พี่บอกหรอว่าเราจะกลับโรงแรม 1/2 - 7 -

พี่บอกหรอว่าเราจะกลับโรงแรม 1/2

- 7 -

“เธอไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมครับ”

ฉันได้สติแล้วแต่เปลือกตามันไม่สามารถสั่งให้ขยับลืมขึ้นได้ดั่งใจเลยสักนิด   หูได้ยินเสียงพี่ภูที่กำลังถามใครสักคน ไม่รู้เลยว่าที่นี่คือที่ไหนหรือฉันเป็นอะไร และพี่ภูคุยกับใคร ฉันพยายามขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งนี่เพื่อให้เปิดขึ้นแล้วความพยายามของฉันก็สำเร็จ เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นกับเพดานสีขาวสะอาดตารอบห้องสีขาว ฉันขยับตัวเล็กน้อยและพบกับความเจ็บแปลบที่ข้อมือ เมื่อฉันยกมือขึ้นก็เห็นสายน้ำเกลือที่ระโยงระยาง ที่นี่คือโรงพยาบาลสินะ

“ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ แค่ตากหิมะนานเกินไปและร่างกายปรับตัวไม่ทันเท่านั้นนอนพักผ่อนให้มากหน่อย พยายามอย่าให้ไข้ขึ้นก็พอครับ”

ฉันหันไปตามเสียงก็เห็นพี่ภูที่ยืนคุยกับคุณหมอด้วยใบหน้าแบบใดฉันมองไม่เห็น พี่ภูพยักหน้าให้คุณหมอครั้งหนึ่ง ก่อนที่พี่ภูจะหันมาก็เห็นฉันที่ได้สตินั่งมองพี่ภูกับคุณหมอตาแป๋ว พี่ภูเองก็สะกิดบอกคุณหมอทันที คุณหมอตรวจอาการเบื้องต้นฉันสักพักเมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ก็อธิบายแนะนำอีกเล็กน้อยและเดินออกจากห้องพักไปเพื่อตรวจคนไข้คนอื่นต่อ พี่ภูเดินมานั่งข้าง ๆ มองหน้าฉันนิ่งไม่มีใครพูดอะไรสักคำมันก็รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่ไม่น้อยแฮะ

“หมอบอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่ต้องพักผ่อน”

แล้วทำไมพี่ภูต้องทำหน้าหงิกเป็นปลาทูแม่กลองขนาดนั้นด้วยละเนี่ย หรือว่าเป็นเพราะฉันที่ทำให้เสียเวลาไม่ได้ไปเที่ยวหรือเปล่านะ ถึงได้อารมณ์เสียขนาดนี้หรือฉันจะเอาแต่ใจตัวเองเกินไปจริง ๆ แค่อยากขึ้นไปแขวนกุญแจเอง

'ไอ้วิน ฝากบอกปันหยาด้วยพรุ่งนี้ไปเที่ยวกันได้เลย กูกับยาหยีคงไม่ได้ไปด้วยนะ'

'ตอนนี้ยาหยีอยู่ โรงพยาบาล มีไข้นิดหน่อยเพราะตากหิมะ'

พี่ภูพูดกับปลายสายด้วยน้ำเสียงติดฉุนเฉียวเล็กน้อย แต่สายตาอันคมกริบนั้นกลับมองมาที่ฉันอย่างคาดโทษ ประดุจฉันทำอะไรผิดที่ร้ายแรงมาก ๆ อย่างไรอย่างนั้น

'น่าจะอีกวัน สองสามวัน...ไม่ต้องมาเยี่ยมหรอก ถ้าออกโรงพยาบาลไม่ทันก็ฝากปันหยาไปเลื่อนตั๋วให้กูกับยาหยีด้วย'

'อืม ไว้เจอกัน'

พี่ภูกดวางสายแล้วถอนหายใจใส่ฉันเบา ๆ ทำเอาฉันรู้สึกผิดไม่ทันเลยนะ แง่!

“พี่ภูไปกับคนอื่น ๆ เถอะค่ะ หยีอยู่คนเดียวได้"

“ไม่ไป เราพักผ่อนเถอะ อีกห้าวันทุกคนจะบินกลับแล้ว พี่รอกลับพร้อมเรานี่แหละ ถ้าพี่กลับแล้วเราจะทำไง”

ฉันพยักหน้าให้พี่ภู แต่ในใจก็แอบเสียดายนิดหน่อยอุตส่าห์ได้มาเกาหลีทั้งที แต่กลับมาทริปล่มเพราะความดื้อด้านของฉันเอง แถมยังมาพาพี่ภูอดเที่ยวไปด้วยอีกต่างหาก ฉันล้มตัวนอนอีกครั้งขยับหันตะแคงมองออกไปที่ด้านนอกหน้าต่างซึ่งตอนนี้มีหิมะตกโปรยปรายนิดหน่อยเท่านั้น ลบภาพหิมะที่ตกหนาแบบเมื่อวานไปสนิท คาดว่าหิมะคงจะหยุดในอีกไม่ช้านี่แหละนะ อยู่ ๆ ก็อยากร้องไห้ขึ้นมา ประเทศที่อยากมาแทบตาย เฮ้อ!

ตื๊ด ตื๊ด!

'ครับแม่ ภูอยู่โรงพยาบาลครับ เปล่าครับภูไม่ได้เป็นอะไร พอดีน้องที่ร้านไม่สบายนิดหน่อย'

'ไม่ได้เป็นอะไรมากครับ แต่ภูกับน้องน่าจะบินกลับหลังเพื่อน ๆ นะแม่'

'ทำไมแม่อยากรู้ละ ว่าใครไม่สบาย ปกติแม่ไม่เคยสนใจเด็ก ๆ ที่ร้านภูเลยนะ'

ฉันขยับหันหลังกลับไปมองพี่ภูที่กำลังคุยโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี จากที่ได้ยินคงเป็นแม่ของพี่ภูไม่ผิดแน่ ๆ พี่ภูเวลาคุยกับแม่น่ารักมากเลยดูใจดี ผิดกับเวลาคุยกับฉันสนิทเลย ยาหยีอยากร้องไห้

'น้องใหม่ครับแม่ ชื่อยาหยีน้องตากหิมะนานไปหน่อย เลยเป็นหวัดครับ'

พี่ภูคุยกับปลายสายที่เป็นคุณแม่ก็จริง แต่พอพูดถึงฉันแล้วสายตาก็หันมองมาที่ฉันจู่ ๆ สายตาและน้ำเสียงของพี่ภูก็เรียบนิ่งทันที ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าแม่พี่ภูคุยอะไร ทำไมถึงทำให้พี่ภูดูจริงจังขนาดนั้น และเมื่อฉันเห็นทีท่าไม่ดีฉันตัดสินใจหันหลังให้พี่ภูเหมือนเดิม พี่ภูนิ่งฟังปลายสายอยู่นานโดยที่ฉันไม่ได้ยินคำพูดใดออกมาจากพี่ภูเลยสักคำ จน..

'ภูทราบครับแม่ ภูรู้ว่ากำลังทำอะไร ภูไม่รู้ว่าแม่ทราบเรื่องนี้จากที่ไหน หรือมานานแค่ไหน แต่อยากให้แม่เชื่อใจภู'