CHAPTER 2

“CAMILLA...” GIGIL na wika ni Philip.

Hindi niya pinansin ang nagbabaga nitong mga mata. “Gusto kong magmula bukas—birthday ni Kelly—ay samahan mo siya parati at iparamdam sa kaniya na isa kang ulirang ama. Gawin mo lang iyan sa loob ng isang buwan at pagkatapos ay wala na tayong pakialaman. Pipirmahan ko nang matiwasay ang annulment papers natin kahit wala kang ibigay na kahit na ano sa akin. Yun lang ang kondisyon ko.”

Nagsalubong ang mga kilay ni Philip at akmang sasagot ngunit pumitada na naman ang kapatid ni Shaira.

“Ang kapal naman pala talaga ng mukha mo! Gagamitin mo pa talaga ang bastarda ninyo—”

“Tumahimik ka!” bigla niyang sigaw. Hiindi niya ito papansinin kung hindi lang sa bansag nito kay Kelly. “Wala kang kinalaman sa usapan namin kaya huwag kang makisali!”

“Ikaw itong basta na pumasok dito habang nag-uusap kami tapos—”

“Dennis, tama na. Ako na ang bahala rito,” saway ni Philip bago siya muling hinarap. “Ano na naman bang pakana ito, Camilla? Bakit pati si Kelly ay nadamay? Ganiyan ka na ba talaga kadesperada na masilo ako?”

“Phil...” mahinang wika ni Shaira. “Phil, pumayag ka na. Simple lang naman yun, e. Isang buwan kasama ang bata. May tiwala naman ako sa iyo na hindi ka magpapadala sa mga istilo ng asawa mo. Pumayag ka na... para sa atin din ito.”

Ang ekspresyon ni Philip ay agad na lumambot. “Napakamaunawain mo talaga, Shai. Ano na lang ang gagawin ko kung wala ka?” Nang bumaling sa kaniya ang lalaki ay singtigas nang muli ng bato ang ekspresyon ng mukha nito. “Isang buwan. Malinaw na usapan iyan at dinig nina Shaira at Dennis. Isang buwan kasama si Kelly at wala nang iba. Nagkakaintindihan ba tayo?”

Tumaas ang isang sulok ng kaniyang mga labi. “Para kay Kelly lamang ito.” Inilahad niya ang palad dito upang makipagkamay...

SA TAHANAN NG mga Limjoco nagpahatid si Camilla kasama si Kelly. Kung tutuusin ay doon sila dapat naninirahan na mag-anak, ngunit mas pinili ni Philip na manirahan sa condo na malayo sa kanila. Halos hindi pa nakikita nang personal ni Kelly ang sariling ama sa loob ng limang taon nitong pag-iral. Tanging sa tv o internet lamang nasisilayan ng bata ang ama. At ngayong may pagkakataon nang magsama ang mga ito ay iyon na ang pinakahuli. Dahil ang kaniyang si Kelly, ang nag-iisang tao sa mundo na alam niyang nagmamahal sa kaniya nang lubusan bilang isang kadugo ay kukunin na sa kaniya.

‘Hindi pa ba sapat ang trahedyang pagpapakasal ko kay Philip? Kailangan ba talagang ganito kalala ang parusa sa akin gayong hindi ko naman kasalanan ang lahat?’

“Umiiyak po ba kayo?” tanong ni Kelly habang nakaunan sa kaniyang mga hita. Sakay sila noon ng kotse patungo sa bahay.

“Hindi naman, anak,” tanggi niya.

“OK po... Akala ko po kasi umiiyak kayo dahil maysakit ako—huwag n'yo pong sasabihin kay Papa na maysakit ako, a? Baka kasi umiyak siya.”

‘O, anak ko...’

Parang binabarena ang kaniyang puso sa labis na kainosentehan ng bata.

“Oo naman...”

Pagdating sa bahay ay tinanong kaagad ni Camilla ang katulong, “Nariyan na ba ang Sir mo?”

“Opo, Ma'am. Nasa study.”

“Talaga, Ma?! Narito si Papa?!” Tila manikang may bagong baterya si Kelly. Nagkaroon ito bigla ng lakas at sigla.

