ตอนที่ 4 สักวินาทีเดียว

มัสยาที่นั่งกับพื้นพิงประตูห้องยกมือขึ้นปาดน้ำตาลวก ๆ สูดลมหายใจลงปอดจนลึก กัดฟันแน่นแล้วลุกขึ้นยืน แม้ส่วนอ่อนไหวยังปวดแปลบร้าวรานจนต้องสูดปาก แต่เธอกลับรู้สึกว่าความเจ็บปวดนี้มันช่วยตอกย้ำคนโง่อย่างเธอให้มีสติรู้ตัว

ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวด้วยการตามกลับไปเอาเรื่องหมอนั่นเลย ทั้งที่รู้ว่าสองคนนั้นตั้งใจวางยา แต่เธอกลับมัวแต่โกรธจนประมาทเกินไป

เสียดายความสาวที่ถูกทำลายลงไปราวกับของไร้ค่าด้วยน้ำมือผู้ชายเลวทรามคนนั้น

แม้ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับเขามันจะเริ่มจากตัวเธอที่ทนต่อความต้องการด้านมืดจากฤทธิ์ยาไม่ไหวจนลงมือยั่วยวนเขาให้ตบะแตก แต่นั่นมันก็เพราะยานรกของเขาทั้งนั้น

“ไอ้สายฟ้า ชาตินี้อย่าได้พบได้เจอกันอีกเลย”

เธอปาดน้ำตาออกจากใบหน้าอีกครั้ง ก่อนจะเชิดหน้าขึ้นเรียกความมั่นใจกลับคืนมาแล้วรีบอาบน้ำล้างคราบคาวที่ผู้ชายคนนั้นทิ้งเอาไว้เพื่อไปให้ทันเวลาเข้าเรียนในคาบบ่าย

แต่เมื่อออกจากห้องน้ำเธอก็ทรุดฮวบลงนั่งบนเตียง ร่างกายบอบช้ำร้อนผ่าว ส่วนอ่อนไหวแสบขัดจนแทบจะหุบขาไม่ได้ จึงรีบหายากินแล้วนอนหลับไปทั้งอย่างนั้น สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ไปเรียน

สายฟ้ารู้สึกตัวตื่นขึ้นหลังจากที่หน้าอกหนั่นแน่นว่างเปล่าได้ไม่นาน เขามองไปรอบห้องไม่เจอคนตัวบางที่เคยนอนกกกอดมาตลอดทั้งคืนจึงรีบเดินหาจนทั่ว

ไม่มีแม้แต่เงาของเธอ มีเพียงเสื้อผ้าเปียกชุ่มที่กองทิ้งไว้บนพื้นห้องน้ำ...เอาไว้ให้เขาดูต่างหน้า

“ทำไมยัยนั่นไม่ปลุกเราวะ”

เขาเสยผมลวก ๆ ด้วยความหงุดหงิด ไม่น่านอนหลับสนิทจนไม่รู้สึกตัวเลย ความสุขสมเมื่อคืนจนถึงเช้ามันคงทำให้เขาเหนื่อยเกินไปเลยหลับเป็นตาย ไม่อย่างนั้นคงได้คุยกันให้รู้เรื่องก่อนที่เธอจะไป

ทั้งที่เป็นครั้งแรกของเธอแท้ ๆ และทั้งที่เธอโดนเพื่อนเขาวางยา เราทั้งคู่ไม่ได้ตั้งใจจะมีอะไรกัน แทนที่เธอจะตื่นมาโวยวาย ด่าทอ ทุบตี หรือเรียกร้องค่าเสียหายจากเขาอย่างที่ควรจะเป็น แบบนั้นเขาคงสบายใจมากกว่านี้

เขาถอนหายใจ เดินเข้าไปอาบน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ภาพความวาบหวามเมื่อคืนยังคงฉายชัดในความทรงจำ มันไม่อาจทำให้เขาเย็นลงได้เลยแม้แต่น้อย

