Doppelgänger 2 โรคจิต!

ปัง!

เดม่อน สแกนประตูห้องตัวเองเสร็จก็ปิดประตูเสียงดังลั่นเพราะความโมโหที่เกิดจากคนตัวเล็กข้างล่างที่เพิ่งได้เจอไป

“เป็นอะไรวะไอ้พี่ชาย...มีคนทำให้อารมณ์เสียอีกแล้วเหรอวะ”

เสียงออสการ์น้องชายฝาแฝดเอ่ยถามขึ้นที่ได้ยินพี่ชายตัวเองปิดประตูเสียงดังลั่นไปทั่วทั้งชั้นขนาดนี้ คงไปโมโหใครมาแน่ เพราะมันปล่อยให้เขานั่งรอที่โซฟาอยู่สักพักแล้ว บอกให้ขึ้นมารอแป๊บนึงแต่กลับหายไปซะนานเลย

“เออ ก็แค่ผู้หญิงขี้อ่อย”เดม่อนตอบน้องชายฝาแฝดตัวเองกลับไปด้วยความหงุดหงิด

ฟึ่บ!

พร้อมกับที่เขาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาอีกตัวข้างน้องชายฝาแฝดอย่างออสการ์

“แล้วที่ให้มารอมีเรื่องอะไรจะคุยกับกูเหรอ”

ออสการ์ถามเดม่อน เขากับพี่ชายอย่างเดม่อนที่เกิดห่างกันเพียงไม่กี่นาทีเลยทำให้สนิทกันมากเหมือนเป็นเพื่อนเล่นกันซะมากกว่าและการพูดมึงกูก็เป็นเรื่องปกติของพวกเขาทั้งสองคน

“เจมส์มันส่งข่าวมาบอกว่าท่านพ่อส่งคนมาคอยจับตาดูเรา”เดม่อนพูดเสียงเรียบเอ่ยบอกน้องชายออกไปตามที่ลูกน้องคนสนิทอย่างเจมส์บอกมา

“What?! ทำไมต้องส่งคนมาจับตาดูพวกเราด้วย”ออสการ์ถามออกไปด้วยความสงสัย

“คงกลัวมึงจะจับผู้หญิงทำเมียทั้งมหาลัยมั้ง”พี่ชายอย่างเดม่อนตอบกลับมาตามความคิดเขา

“ใจเย็น งั้นคงเป็นมึงด้วย...แล้วคนที่ท่านพ่อส่งมาเป็นใครผู้ชายหรือว่าผู้หญิง?”

เขาถามพี่ชายออกไปแต่เขาอยากจะให้เป็นอย่างหลังมากกว่านะและขอสวยๆ ด้วยยิ่งดีจะได้ขอลองเล่นด้วยหน่อยเขาคิดในใจพร้อมรอยยิ้มที่ปรากฏขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลา

“ยังไม่รู้ กูกำลังให้เจมส์มันสืบให้อยู่...แต่จะใครก็ช่างอย่าได้มายุ่งวุ่นวายกับชีวิตกู..ถึงจะเป็นคนของท่านพ่อกูก็ไม่กลัวที่จะ..ฆ่ามันทิ้ง”เดม่อนตอบกลับมาด้วยประโยคที่น่ากลัว

“หึ โหดไม่เปลี่ยนเลยนะมึง”ออสการ์ได้แต่หัวเราะในลำคอจะสงสารคนที่ท่านพ่อส่งมาก็ไม่ได้รู้สึกแบบนั้นแต่อยากจะทำให้รู้ว่าจับตาดูได้แต่ก็อย่ามายุ่งกับเขาเหมือนกัน

“คืนนี้มึงจะออกไปไหนไหม?”เดม่อนถามออสการ์เพราะมันไม่ค่อยจะอยู่ติดหอสักเท่าไหร่ผิดกับเขาที่ไม่ชอบจะไปไหน

“มีนัดกับพวกไอ้เอริคว่าจะไปคลับมัน”

“อืม”

“มึงไม่ไปเหรอวะเพื่อนในกลุ่มก็ไปจะนอนจำศีลไปถึงเมื่อไหร่”

เขาถามพี่ชายกึ่งชวนให้ออกไปเที่ยวด้วยกันก็ไอ้พี่ชายตัวดีของเขามันเล่นไม่ยอมออกไปไหนมาเป็นอาทิตย์แล้วเอาแต่นอนอยู่ในหอพักเพื่อนมาชวนครบทั้งกลุ่มมันยังไม่ยอมออกไป...ไม่รู้มันเป็นอะไร

“ไม่อยาก มึงไปเถอะแล้วก็ออกจากห้องกูไปได้แล้วกูจะนอน”นั่นไงเขาพูดไม่ผิดเลยใช่ไหมล่ะมันนอนอีกแล้ว แต่เขาไม่ใช่คนที่ชอบเซ้าซี้ใครหรือพูดอะไรซ้ำๆไม่ไปคือไม่ไป

หลังจากออสการ์เดินออกไปเดม่อนก็เดินตรงไปที่ห้องนอนตัวเองแล้วล้มตัวนอนทันทีด้วยความเหนื่อยจากความคิดถึง...คิดถึงผู้หญิงที่มาหลอกให้เขาชอบแล้วเธอก็ไปนอนกับคนอื่นทั้งที่เขากำลังจะรู้สึกกับเธอมากว่าผู้หญิงคนอื่นที่ผ่านมา ที่ไม่เคยรู้สึกกับใครเลย...

