Nake-carried away ang Ysla...
“Follow me,” utos niya. Wala man lang bakas ng ngiti sa kanyang mga labi. Seryoso ang tono niya, matigas ang pananalita na parang pinapaalala sa akin kung sino ang boss dito. Wala na akong nagawa kundi ang sumunod na lamang, kahit medyo kumulo ang dugo ko sa istilo ng pagkakasabi niya.Diretso siya sa tila receiving area ng opisina niya. Isa iyong six-seater rectangular table na hindi naman kalayuan sa mismong office desk niya. Doon ko lang napansin iyon at sa palagay ko, dito niya inaasikasong makipag-usap kay Damien o sa kung sinumang bisita niya kung sakaling may pag-uusapan silang importante.Nakakatawang hindi ko iyon agad napansin kanina nang dalhin ko ang folder at pinapirmahan sa kanya. Lalo na kaninang umaga nang inihatid ko ang kape niya. Ni hindi ko nga nakita ang table na ‘yan dahil sa tuwing pumapasok ako sa opisina niya, siya agad ang unang nahuhuli ng paningin ko.Pero isang tanong ang bigla kong hindi napigilan, bakit hindi sila nag-usap ni Blythe dito? Bakit sa mismong
YslaAyaw ko sa nararamdaman ko.May kakaibang kuryenteng dumadaloy sa katawan ko tuwing nahuhuli ko ang mga titig ni Nathan. Hindi ko alam kung epekto ba 'yon ng gutom, ng pagod, o ng simpleng ilusyon. Pero ang sigurado ako, delikado 'yon.Sobra.Kaya dapat akong umiwas.Hindi ko dapat hayaang mahulog ako sa bitag ng mga tingin niyang 'yon. Hindi ngayon. Hindi kailanman.“Maupo ka na at nang makakain na tayo,” aniya, kaya kahit ayokong magmukhang sunud-sunuran, napilitan na rin akong gawin ang sinabi niya. Para saan pa at makikipagtalo ako kung totoo namang nagrereklamo na ang sikmura ko?Pagkaupo ko, saka ko lang napansin na para sa aming dalawa pala talaga ang laman ng lunchbag. Hindi ko man lang naramdaman na medyo mabigat pala iyon noong kunin ko 'yon sa table kanina ng ipatong ni Manang Nelda.Siguro ay dahil sa inis na nararamdaman ko kanina bago umalis dahil nga kailangan ko ng mag-report ngayon sa office ni Nathan bilang assistant ng assistant niya.Ang bango ng ulam. Beef na
Pinagtulungan naming ligpitin ni Nathan ang aming pinagkainan. Tahimik kaming gumalaw, pero may kakaibang alon ng tensyon sa pagitan namin. Sa bagay, ganito naman na talaga kami. Magkibuan-dili, at hindi rin ganap na komportable.Kinuha ko ang lunchbag ko at nagtangkang lumabas ng kanyang opisina, ngunit bago ko pa man mahawakan ang doorknob, nagsalita siya.“Kapag dumating ang report na inaasahan ko, ipapatawag ulit kita,” aniya, malamig ngunit magalang ang tono.Napalingon ako sa kanya at tumango, walang salita, pero sapat na ang tugon ko para malaman niyang naintindihan ko. Pagkatapos ay tahimik na akong nagpatuloy sa paglakad palabas ng opisina niya.Habang pabalik sa desk ko, naramdaman ko ang bahagyang pagbilis ng tibok ng puso ko dahil ba sa pag-uusap namin o dahil sa tinig niyang tila ba pinipigil ang sariling emosyon? Iniisip ko na baka hindi niya nagustuhan ang sinabi ko.Pagdating ko sa table ko, maingat kong inilagay sa ilalim nito ang lunchbag na dala ko. Saglit akong naup
