บทที่ 15 จี๊ด จี๊ด จี๊ด

ความอบอุ่นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งแผ่นหลังทำให้ผมบดเบียดกายเข้าหาอย่างวางใจ จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารินรดบนกระหม่อมทำให้ต้องปรือตามอง เมื่อคืนผมนอนคนเดียว.....

ใครวะ!!!

คิดพลางลืมตาโตหันกลับไปมองคนที่นอนซ้อนอยู่ข้างหลังในทันที จนใบหน้ามีระยะห่างเพียงลมหายใจกั้น ใบหน้าหล่อเหลาคมคาย จมูกโด่งเป็นสัน ดวงตาคมเข้มกำลังปิดพริ้ม ริมฝีปากหนา สันกรามชัดเจน ราวกับภาพวาดของเทพบุตร แสงสีทองของดวงอาทิตย์ตกกระทบกับเส้นผมสีส้ม จนส่องประกายยิ่งกว่าเหมือนกับเจ้าชายในเทพนิยายที่กำลังหลับใหล นอนหลับพักผ่อน

ผมกะพริบตามองอย่างุนงง เมื่อไม่รู้ว่าคนตรงหน้านี้เข้าห้องมาได้ยังไง เข้ามาตั้งแต่ตอนไหน แล้วทำไมถึงเลือกที่จะมานอนกับผม แทนที่จะนอนห้องของตัวเอง แต่ก็ปัดความคิดนั้นทิ้งไป ขยับเข้าไปใกล้อีกนิด แตะริมฝีปากเข้าหากันเล็กน้อย แล้วจึงซุกตัวลงในอ้อมแขน ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ และหัวใจที่เต้นกระหน่ำรัว ซุกหน้าเข้ากับอกกว้างนั้นอีกนิด คนที่กำลังกอดอยู่ขยับแขนเข้ามากอดรัดให้มากขึ้น พร้อมกับจับผ้ามาห่มให้ โดยที่ไม่ได้ลืมตาขึ้นมอง แต่มันกลับทำให้ผมสงสัย ว่ามันตื่นแล้วหรืออย่างไร หรือเป็นไปอัตโนมัติกันแน่

และผมก็ได้คำตอบในไม่ช้า เมื่อลมหายใจนั่นยังคงสม่ำเสมอพร้อมอ้อมกอดที่กระชับขึ้น ไม่ปล่อยให้หลุดออกจากอ้อมอกโดยง่าย เพราะวันนี้เป็นวันอาทิตย์ผมนอนคิดทบทวนอยู่ในหัวว่าวันนี้จะไปทำอะไรบ้าง ก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาอีกครั้ง

ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงสายๆ ของวัน ไอ้ซันไม่ได้อยู่บนที่นอนแล้ว แต่เสียงของสายน้ำที่ตกกระทบกับพื้นห้องน้ำก็ทำให้เดาออกได้ไม่ยาก ผมตวัดผ้าห่มออกจากตัว แล้วเริ่มต้นทำอาหารเช้าสำหรับสองคน พอทำเสร็จก็เดินทำความสะอาดห้อง ชักจะรู้สึกว่ามันใหญ่เกินความจำเป็นไปสักหน่อย เพราะต้องทำความสะอาดคนเดียว รวมไปถึงห้องที่ไม่ได้ใช้งานด้วย ในตอนที่กำลังก้มหน้าก้มตากวาดพื้นอยู่นั้น ไอ้ซันก็โถมตัวเข้าใส่ ยืนกอดผมนิ่งๆ จนต้องหันหน้าไปถาม

“อะไรของมึง”

“หายแล้วหรอ” ไอ้ซันกระซิบถามเสียงเบา ผมก็กวาดพื้นต่อไม่ได้สนใจมากมายเท่าไหร่

“อืม ดีขึ้นเยอะแล้ว”

“คิดว่าคงจะป่วย หรือเจ็บจนลุกไม่ไหว อึดกว่าที่กูคิดนะ ทั้งๆ ที่.... ทำแรงตั้งขนาดนั้น” มันกระซิบข้างใบหู ท้ายเสียงสั่นพร่าจนทำให้ใจผมสั่นไหวรุนแรง ใบหน้าเริ่มร้อนขึ้น ก่อนจะหันไปผลักอกมันออก

