05 - ความลับของอวี๋ฟางหรง

เฟิ่งหรั่นมองดอกไห่ถังสลับกับชมแสงจันทร์จากริมศาลา เพลานี้ราตรีมาเยือนมืดมิดแล้ว แสงจันทร์ทอประกายเด่นกลางท้องนภา ท่ามกลางหมู่ดารานับล้านดวง พระจันทร์ในคืนนี้งดงามกว่าคืนใด สักพักหนึ่งนางเห็นดาวดวงหนึ่งพุ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว เร็วยิ่งนักพร้อมกับดอกไห่ถังที่กลีบของมันสั่นไหวเบาๆ

          เพลานี้ให้ความรู้สึกเหมือนตอนเข้าร่วมงานล่าสัตว์ครั้งแรก ในยามค่ำก็มักจะมีการจุดคบเพลิงตามจุดหมายสำคัญต่างๆ บิดาพานางขึ้นหลังม้าเข้าไปร่วมล่าสัตว์ด้วยกัน แต่ทว่าในยามนั้นกลับเป็นการออกล่าสัตว์ของสัตว์นักล่าด้วยเช่นกัน เฟิ่งหรั่นและบิดาถูกเสือตัวผู้และตัวเมียคู่หนึ่งสีขาวลอบทำร้าย บิดาของนางนั้นได้รับบาดเจ็บจนสลบไปพร้อมกับนาง เมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกทีก็พบลู่อ๋องแล้ว

          ลู่อ๋องคือคนที่ช่วยชีวิตนางเอาไว้อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ทว่านางกลับได้เจ้าไห่เหลียนที่ตอนนั้นยังเด็กมากมาเลี้ยงด้วย เจ้าเสือขาวมาอยู่กับนางแต่

หนใดนับจากที่บาดเจ็บก็ไม่อาจทราบได้ แต่ด้วยความสงสารที่พ่อแม่ของมันถูกทหารของวังหลวงจับเอาไปถลกหนังทำเสื้อ นางก็เกิดความสงสารในชะตากรรมของเจ้าเสือน้อยตัวนี้ยิ่งนัก จึงขอบิดารับมาเลี้ยงเอาไว้เป็นเพื่อน

เล่นแก้เหงา ซึ่งบิดาก็อนุญาตนาง

          แต่แปลกนัก...ทั้งๆ ที่ลู่อ๋องเคยช่วยชีวิตนางเอาไว้ แต่นางกลับไม่ได้ยินเขาเอ่ยถึงเรื่องนี้อีกเลย รวมทั้งเจ้าไห่เหลียนที่เขาอ้างว่านำมามอบให้นาง กลับไม่มีท่าทีสนิทสนมเลยสักนิด เขาคือคนที่ช่วยนางเอาไว้ในตอนนั้นจริงหรือ?

          “พี่หญิง...” เฟิ่งอี้แสร้งปรับสีหน้าและอารมณ์ให้มั่นคง นางยิ้มกว้างเดินเข้ามาหาผู้เป็นพี่สาวอย่างประจบเอาใจ

          “อี้เอ๋อร์ พี่ขอโทษนะ” เฟิ่งหรั่นเอ่ยขอโทษจากใจจริงต่อผู้เป็นน้องสาว ทั้งๆ ที่รู้ว่าเฟิ่งอี้รู้สึกอย่างไรต่อลู่อ๋อง แต่นางก็ยังคงตอบรับการแต่งงานนี้ ทั้งๆ ที่อาจทำร้ายจิตใจของผู้เป็นน้องสาว

          เฟิ่งอี้แสร้งขมวดคิ้วด้วยความสงสัย “ขอโทษเรื่องอันใดกันเจ้าคะ วันนี้พี่หญิงไม่ได้ทำอะไรข้าเสียหน่อย หรือถ้าจะเป็นเรื่องท่านอ๋อง ท่านไม่ต้องขอโทษข้าหรอกเจ้าค่ะ ท่านเหมาะสมกับท่านอ๋องทุกประการข้าจะโกรธท่านได้อย่างไร”

          ปากก็ว่าไม่โกรธ แต่ทว่าในใจนั้นกลับสุมไปด้วยเพลิงริษยาเต็มอก ปิ่นที่ลู่อ๋องมอบให้พี่สาวนาง นางไม่มีวันคืนให้เด็ดขาด สักวันนางจะต้องแย่งลู่อ๋องมาให้ได้ คนที่แย่งของๆ นางจะต้องตายสถานเดียว! เฟิ่งหรั่นมีชีวิตอยู่ก็เหมือนหนามยอกอกที่นางไม่มีวันแทนที่ได้ หนามยอกอกต้องกำจัดทิ้งเท่านั้น!