นี่แค่เขาชอบยังไม่รู้สึกรักแต่มันกลับทำให้เขาหมดอารมณ์ที่จะออกไปสนุกกับเพื่อนในกลุ่ม...แอนนาเพราะเธอยัยผู้หญิงร้ายกาจหนีเขาไปไม่บอกลากันสักคำ....

ออสการ์เดินออกมาจากห้องพี่ชาย แล้วเดินไปยังห้องของตัวเองที่อยู่ฝั่งตรงข้ามรู้สึกสะดวกสบายมากเพราะทั้งชั้นห้ามันเป็นของพวกเขาทั้งสองคนและมันมีทุกอย่างในชั้นนี้ทั้งสระว่ายน้ำ ห้องฟิตเนส บาร์ อืมครบเครื่องความอำนวยความสะดวกเลย

ออสการ์เมื่อมาถึงห้องนอนของตัวเองก็จัดแจงเตรียมชุดสำหรับคืนนี้ที่จะออกไปปาร์ตี้กับกลุ่มเพื่อนสนิท

ช่วงเย็นออสการ์ก็เดินลงมาจากชั้นตัวเองปกติเหมือนยังเคยที่ต้องผ่านชั้นสี่อยู่แล้วแต่มันจะไม่ปกติตรงที่สายตาเขาดันไปสะดุดเข้ากับร่างเล็กผิวขาวที่ยืนอยู่ชั้นสี่...มาก่อนวันเปิดเทอมตั้งสามวันเลยหรือ? เขาสงสัย

"ขาวจังวะ...น่าจับมากดอยู่ใต้ร่างเหลือเกิน…"

ออสการ์คิดในใจแต่สิ่งที่ไวกว่าความคิดก็คือขายาวๆ ของเขาที่มันดันเดินตรงไปทางที่เธอยืนอยู่ทันที

ปัก!!!

ในขณะที่เขากำลังเดินเข้าไปหาเธอนั้นมันเป็นจังหวะเธอก้มตัวหยิบอะไรบางอย่างแล้วถอยมาซึ่งก้นเธอมันดันโดนเข้าระหว่างแก่นกายที่มันดันแข็งใหญ่เป็นลำพอดิบพอดีของเขานั้น

โซลี่ย์เอี้ยวตัวหัน ขวับ! ไปมองยังด้านหลังทันทีว่าเธอชนกับอะไรเมื่อเธอเห็นว่าก้นเธอกำลังชนอยู่กับอะไรที่มันแข็งกระตุกเข้าที่ก้นเธอเท่านั้นแหละ

“กรี๊ดดด”เธอกรีดร้องด้วยความที่ตกใจพร้อมคว้ากระเป๋าตังค์ที่เธอก้มเก็บขึ้นมาแล้วหันไปหาผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังทันที..หน้าตาเหมือนไอ้ผู้ชายหลงตัวเองเลยแต่สีตากับผิวไม่ใช่น่าจะคนละคนกัน ผู้ชายที่นิสัยไม่ดีนี่มันหน้าตาเหมือนกันจริงๆเลย

“ไอ้โรคจิตไอ้บ้ากามนายเข้ามาในหอพักนี้ได้ไง ช่วยด้วยค่ะอย่าหนีนะไอ้โรคจิตฉันจะเรียกคนมาจับแก”เธอพยายามร้องเรียกหาคนมาช่วยจับไอ้โรคจิต เธอจับแขนมันไว้ไม่ให้หนี

ส่วนไอ้โรคจิตมันก็ยืนมอง ปล่อยให้เธอจับไม่ยอมหนีไปไหน ดีไม่หนีจะได้จับส่งตำรวจง่ายๆ แต่งตัวก็ดูดีไม่น่าจะเป็น...ไอ้โรคจิต!

“เงียบ! ฉันไม่ใช่โรคจิต”

ออสการ์พยายามที่จะพูดให้ผู้หญิงตรงหน้าเลิกตะโกนโวยวายถึงเธอจะตะโกนยังไงก็ไม่มีใครออกมาหรอกเพราะคนอื่นๆที่พักหอนี้จะเริ่มมาก็คงจะเป็นวันพรุ่งนี้ เธอคงจะเป็นเด็กใหม่เพราะเขาจำหน้าคนที่อยู่ที่นี่ได้ทุกคน

“ใครจะเชื่อนายถ้าไม่ใช่โรคจิตนายจะมา...อยู่ข้างหลังฉันทำไม”เธอไม่กล้าที่จะพูดออกมาว่าไอ้นั่นของเขามันกระเด้งใส่ก้นเธอ เธอปล่อยมือออกจากเขาแล้วเปลี่ยนเป็นยืนจ้องหน้าอย่างเอาเรื่องแทน

“มันเป็นอุบัติเหตุ..เธอก้มพอดี”

“จะโทษว่าฉันก้มตัวแล้วทำให้ไปโดน...ของนายหรือไง!”เธอหน้าแดงขึ้นมาทันทีเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น

“เปล่า”ออสการ์ตอบกลับมาสั้นๆ

เมื่อเธอได้ยินเขาตอบกลับมาสั้นๆก็ไม่อยากจะสนใจคิดว่าควรจะอยู่ห่างๆจากผู้ชายโรคจิตแบบนี้ดีกว่าเลยตัดสินใจพูดประโยคถัดมา

“ช่างเถอะฉันไม่อยากคุยกับคนโรคจิตแบบนาย”

กดติดตามไรท์คลาริสด้วยนะคะ