CHAPTER 5: HANGGANG KAILAN MO AKO PAHIHIRAPAN, PHILIP?

Nagising ako na nakahiga na ako sa hospital bed at may suwero na naman na nakakabit sa akin. Napatapik ako sa noo at napabuga sa hangin dahil sa lahat talaga ng ayaw ko, hospital.

Luminga-linga ako sa paligid para hanapin ang cellphone ko at tingnan ang oras. May usapan kami ni Philip.

Hala! 8:43 na!

Saktong magpa-panic na sana ako nang bigla naman may nag-message sa akin.

FROM: PHILIP

TO: HEATHER

"Magpahinga ka muna."

Napataas ang dalawa kong kilay nang sabay dahil hindi ako makapaniwala sa message niya. Si Philip ba talaga ito?

Saktong nalulunod ako sa sariling tanong, may pumasok naman na isang nurse. Iisang nurse gaya ng dati.

"Sabi ko naman sayo," aniya sabay lapag ng stainless na bowl sa mesa.

Nang makita ko kaagad ito, natakam ako dahil mukhang masarap. Pero...si lola.

Napangiti naman ang nurse dahil siguro napansin niya ang naging reaksiyon ko. "Sige na. Alam ko na gusto mo rin."

Agad ako nag-iwas ng tingin at tumikhim. "Hindi ako gutom," pagsisinungaling ko.

Nagtawa siya at naupo sa tabi ko. Kinuha niya ang bowl at iniabot sa akin.

"Don't worry. Hindi naman siguro pupunta ang lola mo."

Tumingin muna ako sa kaniya bago ko ito kinuha na naging dahilan para mas lalong lumawak ang ngiti niya.

"Lagi mo panatilihin ang matulog ng maaga sa halip na magdamag maglaklak. Isa pa, kumain ka ng tama. Okay lang naman na i-maintain mo body shape mo pero hindi okay na tipirin mo ang sarili mo sa pagkain. Bibili pa ako ng mga magazines mo kaya naman dapst healthy ka," sermon niya.

Kahit papaano, nag-e-enjoy ako sa kung paano niya ako tratuhin. Pero sa kabilang banda, hindi ko mapigilan na kwestiyunin kung bakit siya sa akin mabait.

"Bakit... mo ito ginagawa?" nakayuko ko na tanong.

"Miss, I'm a nurse," sagot niya.

Umiling-iling ako. "You act differently. Bakit ang bait mo sa akin to the point na ikukuha mo ako ng bowl ng pagkain at itatago para hindi makita ni lola? We both know na may reason ka," saad ko. Sinasabi ko lamang ang napapansin ko. Wala naman ako masamang iniisip.

"H-hindi ko po pwede sabihin." Napakunot ang noo ko sa naging sagot niya.

"Anong hindi—"

"Excuse me po." Nagmamadali itong lumabas at may naihulog pa siya na piraso ng papel. Dinampot ko ito at nakalagay dito ang numero ng cellphone.

Susubukan ko sana tawagan nang bigla naman nag-message si lola.

"Let's talk later. Just buy some medicine. Tigilan mo kaartehan mo."

Napalunok na lamang ako habang binabasa ito. Tumingin ako sa nakasaksak na suwero sa braso ko at napansin ko na namaga pala ang parte na hinilahan ko. Hay nako naman.

Maayos na ako umalis sa hospital. Naghingi na lamang ako ng medication. Medication na hindi ko naman susundin.

Tumingin muna ako sa oras bago magdesisyon na pumunta sa balak ko puntahan. Sakto naman na maaga pa.

Nagpunta ako sa puntod nina mamá at papá. Mabigat ang pakiramdam na winahi ko ang mga tuyong dahon na nakaharang sa mga pangalan nila.

Naupo ako sa damo at nagsindi ng kandila.

Napayuko ako sa bigat ng nararamdaman ko at hindi na napigilan ang pagtulo ng luha. Halos manginig ako sa kinauupuan habang nakayuko dahil sa walang tigil na paghikbi at raamdam ko ang bilis ng tibok ng puso ko dahil sa bigat.

"Mamá, papá," bulong ko habang hinihimas ang kanilang mga puntod. "Balik na po kayo o kaya naman kunin niyo na ako. Ayaw ko na po dito. Lagi ako nasasaktan ni lola at napagsasalitaan. S-si Philip po, hindi ko alam kung kahit pakunwari na lang....kung itinuring ba niya akong kapatid o kahati man lang sa anong mayroon siya."

Hinawakan ko ang dibdib ko sa sobrang sakit at pinunasan ang luha.

"Ano pa ang saysay na mabuhay ako. Kung bawat butil ng bigas na kakainin ko ay bilang at bawat segundo na itinatagal ko dito ay parang awa na lamang ang dahilan?"