ทำหน้าที่พ่อและแม่

 

เสียงกริ่งหน้าบ้านทำให้ณิช‍ชาชะงักมือจากการเตรียมทำอาหาร  วันนี้เป็นวันหยุดทั้งเธอและลูกสาวต่างก็ตื่นสายกว่าทุกวันเป็นเรื่องปกติ  และเธอเองก็ไม่ได้มีแพลนจะพาลูกไปไหนในวันนี้ด้วยจึงตั้งใจจะทำอะไรกินกันง่ายๆ ที่บ้านสองแม่ลูก

“หนูไปดูเองค่ะแม่” 

เด็กหญิงรติชาหรือน้องหวาน‍หวานวัยแปดขวบลงจากเก้าอี้แล้ววิ่งออกไปดูยังหน้าบ้าน

“คุณพ่อ...”  นาทีต่อมาเสียงของหวาน‍หวานดังขึ้นลั่นบ้านทำให้ณิช‍ชาขมวดคิ้ว  อังกูรมาหรือ?  แล้วเหตุใดไม่เห็นเขาบอกล่วงหน้าว่าจะมา

อังกูรจอดรถที่หน้าบ้านชายหนุ่มลงจากรถพอดีกับที่หวาน‍หวานเดินไปถึงหน้าบ้านเพื่อเปิดประตูรั้วให้ 

“คุณพ่อสวัสดีค่ะ  มาคนเดียวเหรอคะ”  เด็กหญิงมองไปทางด้านหลังของเขา  เผื่อว่าจะเห็นคู่แฝดของตัวเองมาด้วย

“วินไปเรียนพิเศษน่ะลูก  พ่อไปส่งเขามาแล้วเลยมาหาลูกที่บ้าน  หนูกับแม่กินอะไรหรือยังคะ”  ชายหนุ่มลูบศีรษะเด็กหญิงอย่างเอ็นดูพลางถามถึงมารดาของแก

“แม่ทำกับข้าวอยู่ค่ะ” 

หวาน‍หวานเข้าไปในครัวบอกมารดาว่าคุณพ่อมา  เด็กหญิงรินน้ำใส่แก้วจะยกไปให้คุณพ่อแต่อังกูรตามเข้ามาพอดี 

“ไม่ต้องยกไปให้พ่อหรอกลูก  เดี๋ยวพ่อช่วยแม่ทำกับข้าวดีกว่า  หนูออกไปดูทีวีข้างนอกก่อนไหม” 

หวาน‍หวานพยัก‍หน้า  “ได้ค่ะ  งั้นหนูไปดูการ์ตูนก่อนนะคะ”

หลังจากที่ลูกออกไปแล้วณิช‍ชาหันมามองคนที่บอกว่าจะช่วยเธอทำกับข้าวแล้วถามเขาตรงๆ  “คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ  หรือแค่มาหาลูกเฉยๆ อย่างเดียว” 

“ผมมีธุระกับณิชด้วย  จะชวนณิชกับลูกไปดูบ้านใหม่”  

หญิงสาววัยยี่สิบเจ็ดชะงักทันที   “ดูบ้าน  คุณจะซื้อบ้านให้ลูกเหรอคะ”   เธอทำสีหน้าครุ่นคิดคิ้วขมวดเหมือนจะไม่เห็นด้วย

“ซื้อให้ณิชนั่นล่ะ  บ้านนี้ก็บ้านเช่าไม่ใช่เหรอ” 

เขามองไปรอบๆ บริเวณที่พักของสองแม่ลูกซึ่งมีลักษณะเป็นบ้านแฝดชั้นเดียว  มีพื้นที่ไม่ถึงสามสิบตารางวา  มันอาจจะเหมาะหากเธออยู่ตามลำพังกับหวาน‍หวานสองคน  ซึ่งก็ดูไม่ได้แคบจนเกินไปแต่หากว่าเขาพาน้องวินมาค้างที่นี่ตามที่ตกลงกันไว้  มันก็คงไม่เหมาะสมอีกแล้ว

“ค่ะ  แต่ณิชกำลังจะทำเรื่องซื้อกับเจ้าของ” 

หญิงสาวกัดริมฝีปากเมื่อพูดเรื่องนี้  เข้าใจว่าเขาอาจจะคิดว่าบ้านหลังนี้มันเล็กเกินไป

