THE LOST MEMORIES ::: EP.6

::: VAYO :::

“เปลี่ยนชุดแล้วลงไปเจอกันข้างล่าง” ผมหันไปบอกนิลลาในสภาพหัวกระเซิง ตัวเปียก ที่กำลังนั่งสั่นอยู่ตรงโซฟา

สภาพนิลลาตอนนี้คงต้องให้ใช้บริการ 'Night Victim' หรือ 'ห้องเหยื่อ' ไปก่อน ถึงเธอจะไม่ใช่เหยื่อของใครในคืนนี้ก็เถอะ เพราะสาวๆ ที่ถูกใครใน Nightshade หิ้วขึ้นมามักจะมีสภาพยับเยินหลังจากเผด็จศึกกันแทบทุกคน พวกผมก็เลยลงความเห็นกันว่ามันต้องมีเสื้อผ้า เครื่องสำอาง แล้วก็ Accessory ที่จำเป็นสำรองเอาไว้ เลยถือกำเนิดห้องนี้อย่างเป็นทางการโดยมีเฮียเตเซ็นอนุมัติให้ สมเป็นพี่ใหญ่แห่ง Nightshade โดยแท้จริง หึ..

ผมยื่นกุญแจให้นิลแต่ยัยนี่ไม่ตอบอะไร เธอเอาแต่มองผมแบบเอือมๆ แล้วรับกุญแจไขเข้าห้องไปเฉยๆ ส่วนผมก็ไปจัดการตัวเองที่เปียกโชกไม่ต่างกัน

ไม่นานผมก็จัดการตัวเองเสร็จเรียบร้อยและกลับลงมาที่ Ztudio Nightshade สารภาพเลยว่าถือวิสาสะแอบดูอะไรต่อมิอะไรในมือถือนิลลาที่วางทิ้งไว้มาได้สักพัก เพราะตอนแรกคิดว่านิลคงกะจะอำพวกผมเล่นๆ แต่พอไปเจอโน๊ตในมือถือที่เธอบันทึกเรื่องราวต่างๆ ในปีที่น่าจะเกิดเรื่องเอาไว้ก็คงต้องยอมรับว่าผมพลาดอะไรไปเยอะเหมือนกัน

16/03/57

มากันเยอะเลยใครนักก็ไม่รู้ -_-? ที่จำได้แล้วคือหัวหน้าห้อง 3/2 ชื่อบิ๊กบอส เคยรวมหัวกันแกล้งพีเด็กเนิร์ดกับบอมเด็กหลังห้องด้วยกันบ่อยๆ วันนี้สองคนนี้ก็มาด้วย แล้วก็บีบีเคยช่วยติวภาษาญี่ปุ่นให้

25/04/57

ลูกสาวร้านไอติมหน้า ร.ร.ประจำชื่อน้องบีบี เป็นเด็กอ้วนน่ารัก เริ่มจำได้แล้วว่าชอบแอบปีนรั้วออกไปกินไอติมตอนเที่ยงวันอาทิตย์กับ... ใครสักคน แล้วโดนครูจริยาลงโทษให้กวาดใบไม้ตั้ง 3 วัน

17/05/57

วันนี้คนมาเยอะยังจำได้ไม่หมด เห็นบอกว่าเป็นเด็กวงโยฯ ที่เคยไปดูพวกนั้นซ้อม สนิทกับหลายๆ คนเขาเลยแวะมาเยี่ยม (บาส,คิว,ไปป์ จำได้แล้ว)

01/06/57

ครูวิภาดาสอนภาษาไทย จำได้แล้ว เคยโดนไล่ไปแห่ถังขยะรอบสนามฟุตบอลเพราะเอาลิควิดเขียนโต๊ะเพื่อน ขำ55555

24/06/57

บิ๊กบอสมาเยี่ยมอีกที คราวนี้วุ่นวายน่าดู เรียกเราว่า ‘ลูกพี่’ แถมยังเล่าเรื่องฮาๆ ให้ฟังเยอะแยะ ตลกดี

14/07/57

มีคนชื่ออิ้งค์ที่เคยอยู่ รร.ประจำด้วยกันเข้ามาทัก แล้วก็ถามถึงใครไม่รู้ชื่อพายกับโยอะไรสักอย่าง แต่นึกไม่ออกเลยได้แต่ยิ้มให้

