อธิบายเรื่องไหนก่อน

 

ณิช‍ชาตกใจยืนขาตายตั้งแต่เห็นว่าคนที่หันหลังมามองคืออังกูร  แววตาของเขาที่สบมาทำให้เธอแน่ใจว่าเขารู้เรื่องของเด็กหญิงรติชาแล้วอย่างแน่นอน

อังกูรหันไปทางเด็กหญิง  “ทานต่อนะคะลูก  ถ้าไม่พอก็เรียกพี่ๆ เขาให้มาเติมให้ได้”  เขาชี้ไปทางพนักงานห้องจัดเลี้ยงของห้างที่ขยับตัวตอบรับคำสั่งทันที

“ขอบคุณค่ะคุณลุง  แม่ขาหนูอยู่นี่”  เด็กหญิงกวักมือเรียกมารดาที่ยังยืนนิ่งเพราะตกใจ  ณิช‍ชารู้สึกตัวเธอสูดลมหายใจเข้าปอดลึก บอกตัวเองว่าถึงอย่างไรก็ต้องมีวันนี้

“ค่ะลูก  กินข้าวก่อนนะคะแม่รออยู่แถวๆ นี้ล่ะ”  เธอไม่สนใจอังกูรที่กำลังยืนหน้าตึงขั้นสุด 

“ให้ลูกกินข้าว  แล้วคุณมาคุยกับผมก่อนณิช”  อังกูรระงับความโกรธแล้วพูดเสียงเรียบ  มองชุดฟอร์มทำงานของณิช‍ชา

“อ้อ  ณิชทำงานที่นี่ด้วยแต่ผมไม่รู้เลยสินะ” 

ณิช‍ชาเชิดหน้าขึ้น  เธอเคยกลัวเขาจนตอนนี้ความกลัวกลายเป็นความโกรธ  “จะไล่ณิชออกเลยไหมล่ะคะ” 

อังกูรฉวยมือของเธอมาจับไว้  พลางกวักมือเรียกพนักงานมาหา  ซึ่งก็มีคนหนึ่งรีบมาทันที  “ครับท่าน”

“ไปตามคุณย้‍งลงมาที  บอกว่าผมให้มาอยู่เป็นเพื่อนน้อง‍หวาน‍หวาน  เสร็จกิจกรรมข้างล่างให้คุณย้‍งพาน้อง‍หวาน‍หวานขึ้นไปบนห้องทำงานผมด้วย”  เขาพูดเลยไปถึงคุณครูที่ยืนไม่ห่างกัน

“รบกวนด้วยนะครับคุณครู” 

คุณครูสาวมองทุกคนอย่างงงๆ แต่ณิช‍ชาที่ยืนตรงนั้นรีบบอก  “ฝากดูน้อง‍หวาน‍หวานด้วยนะคะคุณครู  เดี๋ยวจะมีคนมารับน้องไปหาแม่  น้องรู้จักดีค่ะ  หวาน‍หวานเดี๋ยวตามลุงย้‍งไปหาแม่นะคะ  แม่ขอไปคุยธุระก่อน”  ท้ายประโยคเธอบอกลูกซึ่งเด็กหญิงก็รับคำอย่างว่าง่าย 

“ได้ค่ะแม่  ลุงย้‍งก็มาด้วยเหรอคะ”  คำพูดที่บอกว่าเด็กหญิงรู้จักยงธนัทอย่างดี  แทบทำให้อังกูรลมออกหูก่อนจะดึงมือหญิงสาวแล้วก้าวยาวๆ ออกไปจากห้องนั้นโดยที่ณิช‍ชาแทบจะวิ่งตามเพราะขาสั้นกว่าเขามาก

“มีอะไรอยากอธิบายไหม  เอาเรื่องไหนก่อนดี  เรื่องหวาน‍หวานหรือเรื่องที่คุณมาทำงานที่นี่ได้ยังไง” 

สิบห้านาทีต่อมาอังกูรและณิช‍ชาก็นั่งประจันหน้ากันสองคนในห้องทำงานส่วนตัวของเขาบนชั้นสูงสุดของตึก

“ไม่มีอะไรจะอธิบายค่ะ  ทุกอย่างก็เป็นตามที่คุณเห็น”  ณิช‍ชาไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อะไรที่จะพูด  เธอเป็นฝ่ายติดต่อเขามาตลอดแปดปีที่ผ่านมา  แต่เขาไม่เคยตอบกลับแม้สักครั้งเดียว

“ณิช  อย่ากวนประสาทผม” 

“ทำไมคะ  ณิชทำไม่ได้แต่คุณทำได้ฝ่ายเดียวงั้นสิ  ณิชเป็นฝ่ายติดต่อคุณมาตลอด  ณิชขอเจอลูก  ขอคุยกับลูกคุณก็ไม่เคยยอมตอบกลับสักครั้ง  ณิชต่างหากที่ต้องถามว่าทำไมคุณถึงกลับคำที่เคยบอกว่าจะไม่พรากลูกไปจากณิช  ทำไมคุณไม่รักษาคำพูดของตัวเอง” 

