Kabanata 25

I ran away. That's what I'm good at. To runaway.

Walang imik si Yamirah na tumakbo papasok sa kotse ni Night. Hindi naman nagsalita ang binata at hinayaan siyang umiyak. Napuno ng katahimikan sa loob ng kotse nito at tanging ang hikbi lamang niya ang naririnig.

Masaya dapat siya. Sa sinabi ng binata ay nalaman na niyang hindi pala siya nito nakalimutan. Pero ngayon, hindi niya alam kung dapat ba siyang matuwa. Hindi niya alam kung ano dapat ang mararamdaman niya.

Bakit nito pinaabot nang ganito katagal? Bakit nito hinintay na masaktan siya at magmukhang tanga sa kakaisip na nakalimutan na siya nito? Bakit? Ang dami niyang 'bakit' sa isip pero ni isa ay walang kasagutan. Siguro ay hintayin na lang niya ang tadhanang dalhin siya hinahanap niya, kung kailan ay hindi na niya alam.

Isa pa, may kung anong takot sa dibdib niya dahil sa tanong na 'bakit?'. Hindi niya masabi, hindi niya puwedeng sabihin, na sa loob ng limang taon ay namuhay siya sa impiyerno.

Nang humupa na ang kanyang pag-iya