Ysla“Anong ibig mong sabihin? Hindi ko ma-gets,” litong-lito kong tugon habang napapakunot ang noo. “Wala naman sigurong masama kung maging tauhan niya ang mga magulang ko. Magkapatid sila ng nanay ko at natural lang kung magtutulungan sila, ‘di ba?”Napatingin siya sa akin, matalim ngunit puno ng pag-aalalang titig. “I’m thinking… na maaaring ang mga magulang mo ang talagang may-ari ng kumpanyang hawak ng tiyuhin mo ngayon.”“What?” napabulalas ako, at halos matawa sa absurdity ng sinabi niya. “Nasisiraan ka na ba? Hindi ko maintindihan ‘yan, at lalong hindi ko alam kung saan mo nakuha ang ideyang ‘yon.”Pero nanatili siyang seryoso. “How long have you been living with your uncle?” tanong niya, diretsahan.“Since I was five,” sagot ko. “Nagkaroon ng aksidente sa pamilya namin, tapos nagising na lang ako sa ospital.”“Tapos?” ulit niya, parang ayaw tantanan hangga’t hindi niya nakuha ang buong kwento.“That’s it. Sila na ang kumupkop sa akin mula noon kasi nga raw… namatay ang mga mag
YslaHindi ko maipaliwanag, pero parang biglang lumundag ang puso ko. Naging mabilis ang tibok, walang babala, parang tambol na sunod-sunod ang hampas. Para akong biglang natahimik sa sarili kong mundo habang magkahinang ang aming mga mata.Para bang huminto ang oras, at sa pagitan ng titig na iyon, may lihim kaming naiintindihan na kahit kami mismo ay hindi kayang ipaliwanag.Ilang segundo pa lang ang lumipas, ngunit pakiramdam ko'y habang-buhay kaming na-stuck sa sandaling iyon. Hanggang sa napansin kong pareho naming pinakawalan ang bahagyang ngiti sa aming mga labi. Sabay, tulad ng kung paanong sabay ding tumigil ang aming mga titig sa isa’t isa.Teka lang… paano ko nalaman 'yon?Dahil sa mga labi niya ako nakatingin.Bigla akong napalunok, para bang nanuyo ang lalamunan ko. Naramdaman ko ang init na dahan-dahang umaakyat mula leeg ko hanggang sa pisngi.Umiinit ang mukha ko, hindi dahil sa kahihiyan lang, kundi dahil sa alaala. Ang maalab at mapusok na alaala ng kung paano niya ak
NathanNa-receive ko na ang initial report ng private investigator na hin-hire ni Damien para silipin ang nakaraan ni Sandro Dela Peña.Bilang isang negosyante, alam ko kung gaano kahirap magsimula mula sa wala.Hindi madali.Hindi biro.Hindi lang basta ideya ang puhunan kung hindi pati oras, pagod, at buong pagkatao ang nakataya.Kaya’t bilang tagapagmana ng kumpanya ni Lolo, at sabay na pinapatakbo ang sarili kong itinayong negosyo, sanay na akong makakita ng mga pattern, ng inconsistencies, ng mga numerong hindi nagsisinungaling.Kahit na may pangalan na ako dahil nga sa kumpanyang namana ko ay nahirapan pa rin akong mag-established ng sarili kong brand name. At talagang ipinagmamalaki ko 'yon.Kaya nagtataka ako sa tiyuhin ni Ysla. Owner ng number one fast food chain sa bansa, pero walang nakaraan, walang pinagmulan.Iyon ay ayon sa report na binigay sa akin ng private investigator kaya naman may kung anong kaba ang gumapang sa dibdib ko. Parang may kulang. Parang may hindi tama.
