บทที่2 เป็นได้แค่เพื่อน

เปลือกตาหนักอึ้งกะพริบถี่ เมื่อคืนเซลีนจมอยู่กับความเศร้าเธอร้องไห้จนหลับไปเมื่อชายหนุ่มอย่างราฟาเอลลากผู้หญิงคนนั้นออกไปจากห้องนอนต่อหน้าต่อตาเธอ 

'น่าเบื่อ'คำพูดนี้เขาทิ้งท้ายก่อนจะพาผู้หญิงคนนั้นเดินออกไปโดยไม่คิดจะสนใจความรู้สึกของเธอเลยสักนิด

ยิ่งเธอเข้าใกล้ เขายิ่งตีตัวห่าง

ยิ่งเธอรัก เขายิ่งเกลียด

ยิ่งเธออยากอยู่ เขายิ่งอยากทิ้งเธอไป

หัวใจดวงน้อยบอบช้ำเกินจะเยียวยา แต่เพราะคำว่ารักจึงทำให้เธอยอมอดทนเผื่อว่าสักวันหนึ่ง ราฟาเอลจะกลับมาเป็นราฟาเอลคนเดิม ที่เคยยิ้มให้เธอ ที่เคยจูงมือพาเธอเดินข้ามถนน คนที่เคยพูดเพราะเอาใจใส่ดูแลจนทำให้เธอเผลอคิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อน

"ทำไมมาคนเดียว แล้วไอ้ราล์ฟมันหายหัวไปไหน"น้ำเสียงแหบห้าวของทับทิมเพื่อนในกลุ่มเปล่งเสียงถามเมื่อเห็นร่างของเซลีนเดินมายังโต๊ะประจำกลุ่มเพียงคนเดียวไร้เงาร่างสูงอย่างราฟาเอล

"เราไม่รู้"

"ทะเลาะกันเหรอ เมื่อวานมันก็ไม่มาเรียน"คนถูกถามเงียบก่อนเซลีนจะพยักหน้า

"มะ...เมื่อวาน ราล์ฟเอาผู้หญิงไปที่ห้อง"

ปึง

"ไอ้สารเลว ฉันจะไปเอาเลือดหัวของมันออก"

"อย่า"ทับทิมก้มมองเรียวแขนตัวเองเมื่อถูกฝ่ามืออวบอิ่มของเซลีนรั้งแขนของตนเองเอาไว้

"อย่าทำอะไรราล์ฟเลยนะทับทิม เรื่องนี้ท่าจะมีคนผิดก็คือเราเอง"

"หยุดให้ท้ายมันสักทีจะได้ไหม รักก็ส่วนรักเลวก็ส่วนเลวสิ นี่มันกล้าเอาผู้หญิงมานอนในห้องของแกกับมันเลยนะ"ทับทิมพยายามระงับอารมณ์เดือดดาลก่อนหญิงสาวจะกระแทกกายนั่งลงบนเก้าอี้ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวเหมือนทุกครั้งเวลาที่ราฟาเอลทำให้เซลีนเพื่อนสนิทของเธอต้องเสียใจและมีน้ำตา

ความเลวของผู้ชายที่เซลีนรักมักจะทำให้เธอมีน้ำตาอยู่เสมอ

"แกจะทนรักผู้ชายเลว ๆ แบบนั้นไปทำไมกันเซลีน ทนทำให้ตัวเองเจ็บไปทำไม"

"ระ...เรา"

"ตั้งแต่เรื่องวันนั้นแกเห็นสายตาของมันยามเมื่อมองแกไหม ฉันไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมแกต้องมาทนกับผู้ชายเฮงซวยแบบมันด้วย"เซลีนนั่งสลดเมื่อสิ่งที่ทับทิมพูดเป็นจริงทุกอย่าง

เธอยกหัวใจให้กับราฟาเอลไปทั้งดวง ยอมชายหนุ่มทุกอย่างเพื่อให้เขายังอยู่ข้าง ๆ แม้ว่าหัวใจของเธอจะต้องพบกับความเจ็บปวดเมื่อเห็นเขาเดินเคียงคู่กับผู้หญิงคนอื่นราวกับว่าเธอและเขาไม่ได้เป็นอะไรกัน

'กูโคตรขยะแขยงมึงเลยว่ะเซลีน'

'...'

'จะไปไหนก็ไป กูไม่อยากเห็นหน้ามึง'เขาพูดอกอมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก ต่างจากคนฟังอย่างเธอโดยสิ้นเชิง 

"พูดถึงก็ตายยาก"น้ำเสียงโกรธเกรี้ยวทำให้เซลีนได้สติ ก่อนเธอจะหันไปมองยังทิศทางเดียวกันกับที่ทับทิมกำลังมองอยู่

ร่างสูงใหญ่พกพาความสูงมาถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรกำลังเดินโอบเอวดาวคณะอักษรศาสตร์ ทั้งคู่เดินเคียงข้างกันอย่างเหมาะสม อีกคนก็หล่อดูดีมีพ่อเป็นถึงอภิมหาเศรษฐีของเมืองไทย อีกคนก็เป็นถึงดาวคณะมีหน้ามีตาในมหาวิทยาลัย ใบหน้าหล่อดูดีที่มักจะบึ้งตึงไม่เคยส่งยิ้มให้เธอนับตั้งแต่วันนั้น ตอนนี้เขากำลังส่งยิ้มให้เธอคนนั้นจนเธอรู้สึกอิจฉา

"อย่าไปมองถ้ามันปวดใจ"

"เราจะทำยังไงดีทับทิม เราผิดมากเลยเหรอที่เรารักราล์ฟ"

"การที่เรารักใครสักคนมันไม่ผิดหรอกนะเซลีน"

"..."

