“Nanginginig ka na naman.”
Wala sa sariling napatingin si Lorraine sa nagsalita at bumungad sa kanya ang lalaking tumulong sa kanya sa panahong kailangan na kailangan niya ng tulog. Tipid siyang ngumiti rito at tinanggap ang inalok nitong isang tasa ng gatas.
“Thank you,” she said. “Wala lang. I just remember what exactly happened to me way back years ago. It just came flashing inside my head. It's awful.”
Everything is still vivid. Lahat ay parang kahapon lang nangyari. And those memories are hunting her day and night. Ngunit sa halip na panghinaan ng loob, ito ang nagbibigay sa kanya ng lakas para bumangon.
Babawiin niya ang kanyang anak. Babawiin niya ito.
“Take a seat.”
Umupo naman sila sa couch at agad na sumimsim siya sa kapeng pinagtimpla sa kanya ni Aldrin. He was the doctor who saved her from hell that day. Ito ang lumigtas hindi lang sa kanya ngunit pati na rin sa anak niyang isa.
Nilapag niya ang tasa sa mesa at tumingin kay Aldrin. “How was the Philippines?”
Kakauwi lang nito galing sa Pinas dahil abala ito sa pag-aasikaso sa negosyong naiwan nito sa bansa. He stayed there for almost month. Matagal-tagal na rin. Negosyante si Aldrin at marami na rin itong napatayong negosyo sa ibang panig pa ng mundo. But mostly, it’s all about hospital. He’s a doctor and that explains everything.
Aldrin heaved a deep breath. “It was still the same country we left years ago.”
Mapait siyang ngumiti. “I see.”
“Mommy…”
Sabay na dumapo ang kanilang paningin sa nagsalita at bumungad sa kanya si Bullet. Mukhang kakagising pa lang nito at busy pa sa paghikab. Lorraine immediately composed her smile as he walked up to her. Niyakap niya naman ang bata at hinalikan ang buhok nito.
Yumakap pabalik ang batang na sa apat na taong gulang pa lang. Humilig ito sa kanyang balikat at agad niyang hinaplos ang buhok nito.
After giving birth to Bullet, it was Aldrin who helped her escape that hellish life-like in the Philippines. Dito siya tumira sa California at dito niya na rin pinalaki ang anak niyang si Bullet. Katulong niya si Aldrin sa lahat ng bagay and to be honest, hindi na niya alam kung gaano na kalaki ang naitulong sa kanya ng binata.
But she’s thankful. Kung hindi dahil dito, hindi niya alam kung saan siya pupulutin. Hindi siya makakabangon. And now that she’s finally awake to the fact that she was used, not just by her so-called husband, but also her family, she wanted justice.
And she wanted her baby girl back. She wanted Bullet’s twin back. And she’s going to get her, by hook or by crook.
“Are you going to take me to school today?” mahinang tanong ng kanyang anak.
She hummed. “Do you want me to take you to school?”
Agad na tumango ang bata. Napangiti siya dahil doon. Ramdam niya ang tingin na ginagawad ni Aldrin sa kanya kaya siya nag-angat ng tingin dito. Aldrin smiled at her.
“Do you want me to make you some milk, Bullet?” tanong ni Aldrin.”
“No need. Nanny is making it for me,” kaswal na sagot ni Bullet.
Mahina siyang napailing at hinaplos ang buhok ng anak. “Go and take a bath. I’ll be the one to take you to school today.”
Tumango si Bullet at humalik sa kanyang pisngi bago ito umalis sa kanyang kandungan at bumalik sa silid. Nang sila na lang maiwan ni Aldrin ay muling bumalik ang seryoso niyang ekspresyon sa mukha.
Napansin ito ng binata dahilan para mapahugot ito ng malalim na hininga. “Are you still going to get back to them?”
“I have to,” she said. “Kukunin ko lang ang anak ko.”
“But isn’t it too dangerous? Kakalabin mo ang pamilya mo, Lorraine. And your twin… makakaharap mo silang muli.”
Mahina siyang natawa at tumingin sa kawalan. “Hindi ako naghanda ng ilang taon para lang matakot na makaharap silang muli. In fact, I’ve been waiting to meet them again. Hindi na ako ang Lorraine na tinatapak-tapakan nila noon. A tool to fill what my twin lacks of. Not anymore.”
