Chapter 03

NAIINIS si Saskia sa kanyang sarili dahil hindi niya mapigilang nerbyusin at mautal kapag nasa harapan siya ng binata. Nahihinuha naman niya na posibleng gumawa ito ng kontrata, ngunit hindi pa rin niya mapigilan ang sarili na magulat.

Todo ensayo pa siya bago umalis kung paano aaktong normal kapag magkaharap na sila, pero ang lintik niyang puso ay ayaw makisama. Medyo may kakapalan ang kontratang binabasa niya at napakarami ring nakasulat, kaya nilaktawan na lang niya ang iba at binuklat ang pahina nito sa pinakadulong bahagi, at pinirmahan.

Napaigtad pa siya nang biglang magsalita ang binata.

“Delikado ang basta na lang nagpipirma ng hindi binabasa lahat ng nakasaad,” sambit nito sa seryosong tinig.

“Isa lang din naman ang patutunguhan natin, ang magpakasal. Wala ka naman sigurong inilagay dito na ikapapahamak ko, ‘di ba?” pilit niyang pinapakalma ang sarili para hindi siya pumiyok.

Tumingin ito ng diretso sa kanyang mga mata. “Wala akong ibang gusto kundi ang maging akin ka, Saskia. Wala akong intensyon na ilagay ka sa alanganin, itanim mo ‘yan sa isip mo,” nanunuot sa kanyang buto ang mga katagang binibitiwan nito.

Wala siyang maapuhap na salita upang sagutin ang binata. Ramdam niya sa bawat binibitiwan nitong mga salita ang malakas nitong personalidad. Pero wala sa isip niya ang umatras sa kasal na alok nito, dahil mismong ang puso at isipan niya ang nagtutulak sa kanya.

“Bukas na bukas din ay magpapakasal na tayo, kaya ihanda mo na ang iyong sarili. Ako na ang bahala sa lahat-lahat. Magpapadala na lang ako ng tao sa tinutuluyan mo para mag-asikaso sa ‘yo,” pukaw nito sa pananahimik niya.

“Bukas? Parang ang bilis naman yata, Mr. Del Flores!” gulat na tugon niya.

“From now on, tatawagin mo na ‘ko sa pangalan ko. Kailangan mong sanayin ang sarili mo dahil bukas, magiging ganap na Del Flores ka na rin, magiging asawa na kita.”

“Si-sige,” mahinang sagot niya.

***

Kinabukasan, madaling araw pa lang ay inaayusan na si Saskia ng make-up artist na ipinadala ni Weston sa mismong tinutuluyan niya. Nakaupo siya ngayon, paharap sa salamin, habang inaayusan, suot ang simpleng puting wedding gown na ipinadala rin ng binata.

Halos isang linggo rin niyang pinag-isipan ang alok nito, pero hindi niya maintindihan ang sarili kung bakit ganoon na lang siya nito kadaling nakumbinsi. Inaamin niyang matagal na siyang may pagtatangi rito, kahit na hindi pa niya ito nakikita nang personal.

Kaya naman, sasamantalahin na niya ang pagkakataon, dahil ito na rin mismo ang kusang lumapit sa kanya.

“Ma’am, tapos na po. Ang ganda-ganda ninyo sa ayos ninyo,” magalang na pukaw sa kanya ng babaeng nag-aayos.

“Salamat,” nahihiyang tugon niya.

Pinagmasdan niya ang sariling repleksyon sa salamin. Tama nga ang babae, ang ganda niya sa ayos niya. Kahit siya, hindi niya nakilala ang sarili.

Tatlong magkakasunod na katok ang umagaw sa kanilang atensyon. Binuksan naman ng make-up artist ang pinto. Isang matangkad na lalaking naka-suit ang napagbuksan nito.

“Good morning, Ma’am Saskia. Pinapasundo ka na po ni Sir Weston. Naroon na siya sa tabing-dagat at ang magkakasal na judge sa inyo,” magalang na sambit nito sa kanya.

Beach wedding ang napagkasunduan nila ng binata para sa tema ng kanilang kasal, at doon mismo iyon sa resort na kinaroroonan nila. Mga ilang lakad lang naman ang ginugol nila bago nakarating sa tabing-dagat na pagdarausan.

Nagulat pa siya dahil mukhang inimbita ng binata ang mga tao sa resort, dahil marami ang nadatnan nilang tao.