          เฟิ่งอี้กุมมือพี่สาวอย่างปลอบใจ “ทำไมข้าต้องโกรธท่านด้วยเล่า พี่หญิงดีกับข้าเสมอมา เราเป็นพี่น้องกันนะเจ้าคะ มีอันใดอย่าได้คิดเคืองกันเลย”

          เฟิ่งเจาหรงที่ยังไม่หลับนอน นางออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์ยามค่ำ ด้วยหมายใจอยากเห็นเฟิ่งหรั่น ว่าที่พระชายาเอกของลู่อ๋องและเฟิ่งอี้ทะเลาะกันดั่งที่ใจนางต้องการ แต่ทว่ากลับไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อเฟิ่งอี้ไม่ได้มีทีท่าโกรธพี่สาวของตนเองเลยแม้แต่น้อย

          บุตรสาวของอนุภรรยาอย่างนางได้แต่มองด้วยความเจ็บใจ พวกนางสองพี่น้องจะวาสนาดีเกินไปแล้วนะ...! นางยอมไม่ได้ หากพวกนางทั้งสองคนได้แต่งงานเป็นชายาอ๋องทั้งคู่ คงไม่มีที่ยืนใดให้กับบุตรีอนุภรรยาอย่างนางแล้ว

          ยิ่งคิดยิ่งแค้นนัก เป็นเพราะฮูหยินใหญ่ที่ขัดขวางการเดินทางเข้าวัง ของนาง อันที่จริงท่านพ่อสามารถพานางเข้าวังได้ตั้งแต่ยังเยาว์วัย แต่ทว่าฮูหยินใหญ่กลับคัดค้านอย่างรุนแรงจนบิดาต้องยอมถอดใจ หากไม่ใช่เพราะหญิงชั่วผู้นั้น มารดาของนางคงไม่ต้องโดนกดขี่อยู่ร่ำไปเช่นนี้

          สองพี่น้องคู่นี้ได้ดีไม่นานหรอก นางต้องหาทางโค่นทั้งสองลงมาได้แน่!

          เฟิ่งหรั่นอาบน้ำชำระกาย โดยมีจิงเจียวคอยช่วยขัดผิวและช่วยผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ให้อย่างเช่นทุกครั้ง หญิงสาวล้มตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่ม โดยมีร่างของเจ้าแมวขาวยักษ์ขนปุยขึ้นมานอนบนเตียงร่วมกับนางด้วย หญิงสาวลูบหัวมันอย่างอ่อนโยนก่อนจะหลับใหลสู่ห้วงนิทราไป โดยไม่ทันสังเกตความเคลื่อนไหวบางอย่างจากดอกไห่ถัง

          ดอกไห่ถังที่อวี๋ฟางหรงให้มา ถูกเฟิ่งหรั่นจัดใส่แจกันลายหยกครามอย่างดี ในคืนนี้นางลืมสั่งให้จิงเจียวปิดหน้าต่าง ทำให้กระแสลมเย็นจากภายนอกพัดเข้ามาได้อย่างง่ายดาย กลีบดอกไห่ถังพลิ้วไสวไปตามแรงลม ก่อนจะเกิดคลื่นเล็กๆ บางอย่าง

          อวี๋ฟางหรงที่ทำสมาธิอยู่ภายในจวนของตนเอง บัดนี้ทั้งจวนเสนาบดีเงียบสนิท นางเฝ้านึกถึงดอกไห่ถังที่มอบให้เฟิ่งหรั่นไป ดอกไม้ชนิดนั้นมิใช่ของธรรมดาที่คนสามัญจะมีได้ แต่เป็นดอกไม้วิเศษซึ่งเป็นหนึ่งในสี่ดอกไม้งามแห่งสรวงสวรรค์ ชะตาลิขิตถูกกำหนดให้ดอกไม้ชนิดนั้นมีเจ้าของแล้ว และเจ้าของนั้นก็คือคนที่นางมอบให้ไป