“เกะกะน่ะ ทำงานอยู่ไม่เห็นรึไง” สองมือของผมยันอกมันไว้ หันหน้าหนีไปอีกทาง ไม่รู้ว่าทำไม ถึงไม่กล้ามองหน้ามันตรงๆ ไอ้ซันเอื้อมมือมาจับข้อมือของผมไว้ จับให้แยกออกทั้งสองข้าง ก่อนจะโน้มตัวกดจูบเบาๆ ที่ข้างแก้ม ทำให้ผมชะงักนิ่ง

“ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวกูทำต่อเอง หรือถ้าไม่ไหว..... อยากให้ช่วยก็บอก” ในประโยคก็ยังเป็นการพูดคุยปกติ แต่ท้ายประโยคนั้นกลับกระซิบข้างใบหู จนชวนให้เข้าใจผิดว่า คำว่า

ช่วย

ที่มันบอกนั้นหมายถึงเรื่องไหนกันแน่ ผมรีบสะบัดตัวออกห่าง ดึงข้อมือจนหลุดจากการเกาะกุม เดินหนีเข้าห้องนอนให้เร็วที่สุด แม้จะยังขัดๆ ที่ช่องทางด้านหลังก็ตามที ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วๆ ดังขึ้นที่ด้านหลัง แล้วมันก็ก้มตัวไปหยิบไม้กวาดที่ล้มอยู่ที่พื้นขึ้นมาทำงานต่อ ผมก็ไม่ได้สนใจเดินเข้าไปจัดการตัวเอง แล้วกลับออกมาจากห้องอีกครั้ง

“ห้องนั้น มันล็อกอยู่ เลยไม่ได้ทำนะ” ไอ้ซันพูดพลางชี้ไปที่ประตูห้องเก็บของ ผมพยักหน้ารับก่อนจะเริ่มต้นกินข้าว

“เดี๋ยวกูทำเอง ขอบใจมาก” เราพูดคุยกันอีกนิดหน่อย แล้วต่างคนต่างทานอาหาร

“วันนี้มึงจะไปไหนรึเปล่า”

“สภาพแบบนี้กูจะไปที่ไหนได้” ผมตอบกลับคำถามของไอ้ซันไป แต่ไม่ได้โกรธมันนะครับ ผมรู้ว่าตัวเองคงจะไปทำอะไรมันก่อนนั่นแหละ เพราะมันไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหน บวกกับตอนที่ผมเมา ก็ไม่รู้ว่าไปพูดหรือทำอะไรกับมัน เรื่องมันถึงได้ลงเอ่ยแบบนี้ แต่คิดว่าความรู้สึกของผมมันคงจะปะทุละมั้ง?

“กูจะกลับไปหาแม่สักหน่อย มึงจะไปด้วยกันไหม?” ผมนั่งนิ่งคิด ก่อนจะส่ายหัวไปมา

“ถึงกูกลับไปก็ไม่มีใครอยู่หรอก”

“ไม่คิดถึงพี่คม คิดถึงพวกป้าๆ เขารึไง” เพราะคำทักของไอ้ซันทำให้ผมนิ่งอีกครั้ง ผมยังคง.... งอนพี่คมอยู่ แต่ว่าพวกป้าๆ ก็ ไม่ใช่ว่าจะไม่คิด เพราะผมเงียบนานเกินไป ไอ้ซันจนบอกปัดให้แทน

“เอาเถอะ สภาพมึงไม่เต็มร้อย ไปก็ลำบากเปล่าๆ อยู่นี่แหละ” พูดจบมันก็นั่งกินข้าวต่อ ผมจึงเริ่มทานอาหารบ้าง

จี๊ด จี๊ด จี๊ด

เสียงนั้นทำให้ผมชะงักกึก ผมกับไอ้ซันเงยหน้ามองกัน

จี๊ด จี๊ด จี๊ด

ในคราวนี้ผมวางช้อนลง ใบหน้าเริ่มเผือดสี ต่างจากไอ้ซันที่กระตุกยิ้มเหมือนได้เจอเรื่องสนุก

