Chapter 5

Ano raw? Hubarin ko ang boxer niya?

Hindi ko alam kung iinit ang ulo ako sa kanya, o matatawa. Boxer iyon. For sure wala nang kasunod na pangtakip sa pagkalalaki niya kung ipahubad niya sa akin ang boxer niya.

How could he do this to me? Sinasadya niya bang asarin ako o seryoso talaga siya na ipahubad niya sa akin ang boxer niya?

"Mr. Severin, mawalang gala na po. Sure ba talaga kayo? Gusto mong alisin ko ang suot mong boxer?" panigurado ko. Baka kasi magbago pa ang isipan niya.

His eyebrows lift in annoyance.

"Ayaw ko nang paulit-ulit nang sinasabi, Dr. Gutierrez. Just do what I say," walang kabuhay-buhay niyang sagot. "Paano ako makakaligo nang maayos kung suot ko ang boxer ko?"

Uminit bigla ang pisngi ko.

Bakit ba awkward sa akin ito? Ilang beses na akong nakakita ng mga ari ng lalaki. Iba’t ibang sizes na ang nakikita ko dahil na rin sa mga pasyente ng hospital. We also tackled it during my medical school. Parang wala naman sa akin iyon at naging normal na lang ang lahat.

Pero... bakit tila hindi ako mapalagay ngayon pagdating sa kanya? Bakit ako kinakabahan ng ganito?

Huhubaran lang naman siya ng boxer. Bakit hirap pa akong gawin iyon?

"Masusunod, sir. Kung iyan ang gusto mo."

I really don’t have a choice. Kung magpakipot pa ako baka magtaka pa siya lalo na’t doctor naman ako. This is normal to us.

I cleared my throat. Pinakita ko talaga na kalmado lang ako ngayon. Hindi pwedeng magpaapekto ako sa ganito. I should act professionally. He is my patient, right? I should treat him like that, not like some newbie doctor. Pati paghubad lang nahihirapan pa ako.

Hindi dapat ganoon, Penelope!

Pumunta ako sa harapan ni Douglas para hubarin na ang suot nitong boxer. Nakatingin lang siya gamit ang walang emosyon niyang mga mata sa gagawin ko. Kagat-labi ako sa ginagawa. Hinawakan ko na ang laylayan ng kanyang boxer. I was going to pull it off when he suddenly gripped my pulse.

"You know what? Forget it. I’m gonna take a shower wearing my boxer."

Nagkatinginan kami. Umawang ang labi ko habang wala naman siyang reaksyon. Malakas akong nagpakawala ng hininga, tila nawala ang tensyon.

Napaatras ako nang inikot niya ang wheelchair para makaalis na. Sinundan ko siya ng tingin hanggang sa makapasok siya sa bathroom. Nakatunganga pa rin ako kung saan niya ako iniwan sa ere.

Pinagloloko ba ako ng lalaking iyon?

Akala ko talaga maghuhubad siya!

"Let’s make it faster, Dr. Gutierrez. Come to the bathroom now!"

Naigtid ako sa utos niya. Mas lalo yata akong namula sa narinig. Umaalingawngaw ang boses niya sa bathroom. It feels like he is waiting for me so that we can do something else. Parang nagka-double meaning yata ang sinabi niya sa utak ko.

Gusto ko na lang pukpukin ang ulo sa mga iniisip ko. Ang dumi kong mag-isip. Simula talaga nang malaman ko na siya pala ang lalaking nakakuha ng pagkabirhen ko, parang lumulutang ang isipan ko sa nangyari sa amin noon.

Why am I acting like a teenager now?

Pinuno ko ng hangin ang dibdib. Nilakasan ang loob bago naglakad para pumasok sa loob ng banyo.

Naabutan ko si Douglas na tinitingnan lang ang shower. Bumaling siya sa akin bago sumenyas.

"Hindi pwedeng mabasa ang kaliwa kong paa. You already know what to do, right?"

Tumango ako saka ngumiti. Nilapitan ko siya upang paliguan.

"Oo naman, sir. Kaya nga ako narito, diba. I’m here to assist you. Babasain ko lang ang parte ng katawan mo nang hindi natatamaan ng tubig ang kaliwa ninyong paa."

Kinuha ko ang spray hand shower. Tinutok ko iyon sa kanang paa nito. Bago iyon tinakpan ko muna ng plastic ang kaliwang hita niya na may bandages. Pati ang kaliwa ring mata nito tinakpan ko iyon ng silicon eyes cover para hindi rin mabasa. Pagkatapos pinaliguan ko na siya.

Binabasa ko lang siya tapos siya na ang nagsasabon sa kanyang katawan, pati pagshampoo. Pinatayo ko rin ito gamit ang isa niyang paa para hindi siya mahirapan. Ang kaliwang paa naman na naka-bandages nakatungtong iyon sa isang monoblock.

