Kinabukasan, tila ibang-iba ang ihip ng hangin sa opisina ni Cynthia.
Parang bawat kilos niya’y binabantayan ng sariling isip. Kahit tahimik lang sa paligid, pakiramdam niya, bawat tik-tak ng orasan ay parang sinasabing, “Naalala mo pa ‘yung sinabi niya, hindi ba?” Hindi siya nakatulog kagabi. Paulit-ulit sa utak niya ang tinig ni Drake—kalma, mababa, ngunit may bigat na parang hindi niya kayang tanggihan. “I want you to marry me.” “Say yes.” “Because I trust you.” Binuksan niya ang drawer. Nandoon pa rin ang maliit na kahon ng singsing na ibinigay nito. Hindi niya alam kung bakit hindi niya maibalik. Hindi niya man tinanggap, hindi rin niya nagawang isoli. Parang may invisible thread na nag-uugnay sa kanila—isang bagay na hindi niya maipaliwanag. Nang bumukas ang pinto ng opisina, pumasok si Drake, suot ang itim na suit na lalong nagpaangat sa karisma nitong hindi makakaila. Hindi pa man siya nakapagsimula sa pagsasalita, agad nang bumilis ang tibok ng puso ni Cynthia. “Good morning,” sabi nito, diretsong tumingin sa kanya. “G-good morning, sir—uh, I mean, Drake,” mabilis niyang bawi, halatang nag-aalangan. Bahagyang ngumiti si Drake, tipid lang pero sapat para magpa-init ng hangin sa pagitan nila. “You didn’t call last night.” “I wasn’t sure what to say,” sagot ni Cynthia, habang inaayos ang mga papel sa mesa. “Then say what’s on your mind now.” Huminga siya nang malalim. “I can’t marry you, Drake. Hindi ako bagay sa mundo mo. I’m just your assistant… and I have a daughter.” “I know you have Liza.” Tumitig ito nang direkta, tila binabasa ang kaluluwa niya. “And that doesn’t change anything.” “Pero—” “Cynthia,” sabat nito, malumanay pero mariin, “I’m not asking you to change who you are. I’m asking you to stand beside me. I can handle the rest.” Napatingin siya sa sahig. Gusto niyang tumawa, gusto rin niyang umiyak. Paano naging ganito ka-complicated ang mundo? Noong una, trabaho lang ang buhay niya. Ngayon, bigla siyang tinutulak ng tadhana papunta sa isang buhay na hindi niya alam kung kaya niyang harapin. “Hindi ako sanay sa ganitong klase ng relasyon, Drake,” sabi niya, halos pabulong. “Hindi ako sanay na ako ang pinipili.” Lumapit ito. Tahimik. Mabagal. Hanggang sa maramdaman niya ang presensiya nito sa likuran niya. Nakatingin siya sa monitor, pero ramdam niya ang init ng hininga ng lalaki malapit sa kanyang tenga. “You deserve to be chosen,” bulong ni Drake. Para siyang napako sa kinatatayuan. Hindi niya alam kung anong sasabihin. Hindi iyon ang malamig na boss na nakasanayan niya. Ito’y ibang Drake—‘yung marunong magsalita ng lambing kahit walang emosyon sa mukha. “Don’t overthink it,” dagdag pa nito. “You’ll have your own life. You’ll still work. You’ll just… carry my name.” “Just your name?” tanong ni Cynthia, halos mapatawa. “Ganun lang ba kadali sa’yo ‘yun?” Ngumiti si Drake, isang ngiting may halong kilig at kasiguraduhan. “Nothing about this is easy, Cynthia. But it feels right.” Napailing siya, pilit na pinipigilan ang sariling puso. “You make everything sound simple.” “That’s my job,” sagot ni Drake. “To make chaos look like control.” Tahimik silang nagkatitigan. Sandali lang dapat iyon, pero tumagal. Sa mga mata ni Drake, may kung anong kakaibang lambing—parang isang lihim na matagal na niyang kinikimkim. At sa loob ni Cynthia, may boses na paulit-ulit na nagtatanong: Bakit ako? Pero may isa pang boses na bumubulong: Bakit hindi ako? Naglakad si Drake palayo at tumigil sa tapat ng glass wall. “Cynthia,” aniya, nakatalikod pero maririnig ang kabigatan sa boses, “I don’t believe in accidents. If I’m asking you this, it’s because I’ve thought about it more than you think.” “Since when?” tanong niya, halos hindi na makahinga. “Since the day you scolded me in front of the board.” Napatawa siya, nagulat. “That was years ago!” “I know. That was the first time someone dared to do that to me. And instead of firing you, I couldn’t stop thinking about how fearless you were.” Tahimik si Cynthia. Hindi niya alam kung matutuwa o maiilang. “Fearless?” ulit niya, parang di makapaniwala. “Maybe that’s what I need,” sagot ni Drake, humarap sa kanya