จี๊ด จี๊ด จี๊ด

ผมนั่งรออยู่เฉยๆ ที่โต๊ะ ไอ้ซันก็เริ่มภารกิจตามหาต้นเสียงที่ว่า มันเดินไปทั่วๆ ห้องอย่างตั้งใจฟัง จนไปหยุดอยู่ที่ประตูบานหนึ่ง

จี๊ด จี๊ด จี๊ด

“เหมือนจะออกมาจากห้องนี้นะ” ผมหันไปมองบานประตูที่ไอ้ซันมันกำลังชี้นิ้วบอก นิ่งไปชั่วครู่ ผมไม่ได้เข้าไปเกือบเดือนแล้ว ถ้ามันจะมีก็คงไม่แปลก

“งั้นไม่เป็นไร ช่างมัน” ไอ้ซันขมวดคิ้วมองผมอย่างแปลกใจ

“มึงกลัวหนูกลัวแมลงยิ่งกว่าอะไร จะทนอยู่กับพวกมันได้สักกี่วัน”

“เดี๋ยวค่อยให้พี่คมมาจัดการ มากินข้าวได้แล้ว”

“ทำไมต้องรอพี่คมด้วย กูก็อยู่เนี้ย กูจับให้ก็ได้”

“ไม่เป็นไร” พูดจบก็เริ่มทานข้าวต่อทันที

จี๊ด จี๊ด จี๊ด

มึงจะขยันร้องไปไหนวะ!! อยู่แต่ในห้องนั้นไปเลยนะมึง ห้ามออกมาเด็ดขาด ห้ามทำข้าวของเสียหายด้วย! คิดพลางสะดุ้งเป็นพักๆ จนไอ้ซันมันโยนช้อนทิ้ง มือยีหัวอย่างหงุดหงิด

“มึงไม่รำคาญรึไง”

“รำคาญ”

“รำคาญก็เปิดห้องสิวะ จะได้จับให้มันจบๆ”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวรอพี่คม”

“ในห้องนั้นมีอะไรนักหนา” ไอ้ซันพูดอย่างหงุดหงิด มือลูบหน้าตัวเองแรงๆ ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ก่อนจะเสนอความคิด

“กูจะยืนรอหน้าห้อง มึงเข้าไปต้อนมันมาแล้วกัน”

“ห๊ะ? ไม่เอา!”

“แล้วมึงจะเอายังไง!” เหมือนไอ้ซันมันจะเริ่มหงุดหงิดจริงๆ ที่ผมดื้อดึง ผมจึงบอกคำตอบออกไป

“ไปเยี่ยมน้าพิมพ์กับมึง แต่ไม่เข้าบ้าน ส่วนห้องนั้น ให้แม่บ้านคอนโดมาจัดการให้” พูดแล้วทานข้าวต่อไป สาเหตุที่กลัวก็ไม่ใช่เพราะใครเลยครับ ไอ้คนที่มันนั่งตรงหน้าผมนี่แหละ มันเป็นปกติใช่ไหมล่ะที่คนจะกลัว หนู งู แมลงสาบ ตะขาบ อะไรพวกๆ นั้น ผมก็กลัวนะครับ ในระดับปกตินะ แต่มันรุนแรงขึ้นเพราะมันนี่แหละ

จี๊ด จี๊ด จี๊ด

“เบส มึงช่วยกูหาหน่อยดิว่ะ”

“ไม่เอา คุณเบสไม่ชอบ” ผมร้องตอบกลับ พร้อมกับมองรอบๆ ห้องอย่างระแวง ห้องของเพื่อนสนิทของผม ซึ่งตอนนี้กำลังมีสิ่งมีชีวิตที่ไม่ได้รับเชิญเข้ามาอยู่อาศัยด้วย และเพราะเจ้าตัวทนรำคาญไม่ไหว รื้อห้องออกมาจนหมด เพื่อตามหาต้นต่อ ทั้งๆ ที่พวกเราพึ่งจะ 10 ขวบต้นๆ เท่านั้นเอง

“ช่วยหาหน่อย!!!” เจ้าตัวพูดอย่างหงุดหงิด ในอ้อมแขนมีข้าวของเต็มไปหมด เด็กชายตัวอ้วนจึงต้องจำใจเดินตามหาด้วยเช่นกัน เราหากันอยู่พักใหญ่ จนสุดท้ายก็มีเสียงร้องตะโกนโวยวายดังขึ้น

“เฮ้ย!! เจอแล้ว!! เยอะฉิบหายเลยยยยย อ้ะ ไอ้เบส!!!!”

