LOGINHindi ko alam kung bakit nanginginig pa rin ang kamay ko habang hawak ko ang folder na dala ko palabas ng elevator. My heart was still racing from everything that happened today. Mula sa sigawan niya sa office floor hanggang sa biglang pag lamig ng paligid kapag dumadaan siya. Lucas Vale had a way of controlling the air around him. Nakakainis. Nakakasakal. Nakakabaliw.
“Calm down, Elena,” bulong ko sa sarili ko. “You are here to work. Nothing else.” Pero parang hindi iyon ang plano ng universe. Katatapos ko lang kumatok sa pinto ng opisina niya nang bigla itong bumukas. Hindi pa ako nakakapagsalita nang hinila niya ako paloob at agad na isinara ang pinto sa likod namin. Tumama ang likod ko sa solid na kahoy at napasinghap ako sa gulat. “Lucas, what are you doing” sigaw ko, nanginginig ang boses ko sa galit. He stood in front of me, tall and calm, parang walang ginawang mali. Nakasandal ang isang kamay niya sa pinto, effectively blocking my escape. His eyes were dark, unreadable, at ang labi niya ay bahagyang nakataas sa isang pamilyar na smirk. The same smirk that haunted me since college. “Relax,” sabi niya sa malamig na boses. “We need to talk.” “Move,” mariin kong sagot. “I am not in the mood for your games.” Tumawa siya ng mahina, not the joyful kind but the kind that made my skin crawl. Lumapit siya ng isang hakbang, and I felt the space between us disappear. Naamoy ko ang pabango niya, expensive and strong, parang siya. I clenched my fists, forcing myself not to react. “You always say that,” he murmured. “But you always stay.” Bago pa ako nakasagot, bigla niyang inilapit ang mukha niya sa akin. Akala ko magbubulong siya ng isa pang nakakainsultong linya. Akala ko gagamitin niya ulit ang kapangyarihan niya para ipaalala kung sino siya at kung sino ako. Pero mali ako. He kissed me. Hindi iyon mabilis. Hindi rin ito marahas. It was firm and confident, as if he had all the right in the world to do it. Parang huminto ang oras. Nanlaki ang mga mata ko, nanigas ang katawan ko, at ang utak ko ay walang ibang ginawa kundi sumigaw ng isang salita. No. Tinulak ko siya palayo at buong lakas kong sinampal ang pisngi niya. The sound echoed inside the office, sharp and loud. Humihingal ako, nanginginig sa galit at gulat. Ramdam ko ang init ng palad ko at ang sakit sa dibdib ko. “Are you insane” sigaw ko. “Is this another one of your tactics Mocking me again” Tahimik siya sandali. Dahan dahan niyang ibinaling ang mukha niya pabalik sa akin. May bahagyang pamumula sa pisngi niya kung saan ko siya nasampal. For a second, I thought he would get angry. I thought he would shout or humiliate me like before. But he smiled. Not the mocking smile I expected. It was slow. Dangerous. At mas lalo akong kinabahan nang inilabas niya ang dila niya at dahan dahang dinilaan ang labi niya, parang inaamoy ang lasa ng halik na hindi ko naman ginusto. “Still feisty,” sabi niya sa mababang boses. “Just like before.” Nanginig ako sa galit. “You think this is funny” “No,” sagot niya, diretso ang tingin sa akin. “I think this is real.” “Real” tawa ko na puno ng pait. “You kiss me out of nowhere and you call that real You really have no shame.” Lumapit siya ulit pero this time hindi na ako umatras. Hindi dahil hindi ako natatakot kundi dahil ayaw kong ipakita na apektado ako. I lifted my chin, staring straight back at him. “Do not ever touch me like that again,” babala ko. “You have no right.” He tilted his head slightly. “Then why did you not slap me harder” My breath hitched. I hated how he could read reactions I did not even want to have. I hated how my heart was still beating too fast. “You are unbelievable,” bulong ko. “You think power gives you permission to do whatever you want.” “Power has nothing to do with this,” sagot niya. “You do.” That made me laugh again, this time sharper. “You humiliated me in college. You made me feel small. And now you think one kiss will erase that” His eyes darkened. “That was never my intention.” “Stop lying,” singhal ko. “You enjoyed every second of it.” He stepped back, finally giving me space. For the first time, I saw something flash in his eyes. Regret. Or maybe guilt. I did not know. I did not care. “Leave,” sabi niya bigla. “Before I make another mistake.” I grabbed my folder and walked past him, my shoulder brushing his chest. I could feel his tension, like a coiled wire ready to snap. I reached the door and opened it, but his voice stopped me. “Elena.” I froze but did not turn around. “You can hate me all you want,” sabi niya. “But do not pretend you did not feel that.” My hand tightened on the door handle. “Feeling something does not mean I want it,” sagot ko. “And it does not mean you are forgiven.” Lumabas ako ng opisina niya with my head held high, kahit na ang puso ko ay magulo. The moment the door closed behind me, saka ko lang naramdaman ang bigat ng nangyari. My lips still burned. My mind replayed the moment again and again, and it made me furious. Galit sa kanya. Galit sa sarili ko. I walked back to my desk, ignoring the curious looks from my coworkers. Alam kong may narinig sila. Alam kong may tsismis na naman. But