วันนั้นไม่เหมือนวันนี้

 

ณิช‍ชาไปทำงานในเช้าวันต่อมา  เธอได้รับคำสั่งจากหัวหน้าฝ่ายว่าให้ขึ้นไปที่ฝ่ายบริหารชั้นเก้า  ซึ่งเป็นชั้นที่พนักงานรู้กันดีว่าเป็นพื้นที่ของประธานกรรมการบริหารคืออังกูรและทีมผู้ช่วย เลขานุการของเขาทำงานที่ชั้นนั้น

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะพี่หยง” 

“พี่ไม่รู้เหมือนกันจ้ะ  คุณสุเลขาของคุณอังกูรโทรลงมาเองเลย  บอกว่าถ้าณิชมาแล้วให้ขึ้นไปพบท่านข้างบน”  ตันหยงหัวหน้าฝ่ายลูกค้าสัมพันธ์ที่เป็นผู้บังคับบัญชาโดยตรงของณิช‍ชาแจ้ง  เธอมองลูกน้องสาวอย่างเป็นห่วงเพราะว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีใครในแผนกที่ถูกอังกูรเรียกขึ้นไปเช่นนี้

ณิช‍ชาตรงไปยังลิฟต์ตัวพิเศษที่เป็นตัวเดียวที่จะขึ้นไปได้ถึงชั้นเก้า  พนักงานรักษาความปลอดภัยด้านหน้ารีบกดลิฟต์ให้เธอทันทีเมื่อหญิงสาวแจ้งชื่อตัวเอง

“สวัสดีค่ะ”  สุพรรษารีบลุกขึ้นเมื่อเห็นเธอก้าวออกจากลิฟต์

“ดิฉันมาพบคุณอังกูรตามที่มีแจ้งลงไปน่ะค่ะ”  ณิช‍ชาบอกจุดประสงค์ที่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้อยู่แล้ว

“บอสรอคุณณิชอยู่ค่ะ  เชิญทางนี้เลย”  เลขานุการสาวรีบเปิดประตูห้องทำงานของเจ้านายหลังจากที่เคาะให้สัญญาณแล้ว  จากนั้นเธอปิดประตูให้ความเป็นส่วนตัวกับคนในห้องเต็มที่

ณิช‍ชาเดินเข้าไปด้านใน  ได้ยินเสียงอังกูรอยู่ในห้องน้ำจึงไม่รู้จะทำอะไรนอกจากยืนรอ  เธอมองสำรวจไปรอบห้องเห็นกรอบรูปบนชั้นเป็นภาพของเด็กชายรติ‍วัชร์‍‍จึงเดินไปมองใกล้ๆ

“รูปนี้ถ่ายตอนน้องวินเข้าเรียนวันแรก” 

อังกูรออกมาจากห้องน้ำเมื่อใดณิช‍ชาเองก็ไม่รู้ตัว  หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบเมื่อรู้สึกว่าเขาอยู่ใกล้เกินไป

“คุณมีอะไรเหรอคะ  ถึงเรียกณิชขึ้นมา” 

“ณิชนั่งก่อนสิ”  อังกูรเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานและบอกให้หญิงสาวนั่งที่เก้าอี้ตัวตรงกันข้าม

“เมื่อเช้าลูกกินข้าวกับอะไรก่อนไปโรงเรียน”  คำถามของเขาทำให้เธองงเล็กน้อยแต่ก็ยอมตอบตามตรง

“ข้าวต้มกุ้งกับโอวัลตินค่ะ” 

“โอวัลตินน้ำตาลเยอะ  ให้ลูกนานๆ กินทีไม่เป็นไรแต่ทุกวันคงไม่ดี  แล้วปกติณิชจะไปรับลูกกี่โมงครับ” 

“เอ่อ  ก็ห้าโมงครึ่งค่ะ  ณิชให้ลูกเรียนพิเศษทำการบ้านที่โรงเรียนให้เสร็จไปเลย  มีครูดูแลอยู่ค่ะ”  เนื่องจากโรงเรียนกับห้างเอ็มจีสำนักงานใหญ่อันเป็นสถานที่ทำงานนั้นไม่ไกลกันมาก  ทำให้เธอออกจากห้างเวลาเลิกงานก็ไปถึงโรงเรียนลูกพอดีกับที่น้องหวาน‍หวานเรียนพิเศษเสร็จ

“เดี๋ยวผมขอสำเนาบัตรของณิช  จะได้ให้ย้‍งไปเตรียมเรื่องซื้อบ้าน  ส่วนเรื่องไปรับลูกเย็นนี้ผมอยากไปด้วย  อยากไปดูว่าลูกเรียนที่ไหนยังไง  ครูของลูกจะได้รู้จักผม”