Nagpatuloy ako sa pagtatrabaho habang pilit na pinapawi ang mga gumugulo sa isip ko. Maingat kong kinuha ang folder na naglalaman ng report tungkol sa pamilya ng tiyuhin ni Ysla at inilagay ito sa aking bag. Plano kong dalhin iyon pauwi upang mapag-aralan nang mas maigi sa mas tahimik na kapaligiran.Gusto kong siguruhing walang kahit anong detalye ang makakalusot sa aking pagsusuri lalo na’t mahalaga ito para sa asawa ko at sa kinabukasan niya. Nakasalalay din dito ang tanong sa isip ni ysla, kung bakit nagawang planuhin ng pamilyang pinagkatiwalaan niya ang pagkawasak niya na mabuti na lang ay hindi natuloy.Tungkol naman kay Blythe... hindi ko talaga maintindihan kung bakit ganon ang naging pahayag niya kay Damien. Wala kaming napagkasunduan na magkikita sa susunod na araw lalo at Sabado iyon dahil maaring magpunta kaming mag-asawa kay Lola na nakakatuwang makita na malakas na.Ang totoo, niyaya ako ni Blythe na mag-lunch sa labas kanina pero maayos ko siyang tinanggihan. Sinabi kon
YslaHindi ko talaga maintindihan kung anong problema ng orangutan na ‘yon at kung bakit ba hindi niya tinatantanan ang paglapit sa akin.Sa loob ng aming silid, ramdam ko ang matindi at mainit niyang titig sa na parang binabalatan niya ako gamit lamang ang kanyang mga mata. Kaya ang nangyayari tuloy, pinipilit kong umiwas at huwag siyang pansinin. Baka kasi kapag nagkataon, mapahiya pa ako sa sarili ko.Buong weekend, nagkulong lang ako sa bahay, at syempre, ganoon din siya. Hindi rin kami nagpunta kay Lola Andrea, na sa totoo lang ay mas gusto kong gawin dahil nga ayaw kong mapag-solo kamiHindi ko alam kung anong pinagkakaabalahan niya sa study room niya, na pinag-pasalamat ko dahil kahit papaano ay hindi ko nakikita ang mapang-akit niyang tingin sa akin.Mas mabuti na ang ganoon. Dahil kung palagi kaming magkaharap, baka hindi ko na makontrol ang sarili ko at sa isang iglap ay bigla na lang akong kumandong sa kanya at magpaka-baliw. Iba kasi talaga ang epekto niya sa akin. Para ban
YslaGrrr... nakakainis talaga! May nangyari na naman sa amin, at gaya ng dati, hindi ko na naman siya napigilan. At ang mas nakakairita pa roon? Nagustuhan ko na naman ‘yon! Oo, gusto ko. Hindi lang basta nagustuhan, parang hinanap-hanap pa ng katawan ko.Para akong baliw kagabi. Hindi ko na napigilan ang sarili ko at paulit-ulit kong tinatawag ang pangalan niya, para bang iyon na lang ang alam kong sabihin.“Nate...” Ang pangalang ayoko nang banggitin, pero kusang lumalabas sa bibig ko, tila nakaukit na sa bawat ungol at bawat buntong-hininga. At ang mas ikinagugulat ko, binanggit din niya ang pangalan ko. “Ysla...” Sa gitna ng lahat, narinig ko iyon. Totoong pangalan ko. Hindi si Blythe, hindi ibang babae kung hindi ako.Kaya ba hindi na ako nababagabag tulad dati? Kasi sa wakas, sigurado akong ako ang nasa isip niya. Ako ang kasama niya. Ako ang gusto niyang makasama... kahit sa sandaling iyon lang.Ano ba talaga ang nangyayari sa akin? Ako ba ito? Ako ba itong unti-unting nahuhul
Ysla“Kamusta si Lola?” agad na tanong ni Nathan pagpasok na pagkapasok niya sa aming silid. Halatang galing pa siya sa biyahe at mukha pang pagod at bakas ang pag-aalala para sa matanda.Hindi pa man siya nakakaupo ay ang lagay na agad ni Lola Andrea ang nais niyang malaman. Nakakatuwa at nakakataba ng puso na sa kabila ng lahat ng nangyayari, si Lola pa rin ang una sa isip niya. Doon ko muling napagtanto kung gaano talaga sila kalapit sa isa’t isa. Isang uri ng koneksyon na hindi kayang dayain. Mahal na mahal ni Nathan ang matanda, at ramdam ko iyon sa bawat kilos niya.Sa mga oras na magkasama kami ni Lola Andrea sa bahay kanina, hindi ko rin maiwasang humanga sa lalim ng pagmamahal niya para kay Nathan. Sa bawat kwento niya, sa bawat sulyap at ngiti tuwing nababanggit ang pangalan ng apo, ay makikita mo ang walang pag-aalinlangang pagmamalasakit.Aniya, wala siyang masabi sa manugang niyang si Rocelia, ang ina ni Nathan. Sobrang bait daw ito, maalalahanin, at laging inuuna ang kapa