muli. “Someone who doesn’t just say yes to me. Someone who reminds me I’m still human.” At doon, tuluyan nang bumigay ang pader sa paligid ng puso ni Cynthia. Hindi na ito tungkol sa pera o negosyo. Hindi na ito basta strategic marriage. Ito ay isang alok na may halong emosyon—isang uri ng pakiusap na may pusong nakatago sa likod ng bawat business term. “Drake…” mahina niyang tawag. “Kung sakaling pumayag ako…” “Yes?” “Anong mangyayari sa akin? Sa amin ni Liza?” He stepped closer, his tone now softer, almost protective. “Then you both become part of my life. My responsibility. My… family.” Tumitig siya rito. At sa unang pagkakataon, hindi niya nakita ang billionaire tycoon. Nakakita siya ng lalaking pagod, malamig sa labas pero naghahanap ng init sa loob. “Give me time to think,” pakiusap niya. “You have until Friday,” sagot nito, bago ngumiti ng bahagya. “But I already know your answer.” “Really?” He leaned a bit closer, voice low, deep, almost whispering, “You’ll say yes. Because deep down… you already want to.” At bago pa makapagsalita si Cynthia, tumalikod si Drake at lumabas ng opisina. Naiwan siyang tulala, hinahaplos ang sariling dibdib, habang pilit pinipigilan ang mabilis na tibok ng puso. Hindi pa siya pumapayag… pero bakit parang natatabunan na ng “oo” ang bawat pagdududa sa isip niya? Naiwan siyang nakatulala. Paglabas niya ng office, parang lumulutang siya sa hangin. Ang daming tanong na umikot sa isip niya—"bakit ako? bakit ngayon? ano ba ‘tong nararamdaman ko?" At nang gabing ‘yon, habang pinagmamasdan niya ang anak niyang si Liza na nag-aaral sa mesa, parang may kung anong gumuhit sa isip niya—isang posibilidad na matagal niya nang hindi tinanong sa sarili niya. "What if this is my second chance?" Kinabukasan.... “Ma, okay ka lang?” tanong ni Liza habang naghahain ng sinangag. Parang hindi niya marinig nang maayos. “Ha? Oo, oo, anak. Medyo pagod lang.” “Pagod o may iniisip?” Ngumisi si Liza. “Kasi kung may iniisip kang lalaki, Ma, sabihan mo ako agad, ha? Baka masyadong gwapo, delikado ‘yan.” Napangiti si Cynthia. “Baka nga.” “Ha? Wait—totoo?!” Hindi na siya sinagot ni Cynthia . Pero hindi niya rin maalis sa isip niya ang mukha ni Drake habang sinasabi niyang “Marry me.” Hindi ‘yun basta-basta offer. May kung anong lungkot sa mga mata niya na hindi niya ipinapakita sa iba.Tahimik ang De La Joya mansion sa umagang iyon. Ang mga sinag ng araw ay dumaraan sa malalaking salaming bintana, tinatamaan ang marmol na sahig na parang naglalaro sa liwanag. Sa kabila ng karangyaan, may kakaibang lamig na bumabalot sa paligid — hindi galing sa aircon, kundi mula sa mga hindi masabing emosyon na unti-unting tumitibay sa pagitan nina Liza at Drake.Nasa kusina si Liza, naka-oversized shirt at short shorts, nakatali ang buhok habang nagtitimpla ng kape. Hindi pa siya sanay sa dami ng staff, kaya madalas gusto niyang siya mismo ang gumalaw. Simple lang siyang babae, kahit ngayon ay anak na siya ng isang De La Joya sa papel.“Good morning, Ma’am Liza.”Ngumiti siya sa mga maid. “Just Liza, please. Don’t call me ma’am.”Sa kabilang banda, bumukas ang pinto ng veranda. Si Drake, bagong gising, naka-white shirt at loose sweatpants, basang-basa pa ang buhok. Hawak nito ang cellphone, pero agad siyang napatigil nang makita si Liza sa kusina.“Hi,” bati niya, mababa at malali
“Hindi pa po eh. Hindi po kasi ako sanay sa ganitong katahimikan.Nakakapanibago lang po siguro at namamahay pa lang po.”“Po?” tumawa si Drake ng bahagya. “You don’t have to call me that. Drake is fine.”“Sanay lang po akong magrespeto lalo po sa nakakatanda sa akin.”“Respect doesn’t have to sound distant,” sagot niya. “I’m not your boss anymore and one thing more, hindi pa ako matanda ha.”Napayuko si Liza. “Yeah. You’re my stepdad now....and about sa huling sinabi niyo...i will not argue about that ..po,” sabi niya ng may pa-peace sign at pagyuko ngunit nakangisi.Saglit na natahimik si Drake, at sa pagitan ng mga patak ng fountain, parang huminto ang oras.“Do you hate me for marrying your mother?” tanong nito bigla.Nabitawan ni Liza ang tinitingnang petals. “No. I just… didn’t expect it. Everything happened so fast.”Lumapit si Drake at naupo sa kabilang dulo ng fountain. “Life rarely waits for us to be ready.”“Pero sa dinami dami ng mga kapareho niyo, I mean sa status niyo, pa