แต่จะไปตามหาเธอได้จากที่ไหน ในเมื่อเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเธอทั้งนั้น ข้อมูลเดียวที่เขารู้คือเธอเป็นเพื่อนของอลิษา และถ้าหากเขาถามข้อมูลของเธอจากอลิษา ต้องโดนทุกคนจับได้แน่ ว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรชั่วช้าไว้กับเธอบ้าง

“เฮ้อ ช่างแม่ง เธอไม่เรียกร้องก็แปลว่าไม่แคร์ แล้วเราจะแคร์ทำไมวะ คิดมากไปได้ไอ้ฟ้า”

“เอ่อ ลิซ เมื่อวานที่ฉันไม่ได้มาเรียน พอดีว่าฉัน...”

เช้าวันต่อมา มัสยาหาข้อแก้ตัวทันทีที่เจอหน้าเพื่อนรัก แต่อลิษากลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเธอเองไม่รู้มาก่อนว่ามัสยาโดดเรียนเหมือนกัน ถึงว่าทำไมไม่โทรมาถามสักนิดว่าเธอหายไปไหน

“เมื่อวานแกก็ไม่ได้มาเรียนเหรอเมี่ยง”

“อ้าว พูดแบบนี้แปลว่าแกก็ไม่ได้มาเหมือนกันเหรอลิซ”

“อืม หมอนั่นไม่ยอมให้มา แล้วแกล่ะ ทำไมไม่มา เมาค้างเหรอ ก็ไม่ได้ดื่มเยอะนี่นา”

มัสยากลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ ดวงตากลมรีวูบไหวฉับพลัน เป็นสัญญาณบอกให้อลิษารู้ว่าต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับเพื่อนรักของเธอแน่

“อะไรนะ มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง”

หลังจากเรียนคาบแรกเสร็จ สองสาวก็มาหาที่เงียบ ๆ คุยกัน มัสยาจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้อลิษาฟังทั้งหมด

“ฉันบอกแกแล้ว ว่าไอ้สายฟ้ามันไม่ใช่คนดี แกก็ไม่เชื่อฉัน”

ใบหน้าของอลิษาสลดวูบ เพราะเธอหลงเชื่อใจคนผิด จึงทำให้เพื่อนรักของเธอซวยไปด้วย การที่เด็กสาวผู้ไม่เคยผ่านมือชายมาก่อนโดนวางยาจนต้องเสียตัวให้ผู้ชายที่ไม่ชอบขี้หน้า คงเป็นรอยแผลเป็นในหัวใจไปทั้งชีวิต

“ฉันขอโทษนะเมี่ยง ฉันไม่น่าไปยุ่งกับคนพวกนั้นเลย เพราะฉัน แกเลยต้องมาเสียตัว...”

“เออ ช่างมันเหอะ เรื่องมันแล้วไปแล้ว ฉันไม่คิดมาก ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่เยื่อบาง ๆ ไม่มีใครเก็บเอาไว้กันหรอกสมัยนี้”

“แต่ผู้ชายคนนั้นไม่ใช่แฟนแก”

“เออน่า บอกไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ ดีแค่ไหนที่แกไม่โดนวางยาไปด้วย ถ้าคิริวเข้ามาเจอแกตอนกำลังนัวกับไอ้ชั่วนั่นเพราะโดนวางยา ฉันว่าแกจบแบบศพไม่สวยแน่ รวมทั้งฉันและไอ้หมอนั่นด้วย”

ก็น่าจะจริง เพราะขนาดแค่เขาเข้ามาเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนนั้น เขายังไม่ยอมพูดกับเธอเลยตลอดทางจนถึงคอนโด ตอนนั้นเธอเกร็งแทบแย่ บรรยากาศในรถสุดแสนจะมาคุ ดวงตาคมกริบของเขามันดูน่ากลัวอย่างไรก็ไม่รู้

“นั่นสิ แล้วสายฟ้าเขาได้ป้องกันหรือเปล่า”

มัสยาเบิกตากว้าง เธอลืมคิดเรื่องนี้ไปได้อย่างไร หมอนั่นไม่ได้ป้องกันแม้แต่ครั้งเดียว แถมยังแตกกระจายน้ำทุเรศ ๆ นั่นในตัวเธอทุกครั้งอีกต่างหาก

“ไอ้เมี่ยง ทำหน้าแบบนี้แปลว่า...”

