ตอนที่ 6

“เอาไอ้นั่นที่เธอยึดไปมาให้ฉันซะ แล้วก็ล้มเลิกความคิดที่จะนำเรื่องของพวกฉันเข้าสภาด้วย”

เขตครามผละออกไปยืนในระยะที่พอจะพูดคุยกันได้ ไม่อยากทำตัวสนิทสนมกับเธอมากเกินไป เพราะในบริเวณนี้ ไม่ได้มีเพียงแค่บุคคลภายนอก ยังมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเดียวกันเดินขวักไขว่ และคนเหล่านั้นกำลังให้ความสนใจเธอกับเขา

“ฉันต้องฟังที่นายพูดหรือไง ไม่อะ”

ใบข้าวไม่อยากยอมให้เขา เธอไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังเขานี่นา เขาเคยเป็นสามีของเธอ แต่ตอนนี้ไม่ใช่

“อย่าดื้อได้ไหมใบข้าว เธอกำลังจะทำให้ฉันเดือดร้อนนะ” น้ำเสียงทุ้มเจือความหวาน สายตาที่ทอดมองต่ำก็หวานเชื่อมลง

“แล้วไง เดือดร้อนมันก็เป็นปัญหาของพวกนาย ไม่ใช่ปัญหาของฉัน”

ใบข้าวสะบัดหน้าหนีไปด้านข้าง ไม่ชอบสายตาเชื่อมหวานเล็กน้อยแบบนั้นของเขตครามเลย มันทำให้เธอสับสน ว่าจริงๆแล้ว เขาอยากผลักไสเธอออกไปจากชีวิต หรืออยากดึงเธอกลับเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขากันแน่

“เธอจะเอาแบบนี้จริงๆเหรอใบข้าว?”

คราวนี้เขตครามไม่ได้ขยับเข้าไปใกล้เธอเพียงแค่ร่างกาย เขาโน้มใบหน้าลงไปจนหน้าผากเกือบจะชนเข้ากับหน้าผากของเธอ คำพูดชวนขนลุก และรับรู้ได้ถึงความวามไหวในน้ำเสียง ส่งผลให้ใบข้าวยืนตัวแข็งทื่อไม่ต่อต้าน ความคิดต่างๆในหัวถูกการคุกคามทำให้มันอื้ออึง

ให้ตาย! เสน่ห์ของเขตครามนี่ มันช่างอันตรายซะจริง

“มะ หมายถึงเรื่องอะไร?”

ใบข้าวลดเสียงพูดลง ตอนนี้เธอแทบจะลืมวิธีการหายใจไปแล้ว เพราะหน้าผากของเขา ที่กดแนบเข้าหาหน้าผากของเธอ

“เรื่องของเรา เธออยากให้มันเปลี่ยนไปจริงๆเหรอ?”

น้ำเสียงทุ้มหวานมาพร้อมกับแววตาสื่อความรู้สึก มันต่างจากเด็กหนุ่มที่ชื่อเขตครามโดยสิ้นเชิง และใบข้าวก็รู้ได้ในทันทีว่า เขานี่แหละคือสามีของเธอ สามีใจร้ายจอมบงการที่เธอยอมแพ้ให้ในท้ายที่สุด

ทำไมเธอถึงจำไม่ได้ ทำไมความทรงจำที่มีมันไม่สมบูรณ์ มันเกิดอะไรขึ้นกับตัวเธอในอนาคตกัน

“ฉัน … ”

“เห้ยคราม! นั่นแกกำลังทำอะไรยัยหนูเน่าวะ?”

ในขณะที่ใบข้าวกำลังเฟ้นหาคำตอบและความรู้สึกของตัวเองมาตอบคำถามของเขา เธอกับเขาก็ถูกรบกวนโดยเสียงร้องโหวกเหวกของภัทร เขตครามมองคนตัวเล็กอย่างเสียดาย ก่อนจะตัดสินใจผละออกห่างจากเธอ จ้องหน้าเพื่อนสนิทที่กำลังเดินเข้ามาใกล้นิ่งๆ แววตาแบบนั้นภัทรรู้ได้ทันทีว่ามันมีความหมายว่ายังไง

แต่ใครจะสนกัน เรื่องแบบนี้ใครเริ่มเร็วกว่าคือผู้ชนะ

“ว้าว! ยัยหนูเน่าตัดผมแล้วแฮะ”

ในความล้อเลียนนั้น ซ่อนความพึงพอใจไว้ไม่มิด เขตครามที่สนิทสนมกับภัทรมานานหลายสิบปี เก็บซ่อนความรู้สึกไม่สบายใจไว้ ปรายตามองไปทางใบข้าวเล็กน้อย ด้วยความอยากรู้ว่าเธอจะหวั่นไหวกับภัทรหรือเปล่า

“หลีกไป ฉันจะกลับหอ!”

