บทที่2 ตามจีบ

“พรุ่งนี้จะได้เจอกันอีกไหมครับ”

“เราเรียนที่เดียวกันไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมจะไม่เจอละคะ”

“นั่นสินะ แต่ที่ผ่านมาพี่ก็ยังแปลกใจ ว่าน้องเบลไปอยู่ที่ไหนมา เราถึงไม่เคยเจอกันเลย”

“งั้นเหรอคะ แต่เบลพอจะเคยเห็นพี่บ้างนะคะ กลุ่มรุ่นพี่วิศวะสุดฮอตแห่งคิงเวลล์”

“ไปเอามาจากไหน”

“ได้ยินแบบนั้นตลอดนะคะ กลุ่มพี่มีแต่คนมีชื่อเสียง ใครๆ ก็รู้จัก”

“ชื่อเสียงที่ว่า ดีหรือไม่ดีที่ได้ยินมา”

“ก็ดีบ้างไม่ดีบ้างตามแต่ว่า มุมมองของใครมั้งค่ะ ถ้ามุมมองของสาวๆ ที่เคยอกหักจากพี่ ก็คงเป็นมุมที่ไม่ว้าว! เท่าไหร่”

“มีมุมแบบนั้นด้วยเหรอ ไม่เห็นเคยได้ยินเลย” มาร์วินพูดพร้อมกับยิ้มให้เธอ

“คิดว่าเยอะนะคะที่ได้ยินมา เห็นกับตาตัวเองก็มี”

“ขนาดนั้นเลยเหรอ” มาร์วินเลิกคิ้วถาม

“ใช่ค่ะนั่งร้องไห้ปาดน้ำตาก็เคยเห็นมาแล้ว”

“เหมือนพี่กำลังโดนซักฟอกเลยแฮะ รู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ ชอบกล แต่ก็คงไม่ถึงกับจงเกลียดจงชังกันใช่ไหมครับ”

“ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรขนาดนั้นหรอกค่ะ เพราะไม่ใช่เรื่องของเบล”

“เป็นคนมีเหตุมีผลดีมากครับ อย่าฟังความข้างเดียวแล้วตัดสินกันดีกว่าเนอะ”

“ก็ใช่นะคะ”

“แล้วน้องเบลละ สวยขนาดนี้คงมีคนจีบเยอะน่าดู”

“ก็เยอะค่ะ แต่เบลเป็นจำพวกสวยเลือกได้ หยิ่ง จีบยาก มาตรฐานสูง เรื่องเยอะ ชอบทำให้อยากแล้วจากไป ถ้าพี่มาร์วินเคยได้ยินคำพวกนี้มา ก็ใช่ทั้งหมดเลยค่ะ อ๋อ!อีกคำ นังตัวแสบ อันนี้ชอบเลยเปรี้ยวจัด”

มาร์วินหัวเราะชอบใจ “อะไรกันเนี่ย เราไม่ใช่มาทางสวยเหรอ มาขายขำทำไม”

“เปล่านะคะ ก็เขาพูดแบบนั้นกันจริงๆ”

“ถึงจะจริงพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เบลดูเหมือนไม่สนใจกับคำพูดพวกนั้นเลย พี่ก็เลยขำ”

“ก็ไม่สนอยู่แล้วค่ะ ทำไมเบลต้องสนด้วย”

“แล้วเราเป็นแบบที่เขาพูดนะจริงไหม รึจริงหมดทุกข้อ”

“ก็คงจริง ถ้ามุมของคนที่โดนเบลปฏิเสธไป แต่ก็ใครจะสน ก็คนมันไม่ใช่ จะให้ทำไง ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่”

“อืม! พี่เข้าใจนะ เฌอเบล คงจีบยากจริงๆ ด้วย แล้วพอจะบอกได้ไหมว่าชอบแบบไหน”

“ชอบคนดีค่ะ คนไม่เจ้าชู้ แล้วก็คนไม่โกหกค่ะ”

“อืม! ที่พูดมาหลอกด่าพี่รึเปล่า เพราะพี่ตรงกันข้ามกับที่เราพูดมาหมดเลย”

“กลับตัวไม่ทันแล้วเหรอคะ”

“ไม่อยากกลับมากกว่า แบบนี้แหละสุดดี”

ผู้ชายธงแดงสินะ คนนี้น่าจะสุดจริง แล้วถ้าเขาตามจีบขึ้นมาละเฌอเบลเอาไงดี สู้รึถอยดี

“แล้วพรุ่งนี้ชุดนักศึกษาใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ”

“เหมาะกับนั่งรถอะไร คงไม่ซ้อมมอเตอร์ไซค์กับชุดนักศึกษาหรอกใช่ไหม เบลน่าจะชอบใส่กระโปรงสั่นใช่ไหม”

