บทที่ 1 แมวส้มลายสลิด

สายลมเอื่อยพัดพลิ้ว  ดอกหญ้าโดยรอบเอียงลู่ไปตามลมหยอกเหย้ากับประกายแสงอาทิตย์ยามเช้าที่ตกกระทบบนยอด  ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบของสวนสมุนไพรเล็กๆ  ร่างๆหนึ่งกำลังง่วนกับการทำงาน  มือบางรวบผมสีเงินเส้นเล็กละเอียดยาวประบ่าของตนที่ปลิวกระจายไปตามแรงลมขึ้นมาทัดไว้ที่หู ก่อนจะลงมือเด็ดยอดสมุนไพรที่พึ่งแตกกิ่งใหม่ออกมาจากต้นลงไปในตะกร้า

“คุณหนูคะ  ได้เวลาทานข้าวเช้าแล้วนะคะ”  เสียงเรียกดังไกลๆมาจากทางประตูหลังบ้าน  หญิงสาวถึงยอมชะโงกหน้าออกไปจากแนวรั้วเตี้ยเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นว่าเธออยู่ตรงไหน 

“อันนี้แปลงสุดท้ายแล้ว  เดี๋ยวเอาอันที่เด็ดมาไปแช่น้ำแล้วจะตามไปนะ”  หญิงสาวก้มหน้าทำงานไปพูดไปไม่ปล่อยให้มือนิ่งเฉย  อีกฝ่ายที่คุยด้วยคือหญิงสาวอายุไม่มากไปกว่าเธอสักเท่าไหร่  ผู้มาใหม่ปัดๆมือกับผ้ากันเปื้อนที่ผูกติดกับกระโปรงก่อนจะลงมือช่วยอีกแรง

“ให้ซีล่าเอาไปแช่น้ำให้แทนดีไหมคะ  คุณหนูจะได้ไปล้างมือเตรียมทานอาหารเลย  ครั้งที่แล้วคุณหนูก็พูดอย่างนี้แต่กว่าจะไป  ท่านบารอนก็ทานเสร็จแล้ว”  หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า ‘คุณหนู’ ยิ้มแห้งๆ  คราวนี้ถ้าเธอเถลไถลอีกท่านพ่อกับซีล่าคงไม่ยอมแน่ๆ

“ถ้างั้นเอาอย่างนี้ดีไหม  พวกเรามาช่วยกันจะได้เสร็จไวๆ  ซีล่าเองก็คงกำลังหิวเหมือนกันใช่ไหม” หญิงรับใช้นามว่าซีล่ายิ้มเขินๆอย่างไม่อาจปฏิเสธความจริงได้  เธอซักผ้าออกแรงทำงานตั้งแต่เช้ามืดและตอนนี้กำลังหิวเป็นที่สุด  “ดีมาก  เอาล่ะ  งั้นเจ้าช่วยยกตะกร้าตรงโน้นตามเข้าไปในโรงเรือนทีนะ” 

เธอบอกก่อนจะเด็ดกิ่งสุดท้ายเสร็จแล้วยกตะกร้าที่พึ่งใส่สมุนไพรลงไปขึ้นมา  ก้าวยาวๆไปทางโรงเรือนไม้ที่ว่านั่น  หญิงสาวผลักประตูเข้าไป  วางตะกร้าลงบนโต๊ะไม้ยาว  สองตากวาดตามองรอบๆเพื่อหาถังใส่น้ำก่อนที่คิ้วเรียวงามจะขมวดเข้าหากันเมื่อเห็นว่าของในห้องหล่นกระจายเต็มพื้น  เมื่อคืนตอนเธอออกมาทุกอย่างปกติเรียบร้อยดีแต่ทำไม...

เด็กสาวตรงไปที่หน้าต่างบานหนึ่งที่จำได้อย่างแม่นยำว่าปิดไว้เองกับมือเมื่อคืน  บัดนี้มันกลับเปิดอ้าออกไปหนึ่งด้านแถมยังเอียงจนเกือบจะหลุดออกจากกรอบหน้าต่างอยู่แล้ว  มือบางไล้ไปตามขอบหน้าต่าง  รอยเปื้อนสีแดงคล้ำที่ติดอยู่เป็นแถบเปื้อนติดนิ้วกลับมา  กลิ่นสนิมเหล็กตีขึ้นมาแตะจมูกจางๆ

เลือด?

ร่อยรอยสีคล้ำหยดเป็นทางไปจนถึงกองกล่องลังที่ล้มกระจายบนพื้น  ยิ่งเดินตามไปจมูกก็ยิ่งได้กลิ่นคาวของเลือดจนเริ่มรู้สึกเวียนหัว  แม้จะลังเลอยู่สักพักแต่ก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปดันกล่องกระดาษออกเพื่อเผยให้เห็นถึงสิ่งที่ถูกซ่อนอยู่ข้างใต้

ก้อนขนที่แห้งกรังไปด้วยเลือดปรากฏขึ้นเป็นสิ่งแรก  เมื่อมองดูให้ดีๆแล้วจึงพบว่ามันเป็นแมวสีส้มลายสลิดที่กำลังบาดเจ็บตัวหนึ่ง  มันนอนหายใจแผ่วเบาจนน่ากลัวว่าจะไม่รอด  เมือเห็นดังนั้น  หญิงสาวจึงทิ้งความสงสัยทั้งหมดไป  รีบหยิบผ้าสะอาดในห้องค่อยๆห่อมันไว้ก่อนจะอุ้มขึ้นมา

“ตายแล้ว  คุณหนูคาเรนทำอะไรอยู่คะ  รีบวางมันลงเถอะค่ะ”  ซีล่าที่ตามเข้ามาทีหลังร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อเห็นเจ้านายของเธออุ้มห่อผ้าเปื้อนเลือดไว้แนบอก  คาเรนส่ายหน้าเบาๆก่อนจะส่งเสียงปราม

“เบาเสียงของเจ้าลงหน่อย  เห็นไหมมันก็แค่แมว”  คาเรนคลายผ้าให้ดู  ซีล่าทำหน้าเหยเกพร้อมทั้งย่นจมูก  ที่เมืองบาโทรอน ณ อาณาจักรอารอนแห่งนี้มีความเชื่อเก่าแก่ที่ว่าแมวเป็นสัญลักษณ์ของปิศาจที่น่ากลัว  เป็นลูกน้องของซาตาน และจะทำหน้าที่ขนย้ายวิญญาณคนตายไปสู่นรก

“แต่มันตายแล้วนะคะ  วางมันลงเถอะเดี๋ยวชุดจะเลอะเอา”

“ไม่  มันยังไม่ตาย เจ้าดูซิ”  ซีล่ามองมันแล้วส่ายหน้า  ดูยังไงมันก็ไม่น่าจะรอด

“สภาพแย่มากเลยนะคะ  ต่อให้ช่วยไว้  ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่รอดจนถึงพรุ่งนี้ไหม”

“ก็ต้องลองดูไงล่ะ  ข้าคงรู้สึกผิดถ้าปล่อยให้มันตายไปจริงๆ”  คาเรนยิ้ม  เธอวางห่อผ้าลงบนโต๊ะไม้ ไม่ลืมสำทับงานที่ทำค้างไว้เมื่อเห็นซีล่ามัวแต่ยืนอึ้ง  “ฝากเจ้าเอาสมุนไพรพวกนี้ไปแช่น้ำต่อทีนะ  โทษที”

“คุณหนูจะรักษามันจริงๆหรือคะ”  ซีล่าตาโต  มองหญิงสาวเดินไปเปิดตู้นู้น  หยิบของในตู้นี้ออกมาผสมในหม้อบดยาของเธอ  แม้จะรู้ว่าคุณหนูของเธอนั้นเชี่ยวชาญเรื่องสมุนไพรแค่ไหน  แต่ที่ผ่านมาก็เป็นการใช้สมุนไพรรักษาแค่กับคนเท่านั้น  แถมในเมืองบาโทรอนแห่งนี้ตั้งแต่เกิดมาเธอก็ยังไม่เคยเห็นใครรักษาสัตว์เหมือนกับที่รักษากับคนมาก่อน  คาเรนยิ้ม

“แน่นอน  ข้ามั่นใจว่าในโรงเรือนสมุนไพรเล็กๆแห่งนี้  มีสมุนไพรเพียงพอที่จะรักษามัน”

“ไม่น่าเชื่อ”

คาเรนอดพึมพำออกมาเบาๆไม่ได้หลังจากที่ได้มองดูมัน  เจ้าแมวส้มตัวผอมที่บัดนี้ถูกพันไปด้วยผ้าพันแผลทั้งตัวกำลังนอนแผ่อยู่บนเบาะเล็กๆในห้องนอนของเธอ  เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่มันยังมีชีวิตรอดอยู่ด้วยสมุนไพรห้ามเลือดและยาสมานแผลเท่าที่เธอมีอยู่ในโรงเรือน  เธอคอยดูแลมันอยู่ตลอดสองวันที่ผ่านมาแม้ไม่มีทีท่าว่ามันจะตื่นขึ้นมาเลยก็ตาม  แต่สภาพโดยรวมแล้วก็ดูดีขึ้นจากวันแรกที่เจออยู่มากล่ะนะ

เรื่องความเชื่อและตำนานเมืองเก่าแก่ที่เล่าถึงแมวนั้น  เธอไม่ได้ให้ความสนใจหรือเชื่อมากมายนักแม้จะได้ยินจนชินหูมาตั้งแต่เด็กแล้วก็ตามที  กลับมองว่าพวกมันเป็นเพียงสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆที่น่าสงสารเสียด้วยซ้ำ

หญิงสาวดึงผ้าผืนเล็กขึ้นมาห่มให้มันก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่าง  หนังสือหลายเล่มวางซ้อนกันเป็นชั้นๆแต่มีอยู่เล่มหนึ่งที่เปิดค้างเอาไว้  ดอกไม้สีแดงสดที่คั่นหน้ากระดาษไว้เป็นดอกไม้ชนิดเดียวกันกับที่ปรากฏในหนังสือหน้าที่กำลังเปิดอยู่

ดอกทับทิม

ดอกไม้ที่มีสรรพคุณหลากหลายหนึ่งในนั้นคือช่วยห้ามเลือดและฆ่าเชื้อ  เธอลองเอามันมาบดผสมกับตัวยาอื่นๆอีก 3-4 ชนิด  แม้ตอนแรกจะไม่มั่นใจว่าจะได้ผลกับสัตว์เหมือนกับคนไหม  แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ออกมาดีไม่น้อย  เพราะในอาณาจักรอารอนแห่งนี้แม้ความรู้และวิทยาการทางด้านการแพทย์จะมีความเจริญกว่าอาณาจักรอื่นๆโดยรอบอยู่ไม่น้อยแต่ก็พัฒนาแค่ในคนเท่านั้น  นอกจากม้ากับลาที่ใช้เป็นพาหนะแล้วผู้คนส่วนใหญ่ไม่ใส่ใจกับชีวิตของสัตว์อื่นๆนัก  เพราะส่วนใหญ่ล้วนเป็นสัตว์เลี้ยงเพื่อการปศุสัตว์  มีเพียงบ้านที่มีฐานะเท่านั้นที่จะนิยมเลี้ยงสัตว์อื่นๆไว้ดูเล่น

ลมหนาวพัดผ่าน  หอบเอาน้ำค้างยามค่ำมาสัมผัสผิวกายให้เย็นยะเยือก  คาเรนเอื้อมมือไปดึงปิดหน้าต่างก่อนจะเดินกลับมาที่เตียง  ดับตะเกียงที่หัวโต๊ะแล้วล้มตัวลงนอน  ดวงตาสีมรกตมองผ่านความมืดไปยังเบาะเล็กๆตรงมุมห้อง  นึกหวังให้หนึ่งชีวิตที่เพียรรักษาไว้สามารถลืมตาตื่นขึ้นมาได้อีกครั้งในเร็วๆวัน

ฝันดีนะ...เจ้าแมวน้อย