บทที่ 16 ไปอ่อยสาว

ผมตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนด้วยนาฬิกาชีวิต มึนงงเล็กน้อย มองออกไปรอบๆ ห้องๆ อย่างแปลกใจ ก่อนจะกระเด้งตัวขึ้นจากที่นอน วิ่งไปที่ห้องนั่งเล่น แย่ละ…

แต่พอวิ่งไปถึงแล้วก็ต้องชะงัก ไฟถูกปิดทั้งหมด ทีวี แอร์ ทุกอย่างหยุดการทำงาน ความอบอุ่นของห้อง ทำให้รู้ว่ามันถูกปิดไปนานมากแล้ว ผมยืนกะพริบตาปริบๆ อยู่กลางห้อง ก่อนจะค่อยๆ เดินไปนั่งลงบนโซฟา ครุ่นคิดเรื่องเมื่อคืน ผมดูซีรีส์อยู่ ผมจำได้ ผมอาจจะง่วงมาก ถึงได้เข้าไปนอนในห้อง แต่มั่นใจมากพอว่าตัวเองไม่ได้เดินปิดอุปกรณ์ไฟฟ้าพวกนี้แน่

“หรือจะมีผีว่ะ?” บ่นพึมพำเบาๆ กับตัวเอง ไม่หรอก นี่มันตึกพึ่งสร้างนะ ห้องก็ราคาแพง ใช่ห้องถูกๆ ซะที่ไหน ไม่น่าใช่หรอก หรือผมละเมอไปปิดว่ะ ขมวดคิ้วครุ่นคิดอย่างหนัก ก่อนที่จะ ช่างแม่ง....

พอคิดได้ดังนั้นก็เลยลุกขึ้น ไปอาบน้ำแต่งตัว เตรียมไปเรียน ออกมาทำอาหารเช้าทาน พอทานเสร็จก็จัดการล้างเก็บให้เรียบร้อย ก่อนจะขับรถไปที่มหาลัย พอไปถึงผมก็ยังคงนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องนั้นอยู่ จะช่างแม่งมันก็ได้แหละ แต่สงสัยไง เออ ช่างแม่งก็ได้.... คิดพลางสะดุ้งเมื่อมีคนตบลงที่บ่าหนักๆ จนต้องหันหน้าไปมอง

“เป็นห่าอะไร นั่งเหม่ออยู่นั่น” ไอ้ซันนั่นเองที่มานั่งข้างๆ

“เปล่า กูแค่กำลังคิด”

“คิดอะไร?”

“มึงมาห้องกู มึงว่ามันมีอะไรแปลกๆ ไหมว่ะ” ผมลองถามหยั่งเชิงดูก่อน

“ก็ไม่นี่?”

“อืม” ผมตอบรับในลำคอ

“มีอะไรรึเปล่า?”

“ไม่แน่... ไม่แน่ใจว่ะ”

“อะไรที่แปลก? คนเอากันข้างห้อง? ของหาย? ผีหลอก? หรืออะไร”

“อาจจะ... ผีมั้ง”

“ฮึฮึ เชิญพระเข้าห้องรึยังละ”

“มีอยู่ในห้องนอน”

“อ้อออออ งั้น... เมื่อคืนหลับสบายดีไหมละ”

“อ่อ ก็ดีนะ เออว่ะ หลับสบายจนไม่สะดุ้งตื่นเลย หรือกูต้องเชิญพระไว้ที่ห้องนั่งเล่นด้วยว่ะ กูต้องเอาไปไว้ในห้องครัวด้วยไหม? ห้องน้ำล่ะ??”

“พอเลย พระท่านไม่อยากดูมึงเปลือยหรอกนะ” ไอ้ซันว่าพร้อมกับยีหัวผมเบาๆ ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ๆ พูดด้วยเสียงกระซิบข้างใบหู

“พระท่านไม่อยากหรอก แต่กูอยาก”

“.......”

“.......”

