Chapter One

CHAPTER ONE

"Vaine, you're already seventeen, act like one." Mommy protested before she wiped the chocolate syrup on my cheeks.

I just pouted my lips before I grabbed the tissue in front of us. Muli ko kinuha ang sketchbook sa bag ko saka naglabas ng iilang color pencil doon. Humagikgik ako nang may maisip na naman akong scenario.

I bit my lower lip before I start sketching.

I love to draw, that's my way of escaping, it also became my stress reliever. I'm only seventeen but it feels like I have lots of problem to escape. Tuwing humahawak ako ng lapis ay ang dami na agad pumapasok sa utak ko para iguhit. I always carry it with me wherever I go. It's from my kuya Vince, nasa states kasi siya nag ta-trabaho kaya si ate Vivian lang ang nakakasama kong kapatid ngayon.

"Put that sketchbook down first, babe. Breakfast muna,"Ate Vivian sweetly said before she took a sip from her coffee. 

She's already wearing their uniform, it looks like an office attire. Napaka linis niyang tignan dahil nakatali pataas ang kanyang buhok. Maputi si ate, samantalang ako ay morena. Her course is BS in Business Administration Major in Finance, katulad ng course ni Kuya noon, dahil sila ang tutulong sa family business namin. Samantalang ako ay hindi pa alam ang kukunin, I'm currently in grade twelve, ABM student, ngunit dahil doon ay mukhang pipiliin ko ang Accountancy, bilang tulong na rin sa pagpapatakbo ng business namin.

"Kuya Vince called, he bought so many dresses for you," excited na sabi ni Ate Vivian. I smiled from ear to ear, I'm excited too! I never get tired of wearing a dress! Especially if it's from my Kuya Vince.

"Baby blue ba lahat non, Ate? Also my ribbons, baka nakalimutan niya?" I pouted my lips. Ate Vivian chuckled before she pinched my cheeks.

"You're really addicted to ribbons. Of course, hindi makakalimutan ni Kuya 'yon, lakas mo sa kanya e," she winked after she said that, agad mas lumawak ang ngiti ko.

Kuya Vince immediately went to States after he graduated, pinapunta siya agad ni dad do'n to handle our business branch there. Kaya kami nila mommy at Ate Vivian ang naiwan dito. We're planning to move there kapag parehas na kaming naka graduate ni Ate. But somehow, parang gusto ko na lang mag stay dito. Dito kasi ako sanay at dito rin kami lumaki, paniguradong mahihirapan lang kami mag adjust doon.

"Ms. Hermano, stop drawing. Oras ng pag-aaral, kung gusto mo mag drawing nang mag drawing ay bumalik ka sa pagka pre-elem," Miss Antoinette said rudely, agad akong napayuko ako doon. Rinig ko ang tawanan ng mga kaklase ko maliban kay Gianna at Kael, my only true friends.

"Pre-elem pa rin naman 'yang si Vaine, ma'am, may pagka isip bata pa rin hanggang ngayon." Jameson laughed after he said that, ramdam ko ang panunubig ng mga mata ko.

I'm such a crybaby, weak shit. Pakiramdam ko'y napahiya na ako sa lahat. I grew up with full love and support from my family kaya hindi ako sanay kapag may tumatrato sa akin nang ganito.

I bit my lower lip.

"Sorry, ma'am," I apologized in a shaky voice.

Hanggang sa matapos na ang klase namin ay wala akong naintindihan sa tinuro niya. Jameson was really that harsh on me since we're junior highschool, maybe because he's the son of our family's rival when it comes in business. Kaya sobrang init ng dugo niya sa akin.

"Huwag ka na umiyak, V. Alam mo namang ganon ang ugali ng papansin na 'yon," Gianna tried to calm me. Siya na rin mismo ang nagbalik ng mga gamit ko sa bag, it's already lunch break pero andito pa rin kami sa classroom.

"I've never been humiliated like that," I sobbed.

"Girl, 'pag ako hindi ko iniiyakan 'yan. Sapak agad," Kael joked kaya medyo natawa na ako. 