          เงาๆ หนึ่งโผล่เข้ามาทางหน้าต่างในห้องนอนของอวี๋ฟางหรง หญิงสาวลุกขึ้นทำความเคารพผู้มาเยือนใหม่อย่างนอบน้อม

          “หากเจ้าอยากพ้นจากโทษทัณฑ์ ก็จงทำหน้าที่ของเจ้า ดอกไห่ถังนั้นสามารถมอบพรได้สามประการ เจ้ามีหน้าที่คอยดูแลนางอย่าให้นางรู้ตัว เทพนักษัตร เจ้าเข้าใจหรือไม่” อวี๋ฟางหรงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เดิมทีนางคือเทพนักษัตรแห่งแดนสวรรค์อยู่แล้ว แต่เพราะเผลอทำตะเกียงหลิงจื่อของแดนสวรรค์ดับ ทำให้นางต้องโทษลงมาเกิดยังโลกมนุษย์เช่นนี้

          และร่างของอวี๋ฟางหรงคือร่างที่นางมาอาศัยอยู่...

          อวี๋ฟางหรงเดิมทีคือเทพนักษัตรประจำปีเสือ เป็นหนึ่งในสิบสองเทพนักษัตรหญิงแห่งแดนสวรรค์ และเป็นหนึ่งในสี่แม่ทัพหญิง หากมิใช่เพราะความผูกพันกับเฟิ่งหรั่นที่มีมาแต่ปางก่อน นางคงไม่ยอมมาช่วยเหลือแทนการไปรับเคราะห์สิบชาติอย่างแน่นอน

          “เทียนโฮ่วทรงให้เจ้ามาแจ้งข้าหรือ?” อวี๋ฟางหรงถามย้ำ นางเอ่ย

ถึงบุคคลสำคัญของแดนสวรรค์ ซึ่งเป็นพระจักรพรรดินีเคียงบัลลังก์ของแดน

สวรรค์เก้าชั้นฟ้า

          นางผู้นั้น ซึ่งเป็นตัวแทนจากเทียนโฮ่วเอ่ย “เจ้าอย่าลืมสิ ว่าเจ้ามีความผิดสำคัญที่ทำเอาไว้ องค์จักรพรรดิสวรรค์ทรงไม่ให้เจ้าไปเกิดสิบชาติก็ดีเท่าใดแล้ว”

เรื่องราวของนาง เฟิ่งหรั่นและลู่เฟยหลง มีความสลับซับซ้อนอย่างยิ่งเกินจะเอ่ยถึง นางไม่รู้ว่าชะตาชีวิตต่อจากนี้ของเฟิ่งหรั่นจะเป็นอย่างไร แต่เพื่อให้ตนเองพ้นโทษจากแดนสวรรค์และความผิดในอดีตที่ก่อเอาไว้ นางควรมาชดใช้ให้เฟิ่งหรั่นนั้นก็ถูกต้องแล้ว

          นางกับเฟิ่งหรั่นในอดีตเคยเป็นสหายกันอย่างไร ปัจจุบันนี้ก็จะไม่เปลี่ยนแปลง...

          หลังจากนั้นไม่นานร่างนั้นก็หายไป ทิ้งให้เทพนักษัตรเสือสาวอยู่อย่างเงียบๆ เพียงลำพัง เฟิ่งหรั่น...นางทำควรทำอย่างไรดี

          เมื่อไหร่เรื่องราวที่ซับซ้อนจะเริ่มต้นขึ้นเสียที...

          ในยามดึกสงัด ผู้คนมากมายต่างเข้าสู่ห้วงนิทรารมย์ มีเพียงเฟิ่งหรั่นเท่านั้นที่สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก เพราะลางสังหรณ์บางอย่าง ในความฝันของนางนั้นนางเห็นบุรุษผู้หนึ่งถือดาบเข้ามาตัดคอของนางขาดกระเด็น เป็นภาพที่น่าหวาดกลัวอย่างยิ่ง หญิงสาวใช้มือปาดเหงื่อทั่วใบหน้า แววตาฉายความกังวลอย่างชัดเจน

          ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัว ...นางไม่ควรแต่งงานกับลู่อ๋องหรือ?...

