ตอนที่ 5 อนาคตฉันจบแล้ว

“เย้ สอบเสร็จแล้ว ไปฉลองกันดีกว่าลิซ”

ในที่สุด การเรียนในภาคเรียนแรกก็จบลง หลังจากวันที่มีเรื่องราววุ่นวายเกิดขึ้น เธอสองคนก็ตั้งหน้าตั้งตาเรียนและทำงานหาเงินจนแทบไม่มีเวลาจะคิดอะไรเหมือนเดิม กลายเป็นว่าความผิดพลาดในคืนนั้นถูกทิ้งเอาไว้เบื้องหลังจนแทบจะลืมมันไปแล้ว

“แต่คืนนี้ยังต้องไปนอนคอนโดริวน่ะสิ”

“ขอสักคืนไม่ได้เหรอ ที่ผ่านมาแกอ่านหนังสือโคตรหนักเลยนะ ให้แกไปฉลองสอบเสร็จแล้วนอนกับฉันสักคืนไม่ได้เลยหรือไง”

“แกก็รู้ว่าหมอนั่นงกจะตาย”

“ลองดูก่อนไหม”

“อืม ก็ได้ จะโทรไปขอเดี๋ยวนี้แหละ”

อลิษาโทรหาคิริวที่ตอนนี้มาจอดรถรอรับเธอยังจุดเดิมนานแล้ว เขากดรับสายอย่างรวดเร็วราวกับนั่งจ้องหน้าจอตลอดเวลาเพื่อรอให้เธอโทรหาอย่างไรอย่างนั้น

“ไง สอบเสร็จแล้วใช่ไหม ฉันจอดรถรออยู่ที่เดิมนะ”

“เอ่อ ริว คือฉันจะขออนุญาตไปฉลองกับเมี่ยง คืนนี้ก็จะนอนห้องเมี่ยงนะ ได้ไหม”

“ได้ยังไง พรุ่งนี้วันเสาร์ เธอก็ต้องกลับไปนอนกับแม่ แล้วฉันรอเธอมาตั้งเกือบครึ่งเดือนแล้วนะยัยแม่มด ฉันจะลงแดงตายอยู่แล้ว จะให้น้ำฉันมันไหลออกมาทางหูเลยหรือไง”

คิริวโวยวายเสียงดังลั่นรถ ใบหน้าถมึงทึงไม่พอใจ ก่อนสอบถึงสองสัปดาห์ เธอตั้งกฎไม่ให้เขาจับเธอกิน เพราะเธอต้องทุ่มเทให้กับการอ่านหนังสือและติวกับเพื่อน

“ตะโกนมาได้ ก็แค่อีกวันเดียวเอง นายเข้าห้องน้ำอีกคืนหนึ่ง ได้ไหมริว”

“ไม่ได้ ไม่ยอม ฉันไม่อนุญาตให้เธอทิ้งฉันไปไหนทั้งนั้น”

ถ้าทิ้งตัวลงดิ้นกับพื้นตรงนี้ได้ เขาคงทำไปแล้ว พยายามอย่างยิ่งที่จะวางอำนาจกับเธอ แต่เสียงที่เปล่งออกไปมันอ่อนเสียจนแทบจะกลายเป็นการขอร้องอ้อนวอนเสียแล้ว

“ริว แต่มันแค่...”

“ลิซ ไม่เป็นไร แกไปกับริวเหอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันไปหาแกที่หอ พาแม่ไปกินหมูกระทะกันดีกว่า”

เสียงของคนงอแงดังเล็ดลอดออกมาจากโทรศัพท์ทำให้มัสยาล่าถอย ขนาดไม่เห็นหน้า ได้ยินแค่เสียง ยังรู้เลยว่าหมอนั่นท่าทางจะใกล้ลงแดงตายแล้วจริง ๆ

เห็นแก่ที่หมอนั่นเลี้ยงดูปูเสื่อเพื่อนรักของเธออย่างดี ทั้งให้เงินเดือน ซื้อของใช้ราคาแพงให้ไม่เคยขาด คอยตามรับตามส่งแม้ว่าวันนั้นเขาจะไม่มีเรียนหรือต้องแหกขี้ตาตื่นมาแต่เช้าเพียงใดก็ไม่เคยปล่อยให้เพื่อนรักของเธอต้องโหนรถเมล์มาเรียนอีก

จะว่าเขาเอาแต่ใจตัวเองตามประสาลูกคนรวยและตามประสานายจ้าง ก็ตรงที่เขามักจะใช้งานเพื่อนเธอบนเตียงจนคุ้ม บางครั้งออกจะคุ้มเกินคุ้มด้วยซ้ำ แต่เมื่อวันไหนเพื่อนของเธอซึ่งใต้ตาดำคล้ำมานั่งเรียน อีกไม่เกินครึ่งชั่วโมงต่อมา จะมีเสียงข้อความแจ้งเตือนเงินเข้าบัญชีเพื่อนของเธอหลักแสนทุกครั้งไป

