Chapter 02

Chapter 02

Pagsakay ko sa kotse, agad kong isinara ang pinto at tumitig sa harap. Ang luha ko'y hindi pa rin mapigilan, pero pilit kong nilalabanan ang panginginig ng aking katawan. Tama na. Hanggang dito na lang talaga.

Dinukot ko ang phone mula sa aking sling bag, halos nanginginig pa ang kamay ko habang ini-scroll ang contact list ko. Nang makita ko ang pangalan ng matalik kong kaibigan na si Lara, isang abogada, agad ko siyang tinawagan. Ilang saglit pa bago niya sinagot ang tawag, at nang marinig ko ang boses niya, para bang biglang bumagsak lahat ng bigat na kanina ko pa pinipigilang dalhin.

"Hello, Misha? Bakit parang umiiyak ka?" tanong niya, halatang nag-aalala.

"Lara," mahina kong sambit, pero puno ng poot at sakit. "Kailangan kita. Kailangan kong maghain ng divorce. Ayoko na. Hindi ko na kaya."

"Hay naku, buti at natauhan kana, Misha. Kung gusto mo maghain pa tayo ng kaso para sa kabit ng asawa mo pati yang gago mong asawa!" inis na sabi ni Lara sa kabilang linya.

Napakagat ako sa labi, pilit pinipigil ang panibagong pagpatak ng luha. Parang sinaksak ng paulit-ulit ang puso ko sa narinig. Oo nga, may kabit ang asawa ko. At ilang beses ko nang piniling manahimik, umasang magbabago siya. Pero wala na. Wala nang natirang dahilan para ipaglaban pa ang isang relasyon na ako lang ang kumakapit.

"Hindi ko na kaya, Lara…" mahina kong tugon, nanginginig pa rin ang boses ko. "Hindi ko na kayang magbulag-bulagan. Ang sakit, sobra."

"Hindi mo na kailangang tiisin, Misha," madiin niyang sagot. "Gagawin natin ito ng maayos. May laban ka, at hindi natin palalampasin ang ginawa niya."

Huminga ako nang malalim, pilit tinatanggal ang bigat sa dibdib ko. "Pwede ba kitang puntahan ngayon?"

"Oo naman! Dito ka na matulog sa condo ko. Hindi kita hahayaang mag-isa sa ganyang kalagayan," sagot niya agad, puno ng pag-aalala.

Napapikit ako, pinupunasan ang mga luhang patuloy na umaagos. Kahit papaano, may isang tao pa rin akong masasandalan.

"Sige, Lara… Papunta na ako."

At sa unang pagkakataon, naramdaman kong may liwanag pang naghihintay sa kabila ng sakit na dinadala ko.

Agad kong pinausad ang aking sasakyan patungo sa kanyang condo. Buti na lang at wala itong hiring kaya may malabasan ako ng sakit sa aking puso.

Habang binabaybay ko ang daan, hindi ko mapigilan ang pagbalik ng alaala—mga pangako niyang napako, mga matatamis na salitang ngayon ay wala nang halaga. Naramdaman kong muli ang hapdi sa aking dibdib, pero pinilit kong ituon ang pansin sa kalsada.

Hindi ko na alam kung paano ako nakarating sa condo ni Lara. Basta isang iglap, nasa harap na ako ng kanyang unit, nanginginig ang kamay habang pinipindot ang doorbell. Ilang segundo lang, bumukas ang pinto at bumungad sa akin ang matalik kong kaibigan.

"Misha!" agad niya akong niyakap nang mahigpit. "Ang sakit-sakit ba?"

Hindi na ako nakasagot. Tuluyan na akong bumigay sa kanyang bisig, humagulgol na parang batang hindi na kayang tiisin ang lahat.

"Ssshh, tahan na... Hindi ka nag-iisa. Nandito ako," bulong niya habang hinahagod ang likod ko.

