ตอนที่ 5

“เอามา!”

น้ำเสียงนุ่มทุ้มทรงอำนาจ ทั้งยังเย็นชาและให้ความรู้สึกห่างเหิน ใบข้าวเม้มริมฝีปากลง กดแน่นจนปวดแสบ แต่เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมา เธอก็คลายมันออกจากกัน

ในอนาคตเธออาจจะเป็นภรรยาของเขา แต่ตอนนี้ อนาคตนั้นมันค่อยๆเปลี่ยนไปแล้วไง คนตรงหน้าก็แค่เขตคราม ไอ้ตัวปัญหาที่เธอต้องกำจัด

“นายกับเพื่อนของนายจะได้มันคืนแน่ แต่ … จะได้มันคืนหลังจากที่ได้รับบทลงโทษจากสภาแล้ว”

ใบข้าวสะบัดตัวจนไหล่แทบหลุด เมื่อหลุดพ้นจากเขตครามมาได้แล้ว เธอยังต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มคนของเขา ภัทรกับเพื่อนชายตัวโตสี่คนขวางทางเธอไว้ ในขณะที่กำลังคิดว่าจะเล่นงานพวกเขาจุดไหน เสียงทรงอำนาจด้านหลังเธอก็ดังขึ้น

“ปล่อยไป! เพราะยังไงยัยนั่น ก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้อยู่แล้ว”

เขตครามมองแผ่นหลังที่ค่อยๆเดินหายไป แต่ทว่ากลิ่นเหม็นของน้ำที่มาจากฝีมือของภัทรยังคงอยู่ ดวงตาสีเทาเข้มเหลือบมองคนตัวสูงหนึ่งร้อยแปดสิบสองเซนติเมตร ภัทรที่ถูกจ้องด้วยแววตาแบบนั้น รีบก้มหน้าลงหลบสายตาดุกร้าวของเขตคราม

“เล่นอะไรเป็นเด็ก”

“ก็ … แกดูที่ยัยข้าวทำดิ แกจะคืนห้องซ้อมให้ยัยนั่นเหรอวะคราม”

“ฉันมีวิธีของฉัน ไม่จำเป็นต้องใช้วิธีแบบที่แกใช้”

“แก …” ภัทรเงียบเสียงในทันที เมื่อสายตาของเขตครามเข้มขึ้นไปอีกระดับ

“ครามแบบนี้พราวจะเดือนร้อนเพราะสิ่งที่ยัยข้าวเอาไปไหมอะ”

พราวฟ้าถามเขตครามด้วยความวิตกกังวล ใบข้าวได้ฉายาว่าประธานสุดโหด ทั้งที่เป็นเพียงแค่หนูสกปรก แต่ดันได้อำนาจขนาดนั้นไปอยู่ในมือ คนเกลียดมีมากกว่าครึ่งมหาวิทยาลัย แต่ที่เหลือจากคนกลุ่มนั้น ล้วนเป็นคนที่อยู่ข้างเดียวกับยัยใบข้าว แม้จะไม่เยอะเท่ากับคนกลุ่มแรก แต่ก็มากพอให้หนูท่อสกปรกเชิ่ดหน้าชูคอท้าทายกลุ่มหงษ์อย่างพวกเธอ

“แล้วเธอเอามันมาด้วยทำไมล่ะ ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า มหาวิทยาลัยเป็นเขตปลอดบุหรี่”

เขตครามปรายตามองใบหน้าของดาวมหาวิทยาลัย ที่ถูกลงความเห็นว่าสวยที่สุด ซึ่งความเห็นเหล่านั้น เกินครึ่งถูกซื้อมาด้วยเม็ดเงิน ผลโหวตเหล่านั้นถูกป่าวประกาศผ่านเว็บไซต์ของมหาวิทยาลัย

“คราม”

