ตอนที่7 ขอแยกบ้าน

ในขณะที่แสงสุดท้ายของวันค่อย ๆ โรยตัวลงหลังแนวไม้ไผ่ห่างออกไปไม่ไกลท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอมม่วงไล่เฉดจนเข้มขึ้นเรื่อย ๆ พร้อมลมเย็นที่พัดผ่านใบไม้ให้สั่นไหวแผ่วเบา  เป็นความสบายที่แตกต่างจากอากาศร้อนอบอ้าวของช่วงกลางวันโดยสิ้นเชิง

ม่าเคี้ยงเดินนำหลินลงมายังท่าน้ำหลังบ้านริมคลองสายเล็กที่ไหลเอื่อย มีเพียงแผ่นไม้ไม่กี่แผ่นปูต่อกันยื่นออกไปพอให้ยืนเหยียบได้พอดี บันไดไม้เล็ก ๆ นำทางลงสู่ผืนน้ำขุ่นข้นที่มีกลิ่นดินเฉพาะตัว

ในมืออาม่ามีขันอะลูมิเนียมใบเล็กกับสบู่สมุนไพรสีเขียวเข้ม กลิ่นหอมจาง ๆ แบบไทยแท้โชยออกมา หลินอยู่ในผ้าถุงลายดอกสีซีดกระโจมอกตามแบบฉบับของหญิงสาวยุคก่อนที่อาม่าเป็นคนช่วยนุ่งให้เรียบร้อย

 มันทั้งแปลกใหม่และน่าตื่นเต้น ความรู้สึกโล่ง ๆ วูบวาบที่เธอไม่เคยชินในชีวิตประจำวันที่ต้องมาอาบน้ำในที่โล่งแจ้งพลันเกิดขึ้น

“ลงมาสิอาหมวย น้ำกำลังเย็นสบายเลย” เสียงอาม่าที่ลงไปยืนอยู่ในน้ำระดับเอวแล้วเอ่ยเรียกพร้อมกับกวักมือส่งยิ้มมาอย่างอ่อนโยน

หลินสูดลมหายใจลึกก่อนจะค่อย ๆ ย่ำบันไดไม้ลงไปทีละขั้น เมื่อฝ่าเท้าแตะกับผิวน้ำความเย็นวาบแล่นไล่จากเท้าขึ้นมาถึงแผ่นหลังทำเอาสะดุ้งเล็กน้อย แต่แล้วความสดชื่นก็เข้ามาแทนที่จนเธอหลุดยิ้มออกมา

“มานี่ มาใกล้ ๆ ม่า” อาม่าดึงมือหลานสาวให้มายืนเคียงข้าง ให้น้ำในคลองตรงขั้นบันไดลึกถึงอกของเด็กหญิงพอดี        “ค่อย ๆ ตักน้ำราดตัวนะ ทำแบบนี้” เสียงนุ่ม ๆ ของอาม่าพร้อมการสาธิตตักน้ำราดลงไหล่อย่างแช่มช้า

หลินรับขันมาอย่างเก้ ๆ กัง ๆ แล้วลองตักน้ำราดบ่าตัวเองดูบ้าง แม้จะรู้ว่าน้ำคลองไม่สะอาดเท่าน้ำประปาแต่มันกลับให้ความรู้สึกเป็นธรรมชาติอย่างบอกไม่ถูก มีกลิ่นดินกลิ่นไม้ผสมผสานกับความเย็นยามลมพัด

ในขณะที่เธอกำลังตั้งใจอาบน้ำอยู่นั้น เสียงน้ำกระจายตูมใหญ่จากฝั่งตรงข้ามทำให้หลินเงยหน้าขึ้นทันที ภาพเด็กชายวัยไล่เลี่ยกันกับเธอบ้างตัวเปล่าเปลือย บ้างสวมกางเกงขาสั้นตัวเก่าวิ่งกระโดดจากท่าน้ำไม้สูง ๆ ลงคลอง แข่งกันดำผุดดำว่ายในน้ำที่เริ่มมืดลงด้วยแสงตะวันสุดท้ายก่อนตามมาด้วยเสียงหัวเราะคิกคักดังไปทั่ว

สายตาหลินติดอยู่ที่ภาพนั้นอย่างลืมตัว สำหรับเธอการอาบน้ำในคลองร่วมกับคนทั้งชุมชนอย่างนี้เป็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นและได้ทำมาก่อน แต่ที่นี่... มันคือเรื่องธรรมดาในวิถีชีวิตของผู้คน