ทนไม่ไหวมากๆ ณิช‍ชาก็ระบายความรู้สึกและคำถามที่มีมาตลอดหลายปี  อังกูรนิ่งเขาเองก็มีเหตุผลของเขา  และเขาไม่เคยรู้ว่าตนเองมีลูกสาวอีกคนเพราะหากรู้เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้

“ผม...  ขอโทษ” 

คำขอโทษจากปากของอังกูร  อาจจะเป็นสิ่งสุดท้ายในโลกที่ณิช‍ชาคิดว่าจะได้ยินจากเขา  นั่นจึงทำให้เธอชะงักเมื่อเขาพูดมันออกมาง่ายกว่าที่คิด

“ผมเห็นว่าณิชยังเด็ก  ณิชยังมีอนาคต  ณิชอาจจะไม่ได้อยากเป็นแม่ตั้งแต่อายุยังไม่ถึงยี่สิบ  ผมอยากให้ณิชได้ใช้ชีวิตของตัวเองตามที่ตั้งใจไว้โดยที่ไม่มีเรื่องลูกมาฉุดไว้” 

ชายหนุ่มคิดแบบนี้จริงๆ เขาจึงปฏิเสธการติดต่อกับเธอมาตลอด  แต่ก็ตอบตนเองไม่ได้ว่าเหตุใดจึงไม่บล็อกบัญชีเธอไปเสีย  ยังคงปล่อยให้หญิงสาวทักเขามาเป็นระยะตลอดเวลาหลายปี

“คุณจะมาคิดแทนคนอื่นได้ยังไง  ถ้าณิชไม่อยากมีลูกก็คงทำแท้งไปแล้ว  สมัยนี้มันไม่ได้ทำยากนะคะ  ณิชเป็นคนอุ้มท้องลูกมาตั้งเก้าเดือน  คุณต่างหากที่ไม่เคยมาทำหน้าที่พ่อ  ไม่เคยดูแล  ไม่เคยมารับรู้อะไรสักอย่างในตอนที่ณิชท้อง  แล้วเอาความมั่นใจจากไหนมาคิดว่าณิชจะไม่ต้องการลูก” 

ณิช‍ชาโกรธจนร้องไห้  หญิงสาวคิดว่าสิ่งที่เขาบอกมันเป็นเหตุผลที่ไม่เข้าท่าเอามากๆ  เธอดึงทิชชูบนโต๊ะมาเช็ดน้ำตาเมื่อร้องไห้จนพอใจ  โดยที่ชายหนุ่มเจ้าของห้องยังทำอะไรไม่ถูก

“ผมขอโทษ  จะให้พูดกี่ครั้งผมก็มีแค่เหตุผลเดียวที่บอกไปเพราะผมคิดแบบนี้จริงๆ”  อังกูรย้ำเสียงอ่อนลง

ณิช‍ชาปรับสีหน้าเป็นปกติ  รู้สึกเสียหน้าที่ร้องไห้ต่อหน้าเขา 

“แล้วคุณจะเอายังไง  จะให้ณิชลาออกเลยไหมล่ะ”   ไหนๆ เรื่องก็มาถึงขั้นนี้  เขาอาจจะไม่อยากให้เธอทำงานที่นี่ต่อแล้วหญิงสาวค่อนข้างแน่ใจ

“พูดเหลวไหล”  ชายหนุ่มเอ็ดก่อนจะพูดต่อ

“ผมอยากรู้เรื่องหวาน‍หวานว่าอะไรเป็นยังไง”

ณิช‍ชามองเขาอย่างแปลกใจ  แต่เรื่องมาขนาดนี้ไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บความจริงไว้ 

“คุณไม่คิดบ้างเหรอว่าหวาน‍หวานอาจจะไม่ใช่ลูกคุณ  ฉันอาจจะไปเจอผู้ชายคนใหม่แล้วรักเขา  มีอะไรกันจนท้อง  ท้องหัวปีท้ายปีก็ได้”  เธอแกล้งถาม

“ถ้าเป็นแบบนั้น  นายย้‍งไม่ช่วยคุณปิดเรื่องนี้ไว้หรอก”  อังกูรอาจจะไม่แน่ใจนิสัยของณิช‍ชา  แต่เขารู้จักคนของตัวเองดีพอว่ายงธนัทจะไม่มีวันช่วยเธอเก็บความลับ  หากว่าเด็กหญิงคนนั้นไม่ใช่ลูกของเขา

ณิช‍ชานิ่งไป  เธอลืมว่าถึงอย่างไรยงธนัทก็เป็นคนของเขา  แม้ว่าเขาจะทำดีกับเธอและลูกแค่ไหน  แต่ทุกสิ่งยงธนัทก็ทำเพื่อเจ้านายของตัวเองไม่ใช่เพื่อใครอื่น  เธอกัดริมฝีปากก่อนจะเริ่มเล่า

