บทที่ 9 ควบคุมตัวเองไม่ได้

ภายในห้องนอนเล็กๆ

น้ำมนต์กำลังก้มเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าเดินทาง เขาตรวจสอบสิ่งของที่ต้องนำไปต่างจังหวัด แม้วัตถุประสงค์หลักของพวกเขาคือการไปถ่ายภาพวิถีชีวิต ซึ่งเป็นหัวข้อในการทำงานกลุ่ม แต่หลินซีก็ยังยืนยันว่าเธออยากให้การเดินทางในครั้งนี้เป็นโอกาสในการท่องเที่ยวร่วมกัน

ที่ผ่านมา นอกจากคุณใส น้ำมนต์ก็ไม่มีเพื่อนคนไหนเลย ดังนั้นการเดินทางร่วมกับเพื่อนๆ ในครั้งนี้จึงทำให้น้ำมนต์ตื่นเต้นเป็นพิเศษ

ร่างเล็กพับผ้าเช็ดตัวและหยิบกางเกงชั้นในยัดใส่ช่องกระเป๋า

"จะเอากางเกงในย้วยๆ นั่นไปเที่ยวหรือไง"

“!!!!”

น้ำมนต์หันขวับไปทางต้นเสียง ใบหน้าก่อกวนของคุณใสจ้องมองเข้ามาจากนอกหน้าต่าง

เขาปีนระเบียงข้ามมาบ้านน้ำมนต์อีกแล้ว

น้ำมนต์รู้สึกอับอายที่ถูกล้อ เขารีบปิดกระเป๋าก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้คุณใส

"ทำไมปีนข้ามมาล่ะ มันอันตรายนะ"

"เป็นห่วงหรือ?" คุณใสกระซิบข้างหูน้ำมนต์

ขาของคนถูกแกล้งก้าวถอยหลังแทบจะในทันที น้ำมนต์หันกลับไปรูดซิปกระเป๋าเดินทาง และพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย

"นายไม่จัดกระเป๋าเหรอ พรุ่งนี้เราต้อง..."

ที่หัวไหล่ของน้ำมนต์รับรู้ได้ถึงน้ำหนักที่ถาโถมลงมา เส้นผมนุ่มลื่นของคุณใสปรกอยู่ข้างแก้มของน้ำมนต์ ทำให้รู้สึกจั๊กจี้ ร่างเล็กเกร็งหลังนั่งตรง ระแวงว่าครั้งนี้อีกฝ่ายจะมาไม้ไหนอีก

"อะไรเหรอ?"

คุณใสนิ่งเงียบไปสักพักก่อนจะพึมพำเบาๆ

"ช่วงนี้...นายดูไม่ค่อยกลัวผีเท่าไหร่เลยนะ?"

"ฉันแข็งแกร่งขึ้นแล้วไงล่ะ"

ซะที่ไหน...น้ำมนต์ที่ไม่กลัวคงเป็นน้ำมนต์ตัวปลอมแล้วล่ะ เพียงแต่เขาพยายามจะไม่พึ่งพาคุณใสมากเกินไป ยิ่งช่วงหลังมานี้เหมือนคุณใสจะดูหงุดหงิดอยู่ตลอดเวลา นั่นทำให้น้ำมนต์ไม่กล้าขอความช่วยใดๆ

คำตอบของคนตัวเล็กทำให้หัวคิ้วของคุณใสขมวดเข้าหากัน เขาหมุนไหล่ร่างเล็กให้หันมาประจันหน้ากับตน

"ทำไม...?" นิ้วหัวแม่มือของคุณใสกดลงไปที่หางตาของน้ำมนต์และยืดออก ทำให้ตาทั้งสองหรี่เล็กลงอย่างน่าเกลียด "ตานายมีปัญหาหรือไง"

"มะ ไม่ใช่แบบนั้น"

"แล้วทำไมช่วงนี้ไม่ขอให้ช่วยเลยล่ะ ทำไม ทำไมฮะ?"

