนั้นมาตลอดตั้งแต่ณิชท้อง  คุณให้ณิชอยู่ในที่ของตัวเองณิชก็อยู่  คุณสั่งให้ณิชไปเรียนณิชก็ไป  คุณแย่งลูกไปจากณิชทั้งๆ ที่ตอนท้องคุณเองก็ไม่เคยมาดูมาแลณิชก็ยอมเพราะเห็นแก่อนาคตของลูก  คุณจะเอายังไงอีก” 

ณิช‍ชายกมือขึ้นป้ายน้ำตาลวกๆ  การที่เธอต้องอยู่ตามลำพังต้องอยู่กับความเงียบเหงาในช่วงที่ตั้งครรภ์  และต้องเก็บตัวอยู่แต่ในห้องพักตามที่เขาสั่งและคนสั่งก็ไม่เคยมาดูแลแม้แต่ครั้งเดียว  จะได้ไปไหนมาไหนก็แค่ช่วงที่หมอนัดเป็นความทรมานใจที่เธอไม่เคยลืม

“เรื่องณิชแอบพาหวาน‍หวานไปอยู่ด้วยจะไม่มีวันเกิดขึ้นได้  ถ้าคุณทำหน้าที่พ่อให้ดีกว่านี้ตั้งแต่ตอนที่แกอยู่ในท้อง  หรือถ้าคุณคิดว่าแค่การให้เงินหรือการใช้เงินฟาดหัวใคร  นั่นก็คือการทำหน้าที่ที่สมบูรณ์แบบแล้วณิชก็จะบอกว่าไม่ใช่”

เธอฉวยจังหวะในตอนที่อังกูรนิ่งอึ้งผลักอกกว้างออกห่างจนเขาเซ  ณิช‍ชามุดตัวลอดออกจากวงแขนเขาไปได้แค่สองก้าวก็ถูกรวบตัวไปกอดจากด้านหลัง

“ผมขอโทษ”   

ณิช‍ชาตัวแข็ง  เธอดึงท่อนแขนที่รัดเอวไว้แน่นออกแต่ไม่มีผลอะไร  เหมือนเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง 

“ปล่อยค่ะ” 

“ผมขอโทษทุกเรื่องเลย  เรื่องเมื่อเช้าด้วยผมไม่ได้หมายความแบบนั้นไม่ได้จะว่าณิช  ขอโทษเรื่องเก่าๆ ด้วยได้ไหม”