Ysla“Hija, finally! Kanina pa kita hinihintay. Hindi ko alam na nagtatrabaho ka pala bilang assistant ni Nathan,” masayang bungad ni Lola Andrea habang nakaunat ang kanyang mga braso, handang-handang yakapin ako.Hindi ko na rin siya pinaghintay pa. Agad akong lumapit at niyakap siya nang mahigpit, ‘yung tipong parang matagal ko siyang hindi nakita at sabik na sabik akong muling makasama siya. Ramdam ko ang init ng kanyang yakap na may halong pagmamahal at pangungulila, na tila ba kahit saglit lang kaming hindi nagkita ay napakatagal ng kanyang pag-aabang.Hindi man ganun katindi ang emosyon ko kagaya ng inaasahan niya, hindi ko rin maikakailang masaya ako sa imbitasyon niya. Sa totoo lang, malaking ginhawa rin ito sa akin. hindi ko kailangang makasabay si Nathan sa tanghalian. Isa pa, bihira ang pagkakataong may mapagpahingahan ang damdamin ko gaya ngayon.“Oh, Lola Andrea, mukhang napakalakas niyo pa rin po,” biro kong may halong pagkamangha. Bahagya akong lumayo mula sa kanyang yak
Ysla“Seryoso ka ba?” gulat na tanong ni Jette, napalakas pa ang boses niya sa pagkabigla. Halos malaglag niya ang hawak niyang tasa ng kape. “Naku, baka kung ano ang gawin sa akin ni Ms. Raquel kapag nalaman niya ‘yan. Sa akin pa naman niya ipinagkatiwala ang pagkuha kay Masked Singer.”Napailing ako nang bahagya habang nakatingin sa kaniya. Sa totoo lang, naiintindihan ko ang kaba niya. Hindi basta-basta si Ms. Raquel pagdating sa trabaho, sobrang istrikta nito dahil very devoted sa trabaho.“Gusto mo pa yatang mawalan ng trabaho si Jette,” sabat ni Marichu habang nakakunot ang noo, halatang hindi rin boto sa ideya ko.“Nagsa-suggest lang ako,” kalmado kong tugon, habang sige ang halo ko sa aking kape gamit ang kutsarita.“Bakit iyon pa ang na-suggest mo?” hindi pa rin mapakali si Jette, lumapit pa siya sa akin na parang gusto niyang bulungan ako ng pagsaway. Halatang-halata sa mukha niya ang pagsabog ng curiosity.“Ikaw pa naman ang naging assistant ni Lizbeth simula’t simula ng vlo
YslaPapasok ako ng pantry, agad kong narinig ang pabulong ngunit inis na tanong ni Jette kay Marichu.“Naiinis na talaga ako, siya ba talaga ang masked singer?”Napataas ang kilay ko sa narinig ko. Hindi ko na kailangang hulaan kung sino ang tinutukoy nila. Sigurado akong si Lizbeth iyon, ang pinsan kong mahilig sa atensyon.“Bakit, ano bang nangyari?” usisa naman ni Marichu habang nagbubukas ng ref para kumuha ng tubig.“Ang arte kasi!” bulalas ni Jette. “Ang dami-dami niyang demands. Hindi ko tuloy alam kung artista ba talaga siya o feeling celebrity lang!”Napailing ako nang bahagya. Kahit hindi ko pa alam ang buong kwento, naniniwala na agad ako kay Jette.Kilala ko si Lizbeth. Noon pa man, kahit noong magkasundo pa kami o mas tamang sabihin na noong akala ko'y magkasundo kami at talagang maarte na siya.Masyado siyang maraming hinihiling, mga bagay na ngayon ko lang napagtanto na baka noon pa man ay sinadya niyang gawin para pahirapan ako. Habang iniisip ko iyon, sumagi rin sa is