Nang magawi ang paningin niya kay Weston, para na naman siyang nahipnotismo sa kagwapuhan nito. Bagay na bagay dito ang suot nitong black suit. Nilapitan siya nito at inalalayan papunta sa tabi nito.

Habang ginaganap ang seremonya ng kanilang kasal, hindi siya mapakali. Pumapasok at lumalabas lang sa kanyang tainga ang bawat sinasabi ng judge. Bumalik lang siya sa sarili nang sabihin ng judge na “You may now kiss the bride.” Nataranta siya at biglang nanghina.

Ngayon lang kasi siya mahahalikan ng isang lalaki. Dahil kahit na limang taon na silang magkasintahan ni Gerald, ni minsan ay hindi siya nagpahalik sa labi, kundi sa pisngi lang. Napapikit na lang siya nang dahan-dahang lumapit ang labi ng binata sa mga labi niya, hanggang sa maramdaman niya ang pagdampi nito.

Ganoon pala ang pakiramdam, malambot, masarap, matamis, at para siyang nasa alapaap. Nagmulat lang siya ng mga mata nang maramdaman niyang itinigil na nito ang paghalik.

“I love you, Saskia,” bulong sa kanya ni Weston, ngunit para lang siyang tuod at hindi man lang magawang sumagot. Hindi kasi siya makapaniwala sa kasalukuyang nangyayari.

“Ihahatid na muna kita sa tinutuluyan mo, para bigyan ka ng sapat na panahon para sa sarili mo,” dugtong pa nito.

“Salamat, We-Weston. Pero parang gusto ko kasi munang umuwi ngayon para ipaalam sa pamilya ko ang tungkol sa pagpapakasal natin. Kahit kasi paano, magulang ko pa rin sila. Pero wala naman silang magagawa kung hindi sila sasang-ayon dahil kasal na tayo,” paliwanag niya.

“Sure! Uuwi rin ako ngayon. Pero pasasamahan kita ng isa sa mga bodyguards ko, ha? Hindi ka na pwedeng lumakad mag-isa.”

Tinanguan na lang niya ito. Pagkatapos, inihatid siya nito sa tinutuluyan niya at iniwan nilang nagkakasiyahan at kumakain ang mga taong saksi sa kanilang kasal.

Agad-agad siyang nag-impake upang bumiyahe pauwi. Binubundol ng matinding kaba at takot ang kanyang dibdib habang nagmamaneho, iniisip kung ano ang magiging reaksyon ng kanyang mga magulang kapag nalaman ng mga ito na nagpakasal na siya.

Nakasunod naman sa kanya ang isang itim na sasakyan kung saan naroroon ang bodyguard ni Weston, na siyang inatasan nitong bantayan siya. Pagdating sa harap ng kanilang ng bahay, hindi niya ipinasok ang sasakyan sa loob ng bakuran, ipinarada muna niya ito sa harapan ng gate at saka siya bumaba at pumasok.

“Saan ka nanggaling?! Bakit ngayon ka lang?! Gawain ba ‘yan ng isang matinong babae at propesyonal?” sambit ng kanyang ama nang pumasok siya sa sala ng kanilang bahay.

Dumadagundong sa bawat sulok ng bahay ang malakas at maawtoridad na tinig nito. Napalunok siya nang sunod-sunod. Maya-maya, sumulpot ang kanyang ina mula sa kanyang likuran, mukhang galing sa labas, at tumabi ito sa kanyang ama.

“May balak ka pa palang umuwi pagkatapos mong mawala ng halos mahigit isang linggo?!!! Ang mga taong pinagbibintangan mong masama, sila ang nag-aasikaso sa kompanya nang lumayas ka!” singhal sa kanya ng ina.

Kung ibang magulang siguro, mag-aalala kaysa magalit sa halos isang linggo niyang pagkawala, pero ang kanyang mga magulang, mas nangingibabaw ang galit kaysa pag-aalala. Kinakain man ng takot at kaba ang kanyang buong pagkatao, nagpasya na siyang sabihin sa mga magulang ang kanyang sadya.

“Dad, Mom, ka-kasal na po ako. Ikinasal na ako,” sa wakas ay naisatinig niya ang mga katagang iyon, kahit na parang may malaking bagay na nakabara sa kanyang lalamunan.

“What?!!!” sabay na sigaw ng kanyang ama at ina.