“อะไร?” ใบหน้าหล่อเหลายียวนยิ่งกว่าน้ำเสียง คนที่พยายามยั่วแต่รู้สึกได้ว่าช่วงนี้เขายั่วไม่ขึ้น ทำหน้ามุ่ย

เขตครามเปลี่ยนไป ถึงจะแค่เล็กน้อย แต่เธอก็รู้สึกได้ว่า เขาไม่เหมือนเขตครามที่เธอเคยรู้จัก เมื่อก่อนเขามักจะเออออไปกับเธอ แต่ช่วงนี้เขาไม่ทำ เธอพูดอะไรเขาก็ขัดตลอด

“คราม … เหมือนไม่ใช่ครามคนเดิมเลย”

“ฉันยังเป็นฉัน พวกเธอต่างหากที่เปลี่ยนไป”

เขตครามยังคงเป็นเขตครามจริงๆ เขาเสมอต้นเสมอปลายมาก โดยเฉพาะกับใบข้าว เคยแกล้งเธอยังไง ในอนาคตก็ยังคงเป็นอย่างนั้น แต่ผู้คนรอบตัวเขาในอดีตนี่สิ ทุกคนค่อยๆเปลี่ยนไป อย่างไอ้ภัทร กว่ามันจะหลงรักใบข้าว ก็ตอนที่เธอเข้ามาเป็นเลขาของเขาแล้ว แต่ตอนนี้มันกำลังตกหลุมรักเธอ ซึ่งน่าจะผิดเพี้ยนไป จากการย้อนเวลาของเขากับใบข้าวนั่นเอง

ชั่วโมงต่อมา

ใบข้าวในชุดไปรเวทก้าวเข้าไปในร้านทำผม ซึ่งอยู่ห่างจากหอพักเพียงไม่กี่ซอย เธออาบน้ำทำความสะอาดคราบน้ำเหม็นเน่าออกไปแล้ว โชคดีที่มันยังพอล้างออกด้วยครีมอาบน้ำได้ แต่ผมของเธอนี่สิ มันล้างออกได้แต่ไม่ทั้งหมด เธอหมดความอดทนซะก่อนเลยตัดสินใจมาที่ซาลอน ถือโอกาสนี้จัดการผมดำยาวเลยบั้นท้ายของตัวเองด้วย

ใบข้าวเป็นคนหวงผมมาก ตอนเด็กๆเธอมักจะถูกคนชมว่ามีผมที่ดำเงาและนุ่มสลวย เธอเริ่มไว้ผมยาวตั้งแต่ได้รับคำชมเป็นครั้งแรก ตัดเล็มบ้างในตอนที่มันยาวเลยสะโพกลงมา แต่ไม่เคยทำให้มันสั้นเกินกว่านั้น ทว่าครั้งนี้เธอกลับบอกช่างไปว่า เหลือความยาวไว้แค่กลางหลังก็พอ

ฉันชอบผมของเธอนะ โดยเฉพาะตอนที่มันตกลงมาตามร่างกายของเธอ เวลาที่เธอเคลื่อนไหวอยู่บนร่างกายของฉัน

ใบข้าวสลัดภาพลามกในหัวทิ้งไปแล้วหลายครั้ง ตั้งแต่มันผุดเข้ามาในหัว ราวกับจะย้ำเตือนเธอว่าเรื่องราวเหล่านั้น เคยเกิดขึ้นจริงในอนาคต ชอบผมของเธองั้นเหรอ? แค่คำโกหกของไอ้คนลามกนั่นหรือเปล่า ตอนที่เธอโดนน้ำเน่าคว่ำใส่ เขายืนนิ่งไม่ทำอะไรเลยสักอย่าง

“โอ้ย!”

