Kabanata 6 Going Back

Mabigat ang bawat hakbang ni Emerald. Akala niya ay hindi na siya makakarating sa lugar na nagpabago ng buhay niya.

Nakatalikod si Lucian ng pumasok sila ni Luna. Tinatagan niya ang tayo. Hinding hindi niya ipapakita ang takot sa asawang kinawawa siya noon. Matapang siya. Matapang siya.

Humarap ito. Muntik mahulog ang panty niya sa labis na kagwapuhang nasilayan pero kakainin muna siya ng lupa bago aminin ang hindi mapigil na paghanga sa mala-adonis na lalaki sa harapan. Pilit niyang iniisip kung gaano ka-halimaw ito noon!

“Makakaalis ka na, Ms. Luna. I’ll handle this,” ani Lucian.

“Balita ko, kailangan mo daw ng tulong ko.”

“LM Corporation is offering you a decent job. Malayo sa pagiging kahera mo sa coffee shop.”

“Okay, I’ll sign the contract dahil sa kaibigan ko. Pipirma lang ako on my own terms.”

“Mayabang ka na talaga ngayon.”

“Mr. Monterverde, I just know my worth. Makinig ka. Una, six months lang ang contract. Pangalawa, I will work at home. Pangatlo, triple the payment.”

“Bravo! Ikaw pa ang may ganang mag-demand.”

“Bakit sino ba ang may kailangan? Actually, ito na sana ang huling pagsa-submit ko ng designs kaso biglang naiba ang requirements ng competition. Kung ikaw lang, wala akong pakialam kahit mapahiya kayo na galing sa isang freelancer ang designs na nag-qualify sa finals. Nandito ako para sa kaibigan kong si Luna.”

“First, one year contract.”

“No way! Ayokong makita ka ng isang taon!”

“Second, work in the office ka. Third, I agree with the payment.”

Huminga siya ng malalim.

“Sige, isang taon ang contract pero may sarili akong opisina. Ayokong may kahit sinong papasok. May business ako kaya apat na oras lang ako dito sa kumpanya.”

“Deal.” Tinawag nito ang secretary at ipinagawa ang kontrata.

Hindi bukal sa loob niya ang pagpirma kaya halos niya maigalaw ang kamay. Madaming bwisit sa LM Corporation. Mana sa boss nila. Madami ditong mga inggitera at tsismosa. Ngunit wala siyang pakialam sa sasabihin ng iba. Noon affected talaga siya pero ngayon natutunnan niya ang art of dedma.

“Dito ka sa loob ng opisina ko magtrabaho para walang aabala sa’yo. Just like the old times,” nakangising sabi ng boss matapos niyang iabot ang pirmadong kontrata.

“Kahit saan pwede akong magtrabaho maliban dito. Sabi ko, sariling opisina. Makalat ako kapag gumagawa, hindi mo tiyak magugustuhan.”

“Okay, malawak itong office, magpapagawa ako ng division para sa’yo.”

Tututol pa sana siya ngunit may tinawagan na ito at ora mismo ay nagsukat na ang mga tauhan. Wala na siyang nagawa. Tumalikod siya upang umalis.

“Hey, saan ka pupunta?” habol ni Lucian.

“Uuwi na. Bukas na ako mag-uumpisa.”

“Ngayon ang unang araw mo base sa kontrata.”

“Ginagawa pa ang opisina ko. Bukas na lang.”

“Hindi ka aalis. Matatrabaho ka ng apat na oras ngayon.”

“Sige, pupunta ako sa canteen. Doon ako magtatrabaho.”

“Maingay doon. Dito ka. Tsaka may pag-uusapan pa tayo.”

Kinuha na niya ang gamit at nagsimulang magtrabaho. Naupo siya sa maliit na table sa dulo ng opisina ni Lucian. Unang araw pa lang ay napapagod na siya. Hindi sa pagtatrabaho kundi sa damdamin niyang halo halo na hindi na niya maintindihan.

Bumalik na sa upuan ang CEO. Tumalikod siya dito para hindi ma-distract. Nahulog siya sa pag-iisip. Magdedesign siya ng sapatos na kailangan ng isang babae na magagawa nitong tumayo ng tuwid kahit nanlalambot ang tuhod. Sassy and sexy. Yung tipong pwedeng ipampukpok sa ulo ng isang siraulong lalaki and at the same time ay hahabulin pa din dahil sa taglay na ganda.

Kusang gumalaw ang kanyang kamay sa sketch pad. Hindi niya namalayan ang takbo ng oras. Ganoon siya kapag nagde-disenyo ng sapatos, sandals, at slippers. Kinakain siya ng kanyang imahinasyon. Nawawala siya sa reyalidad. Ganoon pala kapag mahal mo ang ginagawa mo. It’s not work. Parang libangan at laro lamang. Itinaas niya ang gawa na muntik niyang maihagis ng mapansin na nakaupo pala si Lucifer este Lucian sa tabi niya. Hindi niya alam kung gaano na ito katagal doon.

“Wow, impressive! Ganoon ka kabilis lumikha ng isang obra maestra,” puri nitong hindi niya pinansin.

Napasandal siya sa upuan. Tsaka lamang niya naramdaman ang pagod. Nawalan na naman siya ng peace of mind. Pakiramdam niya nagback to zero ang buhay niya. Kailangang makaisip siya ng paraan upang matakasan niya ng tuluyan si Lucian. Napasulyap siya dito na nakatitig sa kanya. Alam niyang nag-iisip na naman ito ng kawalanghiyaan para parusahan siya. Ang tanging kasalanan lamang niya ay minahal niya ito ng labis. Nilunok niya ang lahat ng masasakit na salita muna sa pamilya nito at maging sa mga kasamahan niya sa LM Corporation. Hindi naman alam ng mga empleyado na asawa siya ni Lucian kaya ang tingin ng mga ito ay linta siyang nakakapit sa CEO. Na-bully siya ng madaming beses. Pinalagpas niyang lahat noon. Pero hindi na ngayon. Tumayo siya at pupunta sa canteen. Hindi pa nga pala siya nag-aagahan.

“Saan ka pupunta?” tawag ni Lucian na hindi niya ulit pinansin.

Bigla siyang nagkaroon ng ideya sa isip. Tama. Kunwari ay hindi ito nag-eexist sa mundo niya.

Madaming tao sa canteen. Napatingin siya sa relo. Coffee break. Libre ang pagkain para sa empleyado kaya naman palaging puno ang malaking kainan. Aatras sana siya ngunit mas higit ang gusto niyang kumain. Pumila siya sa likuran.

“Look who’s back. Ang reyna ng mga linta!” anang tinig sa likuran na kahit dalawang taon niyang hindi nadinig ay kilala niyang si Mitch, ang head ng Marketing na may gusto kay Lucian.

Lumingon siya. “Hi, Bitch! Oh, I’m sorry, Mitch nga pala ang pangalan mo. Akala ko bitch.”

Umusok ang ilong ng babae. “Bakit ka pa nagbalik dito? Napakakapal ng mukha mo!”

“Baka kasi mawalan ka ng ima-market na products kapag hindi ako gumawa ng designs para sa inyo. Tsismosa ka, hindi ba? Siguradong alam mo kung bakit ako nandito,” aniyang tinalikuran na ito.

“Akala namin, patay ka na. Nag-abuloy pa kami sa’yo! Modus mo lang pala! Siguro nagtatago ka sa mga lalaki mo o pinagkakautangan,” patuloy pa din ito sa pang-iinis sa kanya.