ตอนที่6.ยื้อแย่ง

"คูมแม่ไปไหนมาคะ"ทันทีที่เข้ามาอยู่ในบ้านกับแม่ หนูยิ้มก็ถามคำถาม

"แม่ไปงานวันเกิดเพื่อนมาค่ะ"ตอบลูกไปส่งๆ เพราะลูกคงไม่เข้าใจ

"หนูยิ้มคิดถึงคูมแม่"

"แม่ก็คิดถึงหนูยิ้มที่สุดค่ะ ต่อไปนี้แม่จะไม่ไปไหนแล้ว เราจะไปอยู่ด้วยกันนะลูก ไปอยู่กันสองคนในที่ของเรา"หญิงสาวกอดลูกแนบอก ถึงเวลาแล้วที่เธอต้องตัดสินใจ เธอเหนื่อยกับคำว่าที่ชีวิตคู่มานาน ยื้อไว้จนหมดแรง

"พูดอะไรน่ะ!"

"คุณอรรถ! เข้ามาได้ยังไงคะ"หญิงสาวหันไปมองคนที่บุกรุกเข้ามาในพื้นที่ส่วนตัวของเธอ

"ถามว่าพูดอะไรกับลูก แล้วจะไปไหน"อรรถไม่สนใจคำถามของเธอ ชายหนุ่มตวาดกลับด้วยคำถามเดิม

"หนูยิ้มกำลังจะเข้าโรงเรียน ฉันอยากให้แกได้เรียนโรงเรียนที่ดีที่สุด"คิ้วหนากระตุก เมื่อรสรินตอบไม่ตรงคำถาม

"ด้วยวิธีการหอบลูกข้ามน้ำข้ามทะเลไปอยู่อเมริกา

เนี่ยนะ"อรรถย้อนกลับ

"ฉันจะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน"รสรินหัวใจกระตุก ต้องเป็นอินแน่ๆที่บอกเรื่องนี้กับเขา อินเก็บความลับไม่อยู่หรือจงใจไม่เก็บกันแน่

"แต่คุณเป็นเมียผม! "

"ก็แค่เมียแต่งขึ้นมาหลอกๆค่ะ ฉันไม่ได้มีความหมายกับคุณเลยสักนิด เกิดอะไรขึ้นคะ ตอนนี้ฉันพร้อมหย่าให้คุณแล้ว เราหย่ากันเถอะค่ะ"

"ผมไม่หย่า! "

"ทำไมคะ แค่นอนกับฉันคืนเดียว ถึงกับเปลี่ยนใจเลยเหรอ ฉันเด็ดกว่าผู้หญิงของคุณหรือไง ถึงได้ติดใจ"รสรินย้อนกลับ เป็นคำถามที่ทำให้อรรถโมโห ทำไมถึงชอบเอาตัวเองไปเปรียบกับผู้หญิงพวกนั้น

"โรส!"

"อย่าคิดว่าจะเอาเรื่องเมื่อคืน มาผูกมัดฉันได้ คุณมันก็แค่คนเฮงซวยที่ใช้กำลังรังแกผู้หญิง สิ่งที่เกิดขึ้น ไม่ได้มีความหมายกับฉันเลยสักนิด"

"โรส!"

"ออกไปค่ะ อย่ามาเสียงดังที่นี่ ถ้าไม่อยากให้หนูยิ้มกลัวคุณไปมากกว่านี้ ก็ออกไป"รสรินไล่เขา เมื่อสัมผัสกับอาการสั่นน้อยๆ ของคนในอ้อมแขน

"หนูยิ้มเป็นลูกผม!"

"ค่ะแกเป็นลูกคุณ แต่อย่าลืมสิคะว่าฉันก็เป็นแม่ ตั้งแต่แกเกิดมา คุณเคยสนใจแกบ้างไหม พ่อก็กลายเป็นคนแปลกหน้าได้ค่ะ ถ้าลูกไม่จำ ดูอย่างฉันสิคะ ทำไมลูกถึงรักและไว้ใจฉัน"

"โรส!"คำพูดของหญิงสาว เปรียบเสมือนไม้หน้าสามที่ฟาดมากลางแสกหน้าเขา รสรินไม่ใช่แม่หนูยิ้ม ข้อนี้เขารู้ดีที่สุด เด็กคนนั้นเกิดมาจากความมักง่ายของเขา แต่ถ้าจะพูดกันจริงๆ เขาก็ไม่แน่ใจว่าใช่ลูกเขาหรือเปล่า เขาไม่เคยพลาด แต่เมื่อรสรินยอมรับ และไม่ตรวจสอบทางวิทยาศาสตร์ เขาก็คิดว่าทุกอย่างมันจบ จนกระทั่งวันนี้ เมื่อเขาเห็นหนูน้อยมองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า อรรถถึงได้รู้ว่า เขาพลาดไปแล้วจริงๆ

"ออกไปค่ะ ฉันจะพักผ่อน"หญิงสาวเอ่ยปากไล่ แต่อรรถกลับสาวเท้าเข้ามายังโซฟาที่เธอนั่งอยู่ แล้วแย่งคนตัวเล็กบนตักของเธอไปอุ้มเอาไว้ 

"คูมแม่ ฮือๆๆคูมแม่"รสรินตกใจกับการกระทำของเขา และยิ่งตกใจมากขึ้น เมื่อเห็นลูกร้อง

"คุณอรรถ คุณจะทำอะไร เอาลูกคืนมานะ เอามา!"รสรินตรงเข้าแย่งหนูยิ้มจากเขา แต่อรรถเป็นคนตัวใหญ่ แค่แขนเพียงข้างเดียวก็กันเธอได้ 

