Hindi pa rin matahimik si Belle habang pauwi sila.Tahimik ang loob ng sasakyan. Sa likod, mahimbing ang tulog ni Anabella, nakasandal sa balikat ni Belle, habang si baby Leo naman ay ligtas na yakap-yakap ni Luke sa kanyang kandungan. Ngunit sa kabila ng katahimikan ng gabi at mga ilaw sa daan, may isang tanong na paulit-ulit na sumisigaw sa isipan ni Belle—“Baka buhay pa si Ana…”Napakapit siya sa pendant na palagi niyang suot—ang natatanging alaalang iniwan ng kanyang kambal bago ito nawala. Ilang taon na ang lumipas mula noong mawalan sila ng koneksyon, mula noong pinaniwalaan nilang wala na si Ana… ngunit bakit ganon? Bakit ngayon? Bakit biglang may mga taong tumawag sa kanya bilang Sara Pamplana?At higit sa lahat, bakit tila hindi tumatanggi ang puso niya sa pangalang iyon?“Belle…” tawag ni Luke mula sa harap. “Kanina ka pa tahimik. Gusto mong huminto muna tayo?”Umiling si Belle, pilit na ngumiti kahit bakas sa mga mata niya ang tensyon. “Hindi. Okay lang ako. Gusto ko lang…
Samantala si Belle ay masaya sa piling ni Luke.Isang araw, matapos ang mga linggong punô ng trabaho at responsibilidad, napagdesisyunan nina Belle at Luke na bigyan ng pahinga at kasiyahan ang kanilang munting pamilya. Kaya’t maaga silang bumiyahe papunta sa isang tahimik at pribadong isla sa Batangas, kung saan inorganisa ni Luke ang isang simpleng beach outing para sa kanila.Ang hangin ay sariwa, malinis ang dalampasigan, at tila ba ang alon ng dagat ay may hatid na katahimikan sa puso ni Belle. Suot niya ang isang summer dress habang karga si baby Leo na nakasuot ng maliit na sumbrero. Si Anabella naman ay tuwang-tuwang nagtatakbo sa buhanginan, dala ang maliit na timba at pala.“Mommy, tignan mo! May starfish!” sigaw ni Anabella habang kumakaway, nangingislap ang mga mata sa tuwa.Napatawa si Belle. “Wow! Ang galing mo, anak. Huwag mo lang hawakan masyado, baka masaktan.”Lumapit si Luke, may hawak na coconut juice sa isang kamay, at halik sa sentido ni Belle ang bati niya.“Per
Kitang-kita ang pag-aalala sa kanilang mga mukha, at sa bawat hakbang nila palapit ay tila ba dala nila ang kalinga ng isang pamilyang handang dumamay kahit hindi nila lubos na maunawaan ang sakit.“Sara!” tawag ni Glenda habang mabilis na lumapit at umupo sa gilid ng kama. Inabot niya ang kamay ng dalaga at mariing hinawakan. “Ano’ng nangyari? Narinig ka naming sumigaw. Pagpasok namin, pawis na pawis ka, nanginginig pa. Diyos ko, akala ko kung ano na.”Sumunod si Romero, humahangos, at kita rin sa mukha ang matinding pag-aalala.“May narinig kaming iyak,” ani Romero. “Sabi ni Aling Dory sa kusina, may sigaw kang binigkas… ‘Anak natin… Love, bumalik ka na…’ Sara, nanaginip ka ba?”Hindi agad nakasagot si Sara. Tahimik siyang nakaupo, hawak pa rin ang kumot na parang ito na lang ang kaya niyang kapitan. Umiling siya. Tumango. Umiling ulit. Hindi rin niya alam ang isasagot.Sa huli, dahan-dahang bumuka ang kanyang bibig. Mahina ang tinig, halos pabulong, pero tagos sa puso.“Nanaginip a
Samantala sa tunay na AnaGabing tahimik. Malamig ang simoy ng hangin. Sa loob ng kwarto ni Sara sa Crystal Clear J Resort, tahimik siyang natutulog, yakap ang isang maliit na unan. Sa labas, maririnig ang huni ng mga kuliglig at ang banayad na hampas ng alon sa pampang.Ngunit sa mundo ng kanyang diwa… ibang-iba ang tagpo.Sa panaginip, dahan-dahang bumukas ang mga mata ni Sara. Nasa loob siya ng isang engrandeng mansion. Malawak ang sala, may mga chandeliers na tila bituin sa kisame. Kumakaway ang mga kurtinang kulay ivory sa bawat dampi ng hangin. Mabango ang paligid, amoy rosas at lavender.Sa kanyang mga bisig, may hawak siyang isang sanggol. Maputi, makinis, at tahimik na natutulog habang nakasiksik sa dibdib niya.Napangiti si Sara.Hindi niya alam kung sino ang sanggol. Pero ramdam niya sa puso niya—mahalaga ito. Mahal na mahal niya ito.Habang tinatanaw ang magandang hardin mula sa bintana ng mansion, may mga hakbang na lumapit mula sa likuran. Mabigat. Pamilyar.Isang lalake
Samantala sa Panig ni Belle. Pag-uwi ng Magulang ni Belle sa AustraliaMaagang dumating sa airport sina Luke, Belle, Anabella, at ang munting si Baby Leo. Sa kabila ng kasiyahang hatid ng muling pagkikita, dama ang bigat ng paalam. Sa mga mata ni Clyde at Sophia Smith, naroon ang halu-halong damdamin—tuwa para sa bagong yugto ng buhay ni Belle, at lungkot na kailangan na nilang bumalik sa Australia.Suot ni Belle ang simpleng floral dress, habang mahigpit na yakap-yakap si Baby Leo, na mahimbing na natutulog sa kanyang dibdib. Si Anabella naman ay nakakapit kay Luke, habang masayang kumakaway sa paligid—walang muwang sa bigat ng pamamaalam na nagaganap.“Hindi namin alam kung paano kami makakapagpasalamat, Belle,” ani Sophia habang hinahaplos ang buhok ng anak. “Ipinagmamalaki ka namin. Hindi lang bilang anak, kundi bilang isang ina, at bilang isang babae na pinili ang katotohanan at pagmamahal sa lahat ng pagkakataon.”Niyakap ni Belle ang ina nang mahigpit, pinipigilan ang luha na b
Samantala sa tunay na Ana.Isang Linggo PagkataposTanghali. Mainit. Dumidikit sa balat ang singaw ng araw. Ang langit ay bughaw ngunit tila mabigat. Sa loob ng isang eleganteng coffee shop sa Crystal Clear J Resort, umupo si Adrian sa pinakadulong sulok. Tahimik ang paligid pero maingay ang kanyang isipan. Pinatawag siya ni Vanessa. Isang huling pag-uusap daw. Isang pakiusap na halos ayaw niyang tugunan, pero nanaig ang konsensya. Baka ito na ang huling pagkakataong matuldukan ang lahat.Pumasok si Vanessa. Pulang bestida. Maayos ang buhok pero maputla ang mukha. Parang uminom ng ilang gabi nang walang tulog. May lungkot sa mga mata niya na tila ba dumudurog ng kaluluwa.Umupo siya sa harap ni Adrian. Tahimik. Hindi agad nagsalita.“Bakit mo ako pinatawag, Vanessa,” tanong ni Adrian. Walang emosyon. Diretso. Matigas.Napakagat ng labi si Vanessa. Nilalaro ang tasa ng kape sa harapan. Mahinang tinig ang lumabas sa kanya.“Gusto ko lang… kahit sandali… makasama ka. Makita ka. Kausapin