CHAPTER SEVEN

THIRD PERSON:

Pagkaalis ni Don Ricardo, nanatiling balot ng katahimikan ang buong bahay. Mabigat, nakabibingi—tila ba ang mismong hangin ay natigil sa paggalaw. Tanging mabilis na pintig ng puso ni Althea ang gumuguhit sa kanyang pandinig, kasabay ng marurupok na hikbi na pilit niyang pinipigilan. Ang malamyos na hangin mula sa bintana ay tila ba hindi nakapansin sa kanyang pagluha, malamig ngunit walang kaaliwan.

Dahan-dahan niyang sinilip ang pasilyo, sinigurong wala na ang anino ng kanyang ama at maging ang ina niya ay hindi rin naroroon. Nang makatiyak, agad siyang bumalik sa kuwarto, halos manginig ang bawat hakbang. Nanginginig ang kanyang mga kamay habang mahigpit na nakahawak sa cellphone—para bang iyon na lamang ang natitirang sandalan niya sa gitna ng unos.

At sa loob ng apat na sulok ng silid, tanging mga hikbi niya na lamang ang umaalingawngaw, kasabay ng maliliit na kalansing ng mga preno ng bintana at bahagyang pag-ikot ng ilaw mula sa cellphone na sumasalamin sa madilim na dingding.

“Rod! Please, pick up the phone!” garalgal ang boses ni Althea, nanginginig sa hikbi habang paulit-ulit na pinipindot ang tawag. Ramdam niya ang bigat ng luha na walang humpay na umaagos sa kanyang mga pisngi.

Ilang beses na nag-ring, pero walang sumasagot. Lalong bumibigat ang dibdib niya sa bawat segundo ng katahimikan.

“Please… Rod, kailangan kita ngayon…” halos pabulong na sambit niya, nanginginig pa rin ang boses.

Habang humahaba ang oras, dahan-dahang sumisingit sa isip niya ang isang mapait na pangamba: Baka nakita na niya… baka nakita na rin ni Rod ang litrato namin ni Gov. Silas.

Unti-unting nanghina ang kanyang mga tuhod, napaupo siya sa gilid ng kama. Pinagdikit ang kanyang noo at telepono, tila ba iyon na lamang ang tanging lifeline na kumakapit siya. Ngunit wala—tanging paulit-ulit na ring lang ang sagot.

Hanggang sa unti-unti nang nawawala ang kanyang pag-asa. Ang kamay na kanina’y mahigpit ang kapit sa cellphone, ngayo’y bumitaw at bumagsak sa kama. Ang luha’y tuluyan nang nagpatulo, kasabay ng pabulong na mga salita—

“Rod… wag mo naman akong iwan…” bulong ni Althea, halos punitin ng luha ang kanyang tinig. Napapakagat na siya sa kanyang daliri, pilit pinipigilan ang sarili sa matinding panginginig ng katawan, habang nanlalabo ang paningin sa walang tigil na pagtulo ng luha. Nakatitig siya sa cellphone na para bang iyon na lamang ang tanging sagot sa kanyang pagdurusa—ang huling sinag ng pag-asa sa dilim na unti-unting lumalamon sa kanya.

Biglang nag-vibrate ang cellphone sa kanyang tabi, sinundan ng matinis na tunog ng ringtone na pumunit sa katahimikan ng silid. Kumabog nang mariin ang dibdib ni Althea—tiyak na si Rod na ito! Ngunit nang igawi niya ang tingin sa screen, dahan-dahan siyang napakunot-noo. Hindi pangalan ni Rod ang nakasulat doon… kundi: Unknown Number.

Nanlaki ang mga mata ni Althea nang marinig ang boses mula sa kabilang linya. Halos mawalan siya ng lakas sa bigat ng malamig na tinig na iyon.

“Althea…” mabagal, mababa, at nakapanghihilakbot. “Kahit anong gawin mo, wala ka nang takas.”

Nanginginig siyang sumagot, halos mabaliw sa kaba. “P-paano mo nakuha ang number ko?!” galit niyang sigaw, kahit nanginginig ang kanyang boses.

Kasunod noon, isang nakabibinging halakhak ang gumapang mula sa kabilang linya. Malamig. Malalim. Para bang isang multong bumabalot sa kanyang paligid.