I wiped my tears as I fixed the ribbon tied around my hair dahil bahagyang nagulo iyon. I tried to smile pero agad nabawi 'yon nang huminto sila Keila sa harapan namin, alam ko na kung ano na naman ang iaasta niya. Kahit na sanay na ako sa ganito ay hindi ko pa rin maiwasan ang masaktan. I know, I also hate being fragile like this.

"Minsan pigilan mo rin ang pag d-drawing, nadadamay buong kalase, e! May quiz tuloy bukas," inis niyang banggit.

"At saka anong iniiyak-iyak mo diyan? Hindi porket mayaman ang pamilya mo ay akala mo na sa'yo mapupunta lahat ng simpatya dito!" Dagdag ni Beatrice.

Agad tumayo si Gianna, she placed her hands on her waist bago dinuro sila Keila, tinaasan lang siya ng kilay ng mga ito.

"Hoy! Kayong mga inggitera, 'pag inggit, pikit, 'wag tahol. Mga aso ba kayo, ha?" Gianna used her vulgar words that's why I heard them gasped. 

Keila acted like she's disgusted to Gianna; she rolled her eyes.

"Napaka palengkera talaga. Let's go, girls. Goodbye, losers." She even signed 'L' on her forehead before she left. Napailing na lang ako.

Narinig ko nalang ang pagpalakpak ni Kael kaya natawa kami ni Gianna. Sobrang saya ko dahil kahit papaano ay may kaibigan akong katulad nila, sila lang ang kilala kong totoo sa'kin dito. My classmates don't like me because hindi nila ako ka-vibes, they are party girls, while I'm innocent sa mga bagay na alam nilang gawin. I don't even know why they hate me, I'm still trying to be nice with them kahit gano'n ang trato nila sa'kin.

Is it because of my family? My appearance? My presence?

My parents raised me well, I don't even curse, depende na lang kung inis na inis na talaga ako dahil napaka-impossible namang walang taong hindi nagmumura o nagsasabi ng masasamang salita sa loob nila. Ang pagiging inosente ko ay nag re-reflect rin sa aking mukha, I don't even know how to use tints, I only use powder.

"Let's go to cafeteria? I'm starving," Kael stated before he caressed his tummy. Tumango na lang ako bago sinukbit ang kulay baby blue kong bag, with a fluffy key chain on it.

We were about to leave the classroom when suddenly someone grabbed my sketchbook, agad niyang tinakbo iyon kaya hindi ako nagdalawang isip habulin.

"Hoy!"

"Vaine, hayaan mo na!"

Rinig ko pa ang pagpigil ni Gianna pero hindi ko pinansin 'yon. I can't just let it go! Ang dami ko nang pinaghirapan i-drawing doon, at may sikreto ako sa huling pahina nito. It's so important to me dahil unang sketchbook ko ito at galing pa sa kuya ko! I always treasure everything that my Kuya Vince gave me, walang makakapantay doon.

Hinihingal akong tumigil nang huminto na siya sa pinaka dulong hallway, konti lang ang mga estudyante dito. Medyo nag dalawang isip ako nang makitang puro lalaki sila doon. I clenched my fist when I realized that Jameson took my sketchbook.

"Ibalik mo sa'kin 'yan, Jameson," I begged, pinipigilan ko na naman ang paglabas ng mga luha ko because I know that he will tease me more kapag nakita niya akong umiiyak. 

I tried not to be shaky nang simulan niyang buklatin iyon, he smirks before he grabbed the chair saka umupo do'n nang naka de-kwatro. Walang nangengealam na ibang estudyante, nanatili lang sila sa kanilang mga ginagawa sa kadahilanang takot din sila dito. Halos mapatalon ako sa gulat nang tumunog ng malakas ang pagkakasarado niya ng sketchbook ko.

"Ibibigay ko lang sayo 'to, in one condition."

"A-Ano 'yon?" My hands started to tremble, nagsisimula na rin magpawis ang aking noo. Kung ano man ang kondisyon niya ay alam kong hindi ko gugustuhin iyon, It's hard to deal with him.

"Give me your phone number," he said while waving his phone. My jaw dropped.