“You’re scaring me,” sambit ni Aldrin at natawa. “But I’m always behind your back. And I’ll support you for whatever you want to do.”
“Thank you.” She smiled sweetly. “Kukunin ko lahat ng kinuha sa ‘kin. And fortunately, may interest.”
Napailing na lang ang kaibigan niyang si Aldrin sa kanya. Muli siyang sumimsim sa kape at tumingin sa kanyang pambisig na relo.
Right after a year, after her postpartum stopped, she immediately took a step to rise back again. She started a small business and now… it’s globally known. And right now, she’s planning to visit the company she invested in using her new identity.
Rain Farren.
And guess where that is?
“Anong gagawin mo sa kanila?” tanong ni Aldrin. “Your smile is creeping the hell out of me.”
“Ruin their life,” she whispered and smiled as she looked at him. “Like how they ruined mine.”
“Kailan ka aalis?”
“Bukas,” she said and smiled. “Hinintay lang kitang makauwi para mabantayan mo si Bullet.”
Napatango ito. Kahit papano ay malapit ang loob ng bata kay Aldrin kahit na minsan ay sobrang lamig nito makitungo. Something na namana nito sa ama. Ang pagiging malamig.
Humugot ng malalim na hininga si Aldrin at ngumiti sa kanya. Muli silang binalot ng nakakabinging katahimikan. But that silence is very comfortable. Kasi alam niyang naiintindihan siya ng binata. Naiintindihan nito kung saan siya nagmumula. And she appreciates that. So much.
Tumingin siya rito. “Thank you, Aldrin.”
He looked at her and frowned. “For?”
“For everything you did. For saving me. And for always having my back.”
“Don’t mention it.” Tipid itong ngumiti. “Because just like you, you’re the only family that I have. I’m going to do anything to take good care of you and Bullet. Until my very last breath, Lorraine.”
SI STONE MISMO ang nagsalin ng alak sa kanyang baso. Tipid niya itong nginitian bilang pasasalamat at humugot ng malalim na hininga. Nandito pa rin sila sa mesa na hindi masyadong kita ng ilaw, but that doesn't mean that the people around them couldn't see them.Ramdam niya ang tingin na ginagawad ng mga ito sa kanilang pwesto ngunit hindi niya pinansin ang mga ito. And to add information to that, she hired someone to take photos of them while they're sharing the same table. Gusto niyang i-broadcast sa buong mundo ang kanilang pagkikita ni Stone. Gusto niyang mabaliw si Laura kaka-overthink sa lahat. “I’d like to formally thank you for accepting my invitation,” wika nito. “You had to fly miles away just to attend this event.”“Who am I to decline?” tanong niya na may matamis na ngiti sa labi. “It’s a pleasure to be invited by a Miller. I don't think I have any right to decline that.”Pain will really develop a sweet tongue. Katulad na lang ngayon. Kung anong pait ng kanyang nararamda
"Why the hell did you copy my gown?!”Ang kaninang maingay na paligid ay biglang nanahimik. Everyone in the room looked at them. Nagawi ang kanyang tingin sa may-ari ng boses at bumungad sa kanya ang kambal niyang si Laura. Pansin niya ang galit sa mga mata nito habang nakatingin sa kanya.Her eyes then landed on Laura’s gown. Everyone is whispering, they’re as shock as her twin. Well, hindi niya rin naman masisisi ang mga ito. This is probably the first time that someone dared to wear the same gown with Laura.Well, may pakialam ba siya?Nang magtagpo ang kanilang paningin ay nakita niya ang pagrehistro ng pagkakakilanlan sa mga mata nito. Agad siyang dinuro ng kambal gamit ang kamay nitong nanginginig na, mukhang dahil sa galit.“You!” anito habang nakaduro sa kanya.Rain smiled sweetly at the woman, it was as if she was meeting an old friend of hers. “Hello, there. It’s you again. Small world, isn’t it?”“You, bitch!”“What is happening here?”Sabay silang napatingin sa nagsalita a