YslaHindi ko talaga maintindihan kung anong problema ng orangutan na ‘yon at kung bakit ba hindi niya tinatantanan ang paglapit sa akin.Sa loob ng aming silid, ramdam ko ang matindi at mainit niyang titig sa na parang binabalatan niya ako gamit lamang ang kanyang mga mata. Kaya ang nangyayari tuloy, pinipilit kong umiwas at huwag siyang pansinin. Baka kasi kapag nagkataon, mapahiya pa ako sa sarili ko.Buong weekend, nagkulong lang ako sa bahay, at syempre, ganoon din siya. Hindi rin kami nagpunta kay Lola Andrea, na sa totoo lang ay mas gusto kong gawin dahil nga ayaw kong mapag-solo kamiHindi ko alam kung anong pinagkakaabalahan niya sa study room niya, na pinag-pasalamat ko dahil kahit papaano ay hindi ko nakikita ang mapang-akit niyang tingin sa akin.Mas mabuti na ang ganoon. Dahil kung palagi kaming magkaharap, baka hindi ko na makontrol ang sarili ko at sa isang iglap ay bigla na lang akong kumandong sa kanya at magpaka-baliw. Iba kasi talaga ang epekto niya sa akin. Para ban
Nagpatuloy ako sa pagtatrabaho habang pilit na pinapawi ang mga gumugulo sa isip ko. Maingat kong kinuha ang folder na naglalaman ng report tungkol sa pamilya ng tiyuhin ni Ysla at inilagay ito sa aking bag. Plano kong dalhin iyon pauwi upang mapag-aralan nang mas maigi sa mas tahimik na kapaligiran.Gusto kong siguruhing walang kahit anong detalye ang makakalusot sa aking pagsusuri lalo na’t mahalaga ito para sa asawa ko at sa kinabukasan niya. Nakasalalay din dito ang tanong sa isip ni ysla, kung bakit nagawang planuhin ng pamilyang pinagkatiwalaan niya ang pagkawasak niya na mabuti na lang ay hindi natuloy.Tungkol naman kay Blythe... hindi ko talaga maintindihan kung bakit ganon ang naging pahayag niya kay Damien. Wala kaming napagkasunduan na magkikita sa susunod na araw lalo at Sabado iyon dahil maaring magpunta kaming mag-asawa kay Lola na nakakatuwang makita na malakas na.Ang totoo, niyaya ako ni Blythe na mag-lunch sa labas kanina pero maayos ko siyang tinanggihan. Sinabi kon
NathanNa-receive ko na ang initial report ng private investigator na hin-hire ni Damien para silipin ang nakaraan ni Sandro Dela Peña.Bilang isang negosyante, alam ko kung gaano kahirap magsimula mula sa wala.Hindi madali.Hindi biro.Hindi lang basta ideya ang puhunan kung hindi pati oras, pagod, at buong pagkatao ang nakataya.Kaya’t bilang tagapagmana ng kumpanya ni Lolo, at sabay na pinapatakbo ang sarili kong itinayong negosyo, sanay na akong makakita ng mga pattern, ng inconsistencies, ng mga numerong hindi nagsisinungaling.Kahit na may pangalan na ako dahil nga sa kumpanyang namana ko ay nahirapan pa rin akong mag-established ng sarili kong brand name. At talagang ipinagmamalaki ko 'yon.Kaya nagtataka ako sa tiyuhin ni Ysla. Owner ng number one fast food chain sa bansa, pero walang nakaraan, walang pinagmulan.Iyon ay ayon sa report na binigay sa akin ng private investigator kaya naman may kung anong kaba ang gumapang sa dibdib ko. Parang may kulang. Parang may hindi tama.
YslaHindi ko maipaliwanag, pero parang biglang lumundag ang puso ko. Naging mabilis ang tibok, walang babala, parang tambol na sunod-sunod ang hampas. Para akong biglang natahimik sa sarili kong mundo habang magkahinang ang aming mga mata.Para bang huminto ang oras, at sa pagitan ng titig na iyon, may lihim kaming naiintindihan na kahit kami mismo ay hindi kayang ipaliwanag.Ilang segundo pa lang ang lumipas, ngunit pakiramdam ko'y habang-buhay kaming na-stuck sa sandaling iyon. Hanggang sa napansin kong pareho naming pinakawalan ang bahagyang ngiti sa aming mga labi. Sabay, tulad ng kung paanong sabay ding tumigil ang aming mga titig sa isa’t isa.Teka lang… paano ko nalaman 'yon?Dahil sa mga labi niya ako nakatingin.Bigla akong napalunok, para bang nanuyo ang lalamunan ko. Naramdaman ko ang init na dahan-dahang umaakyat mula leeg ko hanggang sa pisngi.Umiinit ang mukha ko, hindi dahil sa kahihiyan lang, kundi dahil sa alaala. Ang maalab at mapusok na alaala ng kung paano niya ak