ไม่นานความเขินอายที่เคยมีเริ่มละลายไปกับสายน้ำ อาม่ายังคงช่วยเธออาบน้ำอย่างใจเย็นไม่ใส่ใจเสียงโหวกเหวกจากอีกฝั่งคลอง หลินจึงได้แต่ยืนให้ม่าช่วยถูสบู่และราดน้ำให้ เธอรู้สึกทั้งอบอุ่นและปลอดภัยในคราวเดียว

เสียงจ๋อมแจ๋มของน้ำที่เธอตักเล่นผสมกับเสียงจิ้งหรีดเรไรยามค่ำที่เริ่มร้องรับแสงดาวเป็นบรรยากาศที่ทั้งเรียบง่ายและงดงามในแบบที่หลินไม่เคยสัมผัส

 หลังจากอาบน้ำจนสะอาดสะอ้านอาม่าก็จูงหลานสาวขึ้นจากน้ำมายังท่าน้ำด้านบน ลมเย็นปะทะตัวเปียก ๆ ของหลินจนขนลุกชัน

“เอาละ รีบเช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้ากัน เดี๋ยวจะไม่สบาย” อาม่าพูดพลางส่งผ้าขนหนูเก่าแต่หอมแดดให้หลิน  เธอรับมาพันรอบตัวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ไม่ชินกับการเปลี่ยนเสื้อผ้าตรงที่โล่งแจ้งแบบนี้

อาม่าเปลี่ยนชุดอย่างคล่องแคล่ว หลินมองแล้วก็พยายามเลียนแบบแต่ก็ไม่วายเก้ ๆ กัง ๆ จนอาม่าต้องเข้ามาช่วยจัดการให้ เสื้อคอกลมผ้าป่านตัวบางกับกางเกงขาสั้นซึ่งหลินคิดว่าน่าจะเป็นกางเกงตัวเก่าของป๊าตัวเองให้ความรู้สึกสบายตัวอย่างประหลาด

เมื่อแต่งตัวเสร็จลมเย็นที่เคยหนาวก็กลายเป็นสายลมอุ่น ที่พัดเอาความเหนื่อยล้าออกไป หลินเดินตามอาม่ากลับขึ้นบ้านที่มีแสงไฟสีส้มสลัวส่องลอดบานหน้าต่างออกมาดูอบอุ่นราวตักของใครบางคน

ภายในบ้าน เฮียชัยกับใช้อาบน้ำเสร็จแล้ว ทั้งสองนั่งเป่าลมไล่ยุงอยู่ข้างอากงที่กำลังสูบยาเส้นกลิ่นฉุนจางอยู่เงียบ ๆ      ในเวลานั้นเองเสียงท้องของหลินร้องดังขึ้นท่ามกลางความสงบ เธอสะดุ้งรีบยกมือกุมท้องใบหน้าเห่อร้อนด้วยความอายอย่างช่วยไม่ได้ อาม่าหันขวับมามองก่อนจะหัวเราะเบา ๆ อย่างเอ็นดู

“อ้าว ท้องร้องเสียงดังเชียว หิวแล้วล่ะสิเรา”

แต่เจ้าตัวแสบอย่างใช้กลับหัวเราะลั่น “โห เปี๊ยก! ท้องลื้อร้องอย่างกับกบแน่ะ กินหวานเย็นไปตั้งเยอะยังไม่อิ่มอีกเหรอ!”

“อาตี๋!” อาม่าปรามลูกชายเสียงเรียบแต่อ่อนโยน ก่อนจะลูบหัวหลานสาวเบา ๆ อย่างปลอบใจ

“หิวก็ไม่เป็นไรลูก ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็มากินข้าวกันเถอะ ว่าแต่เฮียจะไม่ไปอาบน้ำก่อนเหรอ?” อาม่าหันไปถามอากงที่เพิ่งโยนมวนยาเส้นลงข้างบ้านโดยมีหลินมองตามพลางคิดว่ามันจะไม่ไปไหม้อะไรใช่ไหม

“กินก่อนก็ได้ เดี๋ยวอั๊วค่อยไปอาบ อาบดึกหน่อยจะได้นอนสบาย” อากงตอบเนิบช้าพร้อมลมหายใจที่พ่นออกมาโดยยังมีกลิ่นควันของยาเส้นติดอยู่

พออากงว่าอย่างนั้นใช้ก็รีบยกถาดกับข้าวมาวางกลางบ้าน ชัยลุกไปยกหม้อข้าวต้ม ส่วนหลินก็มองซ้ายขวา มือไม้พันกันเพราะไม่รู้ควรช่วยอะไร

“อาหมวยลื้อมาช่วยยกถ้วยกับม่าเถอะลูก” เสียงอาม่าเรียกทำให้หลินรีบพยักหน้าก่อนจะเดินตรงไปหาอย่างเต็มใจ