ครืดดดด พรึ่บบบ~

“ไงมึง”

เสียงเปิดประตูของไอ้พายุทำให้ผมละสายตาจากมือถือหันไปมองและทักมันที่กำลังเดินเข้ามาตามปกติ ไอ้พายพยักหน้าให้ผมนิดหน่อยแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่ ก่อนจะคว้าแก้วเหล้ากับถังน้ำแข็งไปชงเองแบบลวกๆ และกระดกมันหมดแก้วในทีเดียว

“เรียกมามีไร”

มันถามออกมาเสียงเรียบ ใช่..ผมเป็นคนไลน์ไปตามมันมาเองนั่นแหละ ส่วนธุระที่ว่านั่นก็…

“นิลลามาที่นี่”

ผมไม่อยากเสียเวลาเลยบอกมันไปทันที แอบเห็นมันชะงักไปนิดหน่อย แต่ก็เปลี่ยนกลับมานิ่งได้ในพริบตาตามนิสัยของมัน

“บอกกูทำไม”

“กูรู้มึงเจอนิลแล้ว”

ผมยังคงส่งสายตาจับผิดมันอยู่เหมือนเดิม ก็มันแปลกที่ไอ้พายดูไม่สะทกสะท้านอะไร ทั้งที่มันน่าจะดีใจกว่าใครในโลกที่เจอยัยนั่น

“ขอสาระ”

ไอ้พายมันยังคงเฉยเหมือนคนไม่มีความรู้สึก แต่มือกลับเทเหล้าลงแก้วอย่างรีบร้อนและไม่มียั้ง

“นิลความจำเสื่อม”

“อืม”

ทั้งที่ผมพูดออกไปอย่างช้าๆ ชัดๆ เพราะหวังว่าขวดเหล้าในมือมันจะหยุดชะงักลงได้บ้าง แต่คำตอบและน้ำเสียงที่ได้ฟังมันก็ดูไม่ตกใจอะไรสักนิด แถมยังพยักหน้ารับรู้เฉยๆ อย่างกับว่ามัน..

“นี่มึงรู้อยู่แล้ว?”

“……”

แล้วไอ้พายมันก็ไม่ตอบอะไร นอกจากยกแก้วเหล้าในมือขึ้นกระดกรวดเดียวจนหมดไปอีกแก้ว ก่อนจะชงใหม่ซ้ำๆ ไม่ยั้งมือเหมือนเดิม

“ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ผมถามออกไปอย่างใจเย็น หรือมันเพิ่งรู้ตอนเจอนิลลา ถ้าเป็นงั้นก็พอจะคุยกันได้

“4 ปี”

เวร! ยิ่งไอ้พายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเกินไปเหมือนไม่รู้ร้อนรู้หนาว ผมเองก็เริ่มจะโมโหขึ้นมา... 4 ปี! แปลว่าแม่งรู้มาตลอดตั้งแต่เกิดเรื่องโดยไม่บอกผมสักคำ

“มึงรู้ตั้งแต่ตอนนั้นแต่ไม่คิดจะทำห่าไรเลยหรอวะ!”

ผมตะคอกออกไปอย่างไม่เข้าใจ แล้วไอ้พายก็เงยหน้ามาถามผม พร้อมกับจ้องมาด้วยสายตาที่อ่านความหมายไม่ออก

“เพื่ออะไร?”

“ก็เพื่อยัยนั่นไง มึงบ้าไปแล้วหรอวะไอ้พายุ นั่นนิลลา เพื่อนกู แฟนมึง!”

“พูดจบยัง?”

ไอ้พายจ้องหน้าผมแค่เสี้ยวนาที แล้วหันหนีไปทางอื่น ซึ่งกลายเป็นผมซะเองที่มองท่าทางของไอ้พายที่เปลี่ยนไปอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา อะไรทำให้มันเย็นชากับเรื่องของนิลลาได้มากขนาดนี้วะ ทั้งที่เมื่อก่อน…

“มึงจะทำกับคนที่มึงรักแบบนี้จริงๆ หรอวะ”

“คนที่กูรัก?”