"I don't want to. Hindi kita gusto, bakit ko ibibigay sayo?" Madiin kong sagot.

He raised his eyebrow. "Okay," he shrugged before he put back his phone in his wallet.

Kumalabog ang puso ko nang buksan na naman niya ang sketchbook ko. Halos takasan na ako ng hininga nang muntikan niyang mabuklat ang pinaka dulo. I sketched my crush there! And I know him, mas lalo niya akong susutilin kapag nakita niya iyon.

"Ang ganda nga ng mga drawing mo, Vaine. Pero mas maganda 'to 'pag dinagdagan natin," he smirked before he showed me his pencil.

"No, please! I drew that with all my soul, you can't replace that!" I pleaded pero mas lalo lang lumawak ang ngisi niya, he's enjoying it.

"Sino ba ang may sabing papalitan ko pa, Sylvaine?" 

Nagsimula na naman mamuo ang mga luha ko sa aking mga mata. I spent months drawing on that sketchbook, it's my masterpiece. Tuluyan na akong lumapit sa kanya at sinubukan agawin iyon sa kanyang kamay kaya napatayo siya at mabilis na nilihis iyon.

"Woah, aggresive." 

Rinig kong agad nagtawanan ang mga lalaking kasama niya. Unti-unti ko na nararamdaman ang pagkainis ko, hindi ko alam magalit, pero sinusubukan nila ang pasensya ko.

"Ibalik mo na 'yan, Jameson." Mas naging seryoso ang boses ko ngayon. His mouth formed an 'O' saka tumango-tango.

Umigting ang kanyang panga na tila hindi man lang nakumbinsi sa sinabi ko, ngumiti siya nang nakakaloko sa'kin bago pinunit ang unang pahina non. Agad nagbagsakan ang mga luha ko, parang pinupunit rin ang puso ko nang making iyon. That's the page where I sketched my dad and kuya Vince, because I missed them so much.

I sobbed when I felt my chest tightened, halos hindi na ako makahinga doon. It's just a drawing, I know, but it also has meaning!

I'm about to pick up the torn pages of my sketchbook nang tapakan niya 'yon. Muling kumuyom ang kamao ko at tumayo para itulak siya habang nagbabagsakan ang mga luha ko.

"What's wrong with you?! Hanggang ngayon hindi ko pa rin alam kung bakit ganyan kalaki ang galit mo sa'kin. Is it because I rejected you before?" Dire-diretso kong sabi sa kanya, pati bunganga ko ay hindi ko na mapigilan. Rinig ko ang kantyawan ng mga estudyante sa paligid na mas lalong ikinagalit ng kanyang mukha.

Huli na nang mapagtanto ko ang mga sinabi ko.

He grabbed my arm, napangiwi ako nang maramdaman ang higpit ng pagkakawak niya. I know it will form a bruise. Gusto ko 'yon alisin ngunit mas malakas siya sa'kin kaya wala na akong nagawa. Nilapit niya ang kanyang bibig sa aking tenga.

"Shut the fuck up, Vaine. Pumapatol ako sa babae," madiin niyang bulong, bago pinunit ang pangalawang pahina ng sketchbook ko.

"You're too much!" Pilit ko sa kanyang inagaw iyon habang umiiyak ako ngunit hindi ko makuha, hindi niya ako pinakinggan. Ni isang estudyante ay walang tumulong, I'm sure that Kael and Gianna won't be able to find me because konting estudyante lang ang may alam ng lugar na 'to dito sa school.

Agad ko naramdaman ang galit na bumalot sa katawan ko nang sunod-sunod na niya pilasin 'yon. Naikuyom ko ang aking kamao, nagulat na lang ako nang dumapo ito sa kanyang mukha, agad ko narinig ang malutong niyang mura. 

Napasigaw rin ako dahil sa sakit non, his face is so hard, pakiramdam ko'y nabalian ako ng buto sa aking kamay.

"Ms. Hermano!"

Agad kumalabog ang puso ko nang makita ang aming adviser na tila napanood ang aking nagawa. Bakit ngayon pa?! Bakit hindi na lang kanina? How unfortunate I am!