อีกสองชั่วโมงต่อมา ใบข้าวก็ต้องร้องโอดโอยด้วยความเสียดาย จ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกของห้างฯ พลางจับเส้นผมที่มันสั้นขึ้นกว่าเดิมมาก ตอนออกมาจากซารอนไม่ได้รู้สึกเสียดายขนาดนี้ พอได้เห็นความสั้นของเส้นผมในกระจก มันอดที่จะโอดครวญไม่ได้จริงๆ

“ใบข้าว? … เธอทำอะไรกับผมของเธอ”

เป็นเขตครามที่เพิ่งเดินออกมาจากห้าง หลังจากดูหนังกับพวกเพื่อนๆจบแล้ว คนถูกทักเผลอยกมือจับเส้นผมของตัวเอง เธอไม่ได้ตอบคำถามเขา ยังรู้สึกโกรธ และยังเหลือความน้อยใจอยู่นิดหน่อย

“ … ”

“นี่! ไม่ได้ยินที่ถามหรือไง ยัยหนูท่อ”

ยัยหนูท่อตัวขาวนวลนุ่มนิ่มแตกต่างจากหนูท่อทั่วๆไป เดินจ้ำหนีนักล่าตัวใหญ่ล่ำบึก แต่ไม่นานฝีเท้าบนรองเท้าผ้าใบก็หยุดลง เลือกเดินย้อนกลับมาเผชิญหน้ากับคนที่สูงจนรู้สึกอิจฉา เงยหน้าขึ้นพร้อมกับเขย่งปลายเท้าจนสุด

“อย่ามายุ่งกับฉัน!”

ในอนาคต เขตครามเป็นความโชคดีเดียวในชีวิตของคนอย่างเธอ แต่เขาก็พ่วงมันมาด้วยความโชคร้ายหลายๆอย่าง ในเมื่อเขาแสดงออกชัดว่าไม่อยากปกป้อง ก็ไม่ต้องมายุ่งให้เธอเกิดความหวั่นไหว

“ … โกรธเหรอ?”

เพียงแค่กดองศาใบหน้าลงเล็กน้อย หน้าผากของเขาก็แทบจะกดแนบลงกับใบหน้าของเธอที่เชิ่ดมองอยู่ ใบข้าวรีบขยับปลายเท้าลง แต่เขาก็โน้มตัวตามลงมา เธอจำต้องก้าวถอยหลังหลีกหนีท่าทีคุกคาม หนีไปจนกระทั่ง แผ่นหลังชนเข้ากับผนังเย็นชืดของกำแพงห้าง

“อย่าทำอะไรไม่เข้าท่านะเขตคราม!”

“อะไรไม่เข้าท่า? อะไรที่มันไม่เข้าท่าล่ะใบข้าว?”

ใบหน้าหล่อเหลาโน้มต่ำลงช้าๆ ขณะพูดกับภรรยาที่หลุดมาจากอนาคตเหมือนกัน

“นะ นี่นายลืมไปแล้วหรือไงเรื่องที่เราย้อนกลับมา นะ นายจะทำกับฉันเหมือนในอนาคตไม่ได้นะ”

ใบข้าวละล่ำละลักพูด จนฟังแทบไม่รู้เรื่อง แต่เขตครามที่ใบหน้าอยู่ห่างกับเธอเพียงแค่คืบ และตั้งใจฟังเธอพูดตั้งแต่ต้น จับใจความถ้อยคำเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน ใบหน้าที่พยายามทำให้เรียบเฉยเย็นชา มีจุดหนึ่งที่เกิดปฏิกิริยากับคำพูดเธอ

ใบหูของเขากำลังร้อน ในสมองฉายภาพเรื่องราวต่างๆ ระหว่างเขากับเธอ ที่ล้วนเกิดขึ้นมาแล้วในช่วงเวลาแห่งอนาคต ภาพเหล่านั้นยังคงชัดเจน และเขาอยากให้มันชัดเจนอยู่อย่างนั้น แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว เพราะความจริงตอนนี้ คือความทรงจำเหล่านั้นกำลังถูกอนาคตใหม่ลบเลื่อน ไม่นานมันจะกลายเป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นจริง