บทที่ 11 เล่ห์ที่เธอไม่มีทางตามทัน

“อื้มมม…”

เรียวปากเล็กถูกบดขยี้ไปมาอย่างโหยหา จนเกิดเสียงจ๊วบจ๊าบดังขึ้นรอบตัวสองคน เวลาเลยผ่านไปหลายนาทีกว่าเซบาสเตียนจะยอมปล่อยให้หญิงสาวเป็นอิสระเมื่อเห็นว่าเธอเริ่มจะขาดอากาศหายใจ

“แฮก….”

วิเวียนหอบหายใจสูดเอาออกซิเจนเข้าปอด เพิ่งจะเคยรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก ช่วงท้องน้อยอยู่ๆก็วูบวาบขึ้นมาเหมือนมีผีเสื้อนับตัวแข่งกันโบยบินอยู่จนทั่ว พอนึกได้ถึงเรื่องหน้าอายที่เธอเพิ่งทำไปก็รีบหลบสายตาชายที่เอาแต่มองมาด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่มนั่น

" ว..วิ… "

วิเวียนเปร่งเรียกชื่อแทนตัวเองขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ ก็แค่อยากทำลายบรรยากาศน่าอายนี่ แต่ดูเหมือนมันจะแย่ลงกว่าเดิม อีกคนก็เอาแต่มองเธอแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มไม่หยุด ยิ้มแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน มันแกล้งกันชัดๆ พูดยังไม่ทันขาดคำว่าเขามันอันตราย แม้จะไม่แน่ใจว่าอันตรายแบบไหน ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกว่าเขาเป็นภัยต่อหัวใจของเธอขึ้นมาเป็นกอง

"ผมตั้งใจ "

เสียงทุ้มตํ่าทรงเสน่ห์กระซิบลงข้างหูหญิงสาว นำพาใบหูแดงซ่าตามๆกันไปด้วย ใบหน้านวลที่แดงกํ่าเป็นลูกตำลึง เรียกความเอ็นดูจากคนต้นเหตุ ตอนแรกก็คิดไว้ว่าจะค่อยๆเป็นค่อยๆไป แต่พอได้รับสัมผัสจากเธอเพียงนิดเดียวกลับทำเส้นความอดทนเขาขาดจนไม่อาจทนไหว

“หึ… คุณจะทำให้ผมหลงไปถึงไหนกัน”

ยังไม่หยุดเท่านั้น ชายหนุ่มยังคงกล่าวถามต่อเสียงอ่อน สายตาจับจ้องอยู่บนใบหน้านวลที่แดงแปร๊ดขึ้นมาทวีคุณ แม้เธอจะไม่ยอมหันหน้ามามองเขา แต่ยังไงมันก็เห็นได้ชัดเจนจากมุมข้าง ซึ่งมันน่ารักน่าเอ็นดูไม่ไหว อยากจะจับฟัดเข้าให้จนแก้มชํ้า แต่ก็ได้แต่หักห้ามใจไว้ก่อน

ในเวลาที่อีกฝ่ายกำลังนั่งเสวยสุขอยู่กับเจ้าของหัวใจ กลับกันกับฝ่ายผู้เป็นลูกน้องที่โดนบอสทิ้งไว้คนเดียวดั่งคนไม่เคยมีตัวตน ต้องมานั่งตบยุงรอเจ้านายจนท้องฟ้าเริ่มมีความมืดเข้ามาปกคลุม

"โอ้ยย เมื่อไหร่บอสจะมาสักทีเนี่ย จะโดนยุงแบกไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวมันอยู่แล้วนะเว้ย!”

รอยบ่นยับอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่คนเดียว ไอยุงนี่ก็กัดเอาๆ จนไม่เหลือที่จะให้กัดแล้ว แต่เจ้ากรรมยังคงมัวแต่จีบสาวสบายใจไม่ยอมออกมาสักที ทิ้งไว้นี่ให้หาทางกลับเองเลยแม่ง แล้วความคิดที่ไม่ได้แค่คิด ดูเหมือนว่ารอยจะเอาจริงสะด้วยสิ

“เอาวะ เป็นไงเป็นกัน! ขอโทษด้วยแล้วกันครับบอส แต่ผมทนอยู่ต่อไม่ไหวแล้วจริงๆ"

บรรยากาศรอบๆ ก็เริ่มวังเวงจากการที่ฟ้าเริ่มมืด อีกไม่กี่นาทีก็คงจะบังตาจนมองไม่เห็นอะไร แม้ในใจจะกลัวเจ้านายต่อว่าหรือกระทั่งหักเงินเดือน แต่ตอนนี้สิ่งที่กลัวที่สุดก็ไม่พ้นผี นาทีนี้รอยขอซิ่งก่อนก็แล้วกัน จะอะไรก็มาเถอะแต่ขอไม่เสี่ยงกับเรื่องนี้ดีกว่า ตัวใครมันมันแล้วกันนะครับบอส