งานพาร์ตไทม์ใหม่ของอลิษาที่เจ้าตัวตั้งชื่ออาชีพให้กับตัวเองว่า “เด็กของคิริว” มันช่างน่าอิจฉา ทั้งสุขสม อบอุ่น อิ่มท้อง และสุขสบาย ผู้ชายคนนั้นซึ่งไม่เคยมีประวัติใช้ผู้หญิงคนเดิมซ้ำหลายครั้ง กลับวนเวียนนัวเนียเพื่อนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าอย่างไม่มีท่าทีจะเบื่อหน่าย ทั้งยังปฏิบัติตัวราวกับว่าเขากับอลิษาเป็นแฟนกันอย่างไรอย่างนั้น จนเธอแย้งหลายรอบว่าอาชีพนี้มันไม่ใช่ “เด็กของคิริว” แต่มันเป็นอาชีพ “แฟนของคิริว” ต่างหาก

“เห็นไหม เมี่ยงยังบอกให้เธอไปกับฉันเลย ฉันเป็นนายจ้างเธอนะ สั่งอะไรก็ต้องทำสิ ไหนว่าจะตามใจฉันทุกอย่างไง”

“อืม ได้ งั้นก็รออยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวเดินไปหา”

อลิษากดวางสาย ก่อนจะถอนหายใจยาว รู้สึกเสียดายที่ไม่ได้ไปฉลองกับเพื่อนเพราะปกติแล้วทุกครั้งที่สอบเสร็จ เธอสองคนจะฉลองกันแบบนี้มาตลอด

“เมี่ยง ขอโทษทีนะ”

“ไม่เป็นไร แกรีบไปเหอะ เกิดหมอนั่นทรงพระกริ้วจนจับแกกดไม่ได้ลงจากเตียง พรุ่งนี้แกตื่นกลับหอไม่ไหว ฉันกับแม่อดกินหมูกระทะกันพอดี”

“อืม งั้นแกกลับห้องดี ๆ พรุ่งนี้เย็นเจอกัน”

“โอเค บาย อย่าขัดใจหมอนั่นล่ะ รู้ไหม”

“รู้แล้วน่า”

เมื่อถึงวันนัด คิริวพาสามสาวมาถึงร้านหมูกระทะเจ้าประจำ แต่ยังไม่ทันที่จะได้กินหมูย่างหอม ๆ เลยสักชิ้น ก็ต้องพากันมาที่โรงพยาบาลท่ามกลางความโกลาหล เมื่อมัสยาอาเจียนและเป็นลมล้มลงกลางร้านทันทีที่คีบหมูเข้าปาก

มัสยาถูกเข็นเข้าไปในห้องฉุกเฉินร่วมชั่วโมง ก่อนที่หมอจะออกมาตามญาติคนไข้ให้เข้าไปฟังผลตรวจพร้อมกัน

“เมี่ยงเป็นอะไรคะหมอ”

อลิษาถามหมอด้วยน้ำเสียงร้อนรน คนถึก ๆ อย่างมัสยา เคยเจ็บป่วยหรือเป็นอะไรกับใครที่ไหนกัน ถ้าถึงขั้นเป็นลมและอาเจียนกลางร้านหมูกระทะแปลว่าต้องเป็นอะไรหนักหนาแน่ ๆ

“คุณมัสยาไม่เป็นอะไรมากแล้วครับ แค่อาการปกติทั่วไปของคนท้อง”

“ท้อง”

มัสยาเบิกตาโพลง น้ำใส ๆ เอ่อรื้นขอบตาจวนเจียนจะไหลลงมาเต็มที ไม่ต่างจากอลิษาที่ก้าวพรวดไปจับมือเพื่อนรักทันทีเพื่อให้กำลังใจ แม้เธอเองจะตกใจมากจนแทบช็อกก็ตาม

“ครับ อายุครรภ์ประมาณสองเดือนได้แล้วครับ ยังไงรีบมาฝากครรภ์นะครับ จะได้ตรวจโรคของพ่อกับแม่ด้วย”

“อะ เอ่อ ขอบคุณมากค่ะหมอ”

เมื่อหมอวัยกลางคนเดินออกจากห้องไป ความเงียบก็เข้าปกคลุมทันทีจนได้ยินเสียงลมหายใจของตัวเอง

“มันเป็นแบบนี้ไปได้ไงวะลิซ ก็วันนั้นฉันกินยาแล้ว”

คิริวเดินเลี่ยงออกไปชำระค่ารักษาพยาบาลให้มัสยา เปิดโอกาสให้สองสาวคุยกันในเรื่องส่วนตัว ทั้งที่ก่อนหน้านี้เขากับแม่ของอลิษาได้ยินผลตรวจที่หมอบอกแล้ว

คนตัวบางใบหน้าซีดเซียวโผเข้ากอดเพื่อนรัก หัวใจเธอตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม โลกทั้งใบของเธอมันแตกสลายไปในพริบตาเมื่อผลตรวจที่ออกมาปรากฏว่าเธอตั้งครรภ์

“แกใจเย็นก่อนเมี่ยง อย่าร้องไห้ เรามาค่อย ๆ ช่วยกันคิดทางออกดีไหม”

