ทำไมบอกไม่ฟัง 2/2 - 5 -

ทำไมบอกไม่ฟัง 2/2

- 5 -

“เอาแบบนั้นเหรอ แต่วันนี้หิมะตกหนักมากเลยนะ”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไปแป๊บเดียวเอง ฉันก็อยากไปเหมือนกัน นะนะ นะนะ ไปกันนะหยี”

“งั้นเราหาเสื้อผ้าหนา ๆ หน่อยละกัน”

“งื้อ ยาหยีน่ารักที่สุด ปะ!”

ฉันและน้ำขิงตัดสินใจพากันลงมาที่ล็อบบี้เพื่อไปโซลทาวเวอร์กันเอง เมื่อสักครู่ลองเช็กพยากรณ์อากาศแล้ว หิมะจะตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ อีก 48 ชั่วโมงเพราะพายุหิมะเข้า นั่นหมายความว่าอีก 2 วันถ้ารอหิมะหยุดพวกเราคงไม่ได้ไปแน่ ๆ

“คุณลูกค้าคะ หิมะตกหนักมาก วันนี้อาจจะไม่สะดวกในการเดินทางไกล ๆ นะคะ”

“ขอบคุณค่ะ แต่...เอ่อ... พวกเราแค่จะเดินเล่นรอบ ๆ นี้เท่านั้นค่ะ”

“ระวังตัวด้วยนะคะ”

พวกเราเดินฝ่าหิมะที่กำลังโปรยปรายหนักขึ้นเรื่อย ๆ ผ่านมาประมาณ30นาทีเห็นจะได้ และแล้วพวกเราก็มาถึงโซลทาวเวอร์จนได้ ด้านล่างติดป้ายสีแดงเด่นสง่าแม้จะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะจนขาวโพลน มันทำให้ฉันอ่านตัวหนังสือได้ไม่ถนัดเนื่องจากหิมะตกหนักขึ้น น้ำขิงเดินนำขึ้นไป4-5ขั้นบันได ฉันจึงรีบตามไป ถ้าห่างกันกว่านี้อาจจะคลาดกันก็ได้

หิมะตกหนักขึ้นจนฉันรู้สึกได้ ขาที่ก้าวฉับ ๆ ตอนมาเริ่มก้าวช้าลงเพราะความเหน็บหนาวบริเวณรอบ ๆ ที่เคยเห็นชัดเจนเริ่มเห็นแต่หิมะสีขาว ๆ เท่านั้น ฉันรีบเดินตามน้ำขิงขึ้นไปทันที ฉันไม่เห็นผู้คนสงสัยเพราะหิมะตกหนักเลยไม่มีคนออกมา ฉันเดินตามน้ำขิงขึ้นมาจนถึงด้านบนกุญแจที่ถูกแขวนเรียงรายทั่วทั้งพื้นที่ ทำให้ฉันดีใจมาก

ฉันเดินฝ่าหิมะชมกุญแจที่ทุกคนขึ้นมาขอพรรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขมาก ฉันหยิบแม่กุญแจที่แอบเตรียมกันไว้ มาออกจากกระเป๋าเสื้อโค้ต และหาที่เหมาะๆ เพื่อจะแขวนเจ้ากุญแจไว้ที่นี่

‘ถ้าหากเนื้อคู่ของยาหยีมีจริง ขอให้ได้พบและตกหลุมรักกันด้วยเถิด’

ฉันเลือกที่แขวนกุญแจและโยนลูกกุญแจทิ้งทันทีหลังจากขอพรแล้ว เดินอีกสักพักเริ่มรู้สึกว่าหิมะตกหนักขึ้นมากจนมองไม่เห็นพื้นรอบ ๆ ฉันตะโกนเรียกน้ำขิงเพื่อจะชวนกลับเพราะเริ่มกลัวจะเกิดอันตราย แต่กลับไร้เสียงตอบกลับโดยสิ้นเชิง มือถือก็ไม่ได้เอามาด้วย ฉันตะโกนเรียกอยู่สักพักไม่มีเสียงตอบรับจึงตัดสินใจจะกลับลงไปรอที่ด้านล่าง

สองขาก้าวเดินลงบันไดด้วยความเร็ว แต่เพราะพื้นที่ค่อนข้างปกคลุมไปด้วยหิมะขาที่ก้าวผิดจังหวะทำให้ลื่นไถลลงมา4-5ขั้น เพราะอากาศที่ค่อนข้างหนาวและลงผิดท่าทำให้ขาแพลงได้ง่าย ฉันรู้สึกใจคอไม่ดีพยายามดันตัวเองลุกขึ้นจากกองหิมะ แต่มันค่อนข้างยากจึงทำให้ฉันมีสภาพทุลักทุเล เพราะจะลุกก็ลำบากมากจริง ๆ น้ำตาเริ่มไหลเพราะรู้สึกกลัวขึ้นมา ที่นี่ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ ฉันจะไม่โดนกองหิมะทับตายที่นี่ใช่ไหม

ทันใดนั้นมีมือจากทางด้านหน้ามาช้อนตัวฉันขึ้นไปในอ้อมแขนในท่าเจ้าหญิง ฉันค่อนข้างตกใจเพราะฉันเริ่มมองไม่เห็นแล้วว่าใคร น้ำขิงก็คงไม่มีแรงมากขนาดนั้นทั้งน้ำตาที่บดบังการมองเห็น ทั้งสภาพอากาศที่มองแทบไม่เห็นอะไรเลย แต่แล้วฉันก็ต้องเบิกตาโพลงทั้งน้ำตาทันทีที่เห็นว่าคนที่อยู่ด้านหน้าคนที่กำลังอุ้มฉันอยู่คือใคร

“ทำไมบอกไม่ฟัง ทำไมต้องทำให้เป็นห่วงด้วยยาหยี”