“ค่ะ  แค่นี้ใช่ไหมคะ”  ณิช‍ชาขยับตัวทำท่าจะลุกแต่ชายหนุ่มเรียกไว้

“จะไปไหนล่ะณิช” 

“ก็จะลงไปเอาสำเนาบัตรให้ไงคะ  คุณคิดว่าณิชเดินถือขึ้นมาด้วยหรือไง”  เธอย้อนถามไม่อยากจะปฏิเสธไม่รับอะไรจากเขาอีกแล้ว  อังกูรเป็นคนดื้อในระดับหนึ่งจนเธอรู้สึกเหนื่อย

“ไม่ต้องลงไปหรอก  เอาบัตรมาข้างบนก็มีที่ถ่ายเอกสาร” 

อ้อ... ณิช‍ชาลืมไปบนสำนักงานย่อมต้องมีอุปกรณ์ทุกอย่างอยู่แล้ว  หญิงสาวเปิดกระเป๋าเงินใบเล็กที่พกติดตัวเสมอหยิบบัตรประชาชนในนั้นออกมาวางบนโต๊ะ

ประตูห้องทำงานเปิดออกพร้อมกับที่สุพรรษาเข้ามารับบัตรประชาชนของณิช‍ชา 

“ผมฝากถ่ายเอกสารแล้วเอามาให้คุณณิชเซ็น  แล้วรบกวนคุณสุเอาไปให้นายย้‍งที่ห้องเขาด้วยครับ”

“ได้ค่ะบอส”  สุพรรษารับคำสั่งโดยที่ไม่ถามอะไรจุกจิก  แต่เธอก็หูผึ่งเล็กน้อยเมื่อได้ยินประโยคต่อไปที่อังกูรพูดกับณิช‍ชา 

“งานข้างล่างวันนี้มีอะไรมากรึเปล่าณิช  ตอนบ่ายเราออกไปดูเฟอร์นิเจอร์เข้าบ้านแล้วเลยไปรับเด็กๆ ที่โรงเรียนเลยละกันนะ” 

ณิช‍ชามองตามเลขาสาวที่ออกไปแล้วก่อนจะหันกลับมาตำหนิอังกูร 

“คุณพูดแบบนี้ให้เลขาคุณได้ยินได้ยังไงคะ  เขาจะคิดยังไง” 

“เขาไม่รู้วันนี้  วันอื่นเขาก็ต้องรู้อยู่ดีว่าณิชเป็นแม่น้องวิน แล้ววินกับหวาน‍หวานเป็นฝาแฝดกัน  ณิชเป็นคนเลือกมาทำงานที่นี่เองนะผมไม่ได้บังคับ”

อังกูรพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยไม่ทุกข์ร้อน  ในขณะที่ณิช‍ชากำมือแน่นเธอใกล้จะหมดความอดทนกับเขาเต็มที่ 

“ณิชคิดว่าเมื่อวานเราคุยกันรู้เรื่องแล้วซะอีก” 

เธอย้อนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อวานในห้องโฮมเธียเตอร์ของบ้านหลังใหม่ที่จะซื้อ

‘ผมขอโทษทุกเรื่องเลย  เรื่องเมื่อเช้าด้วยผมไม่ได้หมายความแบบนั้นไม่ได้จะว่าณิช  ขอโทษเรื่องเก่าๆ ด้วยได้ไหม’ 

‘ปล่อยก่อนค่ะ  คุณอย่าทำแบบนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน’ 

‘เรามีลูกด้วยกันโตขนาดนี้  จะไม่ได้เป็นอะไรกันได้ยังไง’ 

‘แล้วเราเคยตกลงเป็นอะไรกันเหรอคะ  นอกจากพ่อกับแม่ของลูก’  เธอจิกเล็บลงบนหลังมือจนชายหนุ่มยอมปล่อย  ณิช‍ชาถอยเมื่อเป็นอิสระเธอหันหน้ากลับมาคุยกับเขา  ถามกลับไปโดยไม่หลบตา

‘อย่างเดียวที่เราเคยตกลงกัน  ก็คือณิชเคยขายตัวให้คุณเท่านั้นค่ะ’ 

‘ผมไม่เคยมองณิชแบบนั้น’  ในความเป็นจริงอังกูรมองว่าเขาพอใจในตัวเธอจึงยื่นข้อเสนอ  ส่วนณิช‍ชาในวันนั้นจะด้วยความจำเป็นอะไรก็ตาม แต่เธอก็ยินดีรับข้อเสนอของเขา  ดังนั้นระหว่างเรามันเป็นเรื่องของความพอใจกันทั้งสองฝ่าย 

