KABANATA 3

CELESTINE VIENNE 

NAPAHAWAK ako sa noo nang maramdaman kong parang unti-unting pinipiga ang loob ng ulo ko—

Masakit, mabigat, at may kung anong gumagapang na hilo mula sentido pababa sa batok.

Mariin paring nakapikit ang mga mata ko, hoping the pounding would stop—but it didn’t. Sa halip, parang sinasampal ng alaala ang utak ko, dahan-dahang binabalikan ang mga eksenang nangyari kagabi.

Kaagad akong nagmulat ng mata at bumungad sakin ang hindi pamilyar na kwarto. Bumaling ako sa kabilang kama at nakita ang hubad na likuran ng lalaking mahimbing na natutulog.

Sh*t! Last night wasn’t just a dream?

Sunod kong tinignan ang katawan ko sa ilalim ng nakatakip na comforter at nakitang wala rin akong saplot.

Gosh, Vienne. How could you give yourself to a complete stranger? You’re still married to your husband dahil hindi pa kayo tuluyang hiwalay.

Parang gusto kong sampalin ang sarili dahil sa katangahang nagawa kagabi, pero hindi na ako nag-aksaya ng panahon at kaagad na hinanap ang damit ko.

Kailangan kong makaalis dito habang mahimbing pa ang tulog ng lalaking nakalampungan ko kagabi.

---

PAGKAUWI ko sa bahay, sinalubong ako ng ina ni Zion. Nakapameywang ang dalawa nitong kamay at magkasulubong ang kilay.

“Anong oras na, Celestina?” panimula niya, malamig ang boses pero matalim ang mga mata. “Huwag mong sabihing nagpapaka-feeling dalaga ka pa rin? Aba, may asawa ka na. Hindi ka na pwedeng basta-basta gumala at umuwi kung kailan mo lang gusto.”

“G-Good morning po,” puno pa din ng paggalang kong bati sa kanya.

Dati pa man ay batid ko na na ayaw talaga ng mommy ni Zion sakin. Napilitan lang siyang pakisamahan ako noong nabubuhay pa si tito, yung ama ni Zion, pero noong namatay ito, doon na siya nagsimulang pahirapan ako.

I was only fifteen years old when Tito took me in, matapos mamatay si Papa sa isang aksidente. Wala na rin naman yung mommy ko dahil namatay din ito pagkasilang sakin.

Pagkatungtong ko ng dalawampú't tatló, agad akong ipinakasal ni Tito sa nag-iisa niyang anak na si Zion. Iyon daw kasi ang pangakong binitiwan niya kay Papa bago ito pumanaw—na aalagaan niya ako at ipagkakatiwala sa anak niya, para raw mapanatag ang loob ng matalik niyang kaibigan.

Simula noon, tanging pamilya ni Zion na lang ang naging sandigan ko. Kaya kung tuluyan niya akong hiwalayan, wala nang matitira sa akin.

“Good morning daw.” napairap si Therese na ina ni Zion. “Mukha ba akong nangangailangan ng bati mo?”

Napayuko ako at hindi siya sinagot. Paniguradong tatalakan niya lang ako ng tatalakan kapag nangatiwiran pa ‘ko.

“Makinig kang mabuti, Celestina,” sabi niya habang dahan dahan akong nilapitan, ang mukha niya ay halos ilang pulgada na lang ang layo sa akin. “Wala ka dito para magpaka-feeling disney princess. Alam mong pinagt-tyagaan ka lang ng anak ko dahil sa malaki ang utang na loob namin sa iyong ama. Pero sa totoo lang? Pwede na kitang palayasin sa pamamahay na ‘to ngayon mismo!”

Pinigil ko ang panginginig ng baba ko. Hindi ako pwedeng umiyak. Hindi sa harap niya.

Tumalikod siya, pero bago pa man ito humakbang papasok sa bahay, muli niya akong nilingon. “Makisama ka habang nandito ka pa. Dahil oras na mawalan ka ng silbi, ako mismo ang magpapatapon sa’yo palabas.”

Pinilit kong i-angat ang tingin, at ramdam kong nanggigilid na ang luha sa mga mata ko. Naninikip ang dibdib ko at parang may nakakulong na tinig na gustong kumawala pero pilit kong kinakalma.

Sa mundong ‘to, wala akong may maipagmamayabang kundi ang kakayahan ko lamang na magtiis sa pagtrato nila sakin.

Pinahid ko ang kaunting butil ng luha sa mata saka napagdesisyunang pumasok sa loob.

“Where have you been?” malamig ang boses na salubong ni Zion pagkapasok ko sa kwarto namin. “Hindi ka umuwi kagabi.”

Napahinto ako sa paglalakad. Bumilis ang pintig ng puso ko at kahit pilit kong kontrolin ang ekspresyon sa mukha ko, ramdam kong bahagyang namutla ako.

Muling bumalik sa isipan ko ang ginawa kagabi. Hindi ko tuloy mapigilan ang makaramdam ng guilt sa harap ng asawa ko.

“Anyway, dress up later at night. Hindi mo naman siguro nakalimutan na birthday ni Lolo, diba?” pag-iiba niya sa usapan at medyo nakahinga ako nang maluwag.

Kasalukuyan siya ngayong nag-aayos para pumasok sa trabaho.

“Oo naman.”

“Siyanga pala, hindi kita masasabayan mamaya dahil kasama ko si Thalia. Mag-commute ka na lang papuntang Haven Palace at tawagan ako pagkarating mo.”

Parang may kung anong kirot at karayom na tumusok sa puso ko pagkabanggit niya sa pangalan ni Thalia. Hindi ko alam kung dapat pa ba akong sumagot, o magbingi-bingihan na lang.

“I’m planning to tell Lolo na maghihiwalay na tayo kaya ko gustong isama si Thalia mamaya.” walang emosyong sambit niya habang nakaharap sa salamin at inaayos ang suot niyang necktie.

Hindi na ako nagsalita pa at dumiretso sa bathroom. Ayokong pakawalan ang mga luha ko sa harap kaya minabuti kong magkulong na lang muna dito hangga’t hindi pa siya nakakaalis.

Ang sakit lang isipin na tuluyan na niya talagang tatapusin ang relasyon namin.