"You both need to call your parents or guardians, now." Masungit na sabi ni Miss Lala, our new adviser, baguhan lang siya dito. She's on her 40's. She's the typical kind of adviser.

Andito kami ngayon sa may classroom dahil kinausap niya kami tungkol sa nangyari. Sapo-sapo ko ang pakiramdam ko'y na-sprain kong kamay. Hindi ko ito maigalaw dahil sa sobrang sakit.

"What? Pati ako?" Hindi makapaniwalang tanong ni Jameson, his eyebrows furrowed.

"Yes, Mr. Azarcon. Hindi mangyayari sayo 'yan kung hindi ka nang bully." Miss Lala immediately responded.

"Bully? Ano 'to, bata?" He grunted saka siya napailing-iling, napasandal na lang siya sa kanyang upuan bago inis na nag type sa kanyang cellphone. Kitang-kita ko ang mumunting pasa sa mukha niya.

I bit my lower lip, lagi na lang ako naiiyak, ano ba 'to?! Sobra akong kinakabahan nang i-text ko si Ate Vivian para lang papuntahin dito sa classroom namin. Alam kong break rin nila ngayon, hindi naman pwedeng si mommy ang tawagan ko dahil sigurado akong busy rin siya sa kompanya namin dito, I don't want to bother her.

I automatically looked at the door when it opened. Niluwa non si Ate Vivian na nagmamadaling maglakad palapit, halos malaglag ako sa aking kinauupuan nang makita na may kasama siya. Ramdam ko na naman ang paghataw ng puso ko nang magtama ang paningin namin.

He's wearing a white long sleeve polo and black slacks, maluwag na ang kanyang necktie habang hawak hawak niya sa isa niyang kamay ang kanyang coat. He looks so hot while he walks, pakiramdam ko'y bigla akong hindi naging komportable sa upuan ko.

I bit my lower lip when I felt my face heated up, agad ako umiwas ng tingin para itago ito. Bumalik lang ako sa wisyo nang magsalita si Miss Lala.

"Are they your parents?" Literal na napabuka ang aking bibig nang magtanong si Miss Lala. She just thought that they're my parents dahil naka office attire sila?

"Jesus. I'm her sister,” frustrated na sagot ni Ate Vivian. She immediately sat beside me, tumabi naman sa kanya si.. Dame, ang lalaking matagal ko nang gusto maski alam ko na wala akong pag-asa.

Agad bumaling ang tingin sa'kin ni ate, she cupped my face using her both hands, kita ko ang pag-aalala sa kanyang mukha, na-guilty tuloy ako. It's probably the only time that they're having a break for this day, ngunit heto siya at nabigyan ko pa ng problema at dagdag aasikasuhin. I don't even know why he's with Dame. I mean, I know na magkaklase sila, pero ba't magkasama sila hanggang dito?

"Are you oka--shit, what happened to your hand?" she asked while she softly held my hand.

She narrowed her eyes when she saw Jameson sitting across me. “What the hell did you do to my sister?!”

Namula ang pisngi ko dahil hindi lingid sa kaalaman ni Ate na kagagawan ko lang din iyon. Mas lalo pa uminit ang pisngi ko nang magtagpo ang mga mata naming ni Dame, umangat ng bahagya ang kanyang kilay bago dumapo ang tingin sa kamay ko saka lumipat kay Jameson na tila baa lam na niya agad kung ano ang nangyari.

Miss Lala cleared her throat before she spoke.

"Iyon ang pag uusapan natin ngayon, Ms. Hermano. Bago pa ito makarating sa head officers," she stated.

Ilang minuto pa ay dumating na rin ang mga magulang ni Jameson, ramdam ko ang tensyon sa kanila nila Ate. Buti na lang ay walang halong tungkol sa pagiging magkaribal ng kompanya namin ang naging pag-uusap kahit na alam kong ang inis sa kanilang mga mata ay dahil na rin doon, napagkasunduan na lang na hindi na iyon mauulit dahil parehas naman kaming may mali. Parang naging warning na lang ito, sa susunod ay suspension na.