"ฉัน ฉันแค่ไม่อยากรบกวนนาย" น้ำมนต์บอกความจริงในที่สุด แต่ดูเหมือนคำตอบของเขาจะยิ่งทำให้ความไม่พอใจของคุณใสเพิ่มขึ้น

"ฉันพูดตอนไหนว่านายรบกวน..."

"ก็ช่วงนี้นายดูเหมือนจะโกรธตลอดเลยนี่นา" น้ำมนต์พยายามพูด ขณะที่คุณใสหยิกแก้มของเขายืดเป็นหนังยางจนใบหน้าบิดเบี้ยว

"ฉันโกรธที่ไหนกัน?"

"ตอนนี้ก็โกรธอยู่ไม่ใช่หรือไง...นายหยิกแก้มฉันอยู่นี่!"

"อยากให้ปล่อยหรือ?"

น้ำมนต์พยักหน้าขณะที่ผิวแก้มเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง ที่หางตาก็เริ่มมีหยาดน้ำใสปริ่มขึ้นมา

คุณใสกระตุกยิ้ม

"ขอร้องฉันสิ"

นี่เป็นข้อเสนอที่เห็นแก่ตัวสุดๆ คุณใสรู้ดีว่าหากน้ำมนต์เอ่ยคำขอร้องออกมา ข้อตกลงของพวกเขาก็จะเป็นผล แม้จะเป็นอิสระ แต่น้ำมนต์ก็ต้องเอาริมฝีปากของตัวเองไปชดใช้อยู่ดี

เมื่อเห็นว่าเจ้าหอยทากน้อยคิดหนัก คุณใสจึงเพิ่มแรงบีบที่แก้มมากขึ้น แต่ก็ยังระวังไม่ให้เกิดรอยแผลหรือทำให้เจ็บจนเกินไป เพียงแค่บีบบังคับให้น้ำมนต์ยอมจำนน

"ขะ ขอร้อง" น้ำมนต์ยอมแพ้ในที่สุด

คุณใสยิ้มอย่างพอใจ

อินทรีนักล่ามิได้ปล่อยแก้มหอยทากน้อย เขาดึงใบหน้าเรียวเล็กเข้ามาใกล้และเรียกร้องหาการชดใช้ในทันที

ทุกครั้งที่จูบกันคุณใสจะอ่อนโยนอยู่เสมอ แม้มือของเขาจะซุกซนไปบ้าง แต่ก็ยังคอยระวังไม่รุกมากจนเกินไป ทว่าในครั้งนี้คุณใสห่างหายจากริมฝีปากหวานละมุนนี้มาเนิ่นนาน ร่างกายเขาไม่ต่างจากสัตว์ป่าที่กระหายอยากจะกลืนกินหอยทากน้อยตัวนี้เข้าไปทั้งตัว

ริมฝีปากของคุณใสรุกล้ำเข้ามามากกว่าปกติ จมูกของพวกเขาบดเบียดเข้ากับแก้มของอีกฝ่ายจนแทบไม่มีช่องทางให้หายใจ มือข้างหนึ่งของเขากดอยู่ที่ท้ายทอยของร่างเล็ก ส่วนมืออีกข้างก็โอบเอวล็อกไม่ให้ถอยหนี ขณะผละออกจากกันคุณใสก็ขบริมฝีปากล่างของน้ำมนต์เบาๆ

โชคร้ายของน้ำมนต์ที่การชดใช้ในครั้งนี้เหมือนจะไม่ได้จบลงที่การจูบ

นิ้วมือของคุณใสเลิกปลายเสื้อยืดของน้ำมนต์ขึ้น ฝ่ามือลูบคลำแผ่นหลังเนียนใส แค่เพียงสัมผัสเบาๆ ก็รับรู้ได้ว่าเจ้าหอยทากน้อยร่างกายผอมบางเพียงใด เนื้อนิ่มๆ และกลิ่นหอมแชมพูสระผมเย้ายวนทำให้คุณใสแทบคลั่ง