“ถ้าณิชอยากซื้อก็ซื้อผมไม่ได้ห้ามอะไร  ซื้อแล้วปล่อยเช่าก็ได้บ้านนี้มันก็น่ารักดี  ส่วนบ้านใหม่ผมว่ามันเหมาะกับเด็กๆ  มากกว่า  น้องวินเองปกติก็มีห้องส่วนตัว  เวลาแกมาค้างกับแม่กับน้องถ้าเป็นบ้านนี้ณิชจะมีห้องให้ลูกรึเปล่า”

หญิงสาวนิ่งไม่ตอบ  อังกูรจึงเปลี่ยนเรื่อง  “ณิชจะทำอะไร  ให้ผมช่วยก็ได้” 

“ไม่เป็นไรค่ะ  ณิชทำเองน่าจะดีกว่าคุณออกไปนั่งกับลูกข้างนอกเถอะ”  เธอไม่คิดว่าผู้บริหารระดับสูงอย่างเขาจะทำงานครัวเป็น  เอาแค่ว่าการที่เขาเข้ามาถึงในครัวก็เกินความคาดหมายของเธอแล้ว   

“ผมก็ทำอาหารเป็นเหมือนกัน  บอกมาเถอะว่าต้องทำอะไรบ้าง” 

ชายหนุ่มพับแขนเสื้อขึ้นให้ดูทะมัดทะแมงพลางสบตาณิช‍ชาที่มองแบบไม่อยากเชื่อ

“เอ้า... ทำไมมองแบบนั้น  สมัยไปเรียนต่อผมก็ทำอะไรเองหมดละ  เมืองนอกไม่ได้หาแม่บ้านง่ายเหมือนที่ไทยเมื่อไหร่” 

“อ๋อ.. ค่ะ”  ณิช‍ชาพยัก‍หน้าเมื่อคิดตามแล้วก็เห็นจริง  “กะว่าวันนี้จะทำไข่ตุ๋นให้ลูกค่ะ  กับผัดผักรวมหมูกรอบเมื่อวานณิชทำหมูกรอบไว้แล้ว  คุณจะทานด้วยไหมคะ” 

“ก็ดีครับ  หิวแล้วเหมือนกัน  งั้นให้ผมช่วยอะไรบ้างล่ะ” 

“งั้นคุณช่วยหั่นผักก็ได้ค่ะ  เดี๋ยวณิชจะทำไข่ตุ๋นก่อน” 

หญิงสาวชี้ไปที่ผักหลายชนิดที่วางบนโต๊ะเตรียมอาหาร  ส่วนตนเองหยิบหอมแขกมาสองสามหัว  ปอกเปลือกออกล้างน้ำผึ่งให้สะเด็ดแล้วนำมาหั่นเป็นแฉกๆ แบบไม่ให้ขาดจากกัน  เมื่อวางเรียงลงไปในถ้วยแก้วก็บานออกคล้ายดอกบัว  ณิช‍ชาทำแบบเดียวกันกับหอมทั้งหมด  จากนั้นนำไข่ไก่มาตอกใส่ถ้วยผสม  ใส่นมสดลงไปกะปริมาณให้พอดีตามความเคยชิน  เติมเครื่องปรุงรสอย่างน้ำปลาและซอสถั่วเหลืองแล้วใช้ส้อมตีให้เข้ากัน  จากนั้นโรยหอมเจียวหั่นฝอยลงไปแล้วเทไข่ที่ปรุงแล้วลงไปในถ้วยแก้วสำหรับนึ่ง

อังกูรมองท่าทางของเธอที่ทำงานในครัวอย่างคล่องแคล่ว  เขาเชื่อสนิทใจว่าณิช‍ชาเลี้ยงลูกมาเองตามลำพังที่เมืองนอกได้จริง  โดยฝากเดย์‍แคร์เฉพาะในช่วงที่เธอไปเรียน

“ณิชพาลูกขึ้นเครื่องไปได้ยังไง  ในเมื่อผมไม่เคยเซ็นยินยอมตอนหวาน‍หวานทำพาสปอร์ต”  จู่ๆ เขาก็โพล่งเรื่องที่คาใจมานานแม้ว่าจะพอเดาคำตอบที่แท้จริงได้อยู่แล้ว  แต่ก็อยากฟังให้ชัดเจนจากเธอเอง

“เอ่อ...”  ณิช‍ชาอ้ำอึ้ง  เธอคิดว่าหากอังกูรรู้เรื่องหวาน‍หวานประเด็นนี้น่าจะเป็นอีกหนึ่งเรื่องที่เขาต้องไม่พอใจ