Natulala pa nga ako sa katangkaran niya dahil hanggang dibdib niya lang ako. Kailangan pa niyang yumuko nang sa ganoon matamaan ko ang ulo niya ng shower.

Siniguro ko talaga na hindi ako tumitingin sa ibabang parte nito na may suot na boxer. Paano ba naman na sulyapan ko iyon isang beses habang nagsasabon siya ng kanyang mukha. Klarong-klaro ko ang bakat nun. Alam kong sobrang laki talaga niyon. Hindi siya pangkaraniwang laki ng mga Pilipino na lalaki.

Paano kaya nagkasya ang ganyang kalaki sa pagkababae ko noong may nangyari sa amin?

Namula ako sa mga iniisip ko. Gusto ko na namang pukpukin ang ulo. Gosh! Ano ba itong iniisip ko. I should have forgotten about that.

"Tapos na ako. Iabot mo ang tuwalya."

Sinunod ko ang utos nito. I gave him his towel. He smelled really good now. Habang pinagmasdan ko siyang pinupunasan ang katawan niya, hindi ko maiwasang humanga sa kakisigan nito. He has a really perfect body. So masculine. It is perfectly built.

Mabuti na lang hindi na ako nahirapan sa pagligo sa kanya. Hindi rin siya gaanong nagsasalita. Maski titigan ako hindi niya ginawa. Sa tuwing sumesenyas lang siya na kailangan niya ng shower agad kong itinutok ang shower spray sa kanya.

After that, he told me that I should leave his room dahil magbibihis pa raw siya. Hintayin ko na lang daw ito sa sala para palitan na naman ng bandages ang binti nito at malinisan ang mga sugat.

While waiting for his presence, nag-scroll muna ako sa aking mga social media. Ni-reply-an ko iyong mga colleague friends ko na nangangamusta. Until I saw my crush back when I was in college. Bigla siyang nangamusta sa akin.

I felt like I jumped in excitement upon seeing his messages. I replied faster. Tila nagkaroon ako ng enerhiya sa mga oras na iyon.

Penelope: Hi Asher, I’m fine. How about you? I haven’t seen you for decades.

I saw him seen my chat in just a second. I see him typing in the chats until his reply pops up.

From: Asher Echavez

I'm doing great. Actually, I’ve been working a lot lately. I’m coming home now. I wanna see you, Penelope.

Bago ko pa ma-reply-an ang mensahe na iyon, narinig ko ang pagtunog ng elevator, hudyat na bumaba na si Douglas. As usual, mabilis akong tumayo para salubungin ang pagdating nito.

Pagkabukas pa lang ng elevator, bumungad na sa akin ang walang gana niyang tingin.

He’s wearing a simple white shirt at isang maong shorts. He’s very attractive the way he dressed formally kahit naka-pambahay lang siya. Sobrang lakas ng kanyang appeal.

"Handa na ang medical kit, sir," magalang kong sabi.

Nilapit niya ang wheelchair sa akin. Bumalik naman ako sa pag-upo para asikasuhin na ang kanyang bandages. Tahimik lang ako sa ginagawa ko. Siya naman nagtatablet. Mabuti na lang may pinagkaabalahan ito. Baka mas mahihirapan ako nito kung kakausapin niya ako. Puro lang naman pagsusungit ang lumalabas sa bibig niya.

Sa kalagitnaan nang paglalagay ko ng bandages sa kanyang paa, narinig kong may tumawag sa tablet niya. Agad niya itong sinagot gamit ang walang kabuhay-buhay niyang boses.

"Hindi pa ako makapaglakad. I can’t go back yet."

Hindi ko marinig ang sinasabi noong kausap niya sapagkat nakasuot siya ng earbuds. Ang alam ko lang naka-video-call silang dalawa ngayon.

"I’m staying for at least three or four months. I’m getting bored here."

Inayos ko nang mabuti ang paglalagay ng pin sa kanyang bandages habang pinapakinggan siya na mukhang normal lang ang boses. Hindi nakasigaw, hindi rin galit. Sobrang malumanay nito na para bang interesado siya sa lahat ng sasabihin ng kausap niya.

"Yup. No need to worry about me. Babalik agad ako ng US."

Nang matapos ako sa ginagawa, sunod ko namang binigyan ng atensyon ang mata nito. I kept on checking it. Pansin kong hindi talaga ako tinitingnan nitong Douglas na ito maski sandali. Masyado itong busy. Kahit pantay ang mukha namin hindi man lang ito nagbigay ng atensyon sa akin.

Sino naman ako para bigyan niya ng atensyon?

Gusto ko sanang silipin ang screen ng tablet niya pero baka magalit ito sa akin lalo na’t konting mali ko agad niya akong pinagsasabihan. Mas mabuti nang mag-ingat.

"No, I can't, Diana. You can come in my house, if you like."

Napindot ko ang off button ng flashlight sa kamay nang marinig ang pangalan ng babaeng kausap nito.

Shìt naman.