น้ำมนต์สะดุ้งโหยง รับรู้ได้ถึงฝ่ามือที่รุกล้ำเข้ามา ทว่ามือใหญ่ที่โอบกอดเขาอยู่ก็ไม่ได้ปล่อยให้เป็นอิสระ แต่กลับกอดรัดร่างของเขาแน่นขึ้น

"ดะ เดี๋ยวก่อน"

น้ำมนต์พยายามเปล่งเสียงอย่างยากลำบาก มือก็ผลักดันคนตรงหน้าออกไป

ราวกับคนไร้สติ หูของคุณใสเหมือนปิดการทำงานไปชั่วขณะ ไม่ได้ยิน และไม่สังเกตท่าทางร้อนรนของน้ำมนต์เลยแม้แต่น้อย

คุณใสฝังรอยเขี้ยวลงที่ต้นคอของน้ำมนต์โดยไม่ได้ตั้งใจ

"หยุด! หยุดนะ!"

ที่ผ่านมาน้ำมนต์ไม่เคยรู้สึกแย่กับการสัมผัสจากคุณใส ครั้งนี้ต่างออกไป ท่าทางไม่เป็นตัวของตัวเองของชายตรงหน้ากำลังทำให้น้ำมนต์กลัว

คุณใสดูเปลี่ยนไป...กลายเป็นคนที่น้ำมนต์ไม่รู้จัก

ใบหน้าของคุณใสเลื่อนลงต่ำ มือก็เลิกเสื้อของน้ำมนต์ขึ้นสูงจนเห็นหน้าท้องและเนินอกผอมแห้ง

นี่มันเกินไปแล้ว!

ว่ากันว่าเมื่อมนุษย์ตกอยู่ในสถานการณ์อันตรายจะหลั่งอะดรีนาลีน ทำให้มีกำลังมากกว่าปกติ เพื่อเอาตัวรอดจากสถานการณ์อันตราย วันนี้น้ำมนต์ได้สัมผัสถึงสิ่งนั้น เขากลั้นหายใจและรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ผลักอกคุณใสออกไป

มันได้ผล...

ร่างของคุณใสกระเถิบถอยไปด้านหลังจนชนเข้ากับขอบโต๊ะทำงาน การกระแทกอย่างแรงเหมือนจะทำให้เขาได้สติ

นัยน์ตาของร่างสูงกลับมามีประกายอีกครั้ง สภาพของน้ำมนต์ทำให้คุณใสตกตะลึง แทบไม่อยากเชื่อว่าเขาจะทำเช่นนี้จริงๆ ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าใส่คุณใส ชายหนุ่มรู้สึกอยากพุ่งหลาวออกนอกหน้าต่าง ดิ่งธรณีให้รู้แล้วรู้รอด

น้ำมนต์ตัวสั่นเทา สายตาที่มองมาทำให้หัวใจของคุณใสเหมือนถูกกรีดด้วยกริชแหลมคม

คุณใสพยายามเอื้อมมือไปหาน้ำมนต์...เขากลัวเหลือเกินว่าจะถูกคนตัวเล็กเกลียด

"นะ นายเป็นอะไรไป" น้ำมนต์เอ่ยถามในที่สุด

ผิดจากที่คุณใสคิด สายตาของน้ำมนต์ไม่ใช่ความกลัว แต่มันคือความเป็นห่วง ทั้งที่ก่อนหน้านี้ คุณใสทำตัวแย่ๆ ใส่น้ำมนต์แท้ๆ

...นั่นยิ่งทำให้คุณใสรู้สึกผิดมากกว่าเดิมหลายร้อยเท่า...

"ทำไมถึงทำแบบนี้..." น้ำมนต์กระเถิบเข้ามาหา

...นายควรโกรธสิ...

"เกิดอะไรขึ้น" ปลายนิ้วของน้ำมนต์สัมผัสที่แก้มซีดเผือดของคุณใส

...ด่าฉันสิ...

"นายโอเคไหม?"

...ตีฉันสิ...

แต่น้ำมนต์ก็ไม่ได้ทำอย่างที่คุณใสคิด

ใบหน้าไร้เดียงสาของน้ำมนต์กระตุ้นความทรงจำแย่ๆ ของคุณใส เขาปัดมือของน้ำมนต์ทิ้งและรีบยันตัวลุกขึ้นโดยลืมความเจ็บปวดที่หลังไปเลย

"ฉัน...ขอโทษ"

คุณใสหลบสายตา เดินหนีออกไป เขาปีนกลับระเบียงบ้านตัวเอง ทิ้งให้น้ำมนต์นั่งมึนงงอยู่ที่พื้น

เมื่อสักครู่นี้มันคืออะไรกัน ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก...การกระทำของคุณใสทำให้หัวใจของน้ำมนต์เต้นเร็วและแรง เขาอุตส่าห์ใช้เวลาทั้งอาทิตย์บอกตัวเองว่าการกระทำของคุณใสไม่มีอะไรมากไปกว่าการกลั่นแกล้ง แต่แล้วเมื่อครู่นี้คุณใสก็ทำให้น้ำมนต์เกิดสับสนขึ้นมาอีกครั้ง

ต่อให้เป็นคนใสซื่อและหัวช้าอย่างน้ำมนต์ยังดูออกถึงความรู้สึกของคุณใส ติดก็แต่พฤติกรรมที่แสดงออกหลังนั้น

น้ำมนต์ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณใสถึงมักจะชอบแสดงสีหน้ารู้สึกผิดเวลาที่สัมผัสน้ำมนต์มากเกินไป ทำไมคุณใสถึงทำเหมือนจะชอบ แต่สุดท้ายก็เป็นคนที่ถอยห่างออกไป...น้ำมนต์ไม่เข้าใจชายคนนี้เลยจริงๆ

หัวใจของน้ำมนต์เต้นโครมคราม ฝ่ามือยกขึ้นสัมผัสแก้มที่แดงราวกับลูกมะเขือเทศ หัวสมองสับสนมึนงงจนไม่สามารถเรียบเรียงทำความเข้าใจอะไรได้อีกแล้ว

"นี่มันเรื่องอะไรกันล่ะเนี่ย..."

หลังจากที่คุณใสปีนระเบียงกลับมายังห้องของตน ร่างกายที่ไม่ต่างจากซอมบี้ ทิ้งตัวนั่งลงหน้ากระจกตั้งพื้นบานใหญ่

เงาสะท้อนของตัวเองในกระจกทำให้คุณใสเห็นว่าตนเองน่าสมเพชแค่ไหน ช่วงนี้ไม่ว่าเขาทำอะไรก็เหมือนจะผิดพลาดไม่ได้ดั่งใจไปเสียทุกอย่าง

เพราะความคิดถึงและโหยหาการสัมผัสจากอีกฝ่าย ทำให้คุณใสลงทุนปีนข้ามระเบียง บุกไปหาอีกฝ่ายด้วยตัวเอง แล้วทำไมการจูบธรรมดามันถึงได้เลยเถิดไปขนาดนั้น ความสัมพันธ์ที่เหมือนจะชัดเจนแต่ก็ไม่ชัดเจนนั้น คุณใสพยายามเลี้ยงให้มันอยู่กึ่งกลางเสมอมา แสดงออกให้คนรอบข้างรู้ว่าน้ำมนต์เป็นของเขา ห้ามใครหน้าไหนแตะต้อง ในขณะเดียวกันก็บ่ายเบี่ยงไม่ให้น้ำมนต์รู้ถึงความรู้สึกของตน โดยทำเป็นกลั่นแกล้ง เป็นเช่นนั้นเสมอมา...

ทว่าความผิดพลาดในวันนี้คงทำให้น้ำมนต์เริ่มดูออกแล้วเป็นแน่

...รู้แล้วเป็นยังไงล่ะ? ...

...ก็แค่สารภาพความในใจ...

...และคบหากันอย่างถูกต้องก็ได้แล้วนี่..

"..."

คุณใสจ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจก แล้วพูดกับตัวเอง

"แก่มีสิทธิ์ทำอย่างนั้นหรือไงวะ ไอ้คนเลว..."