ไอ้พายทวนคำพูดผมออกมา ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้าผมแบบไม่วางตา แล้วมันก็เอามือล้วงกระเป๋าเสื้อ หยิบสร้อยเส้นหนึ่งที่เราต่างก็คุ้นตา สร้อย..ที่นิลลากำลังตามหา ถูกหยิบขึ้นมาวางบนโต๊ะ ก่อนจะโดนสไลด์มากับพื้นโต๊ะจนมันมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมท่ามกลางความเงียบภายในห้อง

ครืดดดด! พรึ่บบบ!

“กูรักหรือมึงรัก..เอาให้แน่”

พูดจบไอ้พายมันก็ลุกเดินออกจากห้องไปด้วยท่าทางนิ่งเฉยโดยไม่รอฟังว่าผมจะพูดอะไรต่อ

::: END VAYO :::

ฉันใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะแปลงโฉมจากลูกหมาตกน้ำกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้ ดีที่ห้องนี้มีของใช้ของผู้หญิงทุกสิ่งอย่างครบเลยไม่ลำบาก ถึงเสื้อผ้าแต่ละชุดมันจะออกแนวเซ็กซี่ซะส่วนใหญ่ก็เถอะ เห็นว่าเป็นห้องลับสำหรับสาวๆ ของ Nightshade ด้วยนะ เหอะๆ แก๊งค์บ้าๆ แบบนี้มันมีอยู่จริงด้วยรึไงนึกว่ามีแต่ในนิยาย

ฉันเดินออกจากห้องแต่งตัวนั่น แต่ยังไม่ได้ลงไปที่ Ztudio Nightshade หรอก เพราะเพิ่งนึกขึ้นได้น่ะสิว่าทำมือถือหาย แล้วในนั้นมีข้อมูลสำคัญเยอะเลยด้วย ถ้าไม่หล่นบนดาดฟ้าก็คงลืมไว้ห้องข้างล่างนั่นแหละ แต่ไหนๆ ก็ต้องลงไปอยู่แล้วเลยว่าจะย้อนขึ้นไปดูที่ดาดฟ้าก่อนจะได้ไม่ต้องเดินวนหลายรอบ แต่ขออย่าให้มันตกอยู่ข้างสระเลยเหอะนึกแล้วยังหลอนไม่หาย =_=!

แล้วฉันก็ขึ้นลิฟต์มาที่ชั้นบนสุดเพราะต้องเดินขึ้นบันไดต่อไปบนดาดฟ้า แต่ยังเดินไม่ทันพ้นจากลิฟต์เลยด้วยซ้ำก็มีเสียงอะไรแว่วเข้าหูมาจนต้องหยุดฟัง…

‘อื้อ ขอบคุณนะคะที่เลือกมิน’

‘หุบปาก’

‘คะ..ค่ะ อ่าาาส์ อื้อ’

หึ..ให้ตายสิ อย่าบอกนะว่าฉันเจอฉากติดเรทอีกแล้วอ่ะ ยิ่งเดินเข้าไปใกล้บันไดทางขึ้นดาดฟ้ามากเท่าไหร่ เสียงกระเส่าเร้าอารมณ์นั่นก็ยิ่งชัดเจนหนาหูมากขึ้นแบบไม่ต้องเดาเลยว่าสถานที่เกิดเหตุอยู่ตรงไหน

เอิ่ม.. ถ้าจะขึ้นทางนี้ยังไงก็ต้องเจอใช่มั้ย นี่เจอสองวันติดกันแล้วนะเว้ย หูจะหนวก ตาจะเป็นกุ้งยิงมั้ยเนี่ยฮะ

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ฉันแกล้งเดินกระทืบเท้าแรงๆ เข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ให้เจ้าของบทรักร้อนแรงนั่นหยุดสวีทกันสักแป๊บหนึ่ง อย่างน้อยก็เปิดทางให้ฉันขึ้นไปข้างบนก่อนก็ยังดี

‘อื้อออ~ มีคนมาค่ะ’

‘ช่างมัน’

เสียงบทสนทนาดังขึ้นสั้นๆ แต่คำตอบที่ได้ยินนั้นก็ไม่แคร์โลกได้อีก ฉันเลยแกล้งกระทืบเท้าซ้ำอีกครั้งให้ดังขึ้นอีก

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

‘ตะ..แต่ โอ๊ย!’

