Chapter 15

DAHLIA

Ang mga araw na wala siya ay sobrang hirap para sa akin. Pero pinipilit ko na maging okay dahil umaasa ako na mahahanap ko siya. Sobrang bilis ng mga araw at hindi ko namalayan na isang buwan na pala ang lumipas simula noong iwan niya ako.

“Nasaan kana ba? Bakit ka ba umalis? Hindi mo ba ako mahal? Nakakainis ka!” para akong siraulo na kinakausap ang sarili ko dito sa office ko. Ang aga-aga pa pero siya na agad ang nasa isipan ko.

Kinuha ko ang phone ko at tinawagan ko si Kuya Gavin.

“Wala pa rin akong balita. Pero alam ko na mahahanap natin siya. Pasaway talaga, pinapahirapan niya ako.” natatawa na sabi ni Kuya.

“Hindi nga siguro niya ako mahal, kuya.” malungkot na sabi ko sa kanya.

“Don’t say that. Kasi nahihiya lan ‘yun at dahil na rin sa pride niya. We need to understand na nasaktan siya. Dahil ang buong akala niya ay anak talaga siyang tunay. At may kasalanan rin ako. Sa ngayon ay ‘wag tayong mawalan ng pag-asa. Alam ko na mahahanap natin siya. At alam ko rin na oka