“อืม หมอนั่นไม่ได้ใส่ถุง แล้วก็...”

“แล้วแกกินยาคุมหรือยัง ยาคุมฉุกเฉินน่ะ”

สาวหมวยส่ายหน้าช้า ๆ ดวงตาเรียวเล็กรูปเมล็ดอัลมอนด์เบิกโพลงตลอดเวลา

“นี่กี่ชั่วโมงแล้ว โห เมี่ยง จะสามสิบหกชั่วโมงได้แล้วมั้ง ใช่ไหม”

“อืม ทำไงดี ฉันไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย”

“ไป ไปร้านขายยากัน เดี๋ยวนี้เลย”

สองสาวจำต้องโดดเรียนในคาบต่อไปเพื่อออกไปซื้อยาคุมฉุกเฉิน ซึ่งจากเวลาแล้วก็สุดแสนจะเฉียดฉิว คงต้องอ้อนวอนต่อพระเจ้าให้น้ำเชื้อของหมอนั่นไม่มีพลังมากพอจะทำให้เธอตั้งท้องได้

“แกบล็อกเบอร์ บล็อกไลน์หมอนั่นได้ไหมลิซ อย่าติดต่อกับไอ้ชั่วนั่นอีกเลยนะ”

เมื่อกินยาเรียบร้อยแล้ว สติก็กลับคืนสู่ตัวอีกครั้ง จึงร้องขอให้เพื่อนรักตัดขาดจากผู้ชายชั่วร้ายคนนั้น ครั้นจะไปโวยวายเรียกร้องความยุติธรรม พวกเธอเป็นฝ่ายหญิง มีแต่เสียกับเสีย ต่อให้แจ้งความไปก็คงจะเท่านั้น บ้านเขาใหญ่อย่างกับวัง คงมีเงินมากพอจะเปลี่ยนดำให้เป็นขาวได้ ลูกกำพร้าขาดแคลนทุนทรัพย์อย่างพวกเธอจะไปสู้อะไรได้ สู้ปล่อยให้เรื่องนี้เงียบหายไปตามกาลเวลาและไม่ต้องติดต่อพบเจอกันอีกเลยน่าจะดีที่สุด

“ได้สิ ฉันก็ไม่อยากรู้จักกับคนเลว ๆ แบบนั้นอีก”

อลิษาจัดการบล็อกทุกช่องทางการติดต่อกับผู้ชายคนนั้นทันที รู้สึกเสียใจมากที่เงินเพียงสองหมื่นบาทซึ่งได้มาจากการถ่ายละครสั้นให้เขา มันต้องแลกมาด้วยการสูญเสียของเพื่อนรัก

“ฉันขอโทษอีกครั้งนะเมี่ยง”

“อย่าคิดมากสิ ฉันไม่เป็นไรจริง ๆ”

“รับอะไรดีคะ”

ทั้งที่พนักงานสาวเดินมารับออเดอร์อยู่ตรงหน้า แต่สายฟ้ากลับกวาดตามองรอบร้านเพื่อหาคนที่ทำให้เขาต้องมานั่งอยู่ตรงนี้

“เอ่อ อลิซไม่มาทำงานเหรอครับ”

“อ๋อ อลิซลาออกไปแล้วค่ะ”

ดวงตาสลดวูบ กว่าที่เขาจะทำใจกล้ามาหาอลิษาที่ร้านซึ่งเธอทำงานพิเศษได้ก็ใช้เวลาอยู่นาน แถมก่อนหน้านี้พยายามติดต่อทุกช่องทางแต่เธอก็บล็อกเขาไปหมดแล้ว