"แต่ถ้าการที่เรารักใครสักคนแล้วเขาคนนั้นไม่รักเราตอบ เราก็ควรที่จะหยุดแล้วหันกลับมารักตัวเอง"น้ำตาของคนฟังแทบไหล การที่เธอรักใครสักคนมันเป็นเรื่องที่ผิดมากเลยหรือไง มันเป็นเพราะอะไรทำไมความรักของเธอถึงไม่ได้สมหวัง

หรือเป็นเพราะเธอมีรูปหน้าที่ไม่สวย รูปร่างไม่ผอมเพรียวมีสัดส่วนหน้ามอง รูปร่างของเธออวบอิ่มบนใบหน้ามีกรอบแว่นสายตาแม้จะมีผิวพรรณขาวอมชมพูแต่คนรอบกายก็มักจะมองข้ามในส่วนนั้นไป

เซลีน ลูกสาวของนักธุรกิจใหญ่แถวหน้าของเอเชีย แต่กลับมีรูปร่างอัปลักษณ์อวบอิ่มมีน้ำมีนวลไม่เพรียวบางสวยหรูหุ่นนางแบบเหมือนผู้หญิงพวกนั้น หรือเป็นเพราะเรื่องนี้ที่ทำให้ราฟาเอลไม่หันมามองผู้หญิงอย่างเธอ เพราะเธอไม่สวยจึงไม่มีค่าในสายตาของเขา

ตับ ตับ ตับ

เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังขึ้นภายในห้องน้ำหลังคณะบริหารก่อนที่มันจะหยุดลงเมื่อคนทั้งสองคนได้รับการปลดปล่อย 

"ไม่ต่ออีกเหรอคะพี่ราล์ฟ กุ๊กไก่ยังไหวนะคะ"หญิงสาวในชุดนักศึกษาเอ่ยถามเมื่อชายหนุ่มดึงท่อนเอ็นออกจากร่องสวยของเธอตามด้วยการถอดเกราะป้องกันโยนทิ้งถังขยะ

"ไม่ล่ะ ครั้งเดียวก็พอแล้ว"ราฟาเอลตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง เขาทำความสะอาดท่อนเอ็นก่อนจะเก็บลงเอาไว้ที่เดิมท่ามกลางการมองดูด้วยความเสียดายของฝ่ายหญิง

"ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้พี่ราล์ฟพากุ๊กไก่ไปเดินห้างจะได้ไหมคะ กระเป๋าใบนี้ของกุ๊กไก่มันเก่าแล้ว"

ปึก

"อยากได้อะไรก็ไปซื้อเอาเองฉันไม่ว่าง"ธนบัตรสีเทาจำนวนหลายใบถูกชายหนุ่มโยนให้หญิงสาว ก่อนที่เขาจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำโดยไม่คิดจะหันกลับไปสนใจดาวคณะอักษรศาสตร์อย่างเธอเลยสักนิด

เสร็จ จ่าย จบ นิยามของผู้ชายที่ชื่อราฟาเอล

"ไปทำเลวมาเสร็จแล้วสินะ"เสียงเข้มของ'อาวุธ'เพื่อนสนิทของราฟาเอลดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มเดินกลับมานั่งที่โต๊ะด้วยท่าทีผ่อนคลาย

"เป็นไงบ้างวะ เด็ดไหม"

"หึ หลวม"

"ได้ไง พึ่งจะปีหนึ่งเองนะ"ราฟาเอลส่ายหน้าอย่างไม่คิดจะสนใจในเรื่องตรงจุดนั้น เพราะสิ่งที่เขาต้องการคือได้ระบายจ่ายแล้วก็จบ

"จะทำอะไรก็นึกถึงใจเมียมึงบ้าง"น้ำเสียงเรียบนิ่งดังขึ้นขัดจังหวะการคิดของราฟาเอล

ชายหนุ่มหันหน้าไปมอง'สงคราม'เพื่อนสนิทของเขาตั้งแต่วัยเด็กอีกคนด้วยแววตาขุ่นมัว

"ถึงยังไงตอนนี้มึงก็มีเมีย"

"แต่กูไม่ได้อยากเอายัยนั่นมาเป็นเมีย กูพลาด กูไม่ได้รักเซลีนเลยพวกมึงสองคนก็รู้"

"แต่เซลีนรักมึง"คิ้วเข้มทั้งสองข้างของราฟาเอลขมวดเข้าหากันยุ่งเมื่อได้ยินคำพูดที่แสนจะไม่เข้าหูของเพื่อน

"กูว่าที่ไอ้สงครามพูดมันก็ถูก มึงสงสารเซลีนบ้างเถอะไอ้ราล์ฟ ถึงยังไงตอนนี้เซลีนก็ขึ้นชื่อว่าเป็นเมียของมึง"

"แล้วไง เมียที่กูไม่เคยรักไม่ได้ต้องการตั้งแต่ทีแรกทำไมกูจะต้องสนใจความรู้สึกของยัยนั่นด้วย"ผู้หญิงอย่างเซลีนต่อให้จะเป็นลูกสาวเพื่อนรักเพื่อนสนิทของบิดา ต่อให้เธอจะเป็นเมียของเขาแล้วมันจะยังไง ในเมื่อความสัมพันธ์เขาให้เธอเป็นได้เพียงแค่เพื่อนเท่านั้น