Napangiti siya. “Oo, anak. Puntahan mo na siya, pero dahan-dahan ka lang, a. Baka hingalin ka.”

“Yay!”

Sinundan ni Camilla ang bata hanggang sa pumasok ito sa study kung saan naroon nga at nakaupo si Philip.

“Pa?” mahinang wika ni Kelly na tila nag-aalangan pa.

NARINIG NI PHILIP ang pagdating nina Camilla at Kelly, ngunit wala siyang lakas na salubungin ang mga ito, ayaw niya. Kung pwede lamang na umalis na siya ay ginawa na niya, ngunit hayun siya at nakamata sa maliit na mukha na nakasilip sa pintuan ng study. Isang maliit na bersiyon ni Camilla.

Nakakasuka.

Pinilit niyang ngumiti at dinampot ang maliit na paperbag sa tabi. Iniumang niya iyon sa bata na agad namang nagliwanag ang mukha bago lumapit at tinanggap iyon.

“Happy Birthday...” mahina niyang sabi.

“Say thank you, anak,” ani Camilla na nasa likuran pala nito.

“Thank you, Papa...” Nagniningning ang mga mata ng bata at sa katiting na saglit ay tila hinaplos ang puso ni Philip.

“Buksan mo na,” sabi muli ni Camilla.

Agad namang tumalima ang bata ngunit ang masaya nitong ekspresyon ay unti-unting lumamlam.

Isang gold watch ang lamang ng kahon.

“A-ang ganda po,” mahinang wika ni Kelly na muling nanumbalik ang saya.

Napansin ni Philip na nabura ang sigla sa mukha ni Camilla pagkatapos ay pinatong ang kamay sa balikat ng bata. “Halika na, anak. Gabi na, magpahinga ka na.”

Agad na tumalima ang masunuring bata. Nang silang dalawa na lamang ni Camilla ang nasa silid ay hinarap siya nito.

“Fifth birthday lang ni Kelly. Gold watch? Seryoso ka ba?”

“Anong oras na? Wala na akong mabibilihan ng pambatang regalo. Mabuti nga pumayag si Shaira na hiramin ko muna yung regalo ko dapat sa kaniya para ibigay riyan sa bata.”

Matagal na nawalan ng kibo si Camilla pero mayamaya ay...

“Basahan mo man lang ng bedtime stories yung bata. Bumawi ka naman—”

“Wala akong alam na bedtime stories—”

“Ako na ang magbabasa, samahan mo kami sa kwarto—”

Ang lakas ng tawa niya. “Nakakapangilabot na talaga ‘yang desperasyon mo na masolo ako, ano? Talagang kahit sa kwarto ng bata—”

“Ano namang ikinatatakot mo? Di ba may tiwala naman sa iyo si Shaira na hindi ka padadala sa istilo ko?” sarkastikong tanong nito.

“THE NEXT DAY, when Jack woke up in the morning and looked out of the window, he saw that a huge beanstalk had grown from his magic beans. He climbed up the beanstalk and reached a kingdom in the sky.”

Napabuga na lang ng hangin si Philip habang minamasdan ang mag-ina habang binabasahan ni Camilla ng kwento ang bata. Kating-kati na siyang umalis pero kailangan niyang magtiis.

‘Isang buwan lang... Konting tiis lang...’

Palinga-linga siya sa silid na iyon at kaniyang napagtanto na noon lamang siya nakapasok sa silid ng anak.

“Ma, gusto ko pong uminom ng gatas.”

Ang tinig ni Kelly ang nagpabalik sa kaniya sa kasalukuyan.

“Sige, anak. Magtitimpla ako.”

Nang makalabas ng silid si Camilla ay napako ang atensiyon ni Philip sa bata. Titig na titig ito sa kaniya na tila may nais sabihin kaya nilapitan niya ito. Naupo siya sa silyang nabakante ni Camilla.

“May problema ba?” aniya.

Tipid na ngumiti ang bata pagkatapos ay sinundot ng maliit nitong daliri ang kaniyang pisngi. “Totoo ka nga po... Narito ka nga po, Papa…”