“หะ หะ เหี้ยเถอะ อะไรของมึงเนี้ย” พูดพลางหันสะบัดหน้าไปอีกทาง อะไรวะ ทำไมแม่งร้อนขนาดนี้ มึงจะอบคนให้ตายทั้งห้องเลยรึไง ร้อนจนเหงื่อออกไปหมดแล้วเนี้ย หัวใจก็เต้นซะเร็ว ร้อนซะกูจะเป็นลมแล้วโว้ยยยยยย ได้แต่โทษฟ้าโทษฝน โทษลมโทษอากาศ

จนกระทั่งเพื่อนๆ มากันจนครบรวมถึงไอ้เพชรด้วยนะครับ ที่ไอ้ซันมันเรียกชวนให้มานั่งด้วยกัน และคนสุดท้ายที่มาก็คือไอ้นาย ขาเป๋มาเชียวแล้วท่าทางอาการที่ซีดเซียวนั้นอีกละ โดนมาแน่ๆ บอกเลย ฮะๆ

“เดี๋ยวกูมานะ” ผมหันไปพยักหน้าให้ไอ้ซันที่กำลังลุกขึ้น เดินออกจากห้องเรียนไป ผมก็ไม่ได้ถามอะไร คิดว่ามันคงจะเข้าห้องน้ำ แต่ไม่ใช่ครับ มันกลับมาพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงสดในขวดแก้วใบใส 2 ชิ้น ก่อนจะยื่นให้ผมอันหนึ่ง ของมันอันหนึ่ง ไม่ต้องเดาเลย พี่เทคผมแน่ๆ

“พี่รู้ว่ามันไม่ค่อยเหมาะที่ซื้อดอกกุหลาบมาให้ แต่ตอนที่เห็นพี่คิดถึงน้องเบสเลยครับ หวังว่าจะชอบนะ”

ผู้ชาย?? กับดอกไม้?? มันจะเหมาะหรอว่ะ อะไรทำให้พี่เขาดลใจซื้อมาว่ะ ผมละงงใจพี่แกจริงๆ ของไอ้ซันก็มีการ์ดนะครับ ด้วยความเร็วแสง ผมแย่งจากมือของมันมาอ่านดูบ้าง

“ขอบคุณที่คอยช่วยนะครับคุณซัน ชอบไหมครับ?”

พอได้อ่านผมก็ยู่ปาก ก่อนจะส่งคืนให้ มองดอกกุหลาบในโหลแก้วอย่างเซ็งๆ ไม่ต่างจากไอ้ซันเท่าไหร่

“มึงคิดเหมือนกูใช่ไหม? B1”

“เออ คิดเหมือนมึงนั่นแหละ B2”

“สิ้นคิด/ปัญญาอ่อน” ผมกับไอ้ซันพูดออกมาพร้อมกัน ก่อนจะถอนหายใจ แต่แล้ว โทรศัพท์ของไอ้ซันก็ดังขึ้นอีกครั้ง มันก็ลุกเดินออกไปอีก ไอ้ซันหายไปพักหนึ่ง ก่อนจะกลับมาพร้อมกาแฟและชานมในมือ ขนมอีกนิดหน่อย จากร้านดังประจำมหาลัย

“อะ พี่เทคมึงเขาขอแก้ตัว” พูดพลางวางชานมกับถุงขนมไว้บนโต๊ะ ไอ้วุฒิกับไอ้นายหันมามองอย่างสนใจในทันที ต่างจากไอ้เพชรที่นั่งมองเอื่อยๆ ไร้ความสนใจพวกผมทั้ง 4 สี่คนที่กำลังขยับตัวยุกยิ้กไม่หยุด

ในวันนั้นเราก็เรียนๆ เล่นๆ กันไปนั่นแหละครับ พอเสร็จก็แยกย้ายกันกลับ ผมเองก็กลับไปนอนทันทีเช่นกัน พอตื่นแล้วก็ลุกมาทำข้าวกิน อาบน้ำแต่งตัว ใส่ชุดนอน ออกมานั่งดูซีรีส์ที่โซฟา ต่อจากตอนที่ค้างเมื่อวาน แอบระแวงหน่อยๆ แต่ก็พยายามปัดความคิดด้านลบทิ้งไป เริ่มดูหนังต่อ จนเวลาล่วงเข้าวันใหม่ จนเกือบจะตี 2 อยู่แล้ว ผมนั่งลุ้นตัวเกร็ง เมื่อพระเอกกำลังระวังตัวสุดๆ มือหนึ่งถือปืน อีกมือถือไฟฉาย ส่องไปในความมืดของห้องใต้ดิน ที่คนร้ายโรคจิตแอบซ่อนตัวอยู่

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ผมพยายามมองหาต้นเสียง แต่ว่ามันเงียบลงไปแล้ว ลมหายใจหอบกระชั้นขึ้นอีกนิดอย่างลุ้นระทึก

แกร๊ก!