I did not care. Because one thing was clear. Lucas Vale was dangerous in ways I never expected. And this time, I was not sure if my anger was enough to protect me from him.Umaga pa lang ramdam ko na agad ang bigat sa dibdib ko. Hindi dahil pagod ako. Hindi dahil kulang ako sa tulog. Kundi dahil sa lalaking nakatayo ngayon sa harap ng building ng Vale Holdings na parang wala siyang ginawang kasalanan kagabi. Lucas Vale. Nakangiti. Malapad. Parang nanalo sa lotto. At bawat ngiting iyon ay sinasabayan pa ng mabagal na pagdila niya sa labi niya na para bang sinasadya. Para bang gusto niyang idiin sa utak ko ang nangyari kagabi sa opisina niya. Napatigil ako sa paglakad. Huminga ako nang malalim. Isa. Dalawa. Tatlo. Kalma, Elena. Kalma. Walang mangyayari kung papatulan mo siya. Walang mangyayari kung ipapakita mong apektado ka. Pero bakit parang nanunukso ang mundo ngayon. Pagpasok ko sa lobby, naroon siya. Nakatayo malapit sa elevator. May hawak na kape. Naka suit na parang model sa magazine. At ang mga mata niya nakatutok agad sa akin na para bang matagal niya akong hinintay. Naramdaman ko ang balat ko na parang may gumapang na langgam. Hind
Hindi ko alam kung bakit nanginginig pa rin ang kamay ko habang hawak ko ang folder na dala ko palabas ng elevator. My heart was still racing from everything that happened today. Mula sa sigawan niya sa office floor hanggang sa biglang pag lamig ng paligid kapag dumadaan siya. Lucas Vale had a way of controlling the air around him. Nakakainis. Nakakasakal. Nakakabaliw. “Calm down, Elena,” bulong ko sa sarili ko. “You are here to work. Nothing else.” Pero parang hindi iyon ang plano ng universe. Katatapos ko lang kumatok sa pinto ng opisina niya nang bigla itong bumukas. Hindi pa ako nakakapagsalita nang hinila niya ako paloob at agad na isinara ang pinto sa likod namin. Tumama ang likod ko sa solid na kahoy at napasinghap ako sa gulat. “Lucas, what are you doing” sigaw ko, nanginginig ang boses ko sa galit. He stood in front of me, tall and calm, parang walang ginawang mali. Nakasandal ang isang kamay niya sa pinto, effectively blocking my escape. His eyes were dark, unreadable,
Kung may isang bagay na natutunan ko simula nang magtrabaho ako sa Vale Group, iyon ay ito. Dito, kahit paghinga mo parang may memo. Lahat may rules. Lahat may mata. Lahat may opinion. Kaya noong araw na iyon, I was already prepared for stress. Pero hindi ako prepared sa eksenang ginawa ni Lucas Vale sa sarili niyang opisina. Nagsimula ang araw ko na parang normal lang. Coffee sa kamay, folders sa dibdib, utak na pilit inaayos ang sarili. I kept telling myself na trabaho lang ito. Hindi ako narito para sa kanya. Hindi ako narito para alalahanin ang past. Hindi ako narito para pansinin ang smirk niya na parang lagi akong tinatawanan ng tadhana. Then Daniel appeared. Daniel Wright. Consultant. College friend. Isa sa mga taong kahit kailan ay hindi ako trinato na parang maliit. He always greeted me with warmth. Walang agenda. Walang laro. At ngayong araw na iyon, parang mas maliwanag pa ang ngiti niya kaysa sa ilaw ng hallway. “Elena,” sabi niya habang papalapit. “You look tired
Hindi ako nakatulog ng maayos noong gabing iyon. Paulit ulit sa isip ko ang mukha ni Lucas Vale. Ang mapanuksong ngiti niya. Ang malamig niyang tingin na parang wala siyang sinirang buhay limang taon ang nakalipas. Kahit anong pilit kong ipikit ang mata ko, bumabalik ang eksena sa meeting room. Ang kamay niyang nakaayos sa mesa. Ang paraan ng pag smirk niya na parang nanalo na agad siya sa isang larong hindi ko naman piniling salihan. “Calm down, Elena,” bulong ko sa sarili ko habang nakatitig sa kisame. “Trabaho lang ‘to.” Pero sino ba ang niloloko ko. Hindi lang trabaho si Lucas Vale. Isa siyang sugat na hindi kailanman tuluyang gumaling. Kinabukasan, maaga akong pumasok sa opisina. Gusto kong mauna para may oras akong ihanda ang sarili ko. Alam kong darating siya. Alam kong simula pa lang iyon. Ang kontratang hawak ng kompanya namin ay direktang konektado sa Vale Group. Ibig sabihin, kahit anong iwas ko, paulit ulit kaming magtatagpo. Habang nag aayos ako ng mga papele
Five years. Limang taon ang lumipas mula nang huli ko siyang makita. Limang taon na akala ko ay sapat na para mabura ang alaala niya sa isip ko. Limang taon na inisip ko na healed na ako. Na kaya ko na. Na wala na siyang epekto sa buhay ko. Pero sa isang iglap, lahat ng pinilit kong ibaon ay biglang bumalik. Standing ako sa lobby ng Vale International Tower, hawak ang folder ng reports na pinaghirapan ko buong linggo. Malamig ang aircon pero ramdam ko ang init sa dibdib ko. Nandito ako hindi dahil gusto ko. Nandito ako dahil kailangan. Dahil trabaho. Dahil survival. Paulit ulit kong sinasabi sa sarili ko na professional ako. Na kaya kong ihiwalay ang personal sa trabaho. Na kahit sino pa ang kaharap ko sa meeting na ito, kaya kong maging kalmado. Hanggang sa bumukas ang elevator. Tumigil ang mundo ko. Matangkad pa rin siya. Mas matangkad. Mas malapad ang balikat. Mas maayos ang suot. Black suit, white shirt, walang tie pero ang dating ay sapat para magpasunod ng kahit sino. An