          เมี๊ยวววว

          เจ้าเสือขาวหรือไห่เหลียนหาวเลียนเสียงดั่งแมว ศีรษะใหญ่ของมัน

เกยขึ้นมาหนุนตักของเฟิ่งหรั่นอย่างปลอบโยน สายตาที่น่ากลัวของมัน แต่

กลับไม่เคยทำร้ายใครมองผู้เป็นนายอย่างเป็นห่วง เฟิ่งหรั่นยิ้มในความพยายามจะเป็นแมวของมัน แวบหนึ่งที่นางมองเจ้าไห่เหลียน ความรู้สึกบางอย่างเกี่ยวกับดอกไห่ถังผุดขึ้นมาในใจ

          นางหันไปมองดอกไห่ถังที่ปักอยู่ในแจกัน

          ...หรือจะเป็นเพราะเจ้าดอกไม้นี่กัน?...

          หญิงสาวเอื้อมมือหยิบดอกไห่ถังที่ปักในแจกันมามองอย่างพิจารณาสักครู่ ลักษณะของดอกไม้ชนิดนี้ไม่ได้ต่างจากดอกไห่ถังทั่วไป แต่ทำไมนางถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างที่น่าสงสัยและเป็นปริศนาเร้นลับยิ่ง ทว่าอวี๋ฟางหรงที่เป็นผู้มอบดอกไม้นี้ให้กับนาง และสายตาของลู่เฟยหลงอีก นั่นหมายความว่าอย่างใดกันแน่

          “คุณหนูนอนไม่หลับหรือเจ้าคะ” จิงเจียวเดินเข้ามาเมื่อเห็นเงาของผู้เป็นนายนั่งบนเตียงนอน เหมือนกำลังขบคิดสิ่งใด

          นางพยักหน้าน้อยๆ ตอบ “พรุ่งนี้ข้าจะไปจวนเจ้ากรมอาญา แจ้งคนเอาไว้ด้วย”

          จิงเจียวพยักหน้าน้อมรับแล้วเดินออกไป ยามนี้ดึกมากแล้ว อีกไม่กี่

ชั่วยามก็จะถึงเวลาเช้า แม้จะไม่รู้จุดประสงค์ของผู้เป็นนาย แต่นางเป็นบ่าวก็ไม่ควรสอดรู้เรื่องที่ไม่ควรรู้

          วันต่อมา...ราวกับอวี๋ฟางหรงรู้ว่าเฟิ่งหรั่นกำลังจะไปหาที่จวนเจ้ากรมอาญา เช้าวันนี้นางจึงมาเยี่ยมเยือนอีกฝ่ายที่จวนอัครมหาเสนาบดีแทน เฟิ่งหรั่นแม้จะตกใจไม่น้อย แต่นางก็คิดว่าเป็นเรื่องดีเหมือนกัน อวี๋ฟางหรงมาที่นี่ นางก็จะได้ถามความสงสัยทั้งหมดเลยทีเดียว

          “วันนี้ไม่มีใครอยู่ที่จวนใช่มั้ยจิงเจียว” เฟิ่งหรั่นถาม นางไม่ต้องการ

ให้เรื่องที่นางสนทนากับอวี๋ฟางหรงหลุดรอดออกไป

          “วันนี้ฮูหยินใหญ่กับคุณหนูเล็กไปเข้าเฝ้าซู่ไท่เฟยในวังเจ้าค่ะ ส่วนนายท่านเห็นว่าเช้านี้ที่วังหลวงมีประชุมราชกิจแต่เช้า จึงเดินทางเข้าวังแต่เช้าตรู่” จิงเจียวรายงาน

          “เจ้าไปจัดขนมและน้ำชามาให้ข้ากับแม่นางอวี๋เถิด” นางเอ่ยกับบ่าวรับใช้แล้วหันมาทางอวี๋ฟางหรงที่นั่งในศาลาข้างๆ กับนาง

          อวี๋ฟางหรงยิ้มน้อยๆ นางรู้ความสงสัยในใจของเฟิ่งหรั่นดี เช้าวันนี้หลังจากที่ได้รู้เรื่องจากนางกำนัลที่เทียนโฮ่วส่งมาเมื่อคืน นางจึงรีบมาหาเฟิ่งหรั่นทันทีในยามเช้าเช่นนี้ นางไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะสงสัยหรือไม่ แต่ขอให้ทำภารกิจบนโลกมนุษย์นี้ให้ลุล่วงก็พอแล้ว

          “แม่นางอวี๋มาหาข้าแต่เช้า ท่านมีเรื่องอันใดหรือ?” เฟิ่งหรั่นถาม

          อวี๋ฟางหรงยิ้มอ่อนๆ “ที่ข้ามาวันนี้ คงเพราะรู้ความสงสัยในใจของท่านกระมัง หากท่านมีสิ่งใดคาใจก็ถามข้ามาเถิด”

          เฟิ่งหรั่นแอบหวั่นใจเล็กน้อย การปรากฏตัวของคนผู้นี้ช่างมีเงื่อนงำและปริศนาที่ซับซ้อนยิ่งนัก นางเป็นใครกันแน่?