“รู้ตั้งแต่ตอนไปอัลตราซาวนด์ค่ะว่าณิชท้องแฝด  ณิชเลยขอร้องคุณย้‍งว่าอย่าบอกคุณ  ณิชอยากเลี้ยงลูกเองสักคนก็ยังดี  คุณย้‍งคงสงสารเลยช่วยแต่มีข้อแม้ว่าณิชต้องยอมรับเงินของคุณ  และต้องไม่ขาดการติดต่อตลอดที่ไปเรียนที่โน่น” 

“แล้วณิชเลี้ยงลูกอ่อนไปด้วย  เรียนไปด้วยได้ยังไง” 

เขาถามต่อเพราะค่อนข้างแปลกใจเรื่องนี้

“ช่วงกลางวันณิชส่งลูกเข้าเดย์‍แคร์ค่ะ  คุณย้‍งเคยบินไปดูเองครั้งนึงแล้วเขาก็ช่วยจัดการเรื่องเงิน  ณิชก็ไปเรียนแล้วเย็นรับลูกมาเลี้ยงเองที่ห้องจนเรียนจบ”

ให้มันได้อย่างนี้สิ  ลูกของเขา  แม่ของลูกเขาไอ้ย้‍งมันช่วยจัดการให้หมดด้วยเงินของเขาเอง  อังกูรไม่รู้ว่าตนเองควรจะชมหรือด่าคนของตัวเองดี

“ลูกชื่ออะไรนะหวาน‍หวานเหรอ  ลูกนิสัยยังไงแกชอบกินอะไรบ้าง” 

อังกูรยิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าเล็กๆ แสนน่ารักตามแบบของเด็กผู้หญิงของเด็กหญิงรติชา  เขาอยากรู้ทุกสิ่งเกี่ยวกับเธอว่าเด็กน้อยมีนิสัยใจคออย่างไร ชอบหรือไม่ชอบสิ่งใด

“หวาน‍หวานค่ะ  ณิชอยากให้คล้องกับน้องวิน เผื่อในสักวันพี่น้องอาจจะได้เจอกัน”  ท้ายเสียงดูสะเทือนใจจนเขารู้สึกผิดจนต้องรีบเปลี่ยนเรื่อง

         “แล้วณิชเข้าทำงานที่นี่ได้ยังไง  ตั้งแต่เมื่อไหร่” 

         ณิช‍ชาเม้มปากเมื่อได้ยินคำถามนี้ 

         “ณิชอยากเจอน้องวิน  แต่คุณไม่ยอมตอบแชต ไม่หือไม่อือ ไม่อะไรสักอย่าง  หมดทางแล้วก็เลยขอให้คุณย้‍งช่วยให้ณิชได้ทำงานที่นี่  เผื่อวันไหนอาจจะได้เจอลูกบ้าง” 

         อังกูรสะท้อนใจจนไม่รู้จะพูดสิ่งใด   จึงได้แต่ฟังเธอเงียบๆ

“ก็ได้เจอบ้างค่ะ เดือนละครั้งสองครั้งเวลาที่คุณพาแกมาที่นี่แล้วมีพี่ๆ พาน้องวินลงไปข้างล่าง  แต่ณิชไม่เคยแสดงตัวหรือเข้าไปคุยกับลูกนะคะคุณไม่ต้องลำบากใจ”

“ณิช...”  อังกูรเกิดอาการลำคอตีบตันชั่วคราวจนพูดไม่ออก  เขาเป็นคนกีด‍กันเธอกับลูกอย่างตั้งใจ  ณิช‍ชาอดทนมาหลายปีและในวันนี้เธอยังเป็นคนปลอบใจเขาอีกว่าไม่ต้องลำบากใจ

“ผมขอโทษ  ขอโทษจริงๆ ผมไม่รู้ว่าณิชผูกพันกับลูกมากขนาดนี้  ไม่รู้ว่ามีหวาน‍หวานอีกคนอยู่บนโลก” 

“ณิชอยากเป็นแม่น้องวิน  แต่ณิชก็เข้าใจค่ะว่าคุณคงอยากได้แม่น้องวินที่เป็นคนดีกว่านี้  เอาเป็นว่าณิชจะลาออกแล้วจะพาน้องหวานย้ายไปไกลๆ นะคะ” 

ในเมื่อแยกกันแต่แรกก็ดีอยู่แล้ว  เธอไม่ควรหาเรื่องใส่ตัว   เธอควรตัดใจจากลูกชายและอยู่กับลูกสาวเพียงลำพังก็พอ

“ไม่... พอแล้ว  ณิชไม่ต้องประชดหรือพูดให้ผมรู้สึกผิดอีกแล้ว  ผมขอโทษ  ผมยอมแพ้” 

ณิช‍ชาเงยหน้ามองอย่างไม่อยากเชื่อ

“ผมจะพาลูกมาเจอณิช  น้องวินจะได้รู้จักณิชในฐานะแม่”