แอ๊ดดดดดดดดดดดด

ในคราวนี้ผมสันหลังแข็งเกร็งเย็นวาบ มองไปที่ประตูห้องนอน ห้องน้ำ ห้องเก็บของ 3 ประตูที่เรียงอยู่ใกล้ๆ กัน แต่ก็ไม่พบประตูบานไหนเปิดออกแม้แต่น้อย จึงค่อยๆ หันไปมองที่ประตูห้องครัว ซึ่งแง้มอยู่เล็กน้อย และดวงไฟที่กำลังเปิดสว่าง

ซ่าาาาา

เอี๊ยดดดด

พรึ่บ!

ผมนั่งหันหน้ากลับมามองหน้าจอดังเดิม นั่งนิ่งๆ ตัวเริ่มสั่นหน่อยๆ อย่างควบคุมไม่อยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะลุกไปดูว่าในห้องนั้นมี

ใคร

หรือ

อะไร

ที่กำลังใช้งานอยู่

แซ่ก แซ่ก แซ่ก

หัวใจผมเต้นกระหน่ำรัว จนเหมือนหัวใจจะวาย เมื่อเกิดเสียงอะไรสักอย่างดังขึ้นข้างหลัง

ตุ้บ!!!

“ทำไมไม่นอน”

“เหี้ย!!!!”

ผลั๊ก!!!

“โอ้ย!”

ผมต่อยออกไปทันทีเมื่อมีบางสิ่งทาบทับที่ด้านหลัง จนทำให้สะดุ้งแล้วมือลั่น จนคนที่โดนหงายลงไปนอนที่พื้นพร้อมกับเสียงร้อง ผมเบิ่งตาโต รีบวิ่งไปกดสวิตช์ไฟเพิ่มความสว่างในห้องทันที

พรึ่บ!

“ต่อยกูทำไมเนี้ย” ไอ้ซันนั่งอยู่ที่พื้น มือจับคางของตัวเองไว้

“กะ กะ ก็ ก็มึงทำกูตกใจ.... มึงอะผิด” ผมอุบอิบบอก ก็มันผิดจริงๆ นี่น่า มีที่ไหนที่มาดึกๆ ดื่นๆ มาเงียบๆ ไม่ให้สุ้มให้เสียง แถมยังแอบเข้าห้องผมด้วย อ๊ะ

“นี่มันเข้าห้องกูได้ไง??” ถามอย่างแปลกใจ กะพริบตาปริบๆ อย่างงุนงง ทั้งๆ ที่ควรจะถามตั้งนานแล้ว แต่พึ่งจะนึกได้ซะนี่

“ก็มึงบอกรหัสกูมา” ไอ้ซันยันตัวลุกขึ้น ปีนไปนั่งบนโซฟา ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อออกจากตัว ทำให้ชุดนักศึกษาสีขาวถูกแหวกออกกว้าง เผยให้เห็นหน้าท้องเป็นลอนสวย และไรขนนิดๆ กำลังนั่งเอาเท้ายันกับโต๊ะตัวเล็กด้านหน้า

“อ้อออออ ตอนไหนวะ???” ขมวดคิ้วถาม งงหนักยิ่งกว่าเดิม

“ตอนที่มึงหายหัวแล้วไปเจอกูในร้านสะดวกซื้อไง มึงบอกให้กูตามขึ้นมาทีหลัง แล้วบอกรหัสเอาไว้น่ะ”

“อ้อ เออ เหมือนจะใช่” ผมตอบก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟาข้างๆ กัน ไอ้ซันก็เอาแขนวางพาดไว้ที่พนักพิง ผมกดให้ซีรีส์ย้อนกลับเล็กน้อย เพราะเรื่องวุ่นๆ เมื่อครู่ ก่อนจะนึกขึ้นได้ แล้วถามมันอีกครั้ง

“แล้วตกลงมึงมาทำไม?”

“มาไม่ได้?”