Makulimlim ang langit nang dumating ang araw ng kasal ni Cynthia at Drake De La Joya. Parang sinadyang sakto ang ulap sa emosyon ni Liza—hindi maipinta ang mukha habang nakatingin sa malawak na hardin ng De La Joya estate. Sa malayo, abala ang mga tao—mga florist, event planners, photographers—lahat gumagalaw na parang orkestra sa iisang kumpas. Pero sa loob ni Liza, may bagyong hindi niya maipaliwanag.“Ang ganda mo, Mama,” sabi ni Liza nang makita si Cynthia sa bridal gown, suot ang eleganteng satin gown na may pearl beads sa neckline. Para siyang diyosa—mature, classy, glowing.Ngumiti si Cynthia at hinaplos ang pisngi ng anak. “Don’t cry, sweetheart. Today isn’t the end of anything… it’s a new beginning.”Pero sa mata ni Liza, tila kabaligtaran ang sinasabi ng kanyang ina. A new beginning for whom? Kasi kung para kay Cynthia, oo. Pero para kay Liza… parang unti-unting nawawala ang dating mundo nila—yung simpleng buhay, yung tawanan sa maliit nilang apartment, yung instant ramen sa
Lumipas ang dalawang araw na parang bangungot na magkahalong ligaya at kaba.Simula nang umalis si Drake sa opisina noong araw na ‘yon, hindi na mapakali si Cynthia.Sa bawat tawag ng telepono, sa bawat dingdong ng elevator, sa bawat simpleng kaluskos ng papel — pakiramdam niya, maririnig na naman niya ang boses ni Drake na nagsasabing, “Say yes.”Pero ngayon, mas mabigat na ang iniisip niya. Hindi na lang tungkol sa alok.Tungkol na ito kay Liza.Ang anak niyang matagal na niyang itinuring na dahilan kung bakit siya lumalaban araw-araw. Ang batang naging inspirasyon niya mula noong high school pa siya — at ang nagbigay kulay sa bawat hirap ng pagiging single mom.Paano niya sasabihin sa anak na mag-aasawa siya?At hindi lang basta kung sino — kundi ang mismong boss niya.Ang lalaking halos 45 anyos na, tycoon, malamig, at lubos na iba sa mundong nakasanayan nila.Naghahanda siya ng hapunan sa maliit na condo nila habang inaantay si Liza.Habang hinihiwa niya ang sibuyas, napapahinto
“Ms. Reyes,” tawag ni Drake nang dumating ako sa office niya.Kalma ako sa labas, pero nag-aalburuto ang loob.“Yes, sir?”“You have an answer for me?”Tahimik ako.Lumapit siya sa mesa, nakatingin sa akin—hindi bilang boss, kundi parang lalaking nag-aalok ng simula.“I’ll do it,” mahina kong sabi.“Marry you.”Halos hindi siya gumalaw sa loob ng ilang segundo, then… a rare smile escaped his lips.“Good. I’ll handle everything.”“Wait—don’t I get to decide anything?”“You just did,” sagot niya, matter-of-factly. “You said yes.”“Sir, at least explain why it had to be me.”He looked at me, eyes dark but soft.“Because you calm me down, Cynthia. And that’s something money can’t buy.”Napalunok ako.Bigla kong naramdaman ‘yung tibok ng puso ko—mabilis, hindi dahil sa takot, kundi dahil alam kong may kakaibang pader sa pagitan naming dalawa na unti-unting nagkakabitak.Nasa elevator kami pareho, tahimik.Ako, nakayuko, hawak ang bag. Siya, nakasandal sa pader, nakatingin lang sa kisame.“
Kinabukasan, tila ibang-iba ang ihip ng hangin sa opisina ni Cynthia.Parang bawat kilos niya’y binabantayan ng sariling isip.Kahit tahimik lang sa paligid, pakiramdam niya, bawat tik-tak ng orasan ay parang sinasabing, “Naalala mo pa ‘yung sinabi niya, hindi ba?”Hindi siya nakatulog kagabi. Paulit-ulit sa utak niya ang tinig ni Drake—kalma, mababa, ngunit may bigat na parang hindi niya kayang tanggihan.“I want you to marry me.”“Say yes.”“Because I trust you.”Binuksan niya ang drawer. Nandoon pa rin ang maliit na kahon ng singsing na ibinigay nito. Hindi niya alam kung bakit hindi niya maibalik. Hindi niya man tinanggap, hindi rin niya nagawang isoli. Parang may invisible thread na nag-uugnay sa kanila—isang bagay na hindi niya maipaliwanag.Nang bumukas ang pinto ng opisina, pumasok si Drake, suot ang itim na suit na lalong nagpaangat sa karisma nitong hindi makakaila.Hindi pa man siya nakapagsimula sa pagsasalita, agad nang bumilis ang tibok ng puso ni Cynthia.“Good morning,