"รักลูกมากใช่ไหม"อรรถพูดแข่งกับเสียงร้องของหนูยิ้ม

"คุณอรรถ เอาลูกคืนมานะ คุณไม่เห็นเหรอว่าแกร้องใหญ่แล้ว"รสรินใจแทบขาด เมื่อหนูน้อยกางแขนให้เธออุ้ม น้ำตาจากดวงตาคู่เล็กไหลลงมาเป็นสาย พวงแก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ หญิงสาวพยายามเข้าไปแย่งลูก แต่อรรถกลับผลักเธอจนล้มไปกับพื้น

"ว้าย!อะไรกันคะคุณอรรถคุณโรส!"ป้าอรแม่บ้านเก่าแก่วิ่งออกมาจากครัว เมื่อได้ยินเสียงร้องของคุณหนู แต่ภาพตรงหน้าทำให้นางทำอะไรไม่ถูก หญิงชราวิ่งไปกอดคนที่นั่งอยู่กับพื้น ก่อนจะหันมาสั่งเด็กในบ้านที่ยืนงงทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน

"ไปตามคุณอินมาเร็วๆ"นาทีนี้อินเท่านั้นที่จะห้ามได้ เพราะนางก็ไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ถึงที่มาของการมีปากเสียงในครั้งนี้ แล้วยิ่งตกใจหนัก เมื่อเห็นคุณหนูอยู่ในอ้อมแขนของอรรถ 

"เอาลูกฉันมานะ! เอาลูกฉันมา!"รสรินดิ้นออกจากอ้อมแขนป้าอร ลุกขึ้นแล้วตรงเข้าแย่งลูกอีกครั้ง เธอกลัวเหลือเกิน

ว่าจะออรถจะพรากหนูยิ้มไปจากเธอ อรรถเองก็ตกใจไม่น้อย ที่เห็นหญิงสาวลงไปกองกับพื้น เขาแค่ต้องการทำให้เธอรู้ว่า อย่ามาท้าทายคนอย่างเขา ไม่คิดว่ารสรินจะเป็นได้ถึงเพียงนี้ เธอรักหนูยิ้มมากจริงๆ เพียงแค่เขาแย่งลูกออกมาจากอก เธอก็ร้องแทบขาดใจ เป็นแบบนี้ก็ดี อรรถคิดอะไรบางอย่าง

"เกิดอะไรขึ้น! อรรถ โรส ทำอะไรกันน่ะ!"อินร้องถาม เมื่อเห็นสองคนนี้ทะเลาะกัน รสรินวิ่งไปหาอิน ตอนนี้เขาเป็นคนเดียวที่จะช่วยเธอได้

"พี่อินขา คุณอรรถจะเอาลูกโรสไปค่ะ พี่อินช่วยโรสด้วย"หญิงสาวพูดปนเสียงสะอื้น ภาพตรงหน้าทำให้อินตกใจไม่น้อย 

"อรรถคืนลูกให้โรสเเดี๋ยวนี้เลยนะ คิดจะทำอะไรไม่เห็นเหรอว่าลูกร้องไห้ใหญ่แล้ว"

"หนูยิ้มเป็นลูกผม!"อรรถตอบเสียงกร้าว ถึงแม้จะสงสาร แต่เขาจะใจอ่อนไม่ได้ รสรินกำลังจะไปจากเขา

"เป็นบ้าอะไรฮึ! คืนลูกให้โรส แล้วมาตกลงกันดีๆ"อินเกลี้ยกล่อม เพราะสงสารทั้งหลานและคนเป็นแม่ ที่ร้องไห้หากันจนแทบขาดใจ

"ต่อไปนี้ผมจะทำหน้าที่พ่อเอง ผมจะเลี้ยงหนูยิ้มเอง"อรรถประกาศ รสรินตกใจกับคำพูดของเขา ร่างบางทำท่าจะพุ่งไปที่เขา แต่อินดึงแขนเธอเอาไว้

"จะบ้าเหรออรรถ! เลี้ยงลูกนะไม่ใช่เล่นขายของ แกคิดว่าง่ายหรือไง"

"คุณอรรถ ฉันยอมคุณทุกอย่าง อย่าเอาหนูยิ้มไปจากฉันเลยนะ ฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีแก คุณจะให้ฉันทำอะไรก็ได้ ฉันไม่หย่า ฉันไม่ไปไหนแล้ว คืนลูกให้ฉันนะคะ"รสรินอ้อนวอน เผื่อเขาจะสงสารและเห็นแกลูกบ้าง เธอไม่อยากให้อรรถเอาลูกไปไหน เพราะเธอคงขาดใจถ้าไม่มีหนูยิ้ม

"ผมจะเลี้ยงลูกเอง"อรรถยืนยันคำเดิม พร้อมกับอุ้มหนูยิ้มเดินออกไป เพราะขืนอยู่ต่ออีกนิด คงได้คืนคนตัวเล็กในอ้อมแขนให้คนเป็นแม่แน่นอน เพราะเขาเองก็สงสารเธอ

"ส้ม เอาตะกร้านมกับของใช้คุณหนูตามไปเร็วๆ"ป้าอรหันมาสั่งเด็กรับใช้ เพราะนมคงเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้คุณหนูหยุดร้องได้

"คุณอรรถ! คุณอรรถ!"

"โรส ใจเย็นๆโรส"อินคว้าแขนคนตัวเล็กเอาไว้ เมื่อเธอทำท่าจะวิ่งตามอรรถออกไป ปล่อยให้ตามไปตอนนี้คงได้ตีกันตาย เพราะต่างคนก็ต่างแรงใส่กัน อรรถคงต้องการเอาชนะรสริน เพราะรู้ว่าเธอกำลังจะเอาลูกหนีเขาไปอยู่อเมริกา แพ้แล้วพาลคือนิสัยของอรรถ