Sa bisig ni Lara, kahit papaano, ramdam kong may isang taong handang dumamay sa akin. Pero sa kabila ng lahat, may bumubulong sa isip ko—kaya ko pa bang magmahal muli, o tuluyan nang naging abo ang puso kong minsang nag-alab sa maling tao?

"Salamat, Lara," hikbing sabi mo sa aking matalik na kaibigan.

"Alam mo, may legal tayong magagawa para makulong yang gagong asawa mo af yang malanding kabit niya," wika niya sabay pahid nito sa aking mga luha. "Wag mong iyakan ang taong walang kwenta, Misha!" dagdag niyang sabi.

Napakagat ako sa labi at tumango, kahit pa ramdam ko pa rin ang bigat sa puso ko. Alam kong tama si Lara. Hindi siya kailanman nagkulang sa pagpapaalala na hindi ko dapat hayaan ang sarili kong masaktan nang ganito.

"Pero, Lara…" mahina kong bulong, pilit na inaaninag ang mukha niya sa kabila ng luha sa aking mga mata. "Mahal ko pa rin siya… at ang sakit-sakit dahil hindi niya man lang ako pinili."

Napalakas ang buntong-hininga niya bago niya hinawakan ang kamay ko nang mahigpit. "Misha, minsan ang pagmamahal hindi sapat para manatili. Hindi pwedeng ikaw lang ang lumalaban, ikaw lang ang nasasaktan. Huwag mong hayaan na masira ka ng taong hindi marunong magpahalaga sa’yo."

Napayuko ako, iniisip ang lahat ng sinabi niya. Totoo naman. Pero paano ko sisimulang buuin ulit ang sarili ko kung pakiramdam ko, durog na durog na ako?

"Mahalaga ka, Misha," dagdag ni Lara. "At sisiguraduhin kong makukuha mo ang hustisyang nararapat sa'yo."

Napalunok ako at tumingin sa kanya. Para bang sa unang pagkakataon, may kaunting liwanag akong nakikita sa gitna ng dilim. "Ano'ng dapat kong gawin?"

Isang matamis ngunit matapang na ngiti ang bumakas sa kanyang labi. "Unang hakbang? Maghain tayo ng demanda. Hindi lang divorce, pero pati kasong maaaring ipataw sa kanila. Hindi na ito tungkol lang sa sakit, Misha. Tungkol ito sa pagbangon mo."

"Divorce lang ang ihain natin, Lara!" wika ko. "Pagkatapos ay aalis ako kasama ang batang nasa sinapupunan ko ngayon," dagdag kong sabi.

Nanlaki ang kanyang mata sa sinabi ko. Hindi nito akalaing sa wakas ay nagdadalang-tao na ako.

“Misha…” Napasinghap si Lara, halatang gulat na gulat. “Buntis ka?”

Dahan-dahan akong tumango, pilit na pinipigilan ang panibagong buhos ng luha. “Oo, Lara… at hindi ko alam kung matutuwa ba ako o mas lalo pang masasaktan.”

Mabilis niyang hinawakan ang kamay ko, parang hindi pa rin makapaniwala. “Misha, bakit hindi mo agad sinabi? Alam ba niya?”

Umiling ako, mahina at puno ng hinanakit. “Hindi, at wala na akong balak pang ipaalam sa kanya. Wala siyang karapatang malaman. Kung hindi niya ako kayang piliin noon, wala siyang karapatang piliin ang anak ko ngayon.”

Hinaplos ni Lara ang likod ng kamay ko, kita sa kanyang mga mata ang pag-aalala. “Sigurado ka ba? Misha, may karapatan ang anak mo sa kanya.”

“Mahalaga lang sa kanya ang sarili niya at ang babaeng yun,” mapait kong sagot. “Ayokong ipagkait ang isang ama sa anak ko, pero paano kung maging katulad lang siya ng ama niya? Paano kung lumaki lang siyang masasaktan din?”