ทุกคนนั่งล้อมวงรอบถาดกับข้าวที่วางอยู่บนเสื่อกลางพื้นบ้าน มีข้าวต้มร้อน ๆ ในชามของแต่ละคน กับข้าวมีเพียงไข่เจียวที่เพิ่งทอดเมื่อตอนเย็นกับผัดผักกวางตุ้งง่าย ๆ แม้จะเป็นมื้ออาหารที่แสนธรรมดาแต่การได้นั่งกินพร้อมหน้ากันก็ทำให้หลินรู้สึกอบอุ่น เสียงช้อนสังกะสีกระทบกับชามกระเบื้องกอปรกับเสียงเคี้ยวข้าวแผ่วเบาทำให้หลินรู้สึกว่าอาหารมื้อนี้ก็ไม่เลว

หลินตักข้าวต้มคำเล็ก ๆ เข้าปากมองดูทุกคนสลับกันไปมา อากงกินข้าวต้มโดยใช้ตะเกียบพุ้ยข้าวเข้าปาก ส่วนอาม่าคอยตักกับข้าวให้ทุกคน

ทางด้านใช้ก็ก้มหน้าก้มตากินอย่างรวดเร็ว อาจจะเพราะความหิวหรืออาจจะเพราะไม่อยากอยู่ในความเงียบ เฮียชัยเองก็กินน้อยลงดูเหมือนมีเรื่องให้ครุ่นคิดตลอดเวลา

และแล้วในจังหวะที่หลายคนกำลังตักข้าวต้มคำต่อไปนั่นเอง ชัยก็วางช้อนลงข้างชาม เขาเงยหน้าขึ้นมองผู้เป็นพ่อและแม่สลับกันก่อนจะเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

"ป๊า ม๊า... เรื่องที่อั๊วบอกเมื่อสองวันก่อน ป๊าม๊าจะว่ายังไงทางนั้นกำลังรอคำตอบอยู่" คำพูดนี้ทำให้ทุกคนในวงข้าวมองเขาเป็นทางเดียว

เสียงช้อนกระทบชามเงียบกริบลงทันทีเช่นกัน ทุกการเคลื่อนไหวหยุดชะงัก อากงเงยหน้าขึ้นจากชามข้าวต้มดวงตาที่เคยเรียบเฉยเมื่อครู่ฉายแววขุ่นมัวขึ้น

ด้านอาม่าเคี้ยงมือที่กำลังจะตักกับข้าวให้หลินก็ชะงักค้าง สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวล ส่วนใช้ทำตาโตมองพี่ชายสลับกับพ่อเหมือนรอว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นต่อไป

หลินเองก็รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน ความอบอุ่นเมื่อครู่หายวับไปกลายเป็นความเงียบที่หนักอึ้งและน่าอึดอัด เด็กหญิงกลืนข้าวต้มในปากลงคออย่างยากลำบากไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง

เกิดเรื่องอะไรขึ้นกัน เจ้าตัวเล็กคิดพลางมองทุกคนสลับกันไปมา

"ป๊าก็รู้ว่าเพราะอะไร" ชัยพูดต่อเสียงเบาลงเล็กน้อย แต่ยังคงหนักแน่นถึงการตัดสินใจของตน

"พ่อของจำปี... เขาเป็นผู้รับเหมาก่อสร้าง เขาอยากให้อั๊วไปช่วยงานที่บ้าน... หลังแต่งงาน อั๊วเองก็ไม่มีทางเลือกป๊าก็รู้อั๊วกับจำปีรักกัน อีกอย่างนี่ก็เป็นโชคดีของอั๊วแล้วที่อียอมแต่งด้วย"

คำพูดต่อมาของชัยจึงทำให้หลินรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น ดูเหมือนว่าแปะกำลังจะขอแยกออกไปอยู่ที่อื่น ซึ่งแปะคงยังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วพ่อของอึ้มนั้นไม่ได้เป็นผู้รับเหมาแต่ว่าเป็นแค่คนงานก่อสร้างธรรมดา และที่ต้องการเอาแปะไปอยู่ด้วยก็เพื่อต้องการแรงงานฟรี เราจะบอกเรื่องนี้ออกไปดีไหมนะ ท่าทางครุ่นคิดของเด็กหญิงหาได้รอดพ้นสายตาของป๊าในร่างของเด็กอายุสิบสี่

"เปี๊ยกลื้อกำลังคิดอะไร" ใช้กระซิบถามเสียงเบาอย่างระมัดระวัง

ทว่าหลินยังไม่ทันได้ตอบชานบันไดหน้าเรือนก็มีเสียงหวานใสของคนผู้หนึ่งดังขึ้นเสียก่อน

"พี่ชัย อยู่ไหมจ๊ะ"