“Ha…ha…ha…” mahaba at nanunuot ang tawa ni Silas. "Sa sobrang kalasingan mo, hindi mo man lang namalayan na pinakialaman ko na ang cellphone mo. Lahat ng sikreto mo… nasa akin na.”

Nanlaki ang mga mata ni Althea, halos mabitawan ang telepono. Pinipigilan niya ang luha, ngunit tuluy-tuloy ang pag-agos nito. Ang malamig na hangin mula sa bintana ay tila ba humihikbi kasama niya.

“At pati iyang Rod Vergara…” biglang lumamig ang boses ni Silas, mabigat at nakababalot ng pananakot. “…asahan mo nang hindi na matutuloy ang mga binabalak niyong dalawa. Hindi ko hahayaang makalapit pa siya sa’yo.”

“Hayop ka!! Anong ginawa mo kay Rod?!!!” halos pasigaw na tinig ni Althea, nanginginig ang kanyang mga kamay habang mahigpit na nakakapit sa cellphone.

“Wala pa naman…” malamig ang tugon ni Silas, sinabayan ng mabagal na pagtawa na lalong nagpatayo ng balahibo niya. “Pero kung pilitin mong suwayin ako, baka may magawa akong pagsisisihan mo—o mas lalo mong ikagalit.”

At sa kabilang linya, sumingit ang mababa at nakapanghihilakbot na tawa ni Silas—mahaba, mabagal, tila ba bawat hagikhik ay may kasamang patalim na humihiwa sa katahimikan.

“Naririnig ko ang bawat hingal mo, Althea,” malamig niyang bulong, puno ng panunuya at kasiyahan. “Nararamdaman ko ang takot mo… at iyon ang nagpapatamis sa lahat.”

Huminto siya sandali, saka muling nagsalita sa mas mabigat na tinig—

“Huwag mong isipin na luha lang ang nakikita ko. Sa bawat patak niyan, mas lalo kitang nakukulong. At tandaan mo ito… habang mas umiiyak ka, mas lalo kang nagiging akin.”

Nanatiling tahimik si Althea, pero walang tigil ang pag-agos ng kanyang mga luha. Bawat salita ni Silas ay parang mga tanikala na dahan-dahang humihigpit sa kanyang leeg, tinatanggalan siya ng paghinga at ng pag-asa.

Parang unti-unti siyang nilulunod sa isang bangungot na hindi niya matakasan—at sa bawat hikbing pinipigilan, mas lalo niyang nararamdaman na nawawala ang lahat ng liwanag sa kanyang paligid.

Sa puntong iyon, ramdam niyang hindi na siya lumalaban… kundi unti-unti nang bumibigay.

“You can cry, beg, you can even hate me…” dumulas ang tinig ni Silas, puno ng kontrol at yabang. “…but nothing will change the truth. You are mine, Althea. Sa ayaw at sa gusto mo… akin ka!”

Click.

Napatigil ang tawag. Naiwan si Althea, hingal na hingal, mahigpit na hawak ang cellphone sa kanyang kamay. Sa katahimikan ng silid, tanging mabilis at basag na hikbi ang umaalingawngaw. Ngunit higit sa lahat—ang mga salitang binitiwan ni Silas ay parang nakaukit na sa kanyang isip, paulit-ulit na bumabalik…

“Akin ka!”

Hindi niya matiis ang damdamin sa dibdib. Bumagsak siya sa kama, hinila ang unan sa kanyang mga bisig at doon ibinuhos ang lahat ng galit at lungkot. Ang unan ay basang-basa na sa luha, sumasalo sa bawat sigaw at hikbi na pilit niyang itinatago.

“Napakahayop mo talaga, Silas!!” sumigaw siya, nanginginig ang boses habang patuloy ang luha sa kanyang pisngi. Ang mga sigaw ay bumabalik mula sa mga pader ng silid, tila ba kaakibat ng kanyang damdamin.

Sa bawat hikbi, ramdam ni Althea ang bigat ng sitwasyon—hindi lang sa puso, kundi pati sa isip niya. Sa ilalim ng madilim na silid, nag-iisa siya, ngunit buong puso niyang inilabas ang lahat sa basang-basa niyang unan, kahit alam niyang wala nang makakapigil sa mga nangyayari.