“เปล่า ไม่ได้บอกว่าไม่ได้ แค่สงสัยว่ามึงมีอะไรถึงมาหาดึกๆ ดื่นๆ ไม่กลับห้องกลับหอไปพักผ่อนว่ะ”

“กูกำลังพักผ่อนอยู่ อีกอย่าง ถ้ากูบอกว่าอยากมานอนกับมึงละ” ไอ้ซันหันมาบอกผม จ้องมองนิ่งๆ แต่แววตานั้นกลับมีความอบอุ่นปรากฏอยู่

“ทำไมต้องมานอนกับกูด้วยละ” ผมถามพร้อมกับหันหน้าหนี ไอ้ซันเอื้อมมือมาบีบต้นคอของผมจากด้านหลัง

“ก็ถ้ากูไม่แวะมาดู พ่อมึงจ่ายค่าไฟอานแน่ เปิดแม่งหมดซะทุกอย่างทุกห้อง อีกอย่างก็ เป็นห่วงมึงด้วยนั่นละ ข้างล่าง..... เป็นไงบ้าง”

“ก็... เกือบจะหายแล้วละ มึงไม่ต้องห่วงหรอก”

“งั้น.... ทำอีกได้ไหม” คำถามของไอ้ซันทำให้ผมชะงักกึก เมื่อมันขยับเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าโน้มลงต่ำ จนผิวแก้มรับรู้ถึงลมหายใจร้อนๆ ทำให้ไม่กล้าหันไปมองหน้ามันได้แต่นั่งอยู่นิ่งๆ ก่อนจะตอบคำถามด้วยคำถาม

“มะ มึงถามอะไรของมึง”

“หึ งั้นกูจะถือว่านั่นเป็นคำตอบ”

จ๊วบบบบบ

ไอ้ซันมันจับคางของผมให้หันหน้าไปหา ก่อนจะประกบริมฝีปากลงมาทันที ดูดดึงเร่าร้อน แถมยังเร่งผมยิกๆ ด้วยลิ้นร้อนที่พยายามเข้ามาในโพรงปากอย่างดื้อดึง จนต้องยอมเปิดปากออก รับลิ้นหนาๆ เข้ามาภายใน

จุ๊บ จุ๊บ จ๊วบบบ

“อืม”

“อื้อออ”

รู้สึกเหมือนกับตัวจะลอยเลยครับ โคตรรู้สึกดี ฟินอะ ทำไงดีครับ ฮือออ โคตรดีเลย ปลายนิ้วร้อนๆ ไต่ไปตามตัว บีบคลึงไปทั่วกาย ก่อนจะค่อยๆ แกะกระดุมเสื้อออก แล้วเข้ามาสัมผัสผิวเนื้อสีขาวที่มีรอยรักปรากฏอยู่จางๆ จนกระทั่งไปสะกิดเม็ดเล็กบนยอดอก จนคนที่โดนสัมผัสสะดุ้งเฮือก

“อ๊ะ”

ปึก!

ผมดันตัวไอ้ซันออกอย่างรุนแรง มือทั้งสองยันอกของมันไว้ ไอ้ซันทำหน้าไม่เข้าใจปะปนไปกับความทรมาน ตาเยิ้มมองหน้าผมนิ่งๆ ผมได้แต่ก้มหน้า หอบหายใจเหนื่อย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองไอ้ซันหน้าตื่น ร้องบอกทันที

“กูง่วงแล้ว มึงดูไปนะ ไปละ!!” พูดจบก็รีบวิ่งเข้าห้องนอนตัวเอง ปิดประตูดัง ปัง! ก่อนจะพิงหลังกับบานประตูยกมือขึ้นลูบหัวใจของตัวเอง

“เพื่อนกัน เราเพื่อนกัน พวกเราเป็นเพื่อนกัน” พึมพำสะกดจิตตัวเอง ไม่ให้ทำอะไรเลยเถิดมากกว่านี้ ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงหลังใหญ่ ซุกหน้าลงกับหมอน ฝากความร้อนที่ใบหน้า ให้ซึมลงไปกับหมอน

แกร๊ก!

