Chapter 7

Chapter 7

"So, kailangan mo pang mag take exam para sa teacher license mo, Akira!" biglang basag sa katahimikan ni Ninong Axel sa aming lahat.

"Oo, Ninong," sagot ko nang bahagyang pilit ang ngiti. "Pero pinag-iisipan ko pa kung kailan ako mag-eexam. Gusto ko sanang magpahinga muna saglit."

"Hindi masama 'yan," sabat ni Grace habang nakatingin sa akin mula sa passenger seat. "Deserve mo rin namang mag-relax pagkatapos ng lahat ng pinagdaanan mo sa pag-aaral."

Tumango lang ako, pero ramdam ko pa rin ang bahagyang kaba sa dibdib ko. Hindi ko rin maintindihan kung bakit ganito ako ka-conscious tuwing nandito si Grace. Siguro dahil alam ko kung anong nararamdaman ko para kay Ninong Axel, kahit gaano ko pa pilit itanggi.

"Pero huwag ka masyadong magtagal, ha," muling sabi ni Ninong Axel, at sinulyapan ako sa rearview mirror. "Sayang naman ang momentum mo. Magaling kang estudyante, Akira. Malayo ang mararating mo."

May kung anong init na dumaloy sa puso ko sa sinabi niya. Simpleng papuri lang, pero sapat na para mapasaya ako — kahit na alam kong wala itong ibig sabihin.

"Salamat po, Ninong," sagot ko nang mahina, pilit na pinapakalma ang mabilis na pagtibok ng puso ko.

Tahimik na dumaan ang ilang minuto. Si Mama ay nakatingin lamang sa labas ng bintana, tila nag-iisip, habang si Grace naman ay abala sa kanyang cellphone. Si Ninong Axel naman ay nakatutok sa pagmamaneho, ngunit paminsan-minsan ay sinusulyapan niya ako sa salamin.

Bakit ba kahit isang simpleng pagtingin niya ay nagagawa pa rin akong guluhin?

Napahinga ako ng malalim at pilit na ngumiti. "Kailangan ko na talagang matutong mag-move on."

"Anak, mukhang sa susunod na linggo ay pupunta tayo sa Manila para doon ka mag-review sa exam mo," biglang sabi ni Mama, puno ng excitement sa boses niya. "Pero ngayon ay mag-celebrate muna tayo. Mag-join na din kayong dalawa, Axel. Isa pa, pagsasalamat na rin ito sa paghatid mo sa amin sa bahay!"

Nagkatinginan kami ni Ninong Axel. Bahagyang napakunot ang noo niya, pero agad rin siyang ngumiti.

"Aba, mukhang hindi kami makakatanggi ni Grace niyan," biro niya. "Salamat sa imbitasyon, Liza."

"Of course, Tita Liza," dagdag ni Grace, na ngayon ay masiglang nakangiti. "It would be nice to celebrate with you and Akira."

Pilit akong ngumiti bilang sagot. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako sa ideya o mas lalo lang akong mahihirapan. Pero ayaw ko rin namang biguin si Mama. Kitang-kita ko kung gaano siya kasaya ngayon, at ayaw kong sirain ang moment na ito.

"Sige po, Ma," mahina kong sabi. "Maghanda na lang tayo ng simple."

"Perfect!" bulalas ni Mama. "Magluluto ako ng paborito mong adobo at pancit."

"Tutulungan kita, Tita," agad na alok ni Grace.

Nakangiti akong tumango. "Salamat."

Habang bumabaybay ang kotse sa daan, naramdaman ko ang kakaibang atmosphere sa loob. May kasiyahan, pero may bahagyang bigat na ako lang ang nakakaramdam.

Isang gabi ng celebration. Isang gabi kung saan kailangan kong itago ang tunay kong nararamdaman.

Pagdating namin sa bahay, agad kaming bumaba ng sasakyan. Si Mama ay nagmamadaling pumasok upang maghanda ng mga sangkap para sa pagluluto. Ako naman ay tumulong magdala ng ilang bitbitin habang sina Ninong Axel at Grace ay nasa likuran ko.

"Anak, kunin mo na lang ang mga plato at baso sa cabinet, ha?" sigaw ni Mama mula sa kusina.

"Sige po, Ma!" sagot ko bago mabilis na tumungo sa dining area.

Habang inaayos ko ang mga plato, naramdaman ko ang presensya ni Ninong Axel malapit sa akin. Bahagya akong napatigil nang marinig ko ang mababang boses niya.

"Akira," tawag niya, halos pabulong.

Napatingin ako sa kanya. Nakatitig siya sa akin na para bang may gusto siyang sabihin. Pero bago pa man siya makapagpatuloy, biglang sumulpot si Grace mula sa likod niya, may dalang isang tray ng prutas.

"Axel, saan ako pwedeng maglagay nito?" tanong ni Grace na may matamis na ngiti.

Agad namang nagbawi ng tingin si Ninong Axel at tumikhim. "Ah, doon na lang sa lamesa, Grace."

Tahimik akong nagpatuloy sa pag-aayos, pilit na binabalewala ang kakaibang pakiramdam na bumabalot sa akin. Hindi ko rin maintindihan kung bakit may kirot akong nararamdaman sa tuwing nakikita ko silang dalawa na magkasama.

Pagkalipas ng ilang sandali, sabay-sabay kaming naupo sa hapag-kainan. Masarap ang luto ni Mama — ang paborito kong adobo at pancit. Masayang nagtatawanan sina Mama, Grace, at Ninong Axel habang nagkukuwento tungkol sa mga nakaraan nilang pagkikita at mga plano nila sa hinaharap.

"Akira," biglang tawag ni Grace, dahilan upang mapatingin ako sa kanya. "Excited ka na bang pumunta ng Manila para sa review mo?"

Ngumiti ako, pilit na itinatago ang kaba at lungkot na nararamdaman ko. "Oo naman. Isa ‘to sa mga pangarap ko, kaya gagawin ko ang lahat para makapasa."

"Good," sabi niya, tila may sinseridad. "Alam ko namang matalino ka. Axel always talks highly of you."

Napatingin ako kay Ninong Axel na ngayon ay tahimik lang na nakikinig. Ngunit nang magtama ang mga mata namin, agad siyang nag-iwas ng tingin.

"Salamat," tanging nasabi ko.

Habang nagpapatuloy ang gabi, isang bagay lang ang sigurado ko — mas magiging mahirap ang mga susunod na araw. At hindi lang dahil sa exam, kundi dahil sa mga damdaming pilit kong itinatago.