CHAPTER 03

Malabo pa ang lahat kay Mirae. Parang sumasabog ang isip niya sa bilis ng mga pangyayari — auction, spotlight, at ang pangalan na pinakakinatatakutan niya: Quen.

Bago pa siya makaisip ng paraan para makatakas, biglang may kamay na humawak sa kanya — mabilis, marahas. Isang panyo na may matapang na amoy ng kemikal ang itinakip sa kanyang ilong.

“W-wait—” halos hindi na niya natapos ang salita.

Nanghina ang mga tuhod niya, bumigat ang mga mata, at unti-unting nilamon ng dilim ang buong paligid.

---

Pagdilat niya, sumalubong ang nakakasilaw na puting kisame at mabigat na sakit ng ulo.

Humihigpit ang dibdib niya habang inaalala kung nasaan siya huli — auction, sigawan, Quen.

Oh God…

Umupo siya nang dahan-dahan. Walang bintana. Isang kama lang, isang lamesa, at isang pintuang bakal. Tahimik ang buong silid. Nakakatakot ang katahimikan.

At sa gitna ng katahimikan, biglang bumukas ang pinto.

Tahimik na pumasok si Quen — kalmadong naglalakad, pero bawat hakbang ay may bigat, may intensyon. Nakasoot ito ng itim, ang mga mata’y malamig, matalim, walang emosyon.

“So, you’re finally awake,” malamig niyang sabi, pinagmamasdan siya mula ulo hanggang paa.

“W-what did you do to me?” pilit niyang tanong, nanginginig ang boses.

Hindi ito sumagot. Sa halip, lumapit siya at ihinarap sa kanya ang isang makapal na bungkos ng mga litrato — inihagis iyon sa kama, nagkalat ang mga ito sa harap ni Mirae.

Litrato niya.

Habang sinusundan ang target, habang nasa headquarters, habang nakikipagkita sa kanyang handler.

Lahat ng sikreto niya — nasa harap ngayon ng lalaking dapat niyang pinagmamanmanan.

Her heart stopped.

Her mouth went dry.

“What… what is this?” she whispered.

Quen smirked. “You really thought you could fool me, Agent Anastacia?”

Mabilis siyang napatingin dito. “How—how did you know my name?”

He stepped closer, voice dangerously calm. “You’re an undercover agent. You report to the Bureau under the name Mirae Raelyn. You infiltrated my people. You thought you could stay invisible.”

Tumigil siya sandali, at may ngiting nanlalamig. “You were wrong.”

Mirae clenched her fists. “If you already knew, then why didn’t you expose me? Why the hell did you buy me?”

Tumawa ito, maiksi at mapait. “Because I wanted this moment.”

Lumapit pa siya, halos magkadikit na ang kanilang mukha. “I wanted to look at you — and see the face of the man who killed her.”

Napalunok si Mirae. “Killed who?”

Hindi ito agad sumagot. Sa halip, hinugot niya mula sa bulsa ang isang lumang litrato at marahas na hinagis iyon sa kama.

Isang babae, maganda, nakangiti. May suot na engagement ring.

At sa tabi nito — si Quen, mas bata, mas buhay ang mga mata.

Sa likod ng litrato, nakasulat: Iracy Wilton.

“She was my fiancée,” sabi ni Quen, mahina pero puno ng galit. “We were supposed to get married eight years ago. Until your father, Eron, led a raid that burned everything I had.”

Mirae shook her head. “That’s not true—my father was a government officer, he—”

“—killed her.” Putol ni Quen, malakas at buo ang boses. “He wasn’t a savior, Mirae. He was a weapon. He raided my home, stole my people’s lives, and put a bullet through her chest.”

Tumingin ito diretso sa kanya, galit at sakit ang nasa mga mata.

“She died in my arms,” he whispered. “And the last thing she saw… was your father’s face. A face that looks exactly like yours.”

Napaatras si Mirae, nanginginig ang kamay. “You’re lying… I didn’t know anything about this…”

“You didn’t?” ngumisi ito, ngunit walang halong tuwa. “That’s what all of you say. You hide behind your badge, your training, pretending you’re clean. But you’re just the same blood as him.”

Tumigil ito sa harap niya, mabagal, sinusukat ang bawat reaksyon niya.

“Why are you doing this?” she asked, her voice breaking. “You’ve already ruined me, Quen. You’ve taken everything—”

“No,” bulong nito, halos pabulong pero mabigat. “Not yet. You’ll start paying for his sins tomorrow.”

Hinawakan niya ang kanyang baba, pinatingala siya.

Malamig ang kamay nito, pero mas malamig ang titig.

“Don’t worry,” sabi niya. “I won’t hurt you… unless you give me a reason to.”

“Go to hell,” madiin na sabi ni Mirae, halos mangiyak.

He smirked faintly. “I’ve been there, sweetheart. Your father sent me there eight years ago.”

Pagkatapos niyon, tumalikod siya, binuksan ang pinto at lumabas nang walang paglingon.

Click.

Naiwan si Mirae, mag-isa sa dilim, ang mga larawan ni Iracy at ng kanyang ama ay nagkalat sa sahig.

Nanginig ang mga daliri niya habang pinulot ang isang litrato.

Ang mukha ng babae — masaya, inosente — ay parang multong bumubulong sa kanya:

You’re paying for his sins now.

At doon niya tuluyang naramdaman —

na hindi lang siya bilanggo sa kamay ni Quen.

Siya rin ay bilanggo ng nakaraan na matagal nang itinago ng sariling dugo.

---

Mabilis ang tibok ng puso ni Mirae habang muling dumagundong ang katahimikan sa loob ng kwartong iyon. Ang mga larawan ay nakakalat pa rin sa sahig—mga larawan ng kanyang ama, mga dokumento, at ang nakakatakot na tingin ni Quen na tila ba nakaukit pa rin sa hangin.

Hindi niya alam kung ilang minuto o oras na ang lumipas, pero hindi niya kayang tumigil. Tumakbo siya papunta sa pintuan at buong lakas na kumalampag.

“Open this door!” sigaw niya, nanginginig ang tinig. “Let me out of here!”

Walang sumagot. Tanging echo lang ng sarili niyang boses ang bumabalik sa kanya. Mas lalo siyang nainis, mas lalo siyang natakot.

“Damn it, Quen! I’m not your prisoner!” mariin niyang sabi habang sunod-sunod na hinampas ang metal door. “Let me out or I swear—”

Ngunit tumigil siya sa kalagitnaan ng pangungusap. Napasandal siya sa malamig na bakal, hinihingal, habang unti-unting bumibigat ang kanyang katawan.

Huminga siya nang malalim, pinilit pigilan ang luha.

“This can’t be happening…” bulong niya, halos pabulong na tinig.

Hinawakan niya ang kanyang ulo—masakit pa rin, parang sumasabog. Pinikit niya ang mga mata, pero kahit doon, mukha pa rin ni Quen ang nakikita niya. Ang paraan ng pagtingin nito sa kanya—galit, sakit, at isang uri ng pagkahumaling na hindi niya maipaliwanag.

Hanggang sa tuluyan siyang dumausdos sa sahig, pagod, nanghihina, at binalot ng katahimikan ang buong kwarto.

Ang tanging maririnig na lang ay ang mabagal na tunog ng kanyang paghinga… at ang mahinang pag-click ng camera mula sa kisame na hindi niya napansin kanina.