เสียงไอ้ซันที่เปิดประตูเข้ามา แต่ไม่ได้เข้ามาหาผมนะครับ มันเข้าห้องน้ำแทน แล้วเสียงน้ำไหลก็ดังขึ้น ผมนอนฟังด้วยหัวใจระทึก กลัวว่ามันจะทำอะไรแปลกๆ ออกมาอีก จนกระทั่งมันอาบเสร็จแล้วมาล้มตัวลงนอนที่ข้างๆ กัน ทำให้ผมเด้งตัวขึ้นนั่งทันที หันหน้าเข้าหามันแทน

“ทำไมไม่ไปนอนห้องมึงละ”

“มึงดูเวลาด้วย ว่ามันกี่โมงกี่ยามแล้ว จะให้กูถ่อขับรถกลับไปอีกรึไง”

“แต่ แต่มึงก็ต้องไปเอาพวกหนังสือเรียน ชุดนักศึกษาอยู่ดีไม่ใช่รึไง”

“เออ แต่กูอยากนอนก่อน มึงมีปัญหารึไง?”

“เปล๊า ไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ”

“ไม่มีก็ดี มานอนได้แล้ว” ไอ้ซันดึงแขนข้างหนึ่งของผม จนทำให้ตัวไถลนอนลงบนเตียงนุ่ม ไอ้ซันขยับตัวอีกนิดหน่อย เป็นอันเข้าที่เข้าทาง เข้าทางมันนะครับ!!!

ไอ้ซันมันจับให้ผมนอนซุกอกมัน แขนข้างหนึ่งต่างหมอนให้ผม ส่วนแขนอีกข้างก็โอบรัดเอวให้เข้าไปแนบชิด จนหน้าท้องชิดติดกับหน้าท้อง ต้นขารับความร้อนรุ่มจากผิวกายของมันได้ชัดเจน แล้วไหนจะไอ้แท่งๆ ที่กำลังทิ่มผมอยู่นี่อีกละ!!!

“ไอ้ซัน ไม่ต้องกอดก็ได้มั้ง” ร้องประท้วงพลางพยายามดันตัวออกจากวงแขน แต่มันกลับรัดแน่นขึ้น ก่อนจะตอบออกมาเบาๆ

“กูติดหมอนข้าง” ไอ้ซันพูดพร้อมกับใช้มือลูกหัวผมเบาๆ เป็นการกล่อมนอน มือข้างที่ผมใช้หนุนนอนนั่นแหละครับ

“นอนซะ ดึกแล้ว หรือมึงจะดิ้นๆ หนีก็ได้ ถ้าอยากออกกำลังกายรอบดึก” น้ำเสียงของไอ้ซันไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆ เลย จะมีก็แต่สัมผัสบนศีรษะที่อ่อนโยนเท่านั้น และเพราะคำพูดของมันทำให้ผมยอมนอนนิ่งๆ พยายามไม่ขยับไปโดน

อะไรๆ

ให้มากนัก เพราะสัมผัสที่อ่อนโยน คอยลูบศีรษะของผมอยู่ตลอด ทำให้ลดความเกร็งเครียดของกล้ามเนื้อลงอย่างช้าๆ ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ นานแล้วครับ ที่ไม่ได้รับความอ่อนโยนแบบนี้ ก่อนจะค่อยๆ หลับลงไปในที่สุด

ในเช้าวันถัดมาไอ้ซันก็ตื่นออกไปแต่เช้า เพราะต้องไปเปลี่ยนชุด รวมถึงเอาชีทวิชานั้นๆ มา ผมว่าที่ผมสงสัยว่ามีผี ผมได้ข้อสรุปแล้วล่ะครับ ผีไอ้ซันนี่แหละผมว่า ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจการกระทำของมันสักเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่มันบอกว่าจะเป็นเพื่อน แต่เพื่อนกันเขาทำแบบนี้หรอว่ะ มากอด มาหอม มาจูบ งี้หรอ แถมยังชวนทำหน้าซื่อตาใส เหมือนเป็นเรื่องธรรมดา นี่มันไม่ใช่แล้วมั้ง??