“หือ?”

“มันกำลังไปหามึง!!! จับไว้!!” เด็กชายตัวกลมได้แต่ยืนนิ่งกับที่ ขาก้าวไม่ออก เมื่อหนูตัวใหญ่ๆ ถึง 5 ตัว กำลังวิ่งพล่านไปทั่วห้อง และวิ่งข้ามเท้าของเขาไป สัมผัสขนที่สากระคาย และรอยเล็บที่จิกบนหลังเท้า ทำให้ตัวสั่นสะท้าน ต่างจากเพื่อนสนิท ที่กำลังวิ่งวุ่น ทั้งหนีทั้งจับ ในเวลาเดียวกัน และโวยวายออกมาอย่างอดไม่อยู่

“มึงจะยืนอีกนานไหม!!! จับสิโว้ยยยยยย”

“คะ คะ คุณเบสไม่เอา!! ไม่จับ!!” จนสุดท้ายแล้วเพื่อนสนิทก็จับหนูที่กำลังวิ่งหนีไปไม่ได้สักตัว ได้แต่กระทืบเท้าตึงตังอย่างโมโห ก่อนจะเดินไปดูที่รังของมันอีกครั้ง

“ถึงว่าสิ ทำไมร้องทั้งวันทั้งคืน มาเป็นรังเลยนี่หว่า” พูดพลางหยิบเอาหนูตัวเล็กๆ สีแดงๆ ใส่กล่องเอาไว้ ก่อนจะเดินเข้ามาหา เพราะว่าตั้งใจจะเอาไปทิ้ง แต่ห้องที่รกรุงรังเพราะเจ้าของมันทำการรื้อค้น จนสะดุดกับของที่วางอยู่บนพื้น

ราวกับภาพสโลโมชั่น เมื่อลูกหนูตัวเล็กๆ เกือบ 10 ตัว กำลังลอยละลิ่วเข้ามาหาเด็กชายตัวอ้วน และเพื่อนสนิทที่กำลังล้มลงด้วยใบหน้าที่ตกอกตกใจ

“หวะ หวะ เหวออออออ”

“ฮะ ฮึก ฮึก แง้งงงงงงงงงงงงงง” ทั้งสองเสียงร้องออกมาพร้อมกัน ด้วยอารมณ์ที่ตกใจเหมือนกัน แต่คนละสาเหตุ เพราะคนหนึ่งกำลังจะล้มหน้ากระแทกพื้น ส่วนอีกคน... ลูกหนูตัวเล็กกำลังพุ่งเข้าหา

เมื่อพวกลูกหนูแตะโดนตัว ทำให้เกิดเสียงแผดร้องทันที ก่อนจะทรุดตัวนั่งร้องไห้อย่างตกอกตกใจ ตัวสั่นทิ่ม และมีลูกหนูกำลังไต่ไปตามตัวสะเปะสะปะ เพราะยังเดินได้ไม่คล่องดีนัก

“ฮือออออออออ ฮืออออออออ” เพื่อนสนิทของเขารีบผุดตัวขึ้น ตามไล่จับลูกหนูใส่กล่องเอาไว้ดังเดิม พร้อมๆ กับมารดาของเพื่อนที่เปิดประตูเข้ามาดู ก่อนจะตกใจกับสภาพห้องที่เหมือนกับทำสงครามมา

“กะ เกิดอะไรขึ้น”

“ซันจับหนูอะแม่ มันอยู่เต็มห้องเลย มาเป็นครอบครัวเลย แม่ดูๆ ๆ” พูดพร้อมยกกล่องลูกหนูไปอวดมารดาตัวเอง

“แล้วเบสร้องไห้ทำไมละลูก”

“ฮึก หนู หนู หนู ฮึก”

“อ้อๆ หนูกลัวสินะ มาๆ แม่กอดปลอบนะ” แต่เด็กชายกลับส่ายหน้า ก่อนจะพยายามพูดอีกครั้ง

“หนู หนูมันไต่ ฮือออ บนตัวคุณเบส ฮึก ฮึก ซัน เทลูกหนูใส่คุณเบส ฮือออออออ”

