Chapter 04

Chapter 04

Althea POV

Nasa presinto ako, nakaupo sa harap ng mesa habang binabalikan ang mga papeles ng isang kaso. Tahimik ang paligid, maliban sa tunog ng mga radyo ng ibang pulis na nag-uulat sa mga operasyon. Sa trabaho kong ito, sanay na ako sa gulo, sigawan, at kahit sa mga taong hindi marunong sumunod sa batas. Pero ngayong araw, may kakaibang tensyon sa ere.

Biglang bumukas ang pinto, at pumasok ang hepe namin. Ang tingin niya sa akin ay seryoso, halatang may mahalagang bagay siyang sasabihin.

"Perez," tawag niya, na agad namang nagpakunot sa noo ko. "Ikaw ang bahala sa bagong arestong dinala dito."

Tumayo ako mula sa pagkakaupo, tinitigan siya. "Anong kaso, Sir?" tanong ko habang inaayos ang badge sa uniporme ko.

"Ito'y high-profile case. Si Hensley, dating executive ng isang malaking kumpanya. Kasama siya sa operasyon na natunton sa pandaraya at money laundering. Siya ang lead suspect sa kaso, at malakas ang ebidensya laban sa kanya," paliwanag ng hepe.

"Hensley?" ulit ko, bahagyang nalilito. "Hindi ba't sikat ang apelyido na 'yan sa business world? Anong nangyari?"

"Mahabang kwento, Perez," sagot niya, halatang wala nang oras para sa detalye. "Ang mahalaga, bantayan mo siya. Hindi siya basta ordinaryong kriminal. Alam kong kayang-kaya mong pangasiwaan ito. Ayokong may gulong mangyari habang nasa kustodiya natin siya."

Tumango ako. "Understood, Sir."

Dinala ako sa interrogation room, at doon ko nakita ang bagong pasyente ko—si Hensley. Nakaposas siya, nakaupo sa malamig na bakal na silya, at halatang naiirita. Sa tingin pa lang niya, alam mong sanay siya sa kontrol at kapangyarihan. Ngayon, mukhang wala siyang magawa kundi ang maghintay.

Pumasok ako sa loob, dala ang folder na may impormasyon tungkol sa kaso niya. Tumitig ako sa kanya, at hindi ko naiwasang ma-curious. Ano bang klase ng tao ang ganitong kademonyo sa loob ng isang kumpanya?

"Mr. Hensley," bati ko, malamig ngunit kontrolado ang tono. "Ako si SPO-3 Althea Perez. Ako ang hahawak sa kaso mo habang nasa kustodiya ka namin."

"Police?" mapanuyang sabi niya, bahagyang tumatawa. "Akala ko naman may kinuha silang espesyal na tao para sa akin. Hindi ba't malaki ang kaso ko? Bakit ikaw lang ang nandito?"

Ngumiti ako, ngunit halata ang laman ng mga mata ko. "Gusto mo bang subukan kung bakit ako ang pinili nila? Pwede tayong mag-umpisa dito, Mr. Hensley."

Biglang nawala ang ngisi niya, at huminga siya nang malalim. "Tsk. Walang kwenta 'to. Sinisiraan lang ako ng mga tao sa paligid ko."

Binuksan ko ang folder sa harap ko at inilabas ang ilang ebidensya. "Ang mga ito? Sinisiraan ka? Lahat ng ito ay dokumento at records na direktang nagdadawit sa pangalan mo. Kung gusto mong magsalita, simulan mo na ngayon. Kung hindi, sigurado akong lalong mabibigatan ang kaso mo."

Napansin ko ang bahagyang pag-aalinlangan sa mga mata niya, ngunit nanatili siyang tahimik. "Hindi ako magsasalita nang wala ang abogado ko," malamig niyang sabi.

Ngumiti ako, tumayo, at tumitig sa kanya mula sa taas. "Well, Mr. Hensley, ang tagumpay ng abogado mo ay nakadepende kung paano ka tatayo rito. Pero huwag kang mag-alala, sanay akong humintay sa mga taong mahina ang loob."

Lumabas ako ng interrogation room, nagmamasid mula sa salamin habang si Hensley ay tila nagmumuni-muni. Ramdam kong hindi ito ang huling beses na magkakaharap kami. May mas malaki pang nakataya rito, at alam kong kailangan kong maging handa sa kahit anong mangyari.

"Ito na," bulong ko sa sarili. "Isang laban na hindi pwedeng magkamali."

Agad akong kinalabit ni Angie, ang kasamahan ko sa trabaho at matalik na kaibigan. Sa apat naming barkada—ako, si Angie, Janith, at Heart—siya ang pinakabibong magtanong, lalo na kapag seryoso ang sitwasyon.

"Kumusta? Umamin na ba?" tanong niya, ang boses niya’y mababa ngunit may halong excitement.

"Hindi pa," sagot ko, nananatiling seryoso habang nakatingin sa interrogation room mula sa salamin. "Binigyan ko siya ng ilang oras bago ako bumalik sa loob. Gusto ko siyang mag-isip at lamunin ng kaba bago natin simulan ang susunod na round."

Tumango si Angie, ngunit ang tingin niya sa akin ay puno ng pagsusuri. "Mukhang tinamaan ka ng bigat ng kasong 'to, ah. Hindi kita nakikitang ganito ka-seryoso sa ibang operasyon natin."

Hindi ako sumagot agad. Tumingin lang ako sa taong nasa loob ng interrogation room—si Hensley, na mukhang nagpipigil ng galit habang pilit na nilalaro ang posas sa kanyang pulso.

"Alam mo, Angie," sabi ko sa wakas, ang tono ko’y malamig, "hindi lang ito tungkol sa kanya. Ramdam kong may mas malaking bagay sa likod ng kasong 'to. Hindi lang siya basta corporate thief. Parang chess piece lang siya sa mas malaking laro."

"Kung ganun, lalong hindi dapat tayong magpakampante," sagot niya, seryoso na rin ang boses. "Siguraduhin mong hindi ka papasok sa loob na dala ang emosyon mo. Alam mo kung anong nangyayari kapag hinayaan mong galit ang magpatakbo sa interogasyon."

Ngumiti ako nang bahagya, ngunit walang lambing sa ekspresyon ko. "Alam ko, Angie. Pero minsan, ang takot at galit ang pinakamabisang sandata. Ang kailangan ko lang gawin ay kontrolin ang laro, at siguraduhin na siya ang madudurog."

Nanatili kaming tahimik nang ilang saglit, kapwa nagmamasid kay Hensley. Mukhang abala siya sa sarili niyang mundo, pero alam kong nag-iisip siya ng paraan para makalusot.

"Mukhang matibay ang kalaban mo," puna ni Angie, nakangisi nang bahagya. "Pero mas kilala kita, Perez. Kapag ikaw ang humawak ng kaso, walang ligtas ang target."

Ngumiti ako, bahagyang tumango. "Kaya nga nandito ako, hindi ba? Sisiguraduhin kong sa presinto na 'to, siya mismo ang magsasabi ng lahat ng gusto nating malaman. At kapag nangyari 'yon, wala nang babalikan si Hensley."

Muli akong tumingin sa salamin, at sa isip ko, alam kong ang susunod na round ay hindi lang laro ng tanong at sagot. Ito na ang simula ng laban na maglalabas ng lahat ng lihim na tinatago niya.

"Handa ka na ba, Hensley?" bulong ko, malamig ang tono. "Dahil sisiguraduhin kong hindi ka makakawala."