เมื่อไม่ได้มีแค่เธอกับเขา ใบข้าวก็ไม่คิดจะอยู่ตรงนี้ต่อ เมื่อกี้มีแค่เขตครามที่ขวางทางกลับหอของเธอ ตอนนี้มีทั้งภัทร ทั้งยัยพราวฟ้า และเพื่อนชายหญิงของเขาเกือบทั้งก๊วน แน่นอนว่าคนพวกนี้ ไม่มีวันหลีกทางให้เธอง่ายๆ

“คิดว่าที่นี่เป็นที่ไหน มหาวิทยาลัยที่คุ้มกะลาหัวเธออยู่หรือไง เอาของนั่นคืนมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลย”

เพราะเขตครามไม่ยอมเข้าข้างเธอ พราวฟ้าจึงใช้โอกาสนี้ทวงของๆตัวเองกลับคืนมา ใบหน้าของดาวมหาวิทยาลัยตึงขึ้นอีกหนึ่งระดับ เมื่อใบข้าวเมินคำพูดของเธอ ทำเหมือนไม่ได้ยิน

ไม่สิ ยัยหนูท่อทำท่าทางเหมือนเธอไม่มีตัวตนอยู่ตรงนี้ด้วยซ้ำ

“นี่! ยัยข้าว แกคิดว่าตัวเองเป็นใครห่ะ!”

พราวฟ้าก้าวเดินไม่กี่ครั้งก็ถึงตัวของใบข้าว ยกมือกำไหล่ยัยคนอวดดีไว้ทั้งสองข้าง จิกเล็บลงไปด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ก็ไม่เห็นสีหน้าแสดงถึงความเจ็บปวดบนใบหน้ายิ่งยโสนั่นเลย

ถ้าเธอไม่มีอำนาจเงินหนุนหลัง ยัยใบข้าวนี่แหละ ที่จะได้ตำแหน่งดาวมหาวิทยาลัยไปครอง ยัยนี่เกิดมาเพื่อเป็นคู่แข่งกับเธอ ทั้งเรื่องหน้าตา ตำแหน่งต่างๆในมหาวิทยาลัย รวมไปถึงเรื่องของความรัก เธอรู้สึกได้ว่า เขตครามกำลังเทความสนใจไปให้ยัยใบข้าว

“เอามา! ฉันบอกให้เอามาไง!”

พราวฟ้าออกแรงเขย่าจนร่างกายของใบข้าวสั่นไหวรุนแรง เส้นผมสีดำเงาพลิ้วไหวตามแรงเขย่า ปิดซ่อนสีหน้าไม่พอใจของคนถูกกระทำไว้ ใบข้าวพยายามควบคุมสติ กับคนพวกนี้ เธอใช้กำลังต่อกรด้วยไม่ได้

“พอเถอะน่าพราว เราจะไปต่อไม่ใช่หรือไง ไปกันเถอะ”

เขตครามสามารถหยุดยั้งเหตุการณ์ต่างๆได้ เพียงแค่เขาเอ่ยปากขึ้นเท่านั้น ครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน พราวฟ้าถอยห่างออกมาจากใบข้าวทันที มีเพียงใบข้าวเท่านั้นที่รู้สึกว่ามันช้า เขาควรพูดให้เร็วกว่านี้ ไม่ใช่ปล่อยให้ยัยพราวนั่น เขย่าร่างเธอจนหัวสั่นหัวคลอน

“ไหนครามบอกว่ามีธุระไปไม่ได้แล้ว?”

พราวฟ้าเกาะแขนแกร่งข้างซ้าย ซบใบหน้าได้รูปลงไปบนเสื้อช็อปสีกรม เมื่อไม่ได้รับคำตอบกลับมา ก็เชิ่ดใบหน้าขึ้นมองความสมบูรณ์แบบบนใบหน้าของเขตคราม ดวงตาสีดำขวับซ่อนความหลงใหลไว้ไม่ได้

เธอรักเขามานานแล้ว เขาต้องเป็นของเธอ เธอไม่มีวันให้คนอื่นมาแย่งเขาไป โดยเฉพาะผู้หญิงไร้ค่าอย่างใบข้าว

“เปลี่ยนใจแล้ว ไปกันเถอะ”

เขตครามก้าวนำออกไป ไม่ได้สลัดเรียวแขนเกะกะนั่นออก เมื่อผู้นำของกลุ่มเดินไปแล้ว ภัทรที่ยังอยากจะหาเรื่องใบข้าวอยู่ เกิดความลังเลที่จะก้าวตามไป แต่เพียงไม่นานเขาก็สลัดความรู้สึกอยากกลั่นแกล้งเหล่านั้นทิ้ง วิ่งตามกลุ่มเพื่อนไปเป็นคนสุดท้าย

“ไม่เข้าใจเลย”

ใบข้าวบ่นพึมพำอยู่คนเดียว เธอไม่เข้าใจเขตครามเลย แต่ที่ไม่เข้าใจมากที่สุด คือเธอที่รู้สึกแย่กับการกระทำของเขา ทำไมเธอต้องหวงเวลาที่เขาอยู่กับผู้หญิงคนอื่น ทำไมต้องรู้สึกน้อยใจเวลาที่เขาไม่แคร์ ที่บอกจะแก้เส้นทางสู่อนาคตใหม่ มันคงไม่ใช่เรื่องง่าย