“คือว่าในใบเกิดของหวาน‍หวาน  ณิชให้ระบุว่าไม่ใส่ชื่อบิดาน่ะค่ะ”  เธอตอบเสียงอ่อย  แต่ในขณะนั้นมันจำเป็นมากเพราะถ้าให้อังกูรรับรองบุตรมีชื่อบิดาในใบเกิด  เธอเกรงว่าอาจจะไม่สามารถเดินเรื่องทำพาสปอร์ตให้ลูกได้โดยที่เขาไม่ต้องมารับรู้

อังกูรพยัก‍หน้า  เรื่องนี้เขาเดาไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้  ชายหนุ่มเลื่อนตะกร้าผักที่หั่นแล้วส่งคืนให้ณิช‍ชา

“งั้นผมจะให้ทนายจัดการเรื่องนี้  คุณไม่มีปัญหาใช่ไหมณิช”

“เรื่องอะไรนะคะ  ใบเกิดลูกเหรอ” 

“ใช่  ผมคงต้องขอพาหวาน‍หวานไปตรวจดีเอ็นเอเพื่อใช้ยื่นต่อศาลใส่ชื่อพ่อในใบเกิดลูก  แล้วไปรับรองบุตรอีกที” 

“อ๋อ  ค่ะจะไปวันไหนก็บอกนะคะจะได้ลาโรงเรียนให้ลูก”   

ณิช‍ชาหันไปสนใจหน้าเตาต่อ  อังกูรเก็บขยะที่เป็นเศษผักและอื่นๆ ใส่ถุงเพราะไม่รู้จะทำอะไร  จนชายหนุ่มนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้ 

“เรื่องโรงเรียนลูก  ผมว่าณิชให้หวาน‍หวานย้ายมาเรียนที่เดียวกับวินได้ไหม  ผมไม่อยากให้ลูกรู้สึกแตกต่างกันมากเกินไป” 

         เรื่องนี้หญิงสาวก็เห็นด้วย  แต่ว่าน้องวินเรียนที่โรงเรียนนานาชาติค่าเทอมแพงหูฉี่  ณิช‍ชาคิดว่าตนเองอาจจะไม่ไหว

“โรงเรียนน้องวินก็ดีค่ะ  แต่ณิชส่งลูกเรียนไม่ไหว”  เธอบอกตามตรง  ไหนไหนก็มาถึงจุดนี้แล้ว

“ผมส่งลูกเรียนได้  ทำไมณิชถึงคิดว่าผมจะไม่ส่งเสียล่ะ”  แม่ของลูกเขาก็ส่งเรียนมาจนจบโทมาแล้ว  ทำไมเธอจึงคิดว่าค่าเทอมลูกเขาจะเกี่ยงให้เธอจ่าย

“ไม่ใช่ค่ะ  ณิชไม่ได้ว่าแบบนั้น  แต่ว่าเรื่องหวาน‍หวานเป็นหน้าที่ของณิชที่ต้องเลี้ยงดูลูกเอง” 

“เรื่องหวาน‍หวานณิชเองก็ใช้เงินของผมดูแลลูกมาตลอดไม่ใช่เหรอ  ไม่ใช่ว่าณิชหาเองได้เมื่อไหร่  อย่าลืมสิ” 

ชายหนุ่มหลุดปากพูดไปแล้วและคนฟังถึงกับอึ้ง  เธอรู้สึกเหมือนถูกตบจนชาไปทั้งหน้า  ความเงียบเข้ามาแทนที่บทสนทนาอยู่พักใหญ่กว่าที่ณิช‍ชาจะหาเสียงเจอ

“ขอโทษค่ะ  ณิชลืมตัวไปว่าพึ่งพาคุณมาตลอด  ขอโทษนะคะ”  จากนั้นหญิงสาวยกจานกับข้าวออกไปจัดโต๊ะอาหารด้านนอกเงียบๆ   อังกูรจึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าตนเองพูดในสิ่งที่ไม่สมควรแต่จะให้ขอโทษเขาเองก็ปากหนักจนทำไม่ได้เช่นกัน

‘ทำเฉยๆ เปลี่ยนเรื่องคุยคงไม่เป็นไรมั้ง  เดี๋ยวณิชก็หายโกรธไปเอง’  เขาคิดในใจก่อนจะเดินตามออกไปสมทบกับสองแม่ลูกด้านนอก