Chapter 1

“Evelyn, I'm really sorry about this. Alam ko na ginagawa mo ang lahat ngunit lumobo na ng husto ang bill ng mommy mo at halos isang taon ka na rin na hindi nakakapag-bawas man lang sa balance,” mahinahon ang pagkakasabi ng doktor, halatang iniiwasan din niya na masaktan ang damdamin ko.

“‘Wag kang mag-alala Dok Mikee, may bago na akong trabaho na di hamak na mas malaki ang sahod. Makakabawas na ako ng utang ko at kung papalarin ay baka magkaroon ako ng chance na maka-loan after kong ma-regular. Nakakahiya man, sana ay mapagbigyan pa rin ako.”

Huminga ng malalim ang doktor. Sa tuwina ay siya ang kumakausap sa akin pagdating sa aking bayarin. Nahihiya na rin ako sa kanya dahil alam ko na siya lang din ang pumipigil sa hospital para gawan ng aksyon ang kaso ko.

“Kung ganon, gagawin ko ang lahat para mapigilan pa ang hospital. Makikiusap ako para sayo,” tugon niya.

Gusto kong maiyak dahil sa kahirapan na dinaranas ko. Pero kailangan kong maging matatag para sa Mommy ko. Hindi ko siya pwedeng sukuan dahil siya na lang ang meron ako.

“Maraming salamat, Doc Mikee. Tatanawin kong malaking utang na loob ito.”

“Kung makakatulong ako, bakit hindi. Masaya ako na kahit papaano ay gumaan man lang ang dalahin mo.”

Kahit papaano ay magaan na ang kalooban ko ng umalis ng hospital. Dumalaw lang ako kay Mommy para sana ipaalam sa kanya na may bago na nga akong trabaho tapos nasingil pa ako ni Doc. Hindi naman sa ayaw ko, alam ko naman na kailangan kong magbayad dahil kahit papaano ay may pag-asa pa akong makasama ang aking ina. Buti na lang talaga at natanggap ako sa inaplayan kong trabaho nitong nakaraang linggo. 

Bukas ay magsisimula na ako bilang PA or personal assistant ng CEO ng Nylerret IT Corp. Dalawang taon pa lang ang kumpanya pero sikat na sikat na ito. 

Sinasabi na napakagaling daw ng CEO kaya naman looking forward ako na makilala siya bukas.

Dumating ang kaibigan kong si Casey at naupo sa sofa na nasa harap ko habang nakangiting nakatingin sa akin. Diretso uwi ako dahil wala naman akong panggala. Isa pa, naalala ko na may gagawin pa ako.

Kasalukuyan akong nagtitiklop ng nilabhan kong damit kasama na rin ang sa kaibigan ko. Iyon man lang ay magawa ko kapalit ng pagiging mabuti niya sa akin kaya kahit anong pigil niya ay nagpupumilit pa rin ako.

“Mukhang masaya ka, ah! May nangyari ba?”

“Wala naman, usual date lang namin ni Orion.”

“Bakit maaga ka yatang umuwi?” tanong ko pa. 

“Syempre, excited ako para sa first day of work mo bukas.” Napailing ako sa sinabi niya. “Gusto ko na magkakwentuhan tayo dahil baka hindi na natin ito magawa kapag nagsisimula ka na lalo at indefinite ang working hours mo.”

“Nasiguro mo na maaga ako ngayon dito?” nakangiti kong tanong.

“Syempre naman, we're bestfriends kaya kilala na kita.” Napangiti ako sa sinabi niya. Next to my Mom, siya ang pinaka-importanteng tao sa buhay ko.

“Kamusta si Tita?” tanong niya na puno ng pag-aalala.

Two years ago ay nangailangan ako ng pera para kay Mommy at dahil wala daw siyang maipapahiram na malaking halaga ay sa kanya na lang daw ako tumira kaya magkasama kami ngayon. Pero kapag nagkakaroon ako ng extra ay binibigyan ko siya, hindi bayad kung hindi bilang pasasalamat.

Marami akong kaibigan na nautangan ko na para pambayad sa hospital bill ni Mommy at napakalaki na rin non. Pasalamat na lang ako na hindi nila ako pinupwersang magbayad. Ngunit hindi ko na dinagdagan pa ang hiniram ko dahil sobra na ang hiyang nararamdaman ko.

“Okay naman, pero sinisingil na ako ni Dok Mikee. Nahihiya na rin ako dahil malamang ay hindi na naman niya malaman kung paano ako ipagtatanggol sa hospital.”

“Public naman ‘yon,” tugon niya.

“Alam ko. Pero kahit pampublikong hospital ay nangangailangan din naman ng bayad, lalo na at dalawang taon ng nakahiga si Mommy doon.”

Napansin ko ang paglamlam ng kanyang mga mata at alam ko ang dahilan non.

“Kung hindi dahil sa nangyari sa Daddy mo ay hindi mangyayari ito sayo ngayon. Ano na ang gagawin mo? Hindi mo mapatunayan ang kainosentihan ni Tito dahil mas kailangan mong unahin si Tita?”

“Darating din ako dyan. Ngayong maganda na ang sahod ko, higit pa sa inaasahan ko ay sigurado na may mag-i-improve na rin sa buhay ko. At kapag nalaman ko na may kinalaman nga ang pamilya ni Terrence Montemayor sa issue ng Daddy ko ay hindi ako titigil hanggat hindi ko sila napagbabayad.”

Si Terrence Montemayor ang lalaki na junior high school pa lang ay sinumpa ko na dahil hindi siya patas. At kagaya ng sinabi ko na, ang kanyang ama ay hinihinala kong isa sa dahilan ng mga paratang sa aking ama noo.

Maging okay lang si Mommy ay sisiguraduhin ko na paglalaanan ko ng oras at pera ang kaso ng aking ama. Lilinisin ko ang pangalan niya na sinira ng Montemayor Holdings Inc.

Nagkakwentuhan pa kami ni Casey bago ako nagpaalam na magpapahinga na. Ayaw kong ma-late sa first day of work. First impressions last eka nga.

Kinabukasan ay maaga akong nagising para maghanda para sa aking pagpasok. Medyo malayo ang apartment ni Casey sa kumpanya kaya kailangan kong maglaan talaga ng extra time para sa traffic.

Naka business suit ako, skirt na below the knee at blazer na black na tinernuhan ko ng white na inner tops. Hindi ko na kailangan na mag-stocking kaya diretso ko ng sinuot ang aking high heels.

Dahil ayaw ko ngang magpahuli ay nagdesisyon na akong magbook ng ride para fresh pa rin ako kaya hindi nagtagal ay nasa building na ako kung saan nagre-rent ng office ang Nylerret IT Corp.

Isang forty storey ang building at ang aming opisina ay sinasakop ang 8th-10th floor kung nasaan ang office ng CEO. Sumakay na ako ng elevator at saktong pagbukas non ay nakatanggap din ako ng chat mula kay Casey.

Napailing ako na may kasamang pagngiti dahil sigurado akong chika lang ang hatid niya.

“Bestie, dumating na pala kahapon si Terrence! At guess what, siya na ang hahawak ng Montemayor Holdings!”

“Ano naman ang nakakagulat don?” reply ko sa mabilis na pagta-type habang naglalakad. Hindi man niya nakikita ay alam kong alam na niyang nakataas na ang kilay ko.

“Kinikilala siya ngayon bilang double CEO dahil bukod sa Montemayor Holdings ay may sarili rin siyang negosyo na nasimulan.” Lalong tumaas ang kilay ko sa reply niya. Ibang klase din naman talaga at mukhang mas lalo pang gumanda ang buhay ng hayop na ‘yon.

“Wala akong pakialam sa kanya, hindi ko ikayayaman kung may malaman akong kahit na anong balita tungkol sa lalaking ‘yon.” Pinindot ko ang send button. At dahil napansin ko na may mga tao na sa paligid ko ay nagdesisyon akong mag-type ulit.

“Sige na Bestie at need ko ng maghanda for work. See you later!”

Binalik ko sa bag ang aking phone at nagsimula ng lumapit sa lalaki na natatandaan kong isa sa mga nag-interview sa akin. Ano nga ulit ang pangalan niya?

Ah… alam ko na!

“Good morning, Sir Warren…” Ngumiti ako ng ubod tamis pero punong-puno ng paggalang. Ayaw kong isipin na may ibang kahulugan ang ginawa kong iyon.

Bumaling naman siya ng tingin sa akin at ngumiti rin bago nagsalita.

“Good morning din, Miss Evelyn. You can call me Warren, hindi mo kailangang maging formal.”

“Okay po,” mabilis kong tugon. Hindi naman kasi ako yung tipo na madaling ma-intimidate kaya isang sabi lang talaga ay agree na ako.

“Mabuti at maaga ka, padating na si Sir kaya sana ay ready ka na.”

“Yes, Warren.”

“Good,” nakangiti niyang sabi. Tapos ay nagsimula na siyang tawagin ang ibang staff sa office of the CEO at nagsihilera na rin sila. “Dito ka, Evelyn.”

Pinatayo niya ako sa tabi niya, tapos ay ginaya ko na ang posture niya na ready na rin to meet our CEO.

Hindi nagtagal at narinig na namin ang pagtunog ng elevator na nagsasabing bumukas iyon. Yumuko pa ako para tingnan kung maayos ba ang damit ko dahil sabi ni Warren noong isang linggo ay gusto ng aming boss na laging mukhang presentable at kagalang-galang ang kanyang mga staff.

Inayos ko pa ng konti ang aking ID at tsaka nakangiting nag-angat ng tingin. Ngunit ganon na lang ang pagkamaang ko ng makita ang isa sa dalawang lalaki na naglalakad na palapit sa amin.

Ang nauuna ay ang lalaking ni hindi ko gugustuhin marinig man lang ang boses pero heto at seryosong nakatingin sa akin. Dapat ay magulat siya na kagaya ko, pero bakit parang wala man lang epekto sa kanya ang pagtatama ng aming mga mata?

Hindi ba niya ako natatandaan? Ganon ba kaliit ang tingin niya sa akin para makalimutan ng ganon lang? Nagtagis ang bagang ko dahil sa naisip ko.

Ngayon ay alam ko na, siya ang aking boss. Ang lalaking ayaw kong makita kahit sa huling hininga ko. Ang lalaking pagbabayarin ko ng mahal dahil sa nangyari sa aking pamilya.

Si Terrence Montemayor!