3. HESTIA FLORES

2013

Hestia

Hanggang ngayon ‘di pa rin ako masanay-sanay sa mabilis na pagbabago ng buhay namin ni papa. Heto ako ngayon nakatayo malapit sa gate ng isang exclusive school at sampung minutong naghihintay kay papa. Karamihan ng mga nag-aaral sa school na ‘to ay may kaya o nakakaangat sa buhay. Hatid-sundo ng mga magulang o may sariling driver kaya naman hindi ako mag-isa sa waiting shade.

Maya-maya ay may humintong magarang sasakyan sa labas ng school gate. Laki gulat ko nang bumaba si papa. Tinginan kay papa ang mga kasama kong naghihintay, na lalo nakapagparandam sa ‘kin ng kaba. Halos araw-araw ay paiba-iba ng sasakyang dala si papa sa pagsundo sa ‘kin. Hindi kami mayaman at driver lang si papa ng isang mayamang pamilya. Alam ko na pinag-uusapan kami ng mga magulang at guro sa school na ito. Hindi ako manhid upang hindi maramdaman ‘yon.

Hindi ko na hinintay na makapasok sa gate si papa at kaagad ko siyang sinalubong sabay halik sa kaniyang pisngi, “Tara na, pa.”

“Ang napakaganda ko anak, masyadong nagmamadali,” tugon ni papa na may ngiti sa labi. Para itong wala pakialam sa ibang tao na nasa paligid.

Gumanti ako ng tipid na ngiti at hinila ang kamay niya palapit sa sasakyan. Diretso ako pumasok sa magarang sasakyan upang makaiwas na sa mga mapanghusga mata ng ibang tao. ‘Di lingid sa kaalaman ng nakararami ang estado namin sa buhay. Ganoon pa man ay alam ko marangal ang trabaho ni papa at walang dapat na ikahiya.

“Pa, sabi ko naman sa inyo na huwag na huwag niyo dadalhin ang magagarang sasakyan ng boss niyo sa school,” pagmamaktol ko sabi pagkaupo ni papa sa driver seat. Naiinis ako sinusundo niya dala ang magarang sasakyan dahil alam naman ng karamihan na isang hamak na driver lamang si papa. Kaya nakakapasok ako sa isang exclusive school ay dahil sa kaniyang boss. Ang employer ni papa ang nagbabayad sa lahat ng gastos ko sa school. Alam ko malaki ang binabayaran sa mga exclusive school, kung ako lamang ang masusunod ay sa isang public school na lamang mag-aaral.

“Huwag ka ng magalit. Wala na ‘ko oras na magpalit ng sasakyan dahil susunduin ko rin si madam, pagkahatid ko sa ‘yo sa bahay,” tugon ni papa.

Limang taon na rin driver si papa sa pamilyang Frouch at hindi na niya binalak ulit mag-abroad dahil sapat naman ang nakukuha suweldo para sa mga gastusin araw-araw. Isa pa, wala siyang mapag-iiwanan sa akin sakaling mangibang bansa. Ang tangi ayaw ko lamang ay ang oras ng trabaho ni papa. Kahit Linggo ay tinatawagan siya upang ipagmaneho si Madam Frouch. Kaya naman napapasimangot na lang sa tuwing maiisip ito.

“Bakit isang bakol ‘yang mukha mo?” tanong ni papa. Humarap ako sa kaniya, marahil napansin niya nagtatampo ako.

“Papa, limang taon kana sa mga Frouch at halos lahat ng oras mo nasa kanila. Nakakasama lang kita sa tuwing ihahatid at susunduin ako sa school. Papa kita at hindi driver lang,” tugon ko na nakalabi.

“Ang anak ko talaga nagtatampo na naman,” wika ni papa sabay tawa.

Binawi ko na lang ang aking tingin at nagpikit ng mga mata. Ayoko makipagtalo sa kanya dahil hihirit lamang ito na ang lahat ng kanyang ginagawa ay para sa kinabukasan ko.

“Ang batang ‘to oh, para kang matanda na kung magtampo at mag-isip. Talaga ba 13 taon ka lang?” tanong ni papa at muling tumawa.

Karaniwan na sa ‘kin marinig kay papa at sa ibang tao na para ba matanda ako kung mag-isip. Sa edad kong 13 taon ay marunong na ako sa mga gawaing bahay dahil ayaw ko kay papa lahat umasa.

Hindi ko tinugon si papa kaya nagpatuloy ito sa pagsasalita at kuwento tungkol sa trabaho nang may mapansin ako sa ‘king paanan na isang larawan. Inabot ko kaagad ang larawan upang titigan, namangha ako sa hitsura ng batang lalaki na marahil matanda lamang ako ng ilang taon.

“Siya ang anak ni madam, si Gunther,” ani papa.

Nakatingin pa rin ako sa larawan na para bang nahipnotismo. “Tunay ba ang mga mata niya?” tanong ko. Namamangha ako sa wangis ng bata lalo na sa mga mata nito na parang berdeng kristal ang kulay.

“Tunay ‘yan. Alam mo naman hindi purong Pinoy ang lahi ng mga Frouch,” sagot ni papa.

“Ano nga ulit pangalan niya papa?”

“Gunther.”

“Pangalan pala ‘yun,” natatawa ‘ko sabi.

“Kakaibang mag-isip si madam, kaya pati pangalan ng anak kakaiba,” ani papa. “Matanda ka lang ng tatlong taon sa kanya,” dagdag pa niya na para bang nanunudyo.

“Papa talaga, bata pa ‘ko.” Tinalikuran ko si papa at binaling ang tingin sa labas.

‘Di namin inakala na maiipit kami sa trapik na malapit sa isang unibersidad dahil sa isang riot ng mga mag-aaral sa ‘di kalayuan. Kita ko ang basagan ng mukha ng dalawang mag-aaral na talaga nagpakaba sa ‘king dibdib. Pero si papa ay abala dahil may kausap sa cellphone at hindi alintana ang mga nag-aaway.

Kapansin-pansin ang galing ng matangkad na estudyante sa pakikipagsuntukan. Ilang beses lamang ‘to natamaan ng kalaban. Hindi lamang suntok ang kinagaling nito kun’di pati ang pag-iwas sa pag-atake ng kalaban.

Naawat naman ang riot ngunit napako ang aking tingin sa matangkad na lalaki. Mukha ‘tong foreigner dahil sa blonde na buhok na marahil kinukulayan lamang. May babae naka-uniporme ang lumapit dito at yumakap, siguro ay nobya niya ‘to.

Padaan sila sa may gawi ng sasakyan at nagulat ako nang huminto ang lalaki sa tapat ng bintana upang manalamin. Napagmasdan ko mabuti ang guwapo mukha nito at ang asul na mga mata na bahagya pa napa-awang ang aking bibig. Para ako nakakita ng prince charming tulad ng mga nababasa ko sa mga fairy tales.

“Tapos na pala ang bakbakan, makakaalis na rin tayo sa lugar na ‘to.” Basag ni papa sa ‘king pagpapantasya.

Bigla ako lumingon kay papa na muli binuhay ang makina ng sasakyan. Ibinalik ko ang tingin sa gawi ng guwapo lalaki na nanalamin kanina ngunit wala na ‘to. Iginala ko ang aking mga mata ngunit hindi ko na mahagilap pa ito.

“Ano ba tinitignan mo d’yan?” tanong ni papa.

“Wala po.” At itinuon na lang ang aking pansin sa dinadaanan ng sasakyan dahil lumuwang na ang kalsada. Ngunit sa isang sulok ng aking isipan ay naiisip ang lalaki kanina. Sana ay muli kaming magkita nito.