“แล้วมีเบอร์ติดต่ออลิซไหมครับ”

พนักงานคนเดิมมองเขาแล้วอมยิ้ม คงจะเป็นอีกหนึ่งคนที่ตามจีบ ตั้งแต่อลิษามาทำงานที่นี่ มีผู้ชายมาขอเบอร์โทรศัพท์ของสาวสวยคนนั้นหลายคนแล้ว

“เอ่อ ผมเป็นเพื่อนเขา เรียนนิเทศ จะชวนไปถ่ายละครสั้นอีก อลิซเคยไปช่วยผมมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่พอดีติดต่อเบอร์เดิมไม่ได้ครับ ไม่รู้ว่าเปลี่ยนเบอร์หรือเปล่า เราอยู่คนละคณะกัน ไม่ได้รู้จักใครที่พอจะติดต่อได้ด้วย”

สายฟ้าร่ายยาวอย่างรวดเร็วจนลิ้นแทบจะพันกัน ที่จริงหลายสัปดาห์มานี้ เขาพยายามแล้วที่จะไม่นึกถึงเรื่องราวคืนนั้น สุดท้ายสมองและหัวใจไม่รักดีก็เอาแต่คิดวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา ภาพความเร่าร้อนแสนน่ารัก กลิ่นกายหอมกรุ่นติดจมูก และเรือนร่างบอบบางแน่นหนึบ ทุกอย่างที่เป็นเธอยังคงฝังตราตรึงอยู่ในทุกประสาทสัมผัส จนเขาต้องมาตามหาอลิษาซึ่งเป็นคนเดียวที่จะเชื่อมไปถึงผู้หญิงคนนั้นได้

“อืม งั้นก็ได้ค่ะ เบอร์นี้นะคะ”

“เบอร์เดียวกับที่ผมมีเลยครับ แต่โทรไม่ติด”

พนักงานสาวพยักหน้ารับรู้ จะโทรไม่ติดได้อย่างไร เมื่อวานเธอยังโทรถามสารทุกข์สุกดิบกันอยู่เลย ที่เป็นแบบนี้แสดงว่าอลิษาคงบล็อกผู้ชายคนนี้ไปแล้ว

“เหรอคะ มีแค่เบอร์นี้เสียด้วยสิ”

“งั้นไม่เป็นไรครับ ถ้าอลิซมาที่นี่ หรือเจอใครที่รู้จักอลิซ รบกวนช่วยเอานามบัตรนี้ให้อลิซโทรกลับหาผมทีนะครับ มีเรื่องด่วนจริง ๆ ขอบคุณมากครับ”

เมื่อส่งนามบัตรให้พนักงานคนนั้นเสร็จก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไปโดยที่ยังไม่ทันได้สั่งอะไรกินเลยสักเมนูเดียว ความผิดหวังที่เกิดขึ้นมันทำให้เขาไม่มีความอยากอาหารเลยสักนิด

เขามั่นใจว่าอลิษาบล็อกเบอร์โทรของเขา หรือไม่ก็เปลี่ยนเบอร์หนีไปแล้ว เพราะเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับมัสยาในคืนนั้นคงถึงหูเธอแล้วแน่ ๆ ก็สองสาวสนิทสนมกันออกจะปานนั้น ทั้งเสียดายและเสียใจที่ไม่ได้ขอโทษพวกเธอและไม่ได้อธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วย

แต่ในเมื่อพวกเธอไม่อยากติดต่อกับเขาอีกแล้ว ก็คงต้องยอมรับความจริง แล้วเดินหน้าใช้ชีวิตต่อไป แม้จะไม่ได้ง่ายดายปานนั้นเมื่อความผิดพลาดที่เกิดขึ้นมันยังคงฝังใจ และเขาเองไม่สามารถลบเลือนความทรงจำเหล่านั้นไปได้เลย...สักวินาทีเดียว