คิดพลางขับรถไปด้วย จนกระทั่งมาถึงมหาลัย เรื่องนี้ก็ยังคงวนเวียนอยู่ ไม่หายไปไหน พอไอ้ซันมา มันก็ยกมือขึ้นขยี้หัวผมเล็กน้อยแล้วผละออกไป นอกนั้นก็ทำตัวปกติ ไม่ได้มีท่าทีอะไร จนทำให้ผมงง

วันนี้ไอ้นายมาด้วยสภาพซีดเซียว แถมยังมาสายตั้ง 30 นาที และเหมือนจะเป็นไข้ด้วยครับ ตัวร้อนไปหมด บอกให้มันกลับไปก่อนก็ไม่ยอม จนกระทั่งเรียนคาบเช้าเสร็จ ไอ้นายก็อาการยังไม่ดีขึ้นดีเลย พวกผมเลยโทรหาคนรักมัน ให้มารับตัวกลับไป

Rrrrrrrrrr Rrrrrrrrr

“พี่ใช่ผัวไอ้นายไหมครับ” ไอ้ซันเอ่ยปากถามปลายสาย และเพราะเขาเป็นพี่นี่แหละ มึงจะไปถามเขาแบบนั้นได้หรอ!! ผมตบกบาลไอ้ซันไปฉาดใหญ่ ก่อนที่จะแย่งโทรศัพท์มาคุยเอง

“โอ้ยยย ไอ้สัส ตบมาได้” ไอ้ซันครวญคราง ทำหน้ามุ่ยขัดใจ

“พี่ใช่พี่เนมไหมครับ” ผมเอ่ยถามปลายสาย ซึ่งอีกฝ่ายก็ตอบรับกลับมา

[ครับ มีอะไรหรอครับ]

“พอดีไอ้นายมันไม่สบาย ตัวร้อนมากเลยครับ พี่มารับมันไปหน่อยได้ไหม พวกผมมีเรียนต่อช่วงบ่าย ถ้าให้ไปส่งคงจะไม่ทัน”

[นายเป็นไข้หรอครับ]

“ครับ”

[เดี๋ยวพี่รีบไปนะ รอแป๊บหนึ่ง]

“ครับ”

[อีก 10 นาทีพี่จะถึง พี่รบกวนเราเฝ้านายไว้ให้พี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่รีบไป]

“ได้ครับ” ผมตอบรับกลับไป แล้วช่วยกันพยุงไอ้นายให้ลงไปรอที่ด้านล่างของตึก บอกเพื่อนๆ ไปพลาง ว่าพี่เขาจะมาใน 10 นาที ซึ่งพี่เขาก็มาใน 10 นาทีจริงๆ ครับ ไอ้นายนอนฟุ้บหน้าลงกับโต๊ะไม่ได้สติ โดยที่มีพวกผมดูแลให้อยู่ ก่อนจะเกิดเสียงกรี้ดดังขึ้น เมื่อรถของพี่เนมมาจอดอยู่ตรงหน้า เพราะความหรูหราราคาแพงของมัน ทำให้สาวๆ กรี้ดออกมา และรบกวนการนอนพักของไอ้นายจนเจ้าตัวขมวดคิ้ว ผมก็ลูบเส้นผมมันเบาๆ กล่อมให้มันนอนหลับ

“ขอบใจมากนะที่ดูแลให้”

“ครับ พี่พามันไปเถอะ” พี่เขาอุ้มไอ้นายขึ้นแนบอก ทำให้มีสาวๆ กรี้ดขึ้นอีกครั้ง พี่เขาเดินตรงเร็วรี่ พวกผมก็ตามไปทันที เปิดประตูรถให้ อำนวยความสะดวก ยกมือสวัสดีบอกลาอีกฝ่าย แอบหันไปมองไอ้วุฒิหน่อยๆ มันก็อาจจะยังคงเจ็บๆ อยู่บ้าง แต่เดี๋ยวก็คงจะหาย เพราะพอมันละสายตามันก็หันไปคุยกับไอ้เพชรแทน ก่อนที่พวกเราจะยกพลไปกินข้าวแล้วเข้าเรียนต่อในทันที

ผมแวะซื้อของสดที่ซูเปอร์ อยากกินเป็ดปักกิ่ง หมี่ซั่ว กุ้งผัดซอส กับปลานึ่งซีอิ้ว พอได้ของมาครบแล้วก็มุ่งตรงกลับคอนโด เริ่มทำอาหารทันที สุดท้ายก็โทรหาไอ้ซันอยู่ดี ก็นะ ผมสนิทกับมันที่สุดนี่ มันก็รับปากว่าจะมาตอนหัวค่ำ ผมก็เอาฝาปิดอาหารเอาไว้ นั่งไขว่ห้างดูหนังที่โซฟา ผมติดซีรีส์จริงๆ นะครับ ซีรีส์ฝรั่งด้วย ชอบแนวสืบสวนสอบสวน พวกหมอพวกตำรวจ สนุกดีครับ

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด

แกร๊ก!