          “ข้าอยากถามเหตุผลที่ท่านมอบดอกไห่ถังให้กับข้า...” นางว่าแล้วยื่นดอกไห่ถังวางลงตรงหน้าอีกฝ่าย “แม้ท่านจะให้คำตอบข้า ข้าก็ไม่อยากรับเอาไว้แล้ว ท่านโปรดเอาคืนกลับไปด้วย”

          อวี๋ฟางหรงขมวดคิ้ว เฟิ่งหรั่นยังเหมือนคนเดิมตอนที่อยู่บนสวรรค์นัก ไม่ว่าจะสงสัยสิ่งใดก็ต้องการคำตอบที่ชัดเจน และการทำเช่นนี้...ราวกับว่านางต้องการรู้สิ่งที่เบื้องบนห้ามเอาไว้ แต่ทว่าคนที่เผชิญการลงทัณฑ์แบบ อวี๋ฟางหรงจะไม่มีวันบอกความจริงจนกว่าเบื้องบนจะอนุญาต หากนางเอ่ยความจริงและเรื่องทั้งหมดไป ความทราบถึงพระกรรณของจักรพรรดิสวรรค์ พระองค์ต้องสั่งลงโทษให้นางไปรับเคราะห์สิบชาติแทนแน่

          อวี๋ฟางหรงคลี่ยิ้มบางๆ “ที่ข้ามอบให้ท่าน ก็เพราะเจอท่านครั้งแรกรู้สึกถูกชะตายิ่งนัก อยากผูกมิตรเป็นสหาย ดอกไห่ถังนี้ความหมายเป็นมงคลอย่างยิ่ง ข้าตั้งใจมอบให้เจ้าโดยเฉพาะ”

          ...ตั้งใจมอบให้นางโดยเฉพาะหรือ?...

          เฟิ่งหรั่นคิดในใจ นางมองดอกไห่ถังที่วางอยู่ตรงหน้า แต่เพราะดอกไม้นี่ไม่ใช่หรือที่ทำให้นางฝันแปลกประหลาดเมื่อคืนนี้

          “แต่เรื่องที่ท่านฝันร้ายเมื่อคืน ข้าก็อยากเตือนท่าน...”

          เฟิ่งหรั่นขมวดคิ้วกับคำกล่าวของอีกฝ่าย นางรู้แม้กระทั่งความฝันของผู้อื่นอย่างนั้นหรือ? แม่นางผู้นี้เป็นมาร ปีศาจหรืออสุรกายกันแน่นะ...

          “เตือนเรื่องอะไรหรือ?...” นางแสร้งเอ่ย อยากรู้นักว่าอีกฝ่ายคาดเดาความฝันของนางได้หรือไม่ แล้วจะคาดเดาตรงกับสิ่งที่นางฝันเมื่อคืนหรือเปล่า

          อวี๋ฟางหรงทำท่าจะกล่าวออกมา “เรื่อง...อึก!”

          ยังไม่ทันจะได้กล่าว นางราวกับรู้สึกถูกปิดปากเอาไว้แน่น ครั้นจะเอ่ยออกมาอีกรอบนางรู้สึกถึงกระแสโลหิตไหลมาจุกที่ลำคอ ก่อนจะไหลพุ่งออกมาจากทางปาก ร้อนถึงเฟิ่งหรั่นต้องรีบให้จิงเจียวนำผ้ามาเช็ดคราบเลือดที่เกรอะใบหน้าอีกฝ่าย

          อวี๋ฟางหรงยกมือปราม “ไม่เป็นอะไร สงสัยเลือดลมข้าไม่ค่อยดีน่ะ

เอาไว้วันหลังข้าจะมาบอกเหตุผลเรื่องดอกไห่ถังกับเจ้านะ”

          ...สวรรค์เอ๋ย จะให้นางเตือนสักนิดเรื่องภัยชีวิตก็ทำไม่ได้!.. อวี๋ฟาง

หรงคิดอย่างเจ็บใจ นางเกือบจะเตือนเฟิ่งหรั่นให้ระวังตนเองอยู่แล้ว ดูท่าทางนางหงส์ผู้นี้ คงมีชะตาชีวิตที่ต้องพบเจอไปอีกยาวนาน นางคงทำได้แค่ดูอยู่ห่างๆ

          ดูอยู่ห่างๆ เท่านั้นหรือ?

