Through The Lens

Tahimik ang gabi sa penthouse. Nasa guest room ako, nakahiga, pero hindi mapakali. Kahit anong pihit ko ay nararamdaman ko pa rin ang bigat ng nangyari kanina. Hindi ako sanay na may taong nakabantay sa bawat kilos ko — lalo na kung ‘yong taong iyon ay si Sebastian Hale.

Pumikit na lang ako at pilit na inaalis sa isip ang matatalim niyang tingin… at ‘yong pagkaka-rescue niya sa akin kanina.

Ngunit ilang minuto pa lang ang nakalilipas ay may narinig naman akong kakaibang tunog. Hindi ito normal na hum ng aircon o city traffic. Ito’y parang whirrr — mabilis, paikot-ikot.

Dala ng kuryosidad ay bumangon ako at saka lumapit sa bintana. Sa dilim ay may maliit na ilaw akong nakita. Kumikislap. Nang mag-focus ang mata ko ay doon ko lang napagtanto na isa pala 'yong drone. Nakatutok… sa mismong bintana ko.

Hindi na ako nag-isip at kaagad nang tumakbo palabas, diretso sa living area kung saan naroon si Sebastian, nakaupo at nakatutok sa kaniyang laptop.

“Sebastian!” hingal kong sabi. “May drone sa labas!”

Agad naman siyang tumayo na para bang sinindihan ng apoy. “Where?”

“Bintana ng guest room.”

Mabilis ang lakad niya na para bang isang sundalong may misyon, at ako naman ay nakasunod lang sa kaniya. Binuksan niya ang sliding door papuntang balcony at lumabas habang ako ay hanggang sa pintuan lang. Napayakap na lang ako sa sarili ko nang maramdaman ang malamig na ihip ng hangin na sumasalubong sa akin.

Sabay kaming napatingala ni Sebastian nang makita namin ang drone na dahan-dahang lumilipad palapit, at sa ilalim nito ay nakakabit ang isang maliit na camera. Nakasalubong namin ang lente nito — parang isang matang walang emosyon pero pinanonood ang lahat ng pangyayari sa penthouse na 'yon.

Mabilis ang reaksyon ni Sebastian. Lumapit siya sa akin at saka ako tinitigan nang matiim. “They’re watching. And they’re going to twist whatever they see.”

“Ano—”

Hindi ko na nagawa pang tapusin ang tanong ko nang bigla niyang hinawakan ang batok ko at hinila ako palapit. Hanggang sa maramdaman ko na lang ang paglapat ng isang malambot na bagay sa mga labi ko. Huli na nang ma-realize ko na hinahalikan niya na pala ako. Gusto ko siyang itulak pero bigla akong nainis sa sarili ko dahil iba ang gusto ng katawan ko. Malamig ang hangin pero ramdam ko ang kakaibang init na nagsisimulang lumukob sa buong sistema ko.

Sandali lang ‘yon pero sapat na para magulat ako at mapako sa kinatatayuan. Ang tanging naririnig ko lang ay ang whirring ng drone at tibok ng puso ko na gatambol na sa lakas.

Nang maramdaman naman niyang nakuha na ang footage ay pasimple niyang inabot ang makapal na kurtina sa gilid ng balcony door at isinara iyon, tinatakpan ang buong tanawin mula sa labas.

Pagkasara ng kurtina, para akong natauhan. Tinulak ko siya sa dibdib — sapat para mapaatras siya ng isang hakbang.

“Are you out of your mind?!” halos sigaw ko.

Huminga siya nang malalim, pinipigilan ang tono. “If they think we’re together, they won’t use you as leverage. The story changes. You’re not a leak, you’re my… personal interest.”

“Personal interest?” Halos matawa ako sa inis. “That’s your solution? Making me your tabloid headline?”

Lumapit siya ulit, pero hindi para halikan ako. Tumingin siya nang diretso sa mata ko na para bang pilit na binabasa ang nasa isip ko. “It’s better than being their next victim, Isla.”

“Next time,” balik ko, “try asking before you—” Tumigil ako, napapikit sandali. Ayoko nang sabihin.

“Before I what?” tanong niya, may bahagyang ngisi. Alam ko, inaasar niya ako.

“Forget it,” iritado kong sabi at naglakad palayo.

Pero bago pa ako makarating sa pinto ng guest room, may narinig kaming tunog mula sa hallway. Malakas 'yon na para bang may bumagsak na kung ano.

Nagkatinginan kami ni Sebastian.

“Stay here,” utos niya. Kinuha niya ang phone sa bulsa at mabilis na nag-type.

Kahit pa sinabi niyang doon lang ako ay sumunod pa rin ako sa kaniya. Nang makita ko siyang huminto sa may harap ng main door ay huminto rin ako. Doon ko na nakita ang isang maliit na papel na nakasabit sa pagitan ng pinto na kaagad niya namang kinuha at binasa.

Hindi ko man malaman kung anong nakasulat sa maliit na papel na 'yon ay kita ko naman kung paano nagbago ang ekspresyon niya — mula sa isang malamig na CEO, para siyang naging isang leon na handang umatake anumang oras.

Tiim-bagang niyang nilukot ang papel na 'yon at nang bumaling siya sa akin ay halos mapatalon ako dahil sa takot. Para siyang naging ibang tao sa loob lang ng ilang segundo. At aaminin kong hindi ko gugustuhing makalaban ang isang taong kagaya niya.

Mabilis niyang itinapon sa malapit na trash bin ang papel at saka tumuloy sa ginagawa niyang naudlot kanina. Wala na rin tuloy akong nagawa kundi ang bumalik sa guest room at pilitin ang sarili kong matulog.

Kinabukasan, paglabas ko ng kuwarto ay walang bakas ni Sebastian doon kaya ipinagpalagay kong baka natutulog pa siya. Babalik na lang sana ulit ako sa kama nang bigla namang kumulo ang tiyan ko.

"Anak ng tinapay naman, o. Ngayon ka pa talaga nagreklamo? Hay..."

Muli akong lumabas ng kuwarto at saka nagmasid. At dahil baka natutulog pa nga si Sebastian ay nagpasya akong mangalkal na lang sa kusina niya. Sigurado naman kasi akong marami siyang stock ng pagkain dito sa penthouse niya. Ngunit nang makita ko ang bin ay kaagad na sumagi sa isip ko ang maliit na papel na itinapon niya kagabi. Dahil nga curious ako sa kung anong nakasulat doon ay luminga pa muna ako sa paligid bago magsimulang kalkalin ang basurahan. Mabuti na lang at 'yon lang ang laman ng bin kaya kaagad ko 'yong pinulot at binuklat.

At katulad ni Sebastian ay kaagad ding kumunot ang noo ko dahil sa nabasa.

“Nice kiss. Let’s see what happens when she finds out about Paris.”