‘อย่าเรื่องมาก’

เหอะ! เชื่อเขาเลย ฉันหยุดเดินและรอดูสถานการณ์ แต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีใครขยับตัวหรือเดินออกมาจากทางขึ้นบันไดตรงนั้นเลยสักนิด โอเค.. ครั้งสุดท้ายละนะ นี่เป็นการเตือนครั้งสุดท้ายแล้ว

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

“โอ๊ยยย เสร็จยัง?! ให้ถ่ายคลิปให้ป้ะรอนานละ”

ฉันยืนกระทืบเท้าซ้ำๆ อยู่อย่างนานสองนานจนทนไม่ไหว เลยตะโกนออกไปพร้อมกับเดินดุ่มๆ เข้าไปขัดจังหวะคนพวกนั้นอย่างหัวเสีย

อื้อหือ O[]O! ชัดเลย ชัดเต็มสองตา สองเต้าเลยเว้ยยย! นี่แยกไม่ออกเลยอันไหนหัวคน อันไหนหน่มน๊ม ดีนะที่บราเซียสีแดงนั่นยังไม่ทันจะกระจุย เสื้อผ้าช่วงล่างก็ยังอยู่ครบ แต่มันจะวิปริตเกินไปป้ะมาเมคเลิฟที่ราวบันไดแบบนี้อ่ะ -_-?

ฉันยืนกอดอกมองคนพวกนั้นอย่างหัวเสีย ยัยผู้หญิงปากแดงนั่นก็ดูตกใจอยู่แหละรีบคว้าเสื้อที่พื้นขึ้นมาใส่แบบปุบปับเชียวพอได้ยินว่าฉันจะถ่ายคลิปอ่ะนะ แต่ไอ้ผู้ชายนี่รู้สึกจะหัวเสียอยู่พอสมควรเลยแล้วหมอนั่นก็หันมาแบบหงุดหงิด คงพร้อมจะเหวี่ยงฉันเต็มที่เลยสิ

ขวับ! นะ..นี่มัน..

“นาย..ไอ้บ้าพายุ?!”

หืมมม แค่เห็นหน้าก็ของขึ้นเลย อีกแล้วหรอฮะหมอนี่?! เรื่องดีๆ ไม่มีให้ทำความรู้จักกันบ้างรึไง เจอกันทีไรมีแต่ฉากอนาจารอุบาทว์ลูกตาแบบนี้ทุกที -_-

“เธอ” หมอนั่นมองมาที่ฉันแบบอึ้งๆ แต่ก็ยังทำหน้านิ่งสนิทไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ...อะไร -.-? จะอึ้งทำไม? เจอฉากติดเรทแบบโคตร private ตั้งสองครั้ง เรียกว่าเป็นคนกันเองได้แล้วมั้งเนี่ย

“นายนี่มัน...”

ฉันส่ายหัวอย่างเอือมระอาให้กับความมักมากในกามแบบไม่รู้วัน เวลา และสถานที่ของเขาไปสองสามที ก่อนจะเดินแหวกตรงกลางระหว่างสองคนนี้ขึ้นบันไดมาที่ประตูดาดฟ้าทันที

แต่ๆ... หางตาฉันแอบเห็นอยู่นะว่ายัยหน่มน๊มนั่นวิ่งหนีไปขึ้นลิฟต์แบบโคตรจะรีบเลยอ่ะ ก็ดี.. รู้จักอายบ้างก็ดี ส่วนไอ้บ้าพายุตอนแรกก็ว่าจะทวงสร้อยคืนอยู่นะ แต่ดูจากสภาพเหมือนไม่ค่อยพร้อม งั้นปล่อยไปก่อนก็ได้ อีกอย่างโทรศัพท์สำคัญกว่าด้วยน่ะสิตอนนี้น่ะ

“เดี๋ยว!”

พอฉันเดินผ่านหน้าเขามาแบบไม่สนใจอะไร น้ำเสียงเรียบของพายุก็ดังขึ้นอย่างออกคำสั่ง แต่แล้วไง? ใครสนกัน.. ฉันได้ยินแต่ไม่ได้หยุดฟังแล้วเดินลอยหน้าลอยตาขึ้นมาบนดาดฟ้าหน้าตาเฉย ก่อนจะก้มๆ เงยๆ เดินหามือถือตัวเองไปโดยไม่สนใจเขาสักนิด จะเป็นไงก็ช่างนายเหอะ ป่านนี้เดินตามไปเอาอกเอาใจน้องหน่มน๊มแล้วล่ะมั้ง..