          อวี๋ฟางหรงหันหลังมามองทางจวนสกุลเฟิ่ง อดีตสหายรักกำลังตกที่นั่งลำบาก นางไม่สามารถเตือนภัยที่จะเกิดขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้ได้เลย นางควรทำอย่างไรดีนะ...

          ...ข้าแต่พระโพธิสัตว์ โปรดมอบแสงสว่างให้ข้าทีเถิด...

          เฟิ่งหรั่นไม่ยินดียินร้ายอะไรกับการแต่งงานกับลู่อ๋องในครั้งนี้ ในงานเลี้ยงวันก่อน เขาแสดงตนอย่างชัดเจนว่าต้องการแต่งงานกับนาง แม้ลึกๆ นางจะแอบหวั่นไหวและมีใจให้กับเขาบ้าง แต่ในเมื่อเขาคือคนที่น้องสาวรัก นางจะแต่งงานกับคนที่น้องสาวหมายปองได้จริงหรือ?

          สำหรับเฟิ่งอี้แล้ว การได้แต่งงานกับลู่อ๋องคือความปรารถนาของนาง แม้จะกล่าวว่าไม่เป็นอันใด แต่สำหรับเฟิ่งหรั่นผู้เป็นพี่สาวเข้าใจถึงหัวอกความเจ็บปวดดีว่าเป็นอย่างไร การที่เห็นชายที่ตนเองรักแต่งงานกับคนที่ตนเองสนิทมากที่สุด และกำลังจะมาเป็นพี่เขยในเร็ววันนี้ เฟิ่งอี้จะเป็นอย่างไรนะ...

          “พี่หญิง” เสียงหวานใสของเฟิ่งอี้ดังขึ้นมาจากหน้าเรือน เฟิ่งหรั่นละมือจากปิ่นปักผม หันมาคลี่ยิ้มให้กับน้องสาวที่เดินเข้ามาพร้อมกล่องเครื่องประดับมากมาย

          “มีเรื่องอันใดหรืออี้เอ๋อร์” นางถามผู้เป็นน้องสาว พลางมองกล่อง

เครื่องประดับที่อีกฝ่ายนำเข้ามา

          เฟิ่งอี้วางกล่องเครื่องประดับเอาไว้ด้านข้าง แล้วจับกุมมือผู้เป็นพี่สาวอย่างสนิทสนม “ท่านแม่กับท่านพ่อให้เชิญหมอดูชื่อดังมาเจ้าค่ะ อีกไม่กี่วันฤกษ์อภิเษกของท่านก็จะมาแล้ว ท่านพ่อกับท่านแม่ปรารถนาให้ตรวจดวงชะตาของท่าน”

          “อืม ก็ดีเหมือนกันนะ ช่วงนี้ข้าฝันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ได้ตรวจดวงชะตาเสียบ้างก็คงดีไม่น้อย” เฟิ่งหรั่นเห็นด้วย นางลุกขึ้นจากหน้ากระจกทองเหลืองบานใหญ่ แล้วเดินตามผู้เป็นน้องสาวออกไป

          หญิงสาวเดินตามเฟิ่งอี้มาถึงเรือนใหญ่ ซึ่งเป็นห้องโถงกลางสำหรับการนัดพบปะบุคคลสำคัญของใต้เท้าเฟิ่งผู้เป็นบิดา นางเห็นสตรีผู้หนึ่งนางสวมสร้อยลูกปะคำที่คอยาวรุงรัง เส้นผมที่เปลี่ยนเป็นสีขาวบ่งบอกถึงวัยชรา

อีกทั้งแววตาบางอย่างที่นางเห็นแล้วหวาดกลัวยิ่งนัก

          นางสบตากับแม่หมอผู้นั้นอย่างบังเอิญ กระแสบางอย่างที่ส่งผ่านมาจากแววตาของแม่หมอเฒ่า ทำให้นางนึกหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก นางเป็นอะไรกันแน่นะถึงได้รู้สึกเช่นนี้...