และนั่งเป็นเหตุการณ์ที่ทำให้ผมกลัวหนูขึ้นสมอง สะดุ้งทุกครั้งที่ได้ยินเสียง หัวใจเต้นเร็วระรัว และเหมือนว่าไอ้ซันมันจะรำคาญจึงพยายามที่จะเข้าห้องนั้นเพื่อจัดการหนูให้ แต่สุดท้ายผมก็ดึงดันเช่นเดิม คืออย่างไรก็ไม่ยอม จนทานข้าวเสร็จอะไรเสร็จ เตรียมตัวออกจากห้อง ก็ไปติดต่อกับเจ้าหน้าที่ของคอนโด มอบคีย์การ์ดและกุญแจประตูห้องนั้นไว้ให้ บอกให้ขึ้นไปจัดการให้ด้วย พร้อมเงินว่าจ้างจำนวนหนึ่ง แล้วจึงพากันออกจากคอนโด ครั้งนี้ผมนั่งที่เบาะข้างคนขับ เพราะอาการไม่หนักเท่าเมื่อวาน พอทนไหวอยู่

“ทำไมกูไม่ค่อยเห็นมึงเอา.... อะไรนะ รถมึงน่ะ ชื่ออะไรนะ”

“ไท่หยาง”

“เออ นั่นแหละ ทำไมไม่เห็นเอามาขับเท่าไหร่เลย”

“ทำไม ขี้เกียจขับให้กูนั่ง??”

“เปล่า ป๊ามึงลงทุนซื้อรถใหม่ให้มึงใช้ แต่มึงกลับเอาแต่นั่งรถกูนี่นะ”

“กูนั่งรถมึงไม่ได้รึไง ถ้าไม่ได้ก็จอดแถวนี้ละ เดี๋ยวขึ้นแท็กซี่กลับเอา” พูดพร้อมปลดสายเข็มขัดนิรภัยแต่ไอ้ซันเอื้อมมือมากุมเอาไว้ กดให้ลงล็อกดังเดิม

“ก็แค่ถาม เดี๋ยวลูกมึงน้อยใจ”

“ก็ใช้อยู่ตลอดนั่นละ เอาไปมหาลัยบ่อยจะตาย”

“อ้อ นั่นสินะ” ผมนั่งเฉยๆ พยายามขยับตัวให้น้อยที่สุด ส่วนไอ้ซันก็ขยับโยกตัวตามเสียงเพลง ร้องไปพลางอย่างเมามัน เป็นเพลงอีสานแหละครับ เพียงแต่ผมไม่รู้ความหมายของมันเท่าไหร่

ควายบักเถิกตัวใหญ่ ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่

ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่, ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่ ใหญ่

โอ้แม่ทรามวัย น้องเห็นควายอ้ายไหม

ตัวดำคู่ลู่ หลุดกกหลักไปไส

สงสัย สงสัย ไปหากินน้ำท่า

นานานา นางน้องหนองน้ำใหญ่แท้

จอกแหนกะหลายพันควายอ้ายเป็นหายวา

หญ้ากะฮกอึ้งตึ้ง อึ้งตึ้ง อึ้งตึ้ง อึ้งตึ้ง อึ้งตึ้ง

แท้ละหนอกานดา

ควายอ้ายมันอ่อนล้า ทางเขากะหนักหลาย

หอยหนีบควายอ้าย หอยหนีบควายอ้าย

หอยหนีบควายอ้าย หอย หอย หอย หอย

หนีบ หนีบ หนีบ หนีบ, หนีบ หนีบ หนีบ หนีบ

หนีบ หนีบ หนีบ หนีบ, หอยหนีบหัวควายอ้าย

โอ้แม่เนื้อกลอย ล่ะฮอย ฮอย ฮอย ฮอย

ล่ะฮอย ฮอย ฮอย ฮอย ควายอ้ายล่องลอย

หอยกะมึเอาฮ้าย หนีบหัวควายอ้ายเป็นตาหน่าย

ควายอ้ายมันสะหวอย ส่อยเอาหอย ส่อยเอาหอย

เอาหอย เอาหอย เอาหอย หอย หอย หอย หอย

ออกจากควายอ้ายแน

เพลง หอยหนีบควายอ้าย : วงตลาดแตก

“ฮึฮึ” ผมหลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ปากกระตุกเมื่อคำที่ไอ้ซันมันร้องเพลงออกมาส่อให้มองไปอีกทางที่ออกแนวทะลึ่งตึงตัง เจ้าตัวหันหน้ามามอง ยักคิ้วนิดๆ ยกยิ้มมุมปาก

