Kabanata 1

Laglag ang balikat ni Yamirah habang binabagtas niya ang highway ng Alcante Street, ang tanging daan papunta sa bahay nila. Hindi niya alintana ang nakapapasong init ng araw kahit na halos sunugin na nito ang balat niya. 

Maingay ang kalsada, kadalasan sa parteng ito ay mga tricycle ang dumadaan. Gayunpaman, mistulang naka-muffler lahat ng tambutso ng mga ito pagdating sa pandinig niya. Ganoon naman palagi kapag sira na ang araw niya—wala na siyang ibang naririnig o nararamdaman kun'di ang kanyang inis o pagkabigo sa araw na iyon.

Kani-kanina lang ay nakatanggap siya ng mensahe mula sa Scribbler's Haven Publishing Company. Dalawang buwan mula nang nag-open for evaluation ang nasabing kumpanya para sa mga manunulat na young adult ang genre, ngayon lamang siya pinadalhan ng mensahe ng mga ito. Isa kasi siya sa mga naghahangad na makapaglathala ng sariling akda kaya naman hindi siya nagdalawang-isip na magpasa ng manuskrito. Umaasa siya na papasa ito, dalawa hanggang tatlo nang writing guru ang nagbigay criticism dito na siya namang nakatulong sa kanya para mapabuti ito.

Sa kasamaang-palad, inilipad ng hangin ang kanyang pag-asa nang direkta nang sinabi sa mensahe na hindi siya pumasa sa evaluation. Siya mismo ang tinutukoy ng mga ito, hindi ang manuskrito. Aniya ay kailangan niya raw magkaroon ng at least 5 thousand na followers sa w*****d, at ang nobelang ipinasa niya ay kailangan din munang magkaroon ng isang milyong reads bago ma-publish. In short, she needs to be famous in order to pass the evaluation.

It tricked her. Ang sabi sa post ng page ng publishing ay open for all iyon, hindi naman binanggit na 'yung mga sikat lang pala ang qualified. Nagpuyat pa man din siya sa pag-eedit ng manuscript dahil malapit na ang deadline noong nabasa niya ito.

Hindi niya naman masisisi ang publishing kung mga sikat na writers lamang ang hinahanap nila dahil ang totoo ay practical ang paraan nilang iyon. Kailangan iyon para makabenta, para mataas ang sales. Ang ayaw niya lang ay ang hindi nila pagsasabi ng totoo—na para sa mga sikat lang pala ang offer ng mga 'to. Yamirah hates it when she's exerting effort for something that don't actually asks for it.

"Ang haba ng mukha mo, bakla." Napansin agad ng kaibigan niya ang ekspresiyon niya sa mukha pagkapasok na pagkapasok niya ng kanilang bahay. "Kanina pa ang uwian, a. Bakit ang tagal mo? Hindi na kita nakita kanina para sana sabay na tayo."

Pagod na umupo si Yamirah sa lumang sofa na nasa kanilang sala, halos hingalin pa. "Pumunta ako sa tiangge para magpa-load. Ang init."

Nang mapansin ng kaibigan ang pawisan niyang katawan ay agad nitong pinaandar ang electric fan at itinutok sa kanya.

"Thanks." Hindi na niya tinanong kung bakit nandito ang kaibigan at makikikain na naman. Malamang lasing na naman ang ama nito at kasalukuyan nang nagwawala sa bahay nila.

"So," panimula ng kaibigan. "What's with the long face?"

Muling sumama ang pakiramdam niya nang maalala ang dahilan ng pagkasira ng kanyang araw. "Just received a message from a certain publishing. It didn't pass." Pinilit niya ang sariling ngumiti. Ito na ang ikatlong beses na nagpasa siya ng manuscript sa iba't ibang publishing, pero pare-pareho rin ang nagiging resulta.

Naramdaman na lamang niya ang haplos ng kaibigan sa kanyang likod. "I know you can always self-publish. Alam kong gustong-gusto mo talagang magka-libro dahil pangarap mo na 'yan noon pa lang. Pero ngayon, mas kailangan mo ng pera, 'di ba?"

Mapait siyang tumango. "I want to publish a book because it's my dream, but as of now, I want to publish because I need money." Sinasakal siya ng sarili niyang salita pero ito ang katotohanan. Kailangang-kailangan na niya ang pera ngayon.

"Yam, hindi naman yata malaki ang offer na pera ng ibang publishing company ngayon. Kung tutuusin sayang lang ang effort mo."

"Wala akong choice, Vera. Kahit allowance ko lang sa isang linggo, ayos na 'yon. Malaking bagay na 'yung hindi ako humingi ng pera kina lola nang isang linggo."

"I'm not against your plan. Ang sa'kin lang, bakit hindi ka mag-apply sa TAP? Balita ko mataas ang pasahod nila—"

"Matagal nang crossed out ang Tinta at Pluma publishing company sa listahan ko, Vera," she cut her off. "Tatlong taon na ang lumipas mula nang nakilala ko ang kumpanyang iyan. They never opened for submission. Pakiramdam ko ay wala pa ni isa sa mga empleyado ang nag-resign doon kaya hindi sila nangangailangan ng bago. Talented at professional lahat ng writers and editors nila, at lahat ng nobela na nare-release doon ay pawang mga may mabibigat na tema. Alam mo naman, ang target audience ng mga stories ko ay teenagers. Isa pa, tinitingala ko lang ang TAP. Kumbaga nasa level 20 na ito at nasa level 1 pa lang ako. Unreachable, Vera. Unreachable."

Isang misteryosong ngiti ang lumitaw sa labi ni Vera. "Paano kung isang araw, bigla kang napagbuksan ng opportunity na maging isa sa mga writers ng TAP?"

"That's impossible," natatawang sagot agad ni Yamirah.

"What if lang naman, bakla. What if," giit ni Vera.

"Meh, like the pigs can fly," murmured Yamirah. "Pero that will be the greatest opportunity I'll ever have. But that would only disappoint me, I'm sure. Una sa lahat, sabog ako sa dark romance, gothic romance, horror, at iba pang kuwento na hindi applicable sa mga 17 years old and below na mambabasa. If ever—"

"What if open na sila sa bagong genre, kagaya ng young adult?" Hindi pa rin nawawala ang ngiti sa labi ni Vera. "What if tumatanggap na sila ng teen-fiction? Are you gonna try to submit?"

Natawa na lang si Yamirah. "Magta-try ako, siyempre! Puro tayo 'what if', pero sige na."

"Sabi mo, e." Nangingiti pa rin si Vera. Inilabas nito ang touch screen na phone at binuksan. Pagkatapos nitong ilahad iyon kay Yamirah ay prente itong sumandal sa upuan at hinintay ang magiging reaksiyon niya.

Yamirah eyed at Vera's phone. At first she is just wearing her usual poker face, but something on the screen seemed to shock her. With eyes widened in surprise, her jaw automatically dropped and her throat just went dry.

"Vera, pakisampal ako. Pakisampal ako, bilis!" utos niya sa kaibigan.

Pero sa halip na sampalin siya ay hinampas siya nito sa braso. "Gaga! Legit nga! Kahit tingnan mo pa, official page nila 'yan."

Hindi makapaniwala si Yamirah sa nabasa. Pinned post ito ng Tinta at Pluma Publishing Company. 

The Tinta at Pluma (TAP) Publishing is a home for novelists and poets. This company only offers full-time job for both writers and editors. Because of the continuous progression of our company, we need individuals who can offer the most of their time and can be called as full-time employees.

And now, we are happy to announce that for the very first time in history, we are at last reopening our doors to the writers who want to be a part of our family. Finally, TAP is now accepting different genres in literature and are recruiting new set of full-time employees in our company.

We don't seek for fame nor attention. We only need dedication, potential, and responsible writers.

The hiring for employees is now open. You are free to apply and undergo an interview at Tinta at Pluma Publishing Company Building along the Quezon Avenue, San Agustin. We are open from 9:00 AM through 4:30 PM. We will give additional information upon reaching your schedule.

Think wisely, future TAPerific!

Nakabukas ang bibig ni Yamirah hanggang sa matapos niya itong basahin. Para itong isang panaginip!

"No way," hindi makapaniwalang saad niya.

"Yes way." May malaking ngiti sa labi ni Vera, mukhang natutuwa para sa kaibigan. Kinuha niya ang kanyang cell phone at muling hinarap si Yamirah. "So, ano'ng plano mo, Yam? Kailan ka mag-aaply? Samahan kita."

"Once in a lifetime lang ito, Vera," aniya sa tonong pati ang sarili niya ay mukhang kinukumbinsi pa rin niya. "But I'm a student. I can't be a full-time employee."

"Hindi ka naman doon magta-trabaho. Full-time lang ang tawag kasi sila ang magbibigay ng average stories na kailangan mong ipasa for a month and it requires a lot of time. But you're not forced to work there. Supposedly ay doon dapat kayo at walong oras na magtrabaho araw-araw. But writing isn't that flexible. Some writers need silence, some need noise. 'Yung iba hindi nakakapagsulat nang tuloy-tuloy. I heard TAP can give them considerations."

Bumuntong-hininga si Yamirah. "Still, I can't give a lot of time in writing. Baka mabagsak ako, Vera."

Vera tsk-tsked. "Hindi mo alam kung magha-hire pa ulit sila. Baka isang dekada na naman bago sila tumanggap ulit ng empleyado, sige ka."

Her mind went emtpy. Susubok ba siya? Paano kung hindi niya kaya? Pero kakayanin nga ba niyang sayangin ang malaking oppurtunidad na ito?

"And FYI," Vera smilingly said. "Isn't it a privilege to see the oh-so-greek-god Mr. Ash Santillan? Balita ko rin, tine-train na siya bilang susunod na mamamahala sa TAP Publishing Company. He might be there."

Inosenteng ngumiti si Yamirah at bumaling sa kaibigan. "Pupunta na tayo bukas, tutal wala naman nang klase at saktong-sakto na nakabukas ang TAP kahit weekend." Tumayo siya para kumain na ng pananghalian. "And FYI as well, I don't care about that man named Ash Santillan. I'm not interested."