Umikot siya sa harap ng salamin upang kilatisin ang sarili. The gown perfectly hugged her curves. Magkasukat nga silang dalawa ng kanyang kambal. Well, kung hindi niya pa pinaiba ang kanyang mukha ay paniguradong identical talaga sila ngayon.“You look so perfect!”She looked at the person who said that through the mirror. Matamis niya itong nginitian at humugot ng malalim na hininga. Muli siyang tumingin sa sarili. Kakatapos lang ng kanyang mga stylist na ayusin siya. And to be honest, they did a job well done.“Thanks,” she muttered. “When are we leaving?”“Whenever you’re ready, miss.”“Has the party started?” Tumaas ang kanyang kilay at bumaling dito.Tumingin ang dalaga sa pambisig nitong relo at nag-angat ng tingin sa kanya. “The party will start twenty minutes from now.”“We’ll leave at exact thirty minutes from now.” Matamis siyang ngumiti rito at humugot ng malalim na hininga. “See yourself out.”“I will. Please call me when you’re in need.”Yumuko muna ito bago ito lumabas n
Mabilis ang tibok ng kanyang dibdib habang nakatitig sa kawalan. Hindi niya magawang apakan ang pedal ng kanyang sasakyan dahil sa labis na panginginig. She didn’t know that after all this years, ganoon pa rin ang impact sa kanya ng dating asawa. Her knees are still trembling and her heart is pounding fast and loud.“Fucking traitor,” usal niya habang hawak ang kanyang dibdib.Yes, her heart is such a traitor. Ilang taon din ang kanyang pagtatago at pilit na binabaon sa limot ang kanyang nararamdaman para rito. Ngunit ganon lang? Sa isang sulyap, parang bumalik sa kanya lahat.Mariin niyang pinikit ang mga mata at tinapik ang dibdib.“You have no rights to beat for someone who doesn’t give a damn about you,” pangangaral niya sa kanyang puso.She took a very deep breath and opened her eyes. Nang magkaroon na siya ng lakas ay agad na niyang inapakan ang silinyador at minaneho ito pauwi. Pagdating niya sa kanyang condo ay agad niyang nilatag ang dress sa ibabaw ng kama at tinitigan ito n
I love it!” she exclaimed while looking at the dress.Samantha giggled and smiled at her. “I’m so glad you loved it. Napili rin ‘yan ni Miss Lorraine kahapon ngunit nasabi kong nakuha mo na. And we all know someone like her doesn’t want to have someone to share something with. At lalo na sa lahat, ayaw rin nilang mayroon kapareho. She immediately discarded this design as soon as I told her you chose this one.”Mas lalong lumawak ang ngisi niya sa labi. “I see. May I see her design? I’d like to see if I like her gown than mine.”Bumakas ang pagkalito sa mukha nito. “May I ask why?”Nagkibit balikat lang siya. “I just want to know.”Ngumiwi ito. “Medyo bawal po ‘yan sa rules namin, lalo na’t sa isang VIP. But since you’re close friends with the owner of this boutique and one of the investors of this brand, I’ll make an exception for you. Come.”Mas lalo siyang napangisi nang sumang-ayon agad ito. Nang tumayo ito ay agad siyang sumunod. Tahimik niya lamang itong sinundan patungo sa kung
Hindi maalis ang ngisi sa kanyang labi habang naglalakad. Those simple words would surely ignite her twin sister's curiosity. At 'yon ang gusto niyang mangyari. Gusto niyang maging curious sa kanya ang kanyang kapatid. Gusto niyang mabaliw ito kakaisip Kung sino siya.Sino nga ba siya?Siya Lang naman itong sisira sa mga buhay ng mga ito. She's going to rush them. Sisiguraduhin niya 'yon.Dumiretso si Lorraine sa niyang branch sa Manila para mag-check ng mga dapat niyang i-check. Sa totoo Lang ay wala naman siyang ibang gagawin dito sa Pinas kundi mambwisit sa kanila. At sino ang isusunod niya?Her eyes darted at the woman picking some of her rejuvenating sets. Nakakunot ang noo nito na para bang hindi nito nagugustuhan ang nakikita. Pasimple siyang lumapit dito habang suot ang kanyang sunglasses. Nagkukunwari rin siyang namimili ng mga bibilhin."What kind of product is this?" tanong nito at binuksan ang takip. Something that is strictly forbidden here in her store."If you're curiou