“เมื่อไหร่มึงจะดูไอ้เรื่องนี้จบสักทีว่ะ” เสียงไอ้ซันนำมาก่อนตัวเลยครับ ผมก็ยังคงนั่งดู ไม่ได้หันไปแต่อย่างใด

“มี 5 ซีซัน ซีซันละ 25 – 30 ตอน กูพึ่งจะดูซีซัน 3 เอง” ตอบพลางกดหยุด แล้วเดินตามไปสมทบกับไอ้ซัน ที่ตอนนี้หยิบถ้วยมาตักข้าวสองจานรอไว้แล้ว พร้อมแก้วน้ำ 2 ใบ และช้อนส้อม ผมก็ทรุดตัวนั่งลง ก่อนจะเริ่มทานทันที

“อะนี่ กุญแจกับคีย์กาดร์” พูดพลางยื่นส่งให้ อีกฝ่ายก็รับไปด้วยความสนใจ

“จะดีหรอครับคุณหนูเบส ไม่กลัวผมปล้ำรึไง”

“เอาคืนมาเลยนะมึง” พูดพลางกระดิกนิ้วเรียกขอคืน ไอ้ซันถือกุมเอาไว้ แสดงท่าทางออกมาราวกับสาวน้อยที่กำลังจะถูกแย่งของรักอย่างสะดีดสะดิ้ง

“ไม่นะ อันนี้ของน้องซันนี่ อร๊ายยยยย”

“ตอแหล แล้วแต่งตัวแบบนี้จะไปไหนวะ?” ผมชวนคุยไปพลางๆ เมื่อไอ้ซันมันใส่ยืดแขนสั้นสีเทา ใส่สร้อยคอที่เป็นแผ่นเหล็ก ที่ข้อมือใส่กำไลสีดำเป็นยางๆ หลายๆ เส้น กางเกงยีนส์สีดำ ขาดเข่า

“จะไปอ่อยสาว” มันพูดพร้อมกับทานข้าวไปด้วย ทำให้ผมสะอึก ไม่น่าถามเลยกู ก่อนจะแสร้งว่า เออ หรอ ขอให้ได้ขอให้โดน แล้วทานข้าวต่อ แม้ว่าความอร่อยจะหายไปหมดแล้วก็ตาม

พอทานเสร็จไอ้ซันก็รับหน้าที่ล้างเก็บเข้าชั้น ผมเองก็ไปอาบน้ำแต่งตัว สวมใส่ชุดนอน ในตอนที่กำลังอาบน้ำอยู่ ไอ้ซันก็ตะโกนร้องบอก ว่าจะไปแล้วนะ พร้อมกับเสียงปิดประตู

พลั่ก!!

ผมต่อยเข้าที่กำแพงห้องน้ำอย่างแรง มือกำแน่นจนสั่น ก่อนจะพูดความคิดในใจออกมา

“โอ๊ยยย เหี้ยเอ้ยยย เจ็บเว้ยยย” ได้แต่ยกมืออีกข้างมากุมข้างที่เจ็บเอาไว้ พร้อมๆ กับสะบัดมือไป ทำไมในทีวีแม่งชกเอาๆ จนมือแตกได้ว่ะ แม่งงง โคตรเจ็บ คิดพลางยกมือที่สั่นๆ ขึ้นดู ปรากฏรอยแดงจนทำให้หน้าเบ้ ก่อนจะรีบอาบน้ำแล้วเข้านอน ไม่ดูแม่งแล้ว ผมนอนเขี่ยโทรศัพท์ไปมาอีกนิดหน่อย แล้วจึงเข้านอนจริงๆ ในเวลาราวๆ 5 ทุ่ม

แกร๊ก!

“อืม”

“ฮึฮึ ลักหลับซะดีมั้ง จะน่ารักไปไหนวะ”

จุ๊บ