หวาน‍หวาน

 

         เธอก้มศีรษะให้ลูกค้าที่นั่งดื่มในห้องวีไอพีตามลำพัง  ยอบตัวลงจัดวางอาหารว่างที่เขาสั่งลงบนโต๊ะโดยที่ไม่กล้าสบตา  จากนั้นจัดการชงเหล้าตามที่รุ่นพี่สอนมา

“มาใหม่เหรอ  ผมไม่เคยเห็นหน้าคุณเลย”  ปกติแล้วทางร้านจะคัดเด็กมาทำงานในโซนวีไอพี  ซึ่งส่วนมากเป็นคนที่มีประสบการณ์ ทำงานคล่องรู้จักการวางตัวซึ่งก็มักจะเป็นพนักงานหน้าเดิมๆ 

“ค่ะ  เพิ่งมาทำงานที่นี่สามวันค่ะท่าน”

“เรียกคุณปกติเถอะ  ไม่ต้องเรียกท่านนี่มันสมัยไหนแล้ว”  อังกูรแย้‍งทำให้เด็กสาวพยัก‍หน้า

หลังจากที่ทักทายถามชื่อกันแล้วชายหนุ่มก็ดื่มเงียบๆ โดยที่ไม่พยายามชวนคุยอีก  ณิช‍ชาเองก็คอยดูแลเขาตามหน้าที่  จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนถึงใกล้เวลาร้านปิด

“รับงานพิเศษไหม  คืนนี้ไปด้วยกัน อยากได้เท่าไหร่ก็ว่ามา”   จู่ๆ อังกูรก็เอ่ยออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย 

ณิช‍ชานิ่งอึ้ง  หากเป็นเมื่อก่อนเธอคงโกรธว่าเขาดูถูก  แต่ชีวิตที่พลิกผันอย่างรวดเร็วทำให้เธอมองโลกเปลี่ยนไป  หากไม่มีเงินเธอจะเอาที่ไหนส่งตัวเองเรียน  การทำงานเสิร์ฟเพียงไม่กี่วันหากไม่หลอกตัวเองก็ย่อมรู้ว่ามันไม่เพียงพอ  จะไปหยิบยืมใครมองไปรอบตัวทุกคนก็ลำบากเหมือนกัน  เธอกัดริมฝีปากชั่งใจคิดอย่างหนักพลางมองไปที่ลูกค้าวีไอพีที่ตนเองดูแลมาค่อนคืน

“คุณจะให้หนูเท่าไหร่คะ”  อย่างน้อยผู้ชายคนนี้ก็สุภาพ  หน้าตาดี  พูดจาดี  ให้เกียรติกันในระดับหนึ่ง  หากว่าเป็นครั้งแรกของเธอก็คงไม่แย่มากนัก  และถ้าทำครั้งเดียวแล้วพอเธอก็คิดว่ามันน่าจะคุ้ม

“คุณต้องการเท่าไหร่ว่ามาเลย”  อังกูรไม่ชินกับการเสนอราคาให้ใคร  ที่ผ่านมาเขาแค่พิจารณาตัวเลขที่อีกฝ่ายขอ  ถ้ามองว่าไม่มากไปเขาก็โอเคหรือถ้าน้อยไปและถ้าอีกฝ่ายบริการดีเขาก็อาจจะมีทิปให้เมื่องานจบ

“อีกสามวันหนูต้องจ่ายค่าเทอมค่ะ  ประมาณ....”  ณิช‍ชาบอกมาเป็นตัวเลขคร่าวๆ  ไม่หวังว่าเขาจะให้ทั้งหมด  แต่ก็ใจมาเมื่อเขาตอบออกมาง่ายๆ

“ผมให้สองเท่า  ถ้าโอเคก็ไปกันเลยค่าใช้จ่ายที่ออกก่อนเวลาที่นี่เดี๋ยวผมจัดการเอง” 

และนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของเขาและเธอ

“คุณอังกูรพาลูกชายมาเหรอเธอ”  เสียงซุบซิบของพนักงานดังขึ้นในยามที่ณิช‍ชาออกมาดูสินค้าที่ชั้นวางตามที่ได้รับคำร้องเรียนมา

“ใช่  นั่นไงแต่เหมือนว่าบอสจะเข้าประชุมนะ  คุณเลขาเลยพาคุณหนูออกมาดูอะไรในห้าง”  คำพูดนั้นทำให้หญิงสาวมองตามมือของพนักงานคนดังกล่าว 

ณิช‍ชาหันไปเห็นเด็กชายวัยหกขวบ  ใบหน้าดูละม้ายประพิมพ์ประพายคล้ายกับน้อง‍หวาน‍หวาน  เด็กชายผิวขาวดูผ่องใสเกลี้ยงเกลาตามแบบฉบับของเด็กที่ได้รับการดูแลอย่างดี  เสียงหัวเราะของเขาตรึงขาณิช‍ชาให้อยู่กับที่จนก้าวไปไหนไม่ได้  เธอน้ำตาคลอเมื่อได้พบตัวจริงของลูกชายเป็นครั้งแรก 

“ลูกแม่  น่ารักเหลือเกินลูก”  เธอพึมพำกับตัวเอง 

“เอาแค่นี้พอใช่ไหมคะน้องวิน” 

“พอครับ พ่อให้กินขนมวันละอย่าง” 

เสียงเล็กๆ ที่เจรจาโต้ตอบกับหญิงสาวผู้เป็นเลขานุการของอังกูร  ทำให้ณิช‍ชาแอบปาดน้ำตาเพราะอยากเป็นคนที่ได้ยืนตรงนั้นบ้าง  หญิงสาวได้แต่มองตามสุพรรษาพาน้องวินเดินผ่านหน้าตนเองเพื่อไปจ่ายค่าสินค้าโดยที่พูดอะไรไม่ได้เลย  ได้แต่บอกตัวเองซ้ำๆ

“แค่นี้ก็ยังดีนะณิช  แค่ได้เห็นลูกไกลๆ ก็ดีแล้ว” 

         ณิช‍ชาทำงานที่ห้างเอ็มจีมาเรื่อยๆ โดยที่อังกูรยุ่งกับเรื่องการก่อสร้างสาขาใหม่ที่จีนและการเตรียมย้ายพนักงานในสำนักงานใหญ่ส่วนหนึ่งไปประจำที่นั่น  จนเขาไม่มีเวลามาใส่ใจตามหาคำตอบที่ให้ยงธนัทไปสืบเรื่องของหญิงสาวเท่าใดนัก

         จนเวลาผ่านไปสองปี  อังกูรได้ขึ้นเป็นประธานบริหารส่วนหญิงสาวเองก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแผนกลูกค้าสัมพันธ์ฝ่ายต่างประเทศ  เธอเติบโตในสายงานตามความสามารถของตนเองและโชคดีว่าแม้จะเป็นหัวหน้าแผนก  แต่ก็ยังถือว่าเป็นพนักงานระดับปฏิบัติงานอยู่ เธอจึงไม่มีหน้าที่ที่ต้องพบผู้บริหารระดับสูงแบบอังกูรให้ลำบากใจ

ระหว่างนั้นณิช‍ชาได้พบน้องวินโดยที่ได้เห็นกันไกลๆ เฉลี่ยเดือนละครั้งหรือสองเดือนครั้ง  แต่นั่นก็เป็นกำลังใจที่ดีที่ทำให้หญิงสาวมีแรงมาทำงานและดูแลลูกอีกคนที่อยู่กับตนเองได้อย่างดีที่สุดเท่าที่ตนจะทำได้ 

“แม่ขา  วันนี้คุณครูบอกว่าฝากเอกสารให้คุณแม่เซ็นด้วย”  เด็กหญิงรติชาในวัยแปดขวบส่งกระดาษขนาดเอสี่ที่ถูกพับสามทบมาให้  หญิงสาวรับมาเปิดอ่านว่าเป็นเรื่องอะไร

“ไปทัศนศึกษาเหรอลูก”  หญิงสาวไล่สายตาพบว่าทางโรงเรียนจะพาเด็กๆ ไปทัศนศึกษาที่ห้างสรรพสินค้า  และห้างที่ว่าก็คือห้างเอ็มจีสาขาสำนักงานใหญ่ที่เธอทำงานอยู่

“น้อง‍หวาน‍หวานอยากไปไหมคะลูก” 

เด็กหญิงพยัก‍หน้าทันที  “อยากไปค่ะแม่  เพื่อนๆ ไปกันทุกคนเลย” 

ณิช‍ชายิ้มให้เอ็นดูกับความกระตือรือร้นของลูกสาว  เธอหยิบปากกามาเซ็นชื่ออนุญาตให้เข้าร่วมกิจกรรม  และแจ้งครูว่าวันนั้นเมื่อเสร็จสิ้นการทัศนศึกษาเธอจะรับลูกกลับเอง   เธอพับจดหมายคืนใส่กระเป๋าให้ลูกนำส่งครูประจำชั้นในวันรุ่งขึ้น   

หนึ่งสัปดาห์ต่อมาเป็นวันที่เด็กหญิงรติชาจะมาทัศนศึกษากับทางโรงเรียนที่ห้างเอ็มจี  ณิช‍ชาตัดสินใจลางานล่วงหน้าในช่วงบ่ายในวันนั้น  เพื่อมาสังเกตการณ์และมองลูกอยู่ห่างๆ และรอรับลูกสาวกลับบ้านพร้อมกัน

เมื่อถึงเวลาคณะครูและนักเรียนมาถึงห้างสรรพสินค้าเอ็มจีในตอนเก้านาฬิกา  หลังจากที่เข้าร่วมกิจกรรมของทางห้างแล้วก็ถึงเวลาพักรับประทานอาหารกลางวัน  ซึ่งอังกูรได้เป็นผู้กล่าวต้อนรับคณะครูและนักเรียนด้วยตนเองและแจ้งว่าทางห้างจะเป็นเจ้าภาพเลี้ยงอาหารให้กับคณะทัศนศึกษาในวันนี้ด้วย

ในระหว่างมื้ออาหาร  ในห้องจัดเลี้ยงอังกูรที่ร่วมกิจกรรมด้วยเขาเดินดูเด็กๆ เพื่อสำรวจความเรียบร้อยของงาน  ชายหนุ่มเดินมาถึงแถวที่เด็กหญิงรติชานั่งอยู่  เขาสะดุดตาวงหน้าเล็กๆ ที่คุ้นอย่างประหลาด 

เด็กหญิงยิ้มให้ตามประสาเด็ก  เธอจำได้ว่าคุณลุงคนนี้เมื่อสักครู่พูดอยู่บนเวที  จึงยกมือขึ้นไหว้และกล่าวคำสวัสดี

“สวัสดีค่ะคุณลุง”

อังกูรยิ้มรับ  ชายหนุ่มย่อตัวนั่งบนส้นเท้าเพื่อคุยกับเด็กหญิง  “สวัสดีค่ะ  อร่อยไหมคะ”  

สายตาเขามองไปที่ชื่อนามสกุลของเธอที่ปักบนอกเสื้อแล้วก็ต้องสะดุดเหมือนคนกำลังวิ่งมาแล้วมีใครมาขวางจนเบรกแทบไม่ทัน 

‘เด็กหญิงรติชา (หวาน‍หวาน)  โอบเอื้อกรุณ’ 

“อร่อยมากค่ะ” 

เสียงใสๆ เจื้อยแจ้ว  ในขณะที่ชายหนุ่มมือชา หน้าชาด้วยความรู้สึกหลากหลายจนตั้งรับไม่ทัน  ทำไมเขาจะจำไม่ได้ว่านี่คือนามสกุลของณิช‍ชา  ในเมื่อมันยังปรากฏหราบนใบเกิดของลูกจนทุกวันนี้

“วันนี้หนูมากับคุณครูแล้วมีใครมาด้วยอีกไหมคะ” 

ไม่รู้ว่าอะไรดลใจเขาให้ถามไปเช่นนั้น  แต่คำตอบที่ได้มามันเกินคาดจนเขาคิดไม่ถึง 

“หนูมากับคุณครูค่ะ  แต่ตอนเย็นจะกลับกับคุณแม่” 

“เดี๋ยวคุณแม่มารับเหรอคะ”  เขาถามต่อ ใจนึกดีใจที่จะได้อยู่รอดูหน้าแม่ของเด็กหญิงคนนี้

“คุณแม่ทำงานที่นี่ค่ะ  โน่นไงคะแม่มาแล้ว แม่บอกว่าวันนี้จะลางานครึ่งวัน”  เด็กหญิงชี้มือไปทางประตูห้องเมื่อเห็นมารดาเข้ามาพอดี  อังกูรลุกขึ้นยืนหันหลังช้าๆ มองตามมือที่เธอชี้

“ณิช”  เขาเอ่ยเสียงเหมือนครางในลำคอ 

“ใช่ค่ะ  แม่หนูชื่อณิชคุณลุงรู้ได้ยังไงคะ” 

ชายหนุ่มกำมือแน่น  เขามองไปที่อกเสื้อของเด็กหญิงอีกครั้ง  ระบุว่าเธอเรียนเกรดสองซึ่งเป็นชั้นปีเดียวกันกับลูกชาย  ไม่มีอะไรที่จะคิดเป็นอื่นนอกเหนือจากนี้ได้เลยว่าเขายังมีลูกอีกคนนอกจากเด็กชายรติ‍วัชร์‍‍