“มันไม่มีทางออกแล้วลิซ อนาคตฉันจบแล้ว ฉันจะอุ้มท้องไปเรียนได้ยังไง นี่เหลืออีกตั้งหนึ่งเทอม”

“ทำไมจะไม่ได้ มันก็เคยมีรุ่นพี่เราท้องอยู่เป็นเทอม อาจารย์ไม่ดับอนาคตเราหรอก ตราบใดที่แกยังไม่คลอดก่อนจะสอบ แกก็มีสิทธิ์เรียนจนจบพร้อมเพื่อน”

ซึ่งจากการคำนวณระยะเวลาดูแล้ว อย่างไรมัสยาก็ไม่มีทางคลอดก่อนจะสอบ นั่นแปลว่าอนาคตเธอไม่ได้ดับวูบอย่างที่กังวลแต่แรก

“อืม ฉันจะตั้งใจเรียนให้จบ ต่อไปนี้ต้องทำงานหนักกว่าเดิม ไม่งั้นฉันไม่มีเงินคลอด ไม่มีเงินซื้อนมให้ลูกกินแน่ ๆ”

มือเล็กลูบเบา ๆ บนหน้าท้องที่ยังแบนราบ แม้เด็กคนนี้จะเกิดจากความผิดพลาด แถมเธอยังเกลียดชังผู้ชายคนนั้นที่ยังคอยตามหลอกหลอนเธอทั้งยามหลับและยามตื่น แต่เธอจะไม่มีวันทำลายเลือดเนื้อเชื้อไขของเขาเด็ดขาด เพราะลูกของเธอไม่ได้ผิดอะไร ผู้ชายคนนั้นต่างหากที่เป็นคนทำให้เกิดเรื่องทั้งหมด

“แปลว่าแกจะไม่บอกสายฟ้าใช่ไหม”

อลิษาเลิกคิ้วตกใจ เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ถึงแม้จะเกิดจากความผิดพลาด แต่คนทั้งคนกำลังจะเกิดมา ฝ่ายนั้นควรมีส่วนรับผิดชอบที่พังอนาคตเพื่อนของเธอ

“แกอย่าเรียกชื่อนั้นให้ฉันได้ยินอีก ผู้ชายคนนั้นมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน เด็กคนนี้เป็นลูกของฉันคนเดียวเท่านั้น”

มัสยาละล่ำละลักตอกกลับปากคอสั่น แค่คิดถึงใบหน้าหล่อ ๆ ที่วนเวียนเข้ามาในความทรงจำแทบตลอดเวลาก็ให้รู้สึกหงุดหงิด มือเล็กกำแน่นจนสั่นไปทั้งตัว

“แกใจเย็นก่อนเมี่ยง ฉันแค่คิดว่าเขาอาจจะรับผิดชอบ”

อลิษาจับมือเพื่อนพร้อมลูบเบา ๆ บนหลังมือให้เจ้าตัวรู้สึกผ่อนคลาย

“คนเลว ๆ อย่างหมอนั่น มันจะรับผิดชอบอะไรฉัน มันจะพาฉันไปทำแท้งน่ะสิ ฉันจะไม่บอกมันเด็ดขาด”

“เขาอาจไม่ได้เลวขนาดนั้น แต่ในเมื่อแกเลือกแล้วว่าจะทำแบบนี้ ฉันก็จะอยู่ข้างแก แกไม่ต้องทำงานพิเศษเพิ่ม มันอันตรายกับแกและหลานฉัน ค่าคลอดกับค่าเลี้ยงดูในช่วงแรกที่แกยังทำงานไม่ได้ ฉันจะรับผิดชอบเอง”

ดวงตารีเล็กเบิกกว้าง แต่ก็อดซึ้งในน้ำใจของเพื่อนไม่ได้ ทุกครั้งที่เธอมีปัญหาก็จะมีอลิษาอยู่เคียงข้าง และทุกครั้งที่อลิษามีปัญหา ก็จะมีเธออยู่เคียงข้างด้วยเสมอ

“แกจะไปเอาเงินมาจากไหน มันไม่ใช่น้อย ๆ นะลิซ”

“ฉันมีเงิน ถึงฉันไม่มี แฟนฉันก็มี แกไม่ต้องกลัว หลานฉันทั้งคนจะให้ลำบากได้ยังไง ตอนนี้ฉันไม่ได้ตกระกำลำบากเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ แกอย่าลืม”

“แต่ฉันไม่อยากรบกวน”

“แกห้ามคิดมากเด็ดขาด กลับกันถ้าแกเป็นฉัน แล้วฉันเป็นแกในตอนนี้ แกก็ต้องทำอย่างฉัน เชื่อสิ”

มันคือเรื่องจริงทั้งหมด เธอทั้งสองคนรักและเป็นห่วงกันมาก เมื่อคนใดคนหนึ่งตกที่นั่งลำบากแล้วอีกคนพอช่วยเหลือได้ ไม่มีทางเลยที่จะปล่อยให้อีกฝ่ายสู้กับความยากลำบากเพียงลำพัง และนั่นเป็นเหตุผลให้มัสยายอมรับความช่วยเหลือจากอลิษาแต่โดยดี