แต่เมื่อเธอมาบอกว่าตั้งครรภ์  ทุกสิ่งจึงเปลี่ยนไปในความรู้สึกของอังกูร  เขาเปลี่ยนสถานะจากผู้หญิงที่เคยพอใจเป็นคนที่เขาต้องรับผิดชอบ  และเพราะการตั้งครรภ์ทำให้เธอต้องออกจากการเรียนยิ่งทำให้เขารู้สึกว่าตนเองทำลายอนาคตของเด็กสาวคนหนึ่ง 

มุมมองของเขาที่มีต่อณิช‍ชาก็เปลี่ยนไปจากวันนั้น  การที่เขาเร่งให้เธอไปเรียนต่อ  การที่เขาไม่ตอบกลับเธอใดใดก็ล้วนมีเหตุผลเพื่อตัวเธอเองทั้งสิ้น 

‘ณิชต้องเลิกเรียนเพราะผม  อนาคตต้องสะดุดก็เพราะผมพลาดทำให้ณิชเป็นแม่คนก่อนเวลา  ผมเลยอยากคืนอนาคตให้ณิช  พยายามจะผลักให้ณิชกลับไปเป็นเหมือนคนโสดที่ไม่มีภาระอะไรให้ได้อีกครั้ง  ณิชไม่เชื่อก็ได้แต่ผมพูดความจริง’

‘แล้วทำไมคุณไม่เคยมาเอง  ไม่เคยติดต่อ  มีอะไรก็บอกผ่านคุณย้‍งทุกครั้ง  รังเกียจจนพูดคุยกันเองไม่ได้เลยเหรอคะ’ 

‘ผมจะรังเกียจณิชทำไม ถ้าผมรังเกียจผมจะเคยขอเลี้ยงดูณิชได้เหรอ’  เขาแย้‍งทันที 

‘แต่เพราะว่าณิชท้อง  ผมรู้สึกผิดว่าทำณิชลำบากเป็นเรื่องนึงที่ผมไม่อยากมาเจอ  ส่วนอีกเรื่อง...’  ชายหนุ่มเงียบไปนาน  ก่อนจะพูดต่อเพราะว่าไหนๆ ก็คุยเรื่องนี้แล้ว

‘ผมกลัวจะห้ามตัวเองไม่ได้  ไม่ให้ไปเกาะแกะล่วงเกินณิชอีก’

         ในห้องเกิดบรรยากาศเดตแอร์ไปชั่วขณะ  ณิช‍ชาปรับสีหน้าเป็นจริงจังเหมือนเดิม

‘งั้นคุณก็ต้องถอยไปให้ห่างก็ถูกแล้วค่ะ  ณิชเองก็ไม่อยากให้คุณเข้าใกล้เหมือนกัน’ 

‘แต่วันนั้นกับวันนี้ไม่เหมือนเดิม  ณิชเรียนจบแล้ว  มีอนาคตที่ดี  มีงานดีๆ ทำแบบที่ณิชต้องการแล้ว’

‘ใช่ค่ะ  ไม่มีอะไรเหมือนเดิม  คุณเข้าใจก็ดีแล้วเอาเป็นว่าถ้าคุณอยากให้ณิชรับบ้านนี้ไว้ก็ตามนั้น  แต่ห้ามมาทวงบุญคุณเรียกร้องอะไรจากณิชอีก’ 

‘ถ้าผมปากไม่ดีอีก  อนุญาตให้ณิชทำอะไรก็ได้  แต่ผมไม่มีเจตนาทวงบุญคุณอะไรเลย  ผมรู้ว่าแค่มีเงินหวาน‍หวานก็โตมาแบบนี้ไม่ได้หรอก’    

ขณะที่ทบทวนเรื่องข้อตกลงของวานนี้  อังกูรก็ถามต่อเพราะเห็นว่าหญิงสาวเงียบไปครู่ใหญ่

“แล้วผมทำผิดข้อตกลงตรงไหนล่ะ  ถึงยังไงสักวันคุณสุหรือคนอื่นๆ ก็ต้องรู้ว่าณิชเป็นใคร  ณิชไม่ได้อยากเป็นแม่น้องวินแบบเปิดเผยเหรอ” 

เจอคำถามนี้ณิช‍ชาก็ได้แต่อึ้ง  แน่นอนเธออยากเป็นแม่ของลูกทั้งสองคนแบบเปิดเผย ไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ อีกต่อไป    

เธออยากเป็นแม่ที่เข้าใกล้ลูกได้ตลอดเวลา  สามารถบอกกับทุกคนได้ว่าทั้งหวาน‍หวานและวินเป็นลูกของเธอเอง  เป็นคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิต