I ran away. That's what I'm good at. To runaway.Walang imik si Yamirah na tumakbo papasok sa kotse ni Night. Hindi naman nagsalita ang binata at hinayaan siyang umiyak. Napuno ng katahimikan sa loob ng kotse nito at tanging ang hikbi lamang niya ang naririnig.Masaya dapat siya. Sa sinabi ng binata ay nalaman na niyang hindi pala siya nito nakalimutan. Pero ngayon, hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa. Hindi niya alam kung ano dapat ang mararamdaman niya.Bakit nito pinaabot nang ganito katagal? Bakit nito hinintay na masaktan siya at magmukhang tanga sa kakaisip na nakalimutan na siya nito? Bakit? Ang dami niyang 'bakit' sa isip pero ni isa ay walang kasagutan. Siguro ay hintayin na lang niya ang tadhanang dalhin siya hinahanap niya, kung kailan ay hindi na niya alam.Isa pa, may kung anong takot sa dibdib niya dahil sa tanong na 'bakit?'. Hindi niya masabi, hindi niya puwedeng sabihin, na sa loob ng limang taon ay namuhay siya sa impiyerno.Nang humupa na ang kanyang pag-iya
A triumphant smile made its way to Ash's lips. His eyes hold galaxies, countless stars cannot surpass their beauty, and Yamirah has always been mesmerized by them. "You like me?" he asked. He began to grin. "Amir likes me." "Ang laki ng ngiti mo, a?" biglang entra ni Night sa moment nilang dalawa. "Nandyan ka pa pala?" parang naiiritang baling ng binata rito. "Leave." "Papanoorin ko kayo," angal naman ng isa. "Umalis ka sabi. Give us some privacy," matigas na utos ng kapatid. "May sasabihin pa nga ako. Bakit ba ang atat mo? Sinabi lang ni Yam na gusto ka rin niya gusto mo na agad siyang solohin." Halos mapudpod na ang labi ni Yamirah kakapigil ng ngiti. Ash is dangerous when he gets mad, but this time, Yamirah finds him hot and cute as he gets irritated by his brother. Tuluyan na nga'ng nag-isang linya ang mga kilay nito. "Lumabas ka o kakaladkarin kita?" Natawa siya nang mahina at hinaplos sa braso ang binata. Bumaling ito sa kanya at agad lumambot ang hitsura. "Yes, baby?"
Napapikit si Yamirah. Matagal na niya itong pinipigilang mangyari kahit gustong-gusto niya. Ngayon, wala na siyang lakas para umangal pa. Hindi na, ngayon at hulog na hulog na siya.Ash started kissing her and she kissed back. He is sipping, tasting, searching. He is passionate yet teasing, like a bee on a nectar. Ipinasok nito ang dila sa loob ng bibig niya, nakikipag-espadahan. The taste of his tongue, the softness of it as it glides inside her mouth made her moan.Mariing magkadikit ang katawan nilang pawang nakadamit pa. Ang mga kamay niya ay hawak ng binata sa magkabilang gilid ng kanyang ulo habang patuloy pa rin ito sa paghalik sa kanya. Sa bawat paggalaw ng mga labi nito, pagdulas at pagsipsip, para siyang nawawalan ng ulirat. Siguro kahit balde-baldeng kape ang inumin niya ay hindi nito magagawang gisingin ang kaluluwa niyang pilit tinatangay ng sensasyong buhat ng halik nito.Napahinga siya nang malalim nang maghiwalay ang kanilang labi. Bumaba ang halik nito sa kanyang pan
"You're not virgin."Parang bomba sumabog iyon sa pandinig ni Yamirah. Inaasahan na niya ito pero iba pa rin kapag nanggaling mismo ito sa taong mahal niya, sa taong gusto niyang nakauna sana sa kanya.Si Ash, siya sana ang pag-aalayan niya ng pagka-birhen. Sa kanya sana lahat ng UNA niya-unang lalaking mamahalin, unang iiyakan, unang aalagaan, unang pag-aalayan nang buong-buo.Pero sumablay siya sa panghuli."Ash."Hindi ito humiwalay sa kanya. Kitang-kita sa mga mata nito ang isang blangkong ekspresiyon."Amir," bulong nito. "Tell me you are virgin. Baby, please." Nagsimula nang makitaan ng lungkot ang mga mata nito, ang boses ay unti-unti na ring pumipiyok. "Please tell me I am the first. Please."Umiling-iling siya habang umiiyak, pinipigilan ang paghikbi. Gustong-gusto niyang um-oo, pero alam niyang kasinungalingan lang iyon."Tell me you still are," pagsusumamo nito sa kanya. "Even if you're not. Even if it's a lie."Kumawala ang sunod-sunod na hikbi sa kanyang bibig. Ang sakit
Nanggigigil na ibinato niya ang phone sa sahig. Kitang-kita niya ang pagkawasak nito gaya ng kung paano nawasak ang kanyang pagkatao.Mapait siyang humagulgol. Still on her naked body, she slowly sat down on the floor and hugged her knees.She looked at her reflection again. She couldn't help but to cringe. Soft skin, creamy, innocent. But she herself knows the truth."Ang dumi. Ang dumi-dumi ko!" Malakas siyang napaiyak na para bang doon na niya ibinunton lahat ng kasalanan at pagsisisi niya sa buhay.Hinayaan niyang mabasa ang kanyang tuhod at hita ng luha. Nandidiri siya sa sarili niya, pero ultimo luha ay hindi kayang linisin ng marumi na niyang kalukuwa.She cried her heart out, until the extreme sadness lulled her to sleep.***Nagising siyang magaan ang pakiramdam. She slowly opened her eyes and it shocked her to see the face of the man she loves the most. Ito, ito ang gusto niyang masilayan araw-araw.Oo, binalikan siya nito."Ash," she called his name. "Nasaan ako? Kanina mo
Three weeks passed since the last time that she set a foot inside the premises of TAP building. She is too cruel and too insensitive to show her face after everything that had happened. Sa ikalawang linggo ng hindi niya pagpasok, nalaman niya kay Sunshine na sunod-sunod ang business trip ng binata, at ni minsan ay hindi siya nito nagawang kumustahin, hanapin, o tanungin man lang. Ang kapal ng mukha mo para isiping iniisip ka pa niya, Yamirah! Sa ikatlong linggo, hindi na niya napigilan ang sarili na magpadala ng mensahe rito. Sa una ay tungkol ang mga ito sa trabaho, pero 'di naglaon ay nagsimula na siyang humingi ulit ng tawad sa lahat ng kanyang kasalanan, sa lahat ng nangyari. None of her messages received a response. She's at fault, but is it unreasonable for her to get hurt? Somehow, she has a reason to get hurt. Own feelings and understanding, he said. Then why can't his feelings and understanding overpower his anger after knowing more of the truth? Mariin siyang napapikit
"Looks like she didn't really intend to kill herself. Ito lang siguro ang pinakamabisang paraan na naisip niya to divert the emotional pain. Malayo sa mismong pulso niya ang hiwa, buti naman."Nakarinig si Yamirah ng mga nag-uusap. She didn't open her eyes yet."Pero bakit siya nawalan ng malay, Doc?" Boses iyon ng kaibigan niyang si Vera. Mukhang ito ang tumawag sa pangalan niya kanina bago siya nawalan ng malay."Overfatigue. Drained ang energy niya. Your friend needs rest and assistance. Is she always like this? How many times did she hurt herself already?""Ito palang po ang una sa tingin ko. I know her, she might have a heavy reason. My friend and I have suffered a lot in our lives, but she had never been depressed and attempted to cut herself or something."Mahabang katahimikan ang namayani."If that's the case, kailangan niya ng magpapagaan sa pakiramdam niya, hindi 'yung nagkukulong siya sa kuwarto. She can stay here for a day, but if you want to take her somewhere else, it's
Hindi niya nagawang magsalita. Isa-isang nagsilapitan ang mga Francisco at niyakap siya, ni-welcome sa family nila.Wala siyang ideya kung paanong sa dalawampu’t tatlong taon niya sa mundo ay hindi niya sila nasilayan man lang. Her mom, Cassandra Francisco, never mentioned about her family. Nawalan na rin naman siya ng pagkakataong malaman pa.Tinanong niya kay Sunshine kung alam na ba nito sa simula na mag-pinsan sila, pero sabi nito ay kumakailan lang din naman nito nalaman iyon. Pareho silang nakararamdam ng lukso ng dugo, pero hindi niya kailanman naisip na may natitira pa pala siyang kamag-anak sa mundo.Sunshine is the one who knew the truth. Madalas daw i-kuwento ng papa nito ang tungkol sa paborito nitong kapatid na si Cassandra na hindi na kailanman nagparamdam simula nang maging sila ng papa niya.One day, she had the files and background information of the TAP writers. Bilang sekretarya ay hindi malabong mahawakan niya ang mga 'yon. She saw the name Cassandra in Yamirah's f