รอยไม่รอช้า ตัดสินใจรีบหยัดกายขึ้นก่อนจะซิ่งออกไปโดยไม่แม้แต่จะหันมองรอบๆ รถหรูขับเคลื่อนออกจากสถานที่ไปทันทีโดยไม่คิดจะเหลียวหลัง ขอให้บอสมีความสุขแล้วกันนะครับ สถานที่ก็ตั้งเยอะตั้งแยะไม่ไปกัน แต่กลับสรรหาเลือกไปนั่งจู๋จี๋กันที่สุสาน! งั้นก็ขอให้โชคดีแล้วกันนะครับบอส รอยขอยอมโดนตัดเงินเดือนยังจะดีกว่านั่งเฟ้าสุสาน

ในขณะที่อีกฝ่ายขับเคลื่อนรถออกไปด้วยหัวใจที่เต้นตุบตับด้วยความกังวลใจ ทว่าฝั่งเจ้านายตนนั้นไม่แม้แต่จะมีลูกน้องอย่างเขาอยู่ในความคิด ต่างจากที่คาดไว้อย่างลิบลับ เมื่อสองคนเดินออกมาเตรียมพร้อมจะกลับท่ามกลางความมืดที่มีเพียงแสงไฟจากแฟลชมือถือ สายตาคมกวาดมองรอบๆ ก็ต้องยกยิ้มขึ้นเผยความเจ้าเล่ห์ เมื่อหาลูกน้องผู้เป็นเหมือนก้างขวางคอไม่เห็นทุกทิสทาง ถือว่าไอ้รอยมันรู้หน้าที่ตัวเองดีก็วันนี้แหละ เข้าทางเสือที่จ้องจะฉวยโอกาสอย่างเขาดิบดีเลยจริงๆ

“เอ่อ.. แล้วนี่ลูกน้องคุณหายไปไหนแล้วล่ะคะ”

คนตัวเล็กหันมามองเจ้าของใบหน้าเทพบุรุษ เมื่อเธอเองกวาดสายตามองรอบๆ แต่ไม่เจอคนที่คอยติดตามชายหนุ่มอยู่ตลอด เกิดนึกสงสัยว่าเขาจะกลับบ้านยังไงกัน เมื่อระแวกนี้ก็ใช่ว่าจะมีรถผ่านไปมา แต่หารู้ไม่ว่าคำถามเธอยิ่งเข้าทางคนเจ้าแผนการไปใหญ่

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับ ผมว่าผมน่าจะถูกลูกน้องทิ้งแล้วแหละครับ”

เซบาสเตียนรีบตอบเสียงอ่อน เรียกความสงสารจากวิเวียน เบ้ปากน้อยใจเบาๆ เผื่อเธอจะเอ็นดูเขาเหมือนเวลาเห็นน้องหมาที่ถูกทิ้งอยู่กลางถนน

“นี่ฟ้าก็เริ่มแล้ว แถวนี้คงจะหารถไม่ได้ด้วยสิคะ แถมสัญญาญมือถือก็ติดๆขัดๆอีก งั้น… เอางี้มั้ยคะ ถ้าคุณไม่รับเกียจ กลับกับวิมั้ยคะ”

วิเวียนเสนอสีหน้าเต็มไปด้วยความอยากช่วยเหลือที่มาจากใจจริง ยิ่งทำเอาคนได้ยินแทบจะหลุดยิ้มต่อหน้าเธอจนต้องรีบแทรกเป็นเสียงหมาหงอย

“เกรงใจจังเลยครับ”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ส่วนหนึ่งก็เพราะวิมัวแต่นั่งเพลินจนทำให้เลยเวลาไป ให้วิไปส่งเถอะนะคะ”

วิเวียนยังคงโน้มน้าวโดยที่ไม่รู้เลยว่า คนเจ้าเล่ห์มันตกลงปลงใจตั้งแต่ตอนแรกแล้ว อีกอย่างมันเป็นกับดักที่เธอไม่มีทางตามทัน

“เอางั้นก็ได้ครับ งั้นต้องขอรบกวนคุณวิแล้วสิครับ”

ในที่สุดพ่อคุณก็ยอมหยุดเล่นตัว เดี๋ยวเล่นไปเล่นมาจะได้เดินกลับกันจริงๆ สะก่อน

“อย่าพูดแบบนั้นเลยค่ะ วิเต็มใจ”

ส่วนแม่คุณก็ยิ้มหวานเต็มใจไม่หยุดหย่อน ไม่รู้เลยว่ากำลังถูกเสือจ้องจะงับอยู่ตลอดเวลา เพียงคำพูดของเธอก็ทำเขาคิดไปแต่ไกล หากเป็นอย่างอื่นเธอจะเต็มใจแบบนี้รึเปล่า