“ฟังรู้เรื่องรึไงเรา”

“ฮึ ไม่รู้”

“แล้วขำอะไร”

“ก็มันส่อ แถมมึงยังร้องจากควายเป็น คว-” ผมกัดริมฝีปากเอาไว้ ไม่ให้เผลอหลุดคำที่ไม่ควรออกมา

“หื้มมมมม ทะลึ่งนะเราเนี้ย คุณหนูเบส”

“เปล่าสักหน่อย มึงอย่ามาใส่ร้ายกู”

“หรอออออ” ไอ้ซันแกล้งพูดออกมา ก่อนจะร้องเพลงอีกครั้ง ทำให้ผมหัวเราะลั่น

อ้ายเฮ็ดมัน อ้ายเป็นคนเฮ้ดมัน

หมู่เขาพากัน ละเฮ้ดข้าวเฮ้ดอ้อย

อ้ายกะสิสู้ อ้ายสิสู้บ่ถอย

คนดู๋คนหมั๊น ทางสู้นั้นบ่มีถอย

ขอให้เจ้าซ่อย....

ฮักกับข้อยคนเฮ้ด..... มัน

เกิดมาแต่น้อยเท่าใหญ่

อ้ายบ่ไปไสเฮ้ดแต่ไฮ่มัน

เทิ่งไถ เทิ่งปลูกเสียหญ่า

พอถึงเวลาเฮากะได้ขายกัน

คันได้เจ้ามาเฮ็ด.... ซ่อย

อ้ายกะสิคอย สอนเฮ้ดไฮ่มัน

มามักกับอ้ายบ่หล่า

มาเอ๊า... กับอ้ายบ่อหล่า

บ่จ่มดอกหนา....

มามักหนุ่มเฮ้ด....มัน

เพลง อ้ายเฮ็ดมัน : เต้ย ปลายนา

“มึงไปรู้จักเพลงพวกนี้ได้ไง ฮ่าฮ่าฮ่า”

“ไปตามผับตามบาร์นั่นแหละ เพลงพวกนี้มีเยอะแยะไป บางทีก็เอาขึ้นไปร้องบ้างบางครั้ง เรียกความสนุก” ผมพยักหน้ารับน้อยๆ ผมนั่งฟังเพลง พร้อมๆ กับเสียงร้องของไอ้ซันไปพลาง จนมาถึงบ้านน้าพิมพ์ ผมก็เข้าไปทักทายสวัสดี นั่งมองสองแม่ลูกเดี๋ยวกอดเดี๋ยวหอม บ้างก็แหย่แม่ของมันไปพลาง และจบลงที่นั่งทานข้าวเย็นด้วยกัน แล้วจึงพากันกลับ พอมันมาส่งผมที่หน้าคอนโดเสร็จ ก็ขับรถออกไป ผมมองตามหลังของมันไป ก่อนจะถอนสายตากลับ แล้วเดินมุ่งตรงเข้าห้อง ไปดูห้องที่ถูกล็อกไว้ถาวร พอเปิดเข้าไปแล้วก็นิ่งเงียบ รอฟังเสียง

ไม่มีแล้ว.....

ผมจึงเดินไปทั่วๆ ห้อง มองตามผนังห้อง และที่โต๊ะมุมหนึ่ง สำรวจความเสียหาย พบว่าไม่มีอะไรที่พังหรือขาดไป ก่อนจะหยิบสิ่งๆ หนึ่งขึ้นมา มองด้วยแววตาอ่อนโยนปะปนกับความเจ็บปวดอยู่ในที มันทั้งสุขทั้งเศร้าคู่กัน ก่อนจะปิดประตูล็อกห้อง เอากุญแจไปเก็บเอาไว้ ก่อนจะอาบน้ำแต่งตัว แล้วมานอนดูซีรีส์บนโซฟาจนกระทั่งเผลอหลับไป......