"We need to treat that immediately, Vaine." Ate Vivian advised while were walking here at the corridor. Rinig na rinig ko ang pagtunog ng kanyang takong habang naglalakad kami, pakiramdam ko ay sobrang bibigat non, she looks tired too.

"But you have classes," I responded saka muling tumingin sa aking ibaba, I watched my baby blue doll shoes as I walk. Nanatili lang si Dame sa aming likuran.

"Kaya ko namang humabol, bebe." She responded.

"I have a bandage on my locker, I didn't used that." 

I can feel the butterflies in my tummy when Dame started to talk, napakalalim talaga ng boses niya, it gives me shiver down to my spine. Agad tumigil sa paglalakad si ate at nakangiting humarap sa kanya.

"Really? Baka naman pwede mo ipagamit sa little sister ko?" She asked.

My heart is pounding so hard when he caught my eyes looking at him, agad niya iyon ibinaling kay ate Vivian. He smiled. Pakiramdam ko'y kumirot ang puso ko. I really don't know what's between him and Ate, halos lagi silang magkasama, iyon lang ang alam ko, wala rin naman nababanggit si Ate kila mommy. Ate had boyfriends before and lagi niyang sinasabi sa parents namin 'yon dahil lumaki rin naman kaming open sa kanila at iyon din ang gusto nila.

"Sure."

After that, we went to their room. Sa kabilang bulding kasi ang klase nila ngayon at hindi na sila nakapunta dahil sa akin. Agad akong nanibago dahil magkaiba talaga ang design ng college building sa building namin.

"Upo ka dito, bebe."  Ate Vivian said while showing the chair na malapit kay Dame, sa harapan niya. 

Kinagat ko ang aking labi at nahihiyang lumapit doon. Hindi ko na alam kung anong mararamdaman ko nang makalapit na sa kanya, he's sitting in front of me, pakiramdam ko malalagutan ako ng hininga. I can even smell his manly scent. Hawak-hawak niya ang bandage kaya nilapit ko ang kamay ko. Halos pagpawisan iyon nang maramdaman ko ang mainit niyang paghawak, I tried to be cool, trying to act normal even though I'm not sure if it works. Nanatili lang si Ate Vivian sa aming gilid. Every touch of his hand makes my heart jumped.

“Though I really love that you defended yourself against that twat, I don’t like the idea of breaking your wrist, Sylvaine…” Ate Vivian commented, sounding so worried.

Napasinghap ako nang hawakan ni Dame ang kamay ko at agad na chineck iyon. Wala naming gaanong ka-espesyal sa paghawak niya ngunit pakiramdam ko ay may mga paru-paro sa loob ng tiyan ko.

I didn’t realize that I’m holding my breath for too long.

"It's just a sprain, hope that it will heal fairly quick," he commented as he wrapped the bandage around my wrist gently before he started at the side of my pinky finger, he pulled the bandage to my thumb side and wrapped it around my palm again. 

For the final wrap, he crosses the bandage back down to my wrist and wrapped it again. I'm so amazed by this simple skill of him, hindi lang pala siya sa baril marunong. Hindi ko maiwasang mapatingin sa kanyang mukha habang ginagawa iyon, buti na lang ay sa kamay ko siya nakatingin pati si Ate Vivian. He's too close, I can also feel him when he's talking. Amoy na amoy ko ang pabango niya at kung pwede lang ay sumiksik na ako sa kanya.

He licked his lower lip bago tumayo.

"It's done," he stated before putting his hand inside the pocket of his slacks.

"Thank you, Dame, for helping my little sister." Ate was smiling from ear to ear when she said that.

I was surprised when Damen looked straightly to my eyes, halos maubusan na ako ng hininga. His look makes me stiffened; he looks so serious kapag sa akin na siya nakatingin and I don't even know why. Para bang pagdating sa akin ay nag-iiba ang aura niya, and it's not in a good way.

Ngingiti na sana ako ngunit agad nawala 'yon, naging kabaligtaran ang nararamdaman ko at tila pinagsakluban ako ng langit at lupa dahil sa mga sumunod niyang sinabi.

"It's fine, she also looks like a little sister to me."