“คาดเดาจากสถิติจากสาวที่เคยควงมารึเปล่าค่ะ”

“ใช่นะ เรื่องแบบนี้ต้องใช้ประสบการณ์อยู่แล้ว”

“งั้นจากประสบการณ์ของเบลคาดเดาว่าพรุ่งนี้พี่จะไม่ได้เจอเบลหรอก”

“ทำไงดียิ่งพูดแบบนี้พี่ยิ่งต้องเจอให้ได้ด้วยสิ”

เฌอเบลยิ้ม “งั้นไว้เจอกันนะคะ”

“ขอเบอร์ไว้หน่อยได้ไหมครับ คืนนี้อยากทักไปบอกว่าฝันดี หลังจากที่เราได้จูบกันผ่านอมยิ้มแล้ว”

เฌอเบลหัวเราะ “อันนี้ไม่นับว่าจูบค่ะ”

“ก็ได้ไม่นับก็ไม่นับ แต่จะให้เบอร์ใช่ไหม”

“อันนั้นมันขึ้นอยู่กับความสามารถของพี่ค่ะ เบลไม่ให้เบอร์ใครง่ายๆ หรอก”

“โอเคๆ เข้าใจแล้วครับ พรุ่งนี้ถ้าพี่หาเบลเจอ ที่มหาลัยเบลต้องให้เบอร์พี่ ตกลงไหมครับ”

“ได้สิคะ ตอนนี้เรากลับกันดีกว่าไหมคะ ออกมานานแล้ว เดี๋ยวเพื่อนเบลเป็นห่วง”

“ไปสิ” มาร์วินเดินนำเธอไปที่รถ

เฌอเบลขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์ แล้วกอดเขาแน่นเหมือนตอนที่มา

เช้าวันต่อมา

มาร์วินยืนอยู่หน้าคณะบริหาร เขาตั้งใจมาหาเฌอเบลเจอได้ยังไงเนี่ย เอาไงดีวะ

เขาทักเข้าไปในLineกลุ่ม

มาร์วิน : พวกมึงรู้จักน้องเฌอเบลคณะบริหารปี2 กันรึเปล่า ถ้ามีใครเจออยู่ตรงไหนทักบอกกูด้วย ไม่ได้ดิ พวกมึงทุกคนช่วยตามหา น้องเฌอเบลให้กูหน่อย ตอนนี้เลย

แม็กซ์เวล : ตามน้องเขาทำไมวะ

มาร์วิน : กูชอบ

ออสติน : ได้ครับ

เคเดน : ชอบอีกแล้ว

มาร์วิน : รีบช่วยกันตามหน่อย กูชอบจริงๆ

เคเดน : เออๆ

มาร์วินคุยกับเพื่อนๆ จบรีบเดินตามหาจนทั่วคณะบริหาร ถามใคร ก็ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปอยู่ตรงไหน เหมือนเฌอเบลจงใจจะแกล้งเขา คงใช่เธอตั้งใจ มาร์วินยิ้มนึกถึงความขี้เล่นของคนตัวเล็กที่มีอยู่ไม่น้อย ตัวแสบจริงๆ สินะ

ออสติน : มาร์วินเหมือนจะมีคนเห็นน้องที่มึงตามหาที่ห้องสมุดนะ

มาร์วิน : ขอบใจมากเพื่อน

ได้เรื่องจากเพื่อนแล้วก็ยิ้มกริ่ม รีบตรงไปที่ห้องสมุด

มาร์วินเดินตามหาเฌอเบลจนทั่วห้องสมุด ออสตินแกล้งกันรึเปล่าวะ ไม่เห็นจะมีเลย เขาเดินไปตามชั้นหนังสือเรื่อยๆ

นั้นเธอ เฌอเบลนั่งอยู่บนพื้นกับหนังสือหลายเล่ม มาร์วินแอบมองคนตัวเล็ก ว่าเธอกำลังทำอะไร เหมือนจะกำลังถ่ายรูป แล้วก็ขีดๆ เขียนๆ ดูวุ่นๆ คนตัวเล็กเหมือนจะรำคาญผมตัวเอง เลยรวบเป็นหางม้าไว้ด้านหลังง่ายๆ

มาร์วินถึงกับยิ้มกับคนที่กำลังนั่งบนพื้นง่ายๆ และกระโปรงพลีทที่เธอสวมกับรองเท้าผ้าใบ ดูแตกต่างกับสาวสวยเซ็กซี่คนเมื่อคืน

“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ ดูเหมือนคุณเฌอเบลกำลังยุ่งเลยนะ ให้ช่วยไหม” มาร์วินยืนกอดอกมองเธอแล้วยิ้ม

เฌอเบลหันมามองที่มาของเสียง พอเห็นว่าเป็นเขาก็ส่งยิ้มให้

“หาเจอจริงด้วย ใครบอกพี่ว่าเบลอยู่นี่คะ”

“ใครจะบอกคณะเรามีใครรู้จักเราบ้าง ถามใครก็บอกว่าไม่รู้ แล้วเพื่อนเราคนเมื่อคืนไปไหน”

“เจนนิสเรียนคนละคณะกันค่ะ”

“แล้วนี่เบลกำลังทำอะไรอยู่”

“รายงานค่ะ หาข้อมูลนิดหน่อย”

“แล้วทำคนเดียวเหรอ”

“งานกลุ่มค่ะ”

“งานกลุ่มแล้วทำไมมาหาข้อมูลคนเดียวละครับ”

“แค่มีคนให้ร่วมกลุ่มก็ดีแล้วค่ะ ข้อมูลก็หาแค่ส่วนของตัวเองน่ะ ไม่ได้เยอะอะไรหรอก”

“ทำไมพูดเหมือนไม่มีเพื่อน”

“ก็ไม่ค่อยมีหรอกค่ะ ถ้าพี่หมายถึงเพื่อนจริงๆ มีแต่คนที่แค่พูดคุยด้วยเท่านั้น เบลนิสัยไม่ค่อยดีไม่มีใครอยากคบหรอก”

“ไม่ต้องสงสารนะคะ ไม่เป็นไรหรอก เพื่อนจริงๆ น่ะเบลมี คนอื่นช่างเถอะ ว่าแต่พี่ตามหาเบลเจอแล้วเบลต้องให้เบอร์พี่ใช่ไหมคะ”

“อืม! เอามาอย่าโอ้เอ้” มาร์วินส่งมือถือตัวเองให้เธอกดเบอร์โทรให้เขา

เฌอเบลยิ้มกดเบอร์เธอให้เขาเรียบร้อย “ถ้ารู้จักพี่มาร์วินมากขึ้น คงมีคนเกลียดเบลขึ้นอีกแล้ว”

“ทำไมเป็นแบบนั้น”

“มันเป็นแบบนั้นเสมอ คนที่เคยชอบพี่ คนที่พี่เคยชอบ และแฟนคลับของพี่ คงมารุมเกลียดเบลทันที ถ้ารู้ว่าพี่ตามมาขอเบอร์เบลแบบนี้”

“เพราะแบบนี้เหรอเราถึงไม่ค่อยมีเพื่อน”

“รวมๆ กันหลายเรื่องเลยค่ะ แต่เบลไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนเยอะก็ได้ ขอแค่เพื่อนที่จริงใจกันก็พอ”

“แต่พี่โชคดีนะคะ เพื่อนกลุ่มพี่ดูสนิทกันมากเลย ดูรักกันดี”

“พี่โชคดีเรื่องนี้ แต่พี่ไม่คิดเลยนะว่าการที่สนใจเฌอเบลจะส่งผลอะไรแบบนี้”

“คงไม่มีปัญหาแบบนี้แน่ถ้าพี่ไม่ฮอต”

“แล้วพี่ควรทำยังไง แนะนำหน่อยได้ไหม แต่เบลอย่าบอกให้พี่ถอย เพราะพี่จะไม่ทำแน่ๆ”

“ก็พอจะเดาได้นะคะ ว่าพี่คงเอาแต่ใจพอสมควร ถ้าไม่ได้ดังใจก็คงไม่ยอมแพ้ อย่างเช่นหาเบลจนเจอวันนี้”

“เพราะเบลดึงดูดต่างหาก พี่เลิกคิดเรื่องเบลไม่ได้เลยจริงๆ ยังไงก็ต้องเอาเบอร์เบลมาให้ได้ ที่ขอแล้วไม่ให้แบบนั้นเราไม่รู้เหรอว่ามันท้าทายระบบพี่เกินไป”

“เพราะไม่เคยมีสาวคนไหนปฏิเสธพี่เหรอคะ ถึงได้รู้สึกแบบนั้น”

“ก็ส่วนหนึ่งนะ แต่อีกส่วนเพราะเบลดึงดูดพี่มากๆ จนเลิกมองไม่ได้ จนต้องเดินเข้าไปทัก แล้วพอได้คุยก็ยิ่งอยากรู้จัก”

“ดีใจจังเลยค่ะ เหมือนเป็นคนพิเศษเลย” เฌอเบลยิ้มหวานให้เขา ดวงตาสวยเปล่งประกายชวนมอง

ยิ้มแบบนั้นอีกแล้วนะเฌอเบล อยากรู้ขึ้นมาแล้วสิว่าเธอยิ้มแบบเพราะแค่อยากโปรยเสน